verstoppertje

Sinds twee weken is het weer lang genoeg licht 's avonds om te gaan harlopen in het bos. De hele winter heb ik me op de dinsdagavonden naar de training moeten slepen. Zo na het eten, in mijn after-diner-dipje onder een dekentje op de bank, wetende dat je de kou in moet... Het viel niet altijd mee. Ik begon al te twijfelen aan mijn motivatie. Vond ik het nog wel leuk genoeg? We liepen rondjes op de baan, of rondjes rond het sportpark. Vaak liepen we ook vanaf het sportpark 'helemaal' naar 'de Plaat'. De Plaat is de wijk waar ik woon. En er is maar weinig vervelender dan in de kou langs je huis lopen, in de wetenschap dat je nog maar halverwege bent, en ook weer 'helemaal' terug moet lopen naar het sportpark. Over dat saaie lange fietspad. Thuis... is waar de koffie op je wacht. Thuis is een warme douche, en een dekentje. Thuis kijkt m'n mannetje naar me uit   naar de tv...

De eerste avondtraining in het bos voelde ik me als een koetje die wordt losgelaten in de wei na een lange winter. En zo voelt het eigenlijk nog. Je ziet het bos met de weken groener worden. Je ziet de kiemblaadjes uit de grond komen als we met onze neuzen dicht bij de grond onze oefeningen doen. Volgende week staan de rhododendrons weer in bloei.

Nu weet ik weer waarom ik de hele winter doorgelopen heb: om in de zomerperiode fit genoeg te zijn om mee te kunnen naar het bos. Met de veiligheid van je clubje om je heen. Met een trainer die ieder paadje en heuveltje kent en benut. Het is zo fijn!

Wat heeft verstoppertje dan te maken met hardlopen? Alles, als je tijdens de training een spelletje verstoppertje gaat doen en je moet rennen voor je leven om van achter de rhododododendrons als eerste de buutplaats te bereiken. Heerlijk om weer even kind te zijn.

En over verstoppertje gesproken... Blogspot heeft zijn lay-out veranderd. Het is vast een kwestie van wennen, en het zal vast een verbetering zijn, maar voorlopig kan ik het allemaal niet meer vinden. Ik zoek me het ongans naar de juiste knoppen om op te klikken.