wegwaaiende oortjes

Meestal blog ik alleen maar over de halleluja-loopjes.

Lopen is leuk.

Kijk maar hier , hier of hier.

Maar als je jezelf een doel stelt, dan moet je er ook voor gaan.
Ook op de momenten dat het gewoon niet leuk gaat zijn.

Vandaag kwam ik rond een uur of twee uit mijn werk.
Er stond een koude kl*t* wind bij de plas en het regende. Al de hele dag. En het zag er niet naar uit dat het vandaag nog droger zou worden.

Ik sprak de kinderen en Mr.C. toe. 'Ik ga het niet uitstellen, ik moet toch. Ik ga lopen, het wordt een pittige loop: 40 minuten volle bak, tempo 95%. Maar als jullie nou over 3 kwartier het bad aanzetten, dan denk ik de hele training aan mijn heerlijke warme bad en dan heb ik lekker wat leuks om naar uit te kijken.'

Zo gezegd, zo gedaan.

En bah... wat was het vies. Schreef ik de vorige keer dat ik het gevoel had dat ik werd bemoedigd en gedragen... vandaag liet alles, behalve mijn eigen kracht, me in de steek.

Ik nam een route waar geen afsnijden bij mogelijk was. Mijn bril besloeg al gauw, ik zag de plassen steeds te laat, en kon niet anders als dwars erdoorheen. Binnen 3 minuten liep ik al te soppen in mijn schoenen. Halverwege stopten mijn 'oortjes' ermee. Waterschade? Ik weet het niet. Heel zacht kon ik alleen nog maar, als een metronoom, de doffe slagen van de bas horen die het tempo aangaven. Toen later de muziek het plotseling weer deed, waaide het zo hard, dat mijn 'oortjes ' uit mijn oren waaiden. Bah, bah, bah.
Het tempo moest hoog blijven. Vette tegenwind, en geen muziek om me te motiveren. Snot en kwiel over mijn wangen. Op zich geen probleem: er was niemand op straat en het spoelde toch wel weg in die stromende regen.
Op een stukje in de luwte van de wind kon ik de muziek weer horen. Mijn i-phone leek op de stand: 'selecteer de minst leuke muziek' te staan. Hij zat diep weggestopt in een hoesje onder mijn windjack en met handschoenen aan lukte het niet om vooruit te 'spoelen' zonder tempoverlies.

Nou ja, nobody said it was easy.
De enige weg om er te komen is volharden. En zolang ik de motivatie heb, moet ik hem maar koesteren.

In de douche heb ik mijn zeiknatte kleren op de grond laten zakken en ben ik met een grote sprong in bad gedoken. Hoe lekker was dat! Janneke deed er nog een extra lekker geurtje voor me in en legde een boekje voor me klaar. Dit plan kan niet lukken zonder de steun van mijn achterban :-). En het was fijn om te weten dat ik ook uit mezelf, óók zonder muziek of mooie dingen om me heen, toch weet te motiveren. Ook dit loopje is weer niet voor niks geweest.