hobbels

Bibberend lag hij op de bank. Zijn hoofd verstopt in een kussen.
Mopperend. Ik heb het koud, ik voel me niet lekker, ik ben nog moe. Ik kan zo niet werken op school.' Een minuten later trok hij zelf de conclusie: 'Mama, ik geloof dat ik een beetje zenuwachtig ben.'

Zelf had hij bedacht dat de meester op school vandaag zijn klasgenootjes maar moest inlichten. Hij wilde er zelf niet bij zijn. En hij wilde ook niet dat de kinderen er vragen over gingen stellen. Hij vond het al moeilijk genoeg allemaal. Maar hij zou het wel fijn vinden als zijn klasgenootjes zouden weten dat hij na de zomervakantie op een andere school zou gaan beginnen. Voorlopig tot de kerstvakantie. Maar misschien kwam hij wel niet meer terug. Een school met een klas van 8 kinderen.Een plek ze hem goed zouden kunnen helpen met spelling, en taal en rekenen. Waar ze hem zouden kunnen helpen om te leren over zijn autisme en waar ze hem zouden helpen met waar hij goed in was.
De wetenschap dat dit vanmorgen ter sprake ging komen was genoeg om gewoon helemaal niet meer naar school te willen.

Gelukkig was zijn moeder thuis vandaag. Hij liet zich overhalen om in de auto te stappen. Samen gingen ze naar school om het met de meester nog eens door te spreken. Het zou allemaal goed komen. Maar voorlopig stond hij daar, vechtend tegen zijn tranen.
Het liefst was hij weer mee naar huis gegaan. Dicht weggekropen tegen zijn lieve moeder, maar ja, de les begon.

Tegen het einde van de ochtend was hij op de gang een boekje gaan lezen. Toen de bel ging, ging hij snel naar huis. Eén klasgenootje haalde hem in. Het was zijn vriendje van het eerste begin. Hij zei dat hij het jammer vond dat hij naar een andere school ging.

Er was nog een hobbel. Nu iedereen het wist moest hij het ook aan zijn vriendinnetje vertellen. Die zat in de andere groep 7. Hij had geen idee wat hij moest zeggen. Vervelend. Maar het nieuws van een ander moeten horen was nog vervelender. In de middagpauze had hij het ook aan haar verteld. Ze was verdrietig.

Zoveel vragen, zoveel onzekerheden, zoveel angsten. Pas over twee weken ging hij kijken op de nieuwe school. Dat was nog ver weg.

Hij belde aan. Zijn moeder deed open. 'En?' vroeg ze. 'Hoe ging het? '
'Goed' was alles wat hij erover wist te zeggen. Hij kroop even weg in zijn moeders veilige armen. Hier was het goed. Jip zag aan haar ogen dat ze trots was. Hij maakte zich los uit haar omhelzing en liep naar de pc om zijn favoriete spelletje te spelen. Even rust, even zijn hoofd leegmaken en even nergens meer aan denken...