Zwijmelen op zaterdag: Love is all aroud

Ohhhhh... nou ben ik gisteren helemaal vergeten om mijn bijdrage te leveren voor de rubriek 'zwijmelen op zaterdag' van Marja *klik*.
Als ik het nou op zondag doe... dan is dat toch niet verboden???

Mijn zwijmelnummer , met stip op 1, is zonder twijfel 'Love is all around' van Wetwetwet.
Eigenlijk had ik niet zo heel veel met dit nummer, totdat Mr. C. het suggereerde als binnenkomer op het stadhuis bij ons huwelijk. En ja.... bijna geen toepasselijker nummer als dit.


I feel it in my fingers 
I feel it in my toes 
Love is all around me 
And so the feeling grows 

It's written on the wind 
It's everywhere I go, 
So if you really love me 
Come on and let it show 



Superzoetsappig, maar 'Let it show'! Dat is wat we wilden op onze trouwdag! 

En ja... ik kan een lang verhaal vertellen over onze trouwdag. Als je er even voor wil gaan zitten dan wil ik het wel vertellen.

Begin 1998 besloten Mr.C. en ik te trouwen. Het huwelijk wilden we vieren in Cromlix House in Schotland. Hoe romantisch....

En ja.... het bleek te mooi om waar te zijn. 

Eind juni kwam mijn moeder terug van haar vakantie, met helse pijnen. Een paar dagen later vertelde ze dat ze uitzaaiingen had van kanker door heel haar lijf. Niets meer aan te doen. En daar zat ik, met mijn trouwjurk, en een gepland huwelijk in Schotland dat zij nevernooitniet ging redden.

Mr.C. en ik besloten om zo snel mogelijk te trouwen. De dag na het slechte nieuws cancelden we de schotlandplannen en maakten we een afspraak op het stadhuis voor ondertrouw. Daar hoorden we dat we wettelijk gezien nog 14 dagen moesten wachten tot we mochten trouwen. En dan de vrees dat mijn moeder dat niet ging redden...

En toen werden er door vrienden, vage kennissen, familieleden zulke mooie krachten gebundeld... de één zorgde voor de bloemen, de ander voor een filmverslag, weer een ander voor een auto, vrienden namen vrij om een trouwpak te gaan shoppen voor Mr.C, een oom bood zijn partyschip aan voor het feest... echt geweldig! Dát te kunnen voelen op die dag.... dat was onvergetelijk.

Met spanning wachtten we de 14 dagen af. Mijn moeder werd zieker en zieker. 

Ze gaf mij haar trouwring, en vroeg ons of we ervoor zouden voelen om die als trouwring in ons huwelijk te gaan dragen. We hebben daar geen seconde over hoeven twijfelen.

Uiteindelijk was het dan toch 4 augustus. Mijn moeder was erbij! Het was een mooie dag, vol liefde, vol belofte, maar we waren ons ook zo bewust van haar afscheid. Alles wat ons lief was was om ons heen, en alles wat ons lief was nam afscheid van haar. Ook haar ouders, schoonouders, broers, zussen... wat moet dat onnoemelijk zwaar voor haar zijn geweest.

4 augustus was de laatste dag dat ze uit bed is geweest. Twee weken later overleed ze.

De trouwring draag ik al 13 jaar met trots. Twee namen en twee data staan erin. De naam van mijn vader, en de naam van mijn man. De twee belangrijkste mannen in mijn leven. S.... 08-07-1970 en M... 04-08-1998. En reken maar dat die ring me steun heeft gegeven op de wat moeilijkere momentjes.

Het nummer van Wetwetwet staat als beginnummer op mijn Ipod. 

En het klinkt misschien gek... ik weet niet hoe ik moet bidden, maar ik denk dat dit nummer bijna voelt als een gebed. Als ik dan op een stille zondagmorgen lekker buiten loop, en als ik dan dit nummer hoor... dan ben ik zo dankbaar voor alles wat ik heb. Voor Mr. C., voor mijn kindjes, voor alles wat we de afgelopen 13 jaar hebben bereikt, voor mijn lijf, dat gezond genoeg is om te kúnnen hardlopen, voor de support die ik krijg van mijn gezin, dat ze me de gelegenheid geven om te gaan, dat mijn omstandigheden zo zijn dát het allemaal kan.... dat dus...

En zo zwijmel ik dan weg... totdat het volgende nummer me weer wakker schudt.