Oké... nog één keer... voor de laatste keer :-)

Zondag gaan we met wat mensen van de loopgroep een dagje naar Rotterdam. De hardlopers aanmoedigen. De man van mijn vriendin loopt de hele, hij zet in op 3 uur (bikkel) en een andere vriendin loopt voor de eerste keer de 10. Waarom ik niet meeloop? Rotterdam en ik zijn niet zulke hele goede loopmaatjes....

Ik zal nog één keer het verhaal vertellen van mijn hardloopdebuut in 2007.
Nog één keer, en dan stop ik het weg in de diepste krochten van mijn geheugen, ware het niet dat de opmerking: 'ik ken iemand die....' gevolgd door een gedeelte van het komende verhaal, op verjaardagen en feestjes door lieve vrienden en familieleden nog vaak wordt aangehaald om te zorgen voor de nodige hilariteit....

Even voor de setting van het verhaal: Rotterdam, april 2007, ik had de 10 kilometer aardig in de benen. Temperatuur tegen de 30 graden! Om een lang verhaal kort te maken: ik ben bij 7 kilometer out gegaan, en geëindigd aan het infuus. Voor wie de sappige details wil lezen... ga vooral door :-)

Ik weet nog dat ik op 7 km. lekker in de race zat. Ik vond het wel ontzettend ver, en ontzettend warm, en zwaar, maar het ene moment had ik nog het idee dat ik hem uit ging lopen, en het andere moment hing ik in de armen van een hulpverlener. Ik weet nog steeds niet hoe ik in zijn armen terecht ben gekomen, maar hij heeft me tegen een lantarenpaal gezet, en geprobeerd me op te kalefateren met Mars en Dextran. Het werd al gauw duidelijk dat ik zelfs niet meer lopend over de finish kon komen, en uiteindelijk ben ik met de bezemwagen weer naar de finish gebracht.

Bij de finish werden we uit het busje gezet met op zijn plat rotterdams de mededeling: 'hier is de metro, daar is de finish, zie maar dat je thuis komt'. De nederlaag...

Achteraf gezien, had ik daar meteen moeten melden dat het helemaal niet goed met me ging. Maar ik wist nog dat ik met Mr. C. een paar honderd meter vóór de finish bij Ici Paris had afgesproken, dus ik dacht, ik ga dat kleine stukkie wel lopen. Eenmaal uit de bus, was ik totaal gedesoriënteerd, voelde ik me helemaal vaag, en was ik totaal de weg kwijt. Ik heb aan een paar mensen gevraagd waar Ici Paris was. Ik werd 200 meter die kant op gestuurd, toen weer 100 meter terug, en ik voelde me totaal verloren. Ik liep daar rond, totaal verdwaasd, wanhopig, omdat ik dacht dat ik niet meer thuis zou komen, bang om flauw te vallen, en niemand die het aan me zag.... Ik dacht alleen maar... rustig blijven, geen paniek, het komt goed.... maar er waren ook momenten dat ik echt even dacht dat ik het gewoon niet meer ging redden.

Uiteindelijk heb ik uit pure wanhoop 2 agenten aangesproken. Zij hebben geprobeerd Mr. C. op te sporen om hem bij me te brengen, maar dat lukte in alle drukte niet. Ik kon zijn mobiele nummer ook niet meer opnoemen. (Het lullige was.... ik had het mobiele nummer achterop mijn startnummer gezet ( die droeg ik op mijn buik) maar ook dat was ik vergeten. Ik voelde me zoooo onnozel, dat ik daar niet aan gedacht had.... ik had gewoon even moeten kijken.... maar ja... ik was zo vaag....)

De agenten hebben me lopend naar de ehbo post gebracht ( wat trek je dan bekijks, als je aan de arm van een agent afgevoerd word :-(  ), en daar ben ik flauwgevallen.
Gelijk allemaal toeters en bellen eromheen, infuus in mijn arm, ijsblokjes, koude gel op mijn benen, ( ik had een temperatuur van 38) en daar was uiteindelijk iemand zo slim om mijn startnummer van mijn buik te halen: 'kijk, nou, suffie, is dat niet het nummer van je man??????'
Aarghhhh, wat was ik blij.... Maar ik wist echt niets meer.... ik wist niet eens hoe oud ik was, en schijn gezegd te hebben dat ik 19 was....
Toen SBS6 met de cameraploeg en verslaggevers binnen kwamen wandelen was het feest helemaal compleet. Ik heb maar even mijn ogen dicht gedaan, en gedaan alsof ik sliep, lekker op mijn brancard met ijsblokjes :-)

Mr.C. was met de kinderen in de stad. Ergens tussen Ici Paris en de finish. Hij had me na een uur, hooguit anderhalf uur wel weer terug verwacht en snapte er helmaal niets van. We hadden afgesproken dat hij, als ik hem niet meer zou kunnen vinden, toch maar naar huis zou gaan, ik had immers zijn mobiele nummer bij me, dus we konden elkaar altijd bereiken... maar ja... ik belde ook maar niet. Uiteindelijk heeft hij toch maar de metro naar huis genomen, en toen hij uiteindelijk gebeld werd door de verpleegkundige stapte hij net de auto in naar huis. Hij is de stad weer ingereden, (wat op zich ook al een heldendaad is, heb je al eens gezien hoe onbereikbaar de binnenstad is bij een marathon? Heel de stad is afgezet!) en heeft me bij de ehbo post opgehaald.

Ik kreeg Mr. C. ook nog even aan de telefoon, met de mededeling van de verpleegkundige: hier je vriendje... Hij moest ook erg lachen toen er even later een boom van een kerel van dik 40 binnen kwam stappen met aan elke hand een koter!

Ik ben nog nooit zo blij geweest om thuis te komen.... Ik ben samen met Janneke mijn bed in gekropen, en heb haar helemaal plat geknuffeld. Tot een uur of 10 's avonds is alles wat ik at en dronk weer naar buiten gekomen en daarna knapte ik langzaam op.

En het allerlulligste vond ik nog wel dat ik later, 's nachts,  toen ik alles nog eens lag te overdenken,  ineens precies weer wist hoe ik had moeten lopen vanaf het punt waar we het busje uit waren gezet naar het punt waar ik met Mr. C. had afgesproken. Stom, hoor... Het was echt maar een stukkie van 50, hooguit 100 meter.

Ik was zo enorm geschrokken, en zo enorm ontdaan van het feit dat je zó de weg kwijt kunt zijn. Dat je je zó ontzettend verloren kunt voelen, met zoveel drukte om je heen. En had het ook totaal niet verwacht dat dit mij zou overkomen. Eerst kon ik alleen maar denken... wat een blunder, op 7 km. af moeten haken, maar toen ik later hoorde dat de marathon vanwege het grote aantal afvallers was stilgelegd, dat er 5 mensen met dezelfde verschijnselen waren opgenomen in het ziekenhuis, toen vond ik het naar mezelf toe al een stuk minder erg.

Het heeft een paar dagen jaar geduurd voordat ik over de teleustelling heen was. Inmiddels heb ik mijn betere kant kunnen laten zien. Maar met de marathon van Rotterdam heb ik nooit meer vrienden kunnen worden. En met het vooruitzicht daar komende zondag te staan, komt de herinnering toch weer even boven.

Ik wens de lopers veel succes. Ik heb mijn vriendin beloofd dat ik, als ik haar niet zie finishen, toch ook voor de zekerheid op de EHBO post de infusen even langsloop om te kijken of ze toevallig niet daaraan hangt... Maar dit is gekheid. Ze gaat gewoon een geweldige race lopen, genieten van de mensen, de sfeer, de muziek en al het gebeuren eromheen.

Zelf kies ik sindsdien de rustigere loopjes uit.
Ik zet in op de 'zakloop' in de zak van Beveland op moederdag. Een paar honderd deelnemers, in de vrije natuur, is me druk genoeg.