puberlijf

Ze zag het wel hoor, dat haar puberzoon neerslachtig was de laatste tijd. Wat zat hem dwars? Gedoe op school? Gedoe met meisjes? Het was altijd zo’n open knul. Maar nu haalde hij steeds zijn schouders op. ‘Er was niks… ‘


Gistermiddag werd het duidelijk. De vertrouwenspersoon van school belde en vertelde haar dat hij tobde over zijn lijf. Het maakte haar verdrietig. Die dikke buiken waren al generaties lang een probleem. Met overgroot-oma, opa, zijn vader als voorbeeld… En nou had zij zelf ook gefaald in het doorbreken van het patroon? Hij had er last van, vertelde de dame van school. Haar zoon zag alleen maar buik en teveel lijf.  Hoe liet ze merken dat het overgewicht ongewenst is zonder hem af te wijzen? Hoe pak je dit aan zonder het probleem groter te maken dan het is? Een middenweg kon ze hierin maar moeilijk vinden.

Die avond zaten ze samen achter zijn klassenfoto op de bank. Ze gingen het rijtje af. ‘Met wie zou jij nou willen ruilen’, had ze gevraagd? ‘En dan niet alleen om zijn buik? Maar het hele pakketje. Ook zijn ogen, oren, haar, zijn fiets, alles!’ Hij had lang nagedacht. ‘Met niemand, mama’, had hij uiteindelijk gezegd. Dat was het enige antwoord dat ze wilde horen! ‘Zie je nou wel’,  zei ze: 'Zíj zijn ook meer dan rare oren, een grote neus, of verkeerd haar. We hebben allemaal wat. En net zoals jij meer ziet dan dat, zien zij ook dat je meer bent dan alleen je buik. Er zit nog een jongen achter met allerlei dingen die wèl fijn zijn’. Er brak een lachje door op zijn gezicht. Ze wist dat dit slechts een begin was. Voor even wist hij dat hij er wezen mocht. Oók met een buikje met een randje teveel.

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: vormen
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com