Indringend interview ;-)

Indringend diepteinterview over een vrouw die een marathon voor haar schoonzus gaat lopen bij RenMamaRen :

http://www.renmamaren.com/2013/01/marathon-lopen-voor-het-goede-doel.html#comments

Poetstechniek

De stoel kraakte onder zijn gewiebel.  Nog twee minuten… dan was het zijn beurt. De tandarts zei dat zijn tanden niet goed schoon waren. Dit was nu al de derde keer dat hij terug moest komen…

Hij kon er écht niets aan doen. ‘Minstens vier keer per dag’,  had de tandarts gezegd. ‘En eigenlijk liever na iedere keer dat je iets eet’. Maar er kwam altijd iets belangrijks tussendoor, waardoor hij het vergat.

Daar was die lieve assistente… met die blauwe ogen en die zachte G. Zou hij weer bij haar mogen?

Met zijn eigen tandenborstel hadden ze de vorige keren geoefend. Hij kreeg tabletjes mee. Als hij klaar was, moest hij daarop kauwen. Alles wat nog vies was, kleurde dan roze. Maar hoe goed hij ook zijn best deed… er zat altijd nog roze op zijn tanden. Hij háátte het!

De laatste keer had ze gezucht:  ‘Het  is niet leuk hè, als je steeds iets moet doen wat niet goed lukt? Weet je wat ? We draaien het om. Je neemt éérst zo’n plakverklikker, en dan haal je voor de spiegel met de borstel  gewoon al het roze weg. Dan weet je zeker dat je niets overslaat’.

 ‘Slim’,  zei hij,’ dan zie ik tenminste wat ik doe, en dan doe ik het ook niet fout!’

De assistente riep hem binnen.  Vier maal daags was niet gelukt. Haar haar tactiek wel! Zenuwachtig ging hij zitten. De stoel kantelde achterover. Eén voor één controleerde ze zijn tanden.

Haar mond zat verborgen achter haar mondkapje, maar hij zag haar blauwe ogen lachen. ‘Keurig! Goed gedaan’, zei ze met haar zachte G. 'Pak maar een speeltje uit de  la!’

Opgelucht trok hij de speelgoedla open. Hij voelde zich hier eigenlijk te oud voor, maar die mooie stuiterbal had hij weken geleden al zien liggen. 

WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: poetsen. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/

zwijmelen op zaterdag: beneath your beautiful

Van de week liet Mr. C. me dit nummer horen.

En ik vind het prachtig...

Zwijmel maar even lekker mee.

Olievlek

 

Wat hebben een olievlek en een lege wasmand met elkaar te maken?

Ik zal het uitleggen.

Vorige week postte ik het bericht van het sponsorproject voor mijn schoonzus. (Klik hier als je de link wil lezen)

Het was écht hartverwarmend om te merken hoe vanuit alle kanten mensen om me heen betrokkenheid toonden.

De mailings/berichten op sociale media hebben zich als een olievlek verspreid.

Ik kan op mijn blog zien dat het bericht enorm vaak gelezen is, en dat het via verschillende kanalen wordt gezien. Van verschillende mensen heb ik toezeggingen gekregen dat ze gaan doneren. Met als klapper een Hele Mooie Donatie op dag 1. Hoe bemoedigend was dat! 

Ook van loopmaatjes uit mijn atletiekvereniging  heb ik toezeggingen op sponsoring gekregen. Sommigen sponsoren een bedrag per gelopen kilometer, anderen een vast bedrag. Cool! En daarbij natuurlijk heel veel bemoedigende woorden!

Met verschillende mensen heb ik goede gesprekken gehad over mogelijkheden die er zijn om steun te krijgen voor dit project. Er is werk aan de winkel de komende weken. 

Ik heb toegezegd gekregen dat ik een plekje heb op de ladiesnight op 12 april die de sportschool waar ik werk organiseert. Dit is een avond waarop dames die een product voor vrouwen hebben, hun product mogen promoten. Ik wil daar zelfgemaakte spullen verkopen, en natuurlijk ons project promoten.

Onder het mom van vrouwen voor een vrouw of iets dergelijks ( ik zoek nog naar een leukere titel) wil ik in mijn netwerk vrouwen vragen of ze iets zelfgemaakts willen doneren, wat wij dan kunnen verkopen.

Wat ik hiermee wil, dat ben ik in gedachten aan het uitwerken, en daar kom ik volgende week op terug. Ook daar zal ik hulp bij vragen. (Wat vraag ik veel hè? ).

O, ja... er is ook een blog van rennende moeders: ren mama ren. De schrijfster van dat blog (ze schrijft erg leuk, het is echt de moeite waard om daar eens een kijkje te nemen) gaat daar binnenkort een interview met mij over dit project plaatsen.

Als klap op de vuurpijl stond mijn buurvrouw/vriendin vanavond met een lege wasmand voor de deur. (Jawel, daar is het bruggetje :-) ) . Die mag ik tot april wekelijks vullen met strijk. Na het weekend komt ze hem halen, en dan krijg ik hem gestreken weer terug. Een aanbod dat ik moeilijk vind om aan te nemen, maar o, ik zal tijd te kort komen de komende maanden. Dus deze wasmand heb ik met beide handen aangenomen.

Het was echt een week waarin ik vleugels had. Super om te merken hoe supportend mensen kunnen zijn, op allerlei manieren. Ik was kei-kapot omdat ik ziek was, heb ook extra moeten werken omdat een aantal collega's ziek thuis waren, maar ik heb me zo enorm gesteund gevoeld. Nu kruip ik lekker een weekend mijn bedje in, zet een streep door alle activiteiten en uitjes, óók de trainingen. Een griepje deze winter was ingecalculeerd, en tijd daarvoor is ingebouwd in het schema. Ik ga niet schaatsen (dat is wel de grootste opoffering tot nu toe) want o, wee, straks heb ik een blessure.  Maandag ga ik er weer volle bak tegenaan.

Onvermijdelijk Avontuur

Lieve lezers, familie, vrienden, bloggers...

De trainingen voor de marathon op 14 april 2013 zijn in volle gang!  Met het lopen van deze marathon wil ik me laten sponsoren om zo geld bij elkaar te krijgen voor de behandelingen die mijn schoonzus nodig heeft, maar niet vergoed krijgt. Met onderstaand bericht gaat de actie, na alle stille voorbereidingen, van start.

Steun, in welke vorm dan ook,  is meer dan welkom. Support, delen op facebook/twitter/blogpagina's, of andere intitiatieven die dit project groter kunnen maken... Het mag allemaal. En natuurlijk mag er alvast een toezegging gedaan worden op een donatie of sponsoring.

Annemiek Coli is onze 46‐jarige vriendin en schoonzus en een prachtige, bijzondere, intelligente
en krachtige vrouw die vol voor het leven gaat.
Daarnaast is zij een alleenstaande ‐ maar vooral trotse‐ moeder van Babs (12) en Moos (7).


In mei 2012 is bij haar uitgezaaide borstkanker geconstateerd en heeft er een borstamputatie plaatsgevonden. Enkele weken daarna is Annemiek met chemo begonnen.
Twee chemokuren en vijf weken later heeft zij gehoord dat zij 'ongeneeslijk ziek' is.
Er zijn uitzaaiingen geconstateerd in haar botten; schedel, nek, rug, bekken en linkerbovenarm.

Annemiek zou Annemiek niet zijn als zij ook hierin niet op volle kracht zou doorgaan én aangaan.
Zij noemt het een 'Onvermijdelijk Avontuur' en in de loop van januari 2013 zal haar eigen blogspot
onder deze titel opgezet worden: http://onvermijdelijkavontuur.blogspot.nl .

Direct na de laatste diagnose is Annemiek gestopt met chemo en volgt zij in Nederland nog reguliere therapie: dagelijkse hormoon‐ therapie en een maandelijks botinfuus.
Daarnaast heeft zij zich verder verdiept in andere therapieën.
Deze blijken vooral in Duitsland gegeven te worden, maar deze therapieën worden nagenoeg niet vergoed door de zorgverzekeraar.

Dit is zoals Annemiek deze fase in haar leven beschrijft:

Het leven is tragisch hilarisch.
Ik vind dat dit lichamelijke gedoe net zo persoonlijk is als mijn humor, smaak en geloof.
Daar kun je niet één behandelsjabloontje overheen leggen.
Daarom zet ik alles op alles voor een meervoudige aanpak, op lichamelijk, mentaal en spiritueel
gebied.
En ik kan je melden dat is ‐ met recht ‐ een Onvermijdelijk Avontuur!
Ik ga aan, want ik wil op mijn zeventigste belletje trekken in de omgeving. Met mijn kleinkinderen.
Voor mijn kinderen ben ik onbetaalbaar en hier en daar voor mijn omgeving ook (mag ik hopen).
Maar plots blijkt daar een prijskaartje om mijn eigen pols te bungelen.
Ik heb mijn eigen koers gevonden. Uit de laatste telling van mijn celdeling (begin december 2012)
blijkt dat de uitzaaiingen voor nu gestopt zijn.
En al is het een momentopname, vooralsnog zet ik daarom in op dezelfde koers.
Daarbij hoop ik op wat mensen die op hun manier met mij dit Onvermijdelijke Avontuur willen
aangaan. In de vorm van steun, bemoediging of sponsoring in welke vorm dan ook.


Mijn vriendin Marlies heeft het initiatief genomen om ‐ op basis van sponsoring‐ op 14 april 2013 de
Marathon van Rotterdam te gaan lopen. En mijn schoonzus Natasja is direct aangehaakt.
Oh My God... wat doen ze zichzelf aan?
Natuurlijk ben ik supertrots op dit initiatief van deze verbazingwekkende dames.
Sponsort u hen, dan steunt u mij en mijn kinderen erbij. Doet u mee?
Alvast bedankt en een zoenopdetoet van mij!
Wie weet bent u wel degene bij wie ik en mijn kleinkinderen in 2040 belletje gaan trekken.

Annemiek volgt, naast het reguliere traject in Nederland, dus diverse aanvullende en bewezen
therapieën in Duitsland.
De kosten voor deze therapieën en therapie gerelateerde kosten zoals bijvoorbeeld reis‐ en verblijfskosten zijn aanzienlijk en kunnen wel oplopen tot ruim 20.000 euro per jaar.
Op haar blog zal zij hiervan melding maken.

Vooralsnog is 20.000,‐ euro dan ook ons streven.
Wij, Marlies & Natasja, gaan voor de Marathon van Rotterdam op 14 april 2013.
Hiermee willen wij graag het streefbedrag bij elkaar lopen om samen met Annemiek
de strijd aan te gaan tegen dit Onvermijdelijk Avontuur.

Steun ons op:

E‐mail : onvermijdelijkavontuur@gmail.com
Blog : http://onvermijdelijkavontuur.blogspot.nl
Rekeningnummer: 5117 513 t.n.v. A. Coli o.v.v. 'onvermijdelijk avontuur' .

Mochten er nog vragen zijn: onvermijdelijkavontuur@gmail.com. Marlies en Natasja nemen dan spoedig contact met u op. 

Help ik verzuip!

Eens in de paar weken krijg ik het op zondagmiddag op mijn heupen. Ik wil, voordat de drukke week weer begint,  mijn huis aan kant hebben. Stapels papieren op de ‘hotspots’ wachten al weken om uitgezocht te worden. De gymtassen hangen op zondag nog te stinken aan de kapstok. De broodtrommels gaan als ik niet oplet maandag weer vies mee naar school. Vooral bij de oudste is de opdracht: ‘ruim je spullen op’ te vaag. Ik moet de opdracht in stukjes hakken en voorkauwen. Mr. C. wil wel, maar ziet ’t niet.

En ik? Ik mis de structuur om het systematisch aan te pakken. Na mijn werk en avondeten wacht meestal een training.  Daarna vouw ik nog een wasje weg en als ik naar bed ga kom ik erachter dat alle zooi er nog ligt. 'Morgen weer een dag'. Een dag waarop ik dezelfde rotzooi weer tegenkom. Ik heb al verschillende methodes geprobeerd. Via ‘Fly Lady’ kreeg ik dagelijks in mijn mailbox een opdracht om 10 minuten aan een huishoudklus  te besteden. Iedere week in een andere ruimte, met een timer ernaast. Niet klaar…? Geen probleem. Je moet blij zijn met wat je hebt gedaan. Vanwege de enorme hoeveelheid junkmail die daar aan vast hing ben ik daar weer mee gestopt.

Ik heb een poosje zelf iedere avond tien minuten de kookwekker gezet. Allemaal even je eigen rommel beetpakken. Het zou moeten werken. Ook die tactiek viel bij gebrek aan discipline.

En dan ook nog de verleiding om maar te blijven reageren op binnenkomende mails en berichtjes op de telefoon…

Ik blijf me voornemen dit gestructureerder aan te pakken, maar ik blijf het gevoel hebben dat ik wegzak tussen mijn eigen hoopjes en stapels. Daarom via Plato’s WE een noodkreet: Help! Ik verzuip!  Wie heeft voor mij DE gouden tip?



WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: verbeteren. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/

Zwijmelen op zaterdag: Kan de deur nie dicht

Een droevig liedje vandaag.
Gelukkig is het lang geleden dat ik me zo verdrietig heb gevoeld.
Maar hij verwoordt het heel mooi en treffend.

Gerard van Maasakkers, wereldberoemd in Brabant en omstreken...

Wat een prachtig hoofd heeft die man :-)

Zwijmelen op zaterdag is een rubriek van Marja. Meer zwijmelen? Klik hier!

Kleine stapjes, vooral veel kleine stapjes

De voorbereidingen verlopen goed.

Van de 20 kilometer van vorige week heb ik nauwelijks last gehad. Zelfs het zeurende plekje op mijn heup dat ik verzwegen, mentaal genegeerd, en liefdevol gemasseerd en gesmeerd heb, is nu ook verdwenen. Gelukkig maar... 

Gisteravond heb ik op de sneeuwvrije fietspaden heerlijk kunnen lopen. Voor morgen verheug ik me op een heel fijn loopje in een wit bos. Zondag loop ik een 10-kilometer wedstrijd om te kijken of ik misschien trainingsdoelen kan aanpassen. 

Vanavond was rustavond. Veel gelezen, veel inspiratie gekregen, misschien kan ik nog tips toepassen.

Check de vinkjes op mijn schema.... Ik heb er echt al veel gedaan!

20 kilometer!

Een poosje geleden besloot ik dus om mee te doen aan de marathon *klik*.

Sindsdien is het een beetje stil geworden op mijn blog rondom het hele marathon gebeuren.
Ik vind het namelijk nogal spannend.

De eerste tijd was er nog niet zoveel aan de hand. De trainingen werden wat vaker per week, maar ook wat korter en mijn tempo mocht omlaag. En als ik mijn spinninguurtjes liet vallen, dan paste dat makkelijk in mijn schema.

Van lieverlede worden nu de trainingen wat langer en vind ik het ook echt heel spannend worden. Want hoe graag ik dit ook wil... als er in  mijn benen een gewrichtje, een peesje of een spiertje zegt: 'stop, tot hier en niet verder', dan kan ik dat hele marathonverhaal op mijn buik schrijven.

Vandaag stond dus de eerste duurloop van 20 kilometer op het schema. Al dagen was ik er mee bezig. Wat doe ik aan? Wat neem ik mee? Welke route loop ik? Vooral dat laatste. Ik weet namelijk niet overal even goed de weg. Het installeren van Runkeeper op mijn nieuwe telefoon ( je weet wel, die zo mooi in mijn portemonnee past :-) *klik* ) gaf de oplossing. Runkeeper zou vanzelf aangeven wanneer de 20 kilometers voorbij zouden zijn. Op dat punt mocht ik het thuisfront bellen en ze zouden mij komen halen. Gisteren belde echter mijn loopvriendin dat ze met me mee wilde lopen. Ik pikte haar dus op 5 km. op, samen liepen we kilometer 5 tot en met 15, en de laatste 5 liep ik weer alleen terug naar huis.

Zo'n training brengt nog allerlei onzekerheden met zich mee. Mijn duurlopen moet ik lopen op 7.7 kilometer per uur. Een slakkengangetje. Maar juist de goede snelheid waarop mijn lijf leert de brandstofvoorraad uit mijn vet aan te spreken. Vandaag liep ik iets sneller. Zo'n 8,1 kilometer per uur. Het voelt lekker, maar toch knaagt het dan de hele tijd bij me of ik er wel goed aan doe om iets te snel te lopen.

Mijn marathonsnelheid ligt echter een stuk hoger: 9.7 kilometer per uur. Hoe ga ik dat in hemelsnaam volhouden als ik dat nog nooit zo lang gedaan heb? Door te vertrouwen op mijn lijf? Ik weet het allemaal niet hoor.

Zo'n marathon schema stopt ook op 32 kilometer. Langer dan dat train je niet. Dat richt meer schade aan dan dat het goed is voor je lijf. Hoever een hele is, dat zal ik dus pas ervaren als ik hem loop....

Spannend, spannend, spannend allemaal... En meer vragen dan antwoorden...

Vandaag was een superlekker loopje. Ik ging er vol vertrouwen in. En ik heb ervan genoten, mede dankzij het prachtige weer.

Het meest trots ben ik op de laatste 400 meter. Toen stond ik nog even voor een belangrijke keus ;-). Op 30 meter vóór mijn huis gaf de Runkeeper aan dan ik 19.6 kilometer had gelopen. Ik kon dus 2 dingen doen. Óf naar huis gaan met het idee dat ik hem nét niet helemaal had volbracht, of nog even een lusje van 400 meter eruit persen. Natasja zou Natasja niet zijn als....

Mooi... op dat moment draaide 'Everybody Hurts' van R.E.M op mijn telefoontje. Dat nummer heb ik ontzettend vaak gedraaid in de periode nadat mijn moeder was overleden. De schok dat ik toen binnen een paar weken geen moeder meer had was toen groot. Nou ja... de gedachte dat ik op dat moment goed bezig was voor mijn schoonzus, dat ik haar, en ook haar kinderen hiermee ga helpen.. dat gaf me nog heel even moed voor het laatste stukkie. Dat nummer hielp me vandaag even door de laatste 400 meter heen.

Volgende week hoop ik, samen met mijn schoonzus en een goede vriendin van haar, mijn marathon-maatje, met een sponsorbrief en plan te komen. Deze zal ik ook plaatsen op mijn blog. Wordt vervolgd dus!

zwijmelen op zaterdag: someone like you

Vorige week heb ik gekozen voor een nummer omdat ik het optreden zo mooi en gevoelig vond.

Ik heb er nog zo één... Someone like you, van Adele.

Een iets rustiger nummer dan vorige week. Hij is iets te vaak gedraaid, maar het blijft mooi om naar te luisteren.

Wat zingt Adele hier toch prachtig... ik heb het gevoel dat haar stem elk moment kan breken door het verdriet:

Meer zwijmelen: klik dan hier voor Marja's zwijmelen op zaterdag.

telefoonpolletje

Gisteren ging ik samen met mr. C. een nieuwe telefoon voor mezelf uitzoeken.
Ik had een oud model i-phone, en ik kon er steeds minder Apps mee downloaden omdat het besturingssysteem niet meer voldeed. Toen ook nogeens de Whatsapp ermee kapte en ik (lees Mr.C.) hem niet meer aan de praat kreeg, was ik er klaar mee. Tijd voor wat anders.

Bij de telefoonwinkel zag ik al gauw door de bomen het bos niet meer. Prijzen, geheugencapaciteiten, besturingssystemen, pre-paid, sim-lockvrij, abonnementen, camerapixels, beelschermresolutie... ik was blij dat ik Mr.C. naast me had, en wat aardige verkopers.

Ik probeerde een aantal telefoons. Ik lette erop of hij lekker in de hand lag, of ik het menuutje makkelijk kon volgen, of het beeldscherm groot genoeg was, of de icoontjes niet te klein waren. Ook hield ik mijn oude i-phone naast de nieuwe modellen: de maat van de telefoon mocht niet groter zijn dan mijn I-phone.

Tot hier toe konden we best wel samen door 1 deur als het ging om het uitzoeken van een telefoon. Maar op dit punt raakte Mr. C. het kwijt. Waarom is de grootte van een telefoon bepalend voor je keuze?

Ik legde hem uit dat ik een portemonnee heb met 2 extra vakjes. 1 vakje voor mijn sleutels, lippenstiftjes en een spiegeltje, en 1 vakje waar precies mijn telefoon in past. In die portemonnee zit dus ALLES wat ik, als ik de deur uit ga, bij me moet hebben. Hoef ik nooit meer na te denken wat ik mee moet nemen. Superhandig voor een chaoot als ik.

Dusss.... mijn telefoon mocht niet groter zijn dan. Anders werd hij afgekeurd.
Mr. C. vond dit  het het meest belachelijke argument wat hij ooit had gehoord. Dan koop je toch een andere portemonnee???!!!!

En ik wil geen andere portemonnee. Deze portemonnee (het is ongeveer zoiets als op de foto hierboven, maar dan anders :-)) is niet in Nederland te koop, en ik koop er altijd speciaal één als ik op vakantie ben in Duitsland. En ik heb nog nooit een fijnere portemonnee gehad dan deze.

Mr. C. zegt: het is vast een vrouwendingetje.
Ik zeg: Nee, het is toch volkomen logisch? Anders zit ik de komende tijd dagelijks te hannesen met hoe ik die telefoon ga vervoeren.

En buiten dat...ik ken mensen die lieten een uitbouw bouwen op basis van hun de maten van hun eettafel maten. Dussss.....

Even een polletje:

1. Ik ben man en ik snap volkomen dat je een telefoon kiest op basis van het opbergvak van je portemonnee.

2. Ik ben man en ik vind het argument dat de keuze van je telefoon bepaald wordt door de maat van een opbergvakje volkomen belachelijk.

3. Ik ben vrouw en ik snap volkomen dat je een telefoon kiest op basis van het opbergvak van je portemonnee.

4.Ik ben vrouw en ik vind het argument dat de keuze van je telefoon bepaald wordt door de maat van een opbergvakje volkomen belachelijk.

5. Anders, namelijk......

De keuze kun je kopiëren in het reactieveld.
En bij "anders" lees ik graag wat er anders is aan je keuze.

Alvast bedankt!

Zwijmelen op zaterdag: Black

Och.... dit filmpje kan ik keer op keer kijken op Youtube: Black van Pearl Jam op Pinkpop ('92).
Wie was de vrouw die Eddie Vedder  zoveel pijn gedaan had? Je ziet zijn verdriet terwijl hij dit zingt.
Wat zou ik hem graag willen troosten.

En o,o,o, onder welke steen lag ik toen dit gebeurde? Zo'n waanzinnig optreden in Nederland, en ik was er niet bij? Nou heb ik meer optredens gemist dan ik er gezien heb, maar deze had ik graag op mijn lijstje erbij willen zetten. Eigenlijk ben ik pas ver na het hoogtepunt van Pearl Jam hun muziek gaan waarderen. Raar, ik luister er nu zo graag naar.

Overigens... vorige week heb ik het hele optreden zitten bekijken... en men, wat was Eddie op dreef!
Het mooiste commentaar op het Youtubefimpje vond ik deze:

'I was there in 1992! I was there. I was in my fathers balsac, but I was there!!! ' Geweldig!

En die legendarische stage-dive vanaf de camera-arm... zoek gerust even verder op Youtube als dit je aanspreekt.

Zwijmelen op zaterdag is een rubriek van Marja. Klik hier als je meer wilt zwijmelen.

deukje in het schema

Zo stond het er gisteravond voor.
Oudjaarsavond voor de boeg. Arm wederom in een mitella. Hoe kan ik in hemelsnaam mijn make-up op mijn gezicht krijgen?

Gelukkig kan ik voor dit soort klusjes altijd terugvallen op mijn zus.
Met de top 2000 (wat stevige muziek) op de achtergrond voelden we ons weer even 16 en 17 jaar.

"Hou jij de poederkwast voor mijn gezicht, dan ga ik erlangs headbangen, en dan wordt het vanzelf gelijkmatig verdeeld over mijn gezicht".
Zo gezegd zo gedaan... we eindigden gierend van de lach en wonder boven wonder zat een klein kwartiertje later de make-up keurig waar het hoorde.

Die mitella? Ja, beetje lullig.
Afgelopen zomer maakt ik een flinke smakker met een gebroken elleboogkopje als gevolg.
Alles was goed hersteld, totdat ik zondagmorgen even met de kinderen ging schaatsen op de markt. Ik viel niet eens hard, maar ik voelde direct dat het niet goed zat.

Of het weer gebroken is, dat weet ik eigenlijk niet. Het voelt hetzelfde als de vorige keer. Toen liet ik een foto maken, en toen zeiden ze in het ziekenhuis dat het met rust en zonder gips moest genezen. Toevallig kreeg ik afgelopen vrijdag de nota hiervan in de bus. Deze wetenschap en dit advies kostte me toen 150 euro. Daar heb ik nu geen dokter voor nodig.

En hoe het nu met de training voor de marathon moet?
Ik heb gelukkig in mijn schema blessuretijd opgenomen. Dus ik kan een paar keer een weekje smokkelen. Dit moet dan maar een smokkelweekje worden. Zondagmiddag ben ik tegen beter weten in mijn duurloopje nog gaan doen. Het was pijnlijk, maar ik wist van de vorige keren (in '98 was dit ook al eens gebeurd met die elleboog), dat de pijn in de komende nacht en de dagen erna nog veel erger zou worden en dat lopen dan niet mogelijk zou zijn. En ik zou me er toch niet beter bij voelen als ik ook nog eens mijn training gemist zou hebben.

Ik ga het morgen in een heel rustig dribbeltempo even een halfuurtje proberen, en dan hoop ik zondag weer de training te kunnen hervatten waar ik zondagmiddag geëindigd ben.

Het heeft allemaal een gezellige jaarwisseling niet in de weg gezeten. Alcohol is een goede pijnstiller, en vanmorgen tussen half 9 en 12 heb ik, na een stevige pijnstiller, nog ongegeneerd een paar uur slaap achter mijn korte nacht geplakt.

Mijn voornemens voor 2013 mogen duidelijk zijn. De eerste focus staat op 14 april, De Marathon!
Verder hoop ik dit komende jaar wat minder vaak mijn elleboog te beschadigen. En wat ik écht, écht écht moet doen ik 's avonds wat vroeger mijn bedje in kruipen.

Lieve lezers en medebloggers: Voor jullie heel veel liefde, gezondheid en geluk voor het nieuwe jaar. Ik hoop dat we elkaar weer veel zullen inspireren en veel bij elkaar kunnen buurten hier in 'blogland'.

Gelukkig 2013!