Luchten (WE-600)

Een paar kiezeltjes, scheve stoeptegels en een verdwaald plukje gras. Beton. Links, rechts, en aan de overkant een hoge muur.  Veel meer  was er niet te zien. Ze drukte zich tegen de muur. Hij was nog warm van de zon.  Als ze zich lang maakte, ving haar gezicht nét de laatste zonnestraaltjes. Deze  zomer was dit haar favoriete plekje geweest.  Over een paar dagen zou de zon alweer lager staan en zou ze hem niet meer kunnen voelen. Sterker nog… ze hoopte de zon hier nooit meer te voelen. Niet hier, niet bij dit muurtje, niet op dit bankje, niet op deze binnenplaats.  Ze deed haar ogen dicht. Ze bad vurig: ‘laat me alsjeblieft hier weg zijn, als de zon hier in het voorjaar weer zal schijnen…’.  

Ze dacht terug aan de eerste keer dat ze hier zat.  Het was een bewolkte grauwe dag. Mistig. Haar armen hield ze om haar opgetrokken knieën. Haar hoofd verborgen tussen haar armen.  De schaamte... Schaamte tegenover de rest van de wereld. En ongeloof... Ze zag haar bollende buik. Wat een puinhoop had ze ervan gemaakt. Moeder worden in zo’n situatie…  

Ze voelde dat er een wolk voor de zon schoof en opende haar ogen. Gelukkig, een klein wolkje. Ze zou de zon nog even voelen straks. Ze dacht terug aan de zorgen die ze had gehad.  Het kindje dat niet wilde groeien… Stress? Had ze toch teveel gerookt? Te weinig buitenlucht? Te weinig zonlicht? Nu nog, maanden later,  kon ze de vernedering voelen. De beschuldigende blikken in de wachtkamer toen ze een echo liet maken in het ziekenhuis. ...  Drie bewakers om haar heen. Alsof ze weg zou lopen. Alsof ze weg kón lopen. Waar moest ze in hemelsnaam heen nu iedereen haar uitkotste? 

Het wolkje dreef voorbij. Ze sloot haar ogen weer. Haar gezicht gloeide in de laatste straaltjes.
De geur van haar pasgeboren ventje kwam naar binnen.  Hoe heerlijk was dat! De geur van vruchtwater in die heerlijke haartjes. Haar geur. Hún geur! Zou ze ooit nog zoiets lekkers ruiken? Hoe rauw was de eenzaamheid in de weken daarna. Maar hoe sterk had ze zich in haar ééntje gevoeld! Zij had verder niemand nodig. Zij was samen. Samen met de kleine. Samen tegen de rest van de wereld.  

De zon zakte weg achter de muur. Ze rilde. Kwam het door het zakken van de zon? Of voelde ze de kou van binnen?
De geur van haar kindje…  Toen hij 6 weken was moest hij overdag naar het dagverblijf.  Verzetten was zinloos. Ook hiervoor waren regels. Ook al was hij overdag niet bij haar...  ze rook hem altijd. In gedachten stopte ze haar neus in zijn haartjes… diep snuiven…  Zijn  geur zou ze het meeste missen.  

Het werd snel kil zonder de zon. Ze trok haar vestje aan.
Nog maar een paar dagen zou hij bij haar zijn. Dan waren de zes maanden waren voorbij.

 ‘Een gevangenis is geen plek voor een kind’.

 ‘Met 6 maanden kan een kindje zich nog goed hechten aan pleegouders’.
Jaja, ze wisten het allemaal mooi te vertellen. Praktische regels, maar voor haar de zwaarste straf.
En voor hoe lang?
Een paar weken?
Een paar maanden?
Een paar jaar?
Niemand kon haar vertellen wanneer er een plekje vrijkwam in de halfopen inrichting. Daar mocht ze haar manneke weer tot zijn vierde jaar bij zich hebben.

Ze had geen idee hoe ze de komende tijd moest doorstaan. Ze wilde dat ze hier kon blijven zitten. Koud, versteend, gevoelloos.  

De zoemer ging. Ze moest naar binnen. Toen ze opstond wist ze dat haar hart nooit meer warm zou worden.




We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: luchten. O, en het aantal woorden was voor deze keer vrijgegeven. Ik heb er exact 600 van gemaakt ;-)Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com

Het is tijd voor....

Kijk eens wat ik een handige gadget tegenkwam: Een beeldhorloge!
Speciaal ontworpen voor mensen met een beperking die moeite hebben met het plannen van hun activiteiten. Door middel van foto's of pictogrammen laat het horloge zien dat het tijd is voor... eten, drinken, sporten, slapen, tandenpoetsen... noem maar op!

Hier is echt aan alles gedacht.

Als je gewoon het horloge wil dragen als horloge, dan kan dat. Dan zie je gewoon een digitale of analoge klok.

Je kan ook een zandloper op het scherm mee laten lopen, zodat je kan zien hoe lang je activiteit nog duurt.

Je kan bladeren naar je volgende activiteiten, zodat je weet wat je nog meer moet doen vandaag.

Alle activiteiten voer je in in de computer, via een website. Ontbrekende pictogrammen kun je zelf ontwerpen. Het mobiele dataverkeer doet de rest.

Meer lezen? Dat kan op www.beeldhorloge.nl.

Ik zou hem weleens een poosje op proef willen hebben :-).

Enige nadeel is de prijs. Een kleine 280 Euro en een tientje per maand.
Ik hoop dat hij dan wel waterdicht is, want daar zie ik het fout gaan.

Of staat er vóór de picto 'douchen' een picto met 'doe je horloge af' ?

stickers plakken

Het gewichtsbeheerssysteem is hier nog steeds niet helemaal onder controle.

Of in Jip en Janneke-taal; het lukt nog niet altijd even goed om af te vallen.

Een paar weken hou ik het vol. Dan laat ik de touwtjes weer vieren.

En ik wil gewoon heel graag nog weer een keer een halve marathon lopen. Hoe minder je dan meesjouwt bij elke stap, hoe makkelijker dat gaat. Ik zou het dus gewoon een keertje wat langer vol moeten houden.

Dussss... ik heb er een nieuwe troef tegenaan gegooid. Een soort stickertjes/beloningssysteem. Maar dan anders.

Voor de laatste 6 kilo heb ik mezelf een armband kado gedaan. Die kan ik vullen met stenen ('chunks' noemen ze die). Bij iedere kilo die ik kwijt ben, mag ik van mezelf een nieuwe steen kopen. Vrijdag mag ik mijn tweede steen kopen :-).

Iedere steen heeft een symbool, met een betekenis. Sommige symbolen  met een hoog 'het zal wel'gehalte, maar andere symbolen passen toch wel weer beter bij me. 

Als ik de armband overdag draag, dan helpt het me om mijn doel voor ogen te houden als ik even een zwak moment heb. En nee, zo'n lege armband is ook helemaal niet leuk om te dragen. Die moet gewoon zo snel mogelijk vol.

Nou ja... 1 blik op mijn pols, en jullie weten hoe het ervoor staat.

Ik hoop heel gauw vol trots een hele volle armband te kunnen laten zien.

En o, ja... ze hebben er ook riemen van. Die koop ik hierna: die zal ik dan hard nodig hebben!

Tot het gaatje...

Zo, dat was tot het gaatje... meer dan dat kon ik vanavond niet denken na 24 seconden sprinten in 'zware klimstand' in  de spinningles.

Tijdens het uitfietsen stroomde er langzaam weer bloed naar mijn hersenen, en begon ik weer na te denken. Ik vroeg me af tot welk gaatje ik nou eigenlijk geweest was, toen ik tot het gaatje ging.
Ik kon allerlei gaatjes bedenken, maar wat is nou de oorsprong was van dit gezegde?

Hiervoor moeten we terug naar 1975.
André van Duin maakte een parodie op het liedje van Ramses Shaffy's: 'We zullen doorgaan'.

En André van Duin voegde met zijn zin: 'We zullen doorgaan, tot we bij het gaatje zijn' een nieuwe uitdrukking toe aan de Nederlandse taal.

Maar tot welk gaatje ging André van Duin dan? André van Duin ging tot het gaatje dat in het midden van de single of de LP zit. Mede door dit maffe stukje tekst en het idiote filmpje, werd het nummer van André een grotere hit dan het nummer van Ramses. En die is eigenlijk toch wel mooier...

En ik ben André dankbaar. Want zonder André had ik nooit tot het gaatje kunnen gaan. En zeg zou zelf... er is weinig lekkerder dan volledig tot het gaatje gaan. Toch?

(Wat gaat het plaatsen van een youtubeje overigens lastig. Ik krijg bij bijna alles de melding: video player toot small. Weet iemand wat er aan de hand is?

Voor de zekerheid plaats ik HIER de link.)

groeten uit....

Zo flauw hé?

 

 

 

Dat je denkt... oh, leuk, een vakantiekaartje bij de post.

Van wie zal die zijn?

 

 

En dan kijk je verder en dan is het gewoon een flauw reclamedingetje.

 

Denken ze nou echt dat ik na zo'n enorme teleurstelling dat kaartje ook nog snel ga openen?

De kliko staat op 3 stappen van de deurmat!

 

Waarom sturen ze zoiets nou? Vanuit de gedachte: de reclame moet een emotie oproepen en een negatieve emotie is ook een emotie? Kan iemand het aan me uitleggen?

 

Overigens...

 

Denkend aan vakantiekaartjes... ik vind het erg leuk om een vakantiekaartje te krijgen. Ik krijg er tegenwoordig welgeteld nog ongeveer 1 per jaar. Van mijn buurvrouw.

Maar ik vind zelf op vakantie de moeite om een kaartje te sturen écht teveel. Je adressenlijst moet mee, je moet ze schrijven, wat zet je erop, je moet voor postzegels zorgen, een brievenbus vinden, en je bent vaak eerder thuis dan het kaartje zelf. Een fotootje appen is veel sneller.

Toch lijken de vakantiekaartjes nog bestaansrecht te hebben. De gemiddelde souvenir-winkel hangt er vol mee.

 

Deze is dan wel weer leuk:

 

Al 20 jaar lang ontvangt Mr. C. op zijn verjaardag een handgeschreven kaartje van de campingeigenaren uit Duitsland. Ik niet, want we schrijven altijd in op zijn naam. Moeten we volgend jaar eens anders doen, misschien krijg ik dan ook een verjaardagskaartje. Volgens mij krijgt hij al 20 jaar hetzelfde kaartje. Zullen ze die kaartjes ieder jaar bij laten drukken? Of hebben ze ooit teveel besteld en wachten ze tot ze op zijn?

 

Ik geloof niet dat ze weten wie Mr. C. is als hij voor hun staat, maar na 20 jaar zouden we het kaartje gewoon missen als ze hem niet zouden versturen.

 

En wat is jullie idee over vakantie-kaartjes? Versturen of niet?

 

Energizer Nightrun

Dat was leuk gisteravond!

Laat ik beginnen met de link naar een filmpje:  *klik* .

Let tussen de 15 en de 25 seconden even op helemaal links. Daar komen we in beeld. Op 37 seconden flits heel even onze loopgroep in beeld (snel kijken hoor!) en vanaf 1 minuut, als onze trainster vertelt over wat we hier doen, dan komt er een man met een grote snor in beeld. Dat is mijn Marathon Man. Die komt later nog even aan bod.

En voor degenen die geen zin hebben om een link te openen: de Energizer Nightrun is een 10 kilometer-loop in een park in Antwerpen (volgens mij in Deurne, om precies te zijn, maar da's er vlakbij, toch?) in het donker.
Alle deelnemers krijgen een headlight, een zwart t-shirt, en het donkere parcours wordt verlicht door fakkels, vuurspuwers en andere ludieke verlichtingsmogelijkheden.

Om 21.00 uur begon het, vanaf 19.00 uur konden we de startnummers ophalen, maar om 17.00 uur parkeerden wij de auto al voor de poort. Met 5000 deelnemers was dat geen verkeerde zet.

Alle tijd om nog even een hapje te gaan eten.

Op goed geluk liepen mijn vriendin (Juffrouw Jannie mag ik haar noemen) en ik de route die we hadden gereden een stukje terug, om in het eerste de beste restaurant dat we tegenkwamen op het terras te gaan zitten. En het was heeeeeeeeerlijk!

Pasta met bospaddestoelen vooraf. En de goede lezer ziet hier dat het glas rosé al bijna leeg is.

Als hoofdgerecht: couscous met eendenborstfilet en fijne groenten.
En let op: het glas is weer wat voller. Hoe kan dat nou?
Dodelijk...zo voor een 10 kilometer maar wel lekker.

Ons uitzicht vanaf het terras, hoe toepasselijk... Dit kom je alleen maar in België tegen.

Het was net als op de camping: met een paar spetters laten we ons niet naar binnen jagen, maar als het echt begint te regenen, dan duiken we toch onder de luifel. Wel 3 keer kwam de ober vragen of wij echt niet binnen wilden komen zitten. Gekke Hollanders...

Langzaam maar zeker kregen we in de gaten dat we hier wel Heel Erg Lekker zaten te eten.
Maar hoe heet deze plek nou eigenlijk, vroegen we ons af? Ik keek om me heen, op zoek naar een naam, en jawel: op het glazen schotje dacht ik het logo met de naam te zien.

Offeh.... toch niet?

Op het tweede raam hing ook zo'n soort sticker:

 

Dat zal het vast ook niet zijn...

We moesten het aan de ober vragen. Taverne Ter Rivierenhof, dat was de naam.

Maar waar kwamen we ook alweer voor? De Nightrun, ja. Dat we vroeg hadden gegeten, en dat de loop pas om 21.00 uur begon, was onze redding. Man, wat zakte die rosé hard naar de benen.

Startnummer halen, omkleden, shirtje aan, inlopen, klaar voor de start, met 5000 lampies... en lopen maar.

9700 meter. Net geen tien. En jeetje, wat gingen we rap... dacht ik... en jeetje, het was weer ver. Maar wel Heel Erg Gaaf!

 

 

Juf jannie had goede benen, ik haakte aan, en ik had écht gedacht dat we ruim onder het uur gingen finishen. Ik heb alles gegeven wat ik had. 50 meter voor de finish kwam mijn andere loopvriendin samen met de man met de snor (juist, ja, die uit het filmpje) voorbij. Ze namen me bij de hand, trokken me mee voor de eindsprint en met ons vieren hadden we een glorieuze finish! 1 uur en 3 minuten was de netto tijd. Niet slecht, voor mijn doen, maar het voelde alsof ik veel harder ging. (kwam vast door die rosé).

En ja... toen konden we lekker een warme douche gaan nemen.

En ik ga me excuseren voor alle Nederlanders die jaren hebben gestreden tegen de vooroordelen van de Belgen dat dien 'Ollanders schaamteloos zijn en geen zeden hebben. Wij hebben het zorgvuldig omgebogen imago weer in een paar minuten stukgeslagen.

Wat was nou het geval? Bij de kleedkamer bleek dat onze dameskleedkamer ingenomen was door een groep mannen. Een paar Belgische dames stonden amok te maken voor de deur, en ze probeerden de heren zover te krijgen om naar de herenkleedkamers te gaan. Dat wilden ze niet, want ze stonden in hun blootje. Mopperend bleven de dames wachten tot de heren klaar waren. Maar daar hadden wij geen zin in. De Belgische dames verbaasd en lichtelijk ins shock achter ons latend stormden wij gewoon onze kleedkamer in, met de mededeling dat als de mannen last van ons hadden, dat ze dan maar hun ogen dicht moesten doen. Nou ja... ze beten niet, deden ook hun ogen niet dicht, en binnen no-time hadden wij twee douches veroverd. Toen wij tegelijk met heren klaar waren durfden de dames pas naar binnen.
En helaas, dames... we hebben hier geen foto's van. Maar reken maar dat dat jammer is :-p .

De terugweg was hel. 3 keer hebben we de ring Antwerpen rondgereden. Alle wegen naar Nederland waren afgesloten. Ver na twaalven kwamen we met een omweg thuis. Ook dat kom je alleen maar in  België tegen: een omleiding die er na twee borden vanuit gaat dat je de rest zelf wel weer weet.

Wat mij betreft is het hele recept volgend jaar voor herhaling vatbaar. Inclusief het eten en de mannen in de kleedkamer. Maar dan met een rechtstreekse rit naar huis.

blij berichtje

Ik heb even een blij berichtje over Jip.

Gisteren hadden we een gesprekje met zijn juffen op school.

Na de zomervakantie is hij begonnen op Speciaal Onderwijs. En eigenlijk hebben ze vanaf na de eerste week een blij en vrolijk mannetje gezien. Hij doet goed mee. Hij voelt zich goed bij de structuur. Hij weet wat er van hem wordt verwacht. Ga zo maar door.

En eigenlijk vind ik het heel knap van hem. Hij volgt nu twee trajecten. Eén deel dus op die school, en één deel op het GGZ. De dagdelen waarop hij op school óf op het GGZ is wisselen elkaar af. Erg lastig voor iemand met autisme. Maar ook in die afwisseling zit weer een structuur. En die kan hij prima volgen.

Het traject bij het GGZ was voor 3 maanden. Tot aan de kerstvakantie. Daarna zou het dus de bedoeling zijn dat hij weer terug ging naar zijn oude school.

De juffen vroegen hoe wij het vonden gaan. Ook wij zien een rustige en vrolijke Jip thuis. Je kan merken dat er gedurende de dag minder frustraties zijn. Zelfs zijn zusje zei het van de week, dat Jip veel minder vaak boos is.

Hoe fijn is dit allemaal, na zo'n korte tijd?

Na de kerstvakantie terug naar zijn oude school? Ik zag dat eigenlijk helemaal niet zitten. In januari zou dat zijn. Dan zou hij in februari zijn definitieve schooladvies krijgen voor het voortgezet onderwijs... en dat op een plek waar ze hem dan nog maar 1 maand hadden gezien? Dat lijkt mij voor niemand een goed idee.

Ook deze zorgen kwamen gisteravond aan bod.

Ik vroeg de juffen of ze vonden of Jip hier op de goede plek zat. Een volmondig ja! Hij ligt goed in de groep, zeiden ze. En in de pauze staat hij werkelijk nooit alleen.

En toen hield ik het niet droog.
Na alle moeilijke momenten vorig jaar, , na alle onbegrip, na alle eenzame pauzes (zie verhaaltje van vorig jaar *klik*).
En ja... de juffen wilden hem best begeleiden tot aan het einde van groep 8. Hij heeft nu immers ook een 'officiële indicatie'.

Buiten het klaslokaal hebben we nog niets hardop uitgesproken, maar binnen in het lokaal was het een uitgemaakte zaak.

Hoe hard hebben we hiervoor gestreden? En hoe soepel ging dan het laatste stukje om de plek tot het einde van het jaar vast te houden? Ik kan er nog steeds met mijn pet niet bij...

verschil

dinsdag, 17 graden, bewolkt en regenachtig weer

 

Het verschil is misschien

Slechts een graad of 10...

 

zondag, 27 graden, stralende zon

 

herontdek je plekje: Benedensas / Dintelse Gorzen

Ongeveer een jaar geleden schreef ik over onze kanotocht bij de Dintelse Gorzen *klik*.

Omdat het zo enorm goed bevallen was besloten we deze sessie nog een keer in de herhaling te gooien. Jip had nog zijn verjaardagspartijtje tegoed, dus hij nodigde zijn vriendinnetje en zijn neef uit om mee te gaan. En omdat mijn broer ook wel van dit soort acties houdt hadden we hem ook uitgenodigd. De weersvoorspelligen waren goed. Kortom, alle ingrediënten voor een topdag waren aanwezig... en dat werd het ook.

Bij Akkermans Outdoor in De Heen hadden we kano's gehuurd. Bij het sluizencomplex bij de Steenbergse Vliet lagen ze voor ons klaar. Wederom gingen we linksaf richting Volkerak.

Mijn droomhuisje stond nog steeds niet te koop.... dus ook die droom konden we laten varen...

 

Het schattige sluiswachtershuisje aan de overkant helaas ook nog steeds niet...

 

 

En daar waar er vorig jaar teveel gofslag was op het Volkerak, was het weer nu zo rustig dat we ook daar goed konden varen.

De kinderen vonden de beschutting van het naastgelegen watertje toch fijner, dus het grootste gedeelte hebben we daar gepeddeld.

En ja... moet ik dit plekje nou promoten of niet? Het is er zo ontzettend mooi. En zo ontzettend rustig.
Wederom kwamen we bijna niemand tegen. Waar vind je dat in Nederland? En zeker op zo'n mooie dag waarop iedereen de plas opzoekt? Of was het eigenlijk gewoon verboden om 'ons daar te begeven'?
Anyway... ik plaats weer wat foto's voor de sfeer:

 

Wie waren er nieuwsgieriger? Wij of de koeien?

 

 

Hoe cool is dit!!!

 

 

Taart, frisdrank, koek en broodjes gebakken ei!

 

 

 

 

Bij terugkomst een heerlijke duik in het water bij de jachthaven.

 

 

 

En mocht er iemand ooit zin hebben in een weekendje stilte: Je kan er ook een weekendje 'vlotkamperen' boeken. Met je kano peddel je naar je tentje op het vlot, en daar ga je zitten, een heel weekend lang, met niets behalve alles wat de natuur je brengt. Een jaar of twee geleden hebben we dat een weekend gedaan. Het ultieme onthaasten! Heerlijk!

 

 

 

vlotkamperen... foto uit de oude doos

 

breek de dag, scheidt een eitje!

 

Hoe is jullie Chinees?

Het mijne niet zo heel goed, maar dit kan ik nog net volgen.

 

Ik wou dat ik het zelf had bedacht, zo simpel :-).

 

't Is dat ik even niks te bakken of te scheiden heb, maar ik zou het gewoon ook zomaar voor de lol kunnen proberen.

Even iets luchtigers

 

Zo. even een luchtiger onderwerp, na mijn vorige kerk-blogjes. Ik heb een luchtig jurkje gemaakt.

 

De zomer is bijna voorbij, maar het jurkje voor Janneke is eindelijk af.

Het modelletje heb ik nagemaakt van een jurkje dat ze droeg toen ze een jaar of 4 was. Al die tijd lag het in de kast stof te vergaren omdat ik wist dat ik het ooit nog eens na wilde maken.

 

Het leukste aan het jurkje vind ik de achterkant. Ja, ik weet het, betere foto's zouden mijn blog echt ten goede komen, maar niets is zo makkelijk als met je i-phone een fotootje schieten en hem met een paar vingertapjes op je blog te plaatsen. Dus...

 

De touwtjes van de achterkant lopen op een creatieve manier door de lusjes van het voorpand. En dan krijg je dus een heel leuk rondje in de nek.

 

Fotootje voorkant:

 

 

En een gestolen fotootje van een medeblogger van het stofje:

 

Het volgende project?

Hetzelfde jurkje, maar dan een paar maatjes kleiner voor mijn nichtje.

 

Zondag wordt het nog prachtig weer. Mooi... dan kan ze hem dit seizoen nog dragen.

 

 

 

 

 

 

Oubollig

 

Het zal zo'n 14 jaar geleden zijn dat ik deze letterbak voor het laatst aandachtig heb bekeken. Al zo lang ik leef ken ik hem. Hij hing vroeger in mijn ouderlijk huis. In 1998 overleed mijn moeder. Mijn vader ging verhuizen, en die letterbak, daar heb ik nog wel eens aan gedacht, me afgevraagd waar hij gebleven zou zijn, maar dat was altijd op momenten dat er niemand in de buurt was aan wie ik  het kon vragen.

 

Van de week stapte ik bij mijn broertje de huiskamer binnen. En wat hing daar pontificaal boven de eethoek aan de muur? De letterbak van mijn moeder, dus :-) Jullie mogen nooit meer raden. En helemaal in zijn volle glorie.

 

14 jaar geleden is hij met inhoud en al in een grote zak geschoven, en nu is hij, met complete inrichting weer aan de muur gehangen.

 

Bijna alle prulletjes die erin staan herken ik nog van vroeger. De dasspeld van de scouting. Het gipsen witte katje. De slak met de holly-hobby-muts op ( ja! een slak met een holly-hobby-muts op, het staat er!!! ). O, en het houten muisje met de rode kraaloogjes en de oortjes en de staart van leer. Ik weet nog hoe hij ruikt!!!!

Het plukje haar kan ik niet thuisbrengen.

En de foto van Kamoentje, mijn moeders eerste kat! (Ik ben nog steeds op zoek naar de oorsprong van die naam. Iemand???? )

Het rammelaartje met de bel erin. Daar heeft mijn broertje nog mee gespeeld.

Het inie-mini-uiltje rechtsbovein in de hoek, zo klein, je kan het bijna niet zien... dat was afgebroken van een ringetje dat ik als kleutertje droeg.

 

Hoe fout wil je het hebben? Zo'n letterbak geeft wel een heel erg oubollig jaren '70 gevoel. Eigenlijk kan het gewoon écht niet meer. Maar ik vind hem helemaal leuk. Juist in zijn strakke moderne mannenhuishouden. Je verwacht het niet :-)

 

Volgens mij, als je op de foto klikt, zie je hem groter. Dan kun je de details bekijken.

 

Enne.... broertje, er is 1 item dat ontbreekt. Dat is het zandlopertje waar mama als kraamverzorgster altijd de polsslag van de kraamvrouwen mee telde. Die heeft er ook altijd in gestaan. Maar die ligt bij mij ergens in een doosje.

 

Een heidens karwei

Vorige week kwam Plato met het nieuwe woord voor de we-300: Uittreding. Het idee kwam bij me op om met dat woord iets te doen over uittreding uit de katholieke kerk. Ik had er geen idee van hoe dat ging en ik deed wat 'research' op het internet.  Uiteindelijk heb ik er toen een blogje van precies 300 woorden uitgeperst, maar ik was niet helemaal tevreden over deze WE. Ik miste het verhaal. Omdat ik er toch veel tijd in heb gestoken en omdat ik denk dat er meer mensen zijn met vragen hierover, wil ik hem toch plaatsen op mijn blog. Het is dus eigenlijk een schrijfoefening van een schrijfoefening :-).

Sommige dingen die ik las verbaasden me. Dat je een doop bijvoorbeeld nooit ongedaan kan maken. Of dat je bij een aanvraag voor een uitschrijving terugverwezen kan worden naar meneer (of mevrouw) pastoor om je keuze nog eens te overwegen. Eén stukje in mijn zoektocht raakte me in het bijzonder. Ik knip en plak hem even:

"Het mooiste, meest intrigerende antwoord kreeg ik van de pastoor uit mijn huidige woonplaats: Vrij vertaald zou ik nooit meer in de hemel komen en zou ik na mijn dood niet meer gemist worden, zelfs door god niet. Hij wenste mij een bekering en inzicht toe om de, zelfafgeroepen verdoemenis te keren."

Nou ja.... hierop voortbordurend ontstond dus het verhaal in mijn hoofd van de WE-300 die ik uiteindelijk bij Plato heb ingezonden *klik*. Het is dus niet helemaal mijn idee over de hemel, maar ik ben aan de haal gegaan met deze uitspraak van de pastoor van deze onfortuinlijke uittreder.

Mocht ik mensen voor het hoofd gestoten hebben met mijn verhaal, (geloven is toch een persoonlijk en gevoelig onderwerp,) dan hoop ik dat jullie begrijpen waar het verhaal vandaan komt.

Het vraagstuk houdt me bezig, al een poosje, en Plato heeft me aan het denken gezet.

Hierboven kun je dus klikken voor de uiteindelijke WE.
Hieronder nog een stukje 'making of'.

En dan kun je hier *klik* en hier *klik* (ja, een link naar 'zeil-issues' ... hoe betrouwbaar zal die link zijn ;-)  ) nog lezen hoe dat eigenlijk allemaal werkt met die uitschrijving.

Hier komt mijn verhaal die het uiteindelijk niet geworden is:



Ze maakten hun keuze met de beste bedoelingen.

Hoewel?

Was het wel een keuze?

Was het geen gewoonte?

Kun je kiezen als je bent opgegroeid in een katholieke dorpsgemeenschap?

Als je dagelijks je gebedjes prevelt en wekelijks naar de kerk gaat?

Als alle huwelijken en kinderen om je heen kerkelijk gezegend zijn?

Mijn ouders hebben me laten dopen. Daarmee ben ik als Katholiek  verbonden aan een instituut met een héle grote doofpot. Een kerk met goede ideeën, maar ook met achterhaalde ideeën over bijvoorbeeld euthanasie, anticonceptie of homofilie, die mijlenver van me af staan.

Jarenlang was het oké. Ik heb geen last van de kerk ( ééns per kwartaal maakt het parochieboekje via mijn deurmat een glijvlucht naar de kliko) en de kerk heeft geen last van mij (ik kom er nooit).

Steeds vaker knaagt het. Wil ik nog verbonden zijn aan dit instituut? Wat levert het mij, naast dat belangrijke plekje in de hemel, op dat ik sta ingeschreven als Katholiek? Wat is het voordeel voor de kerk dat ik geregistreerd sta? Ik ga op onderzoek uit.

27% van de Nederlandse bevolking staat geregistreerd als Katholiek. Slechts 1,8 % van de Nederlanders gaan zondags naar de kerk. De kerk kan op basis van deze 27% het maatschappelijke belang en hun standpunten over bovengenoemde voorbeelden uitdragen en subsidies aanvragen. Dus ook op basis van mijn inschrijving!

Uitschrijven lijkt een heidens karwei: er zijn zes (!) brieven voor nodig. En ontdopen kan nooit.  

Ik hoef alleen maar de voorbeeldbrieven van het Web te plukken, maar een week later is de eerste brief nog niet gepost. Ik denk dat ik geloof dat ik zeker weet dat ik er niet meer bij wil horen…

Maar kennelijk zit er een diepgeworteld kiempje dat bang is dat ik daarmee mijn plekje in de hemel verspeel…




We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: uittreden.
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com

uittreding

Daar stond ze dan… en ze wist niet waar ze heen moest gaan.  

Tot hier was alles precies gegaan zoals ze het zich had voorgesteld. Het  gefilterde licht. De klanken die helder en gedempt tegelijk leken te zijn.  Het gouden hek, dat in de lege ruimte leek te zweven.  Alleen ging de poort niet wagenwijd voor haar open.  

Petrus had de deur tot een kier geopend, was schielijk naar buiten geslopen en had achter zijn rug de poort weer dicht getrokken. Zonder dat hij het hoefde te zeggen werd haar vermoeden bevestigd: hier was geen plek voor haar. 

‘U bent  één van de vele probleemgevallen waar we de laatste jaren steeds mee te maken hebben’,  had Petrus gezegd. ‘Als dopelingen weten jullie de weg  te vinden , maar omdat jullie je willens en wetens hebben laten uitschrijven uit de katholieke kerk, kan ik helaas geen toegang geven tot de hemel’.  

Ergens was ze er altijd al een beetje bang voor geweest. De achterhaalde ideeën, de enorme doofpot… ze wilde haar naam niet meer verbonden zien aan de kerk als instituut en ze had zich uit laten schrijven. Henk had haar nog zo gewaarschuwd. Zou je dat nou wel doen? Wat geeft het voor last? Misschien is het juist goed om niets te doen en om het te laten zoals het is!  

‘Maar wat moet ik nu?’ ...

Het geloof, nee, de wetenschap dat ze al haar geliefden weer zou zien in de hemel, had haar de moed gegeven om te sterven.

 

Petrus leek haar niet te horen. De poort schoof in de leegte naar achteren en Petrus snelde de poort weer binnen. De klap van het hek echode lang na.  

Door haar tranen zag ze Henk staan. Zijn armen hield hij naar haar uitgestrekt door de tralies van het hek.




We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: uittreding
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com