14 april 2013

Mijn hart gaat steeds sneller kloppen terwijl ik het inschrijfformulier invul. 
'Wilt u een sms versturen bij de doorkomst van elke 5 kilometer? ' 
Ja, dat lijkt me fijn, zegt Mr. C. Dan weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken. 
'Vul hier het telefoonnummer in'. 
Nu hoef ik alleen nog maar op 'verzenden' te klikken. Mijn hart klopt in mijn keel als ik mijn gegevens verstuur.

Hoeveel procent van mijn maximale hartslagfrequentie zou mijn metertje nu aangeven als ik mijn hartslag nu zou meten? Ik gok op 95 %. Ja... ik besef het... ik begin al aardig last te krijgen van 'loopdeformatie'.

14 april 2013 wordt de nieuwe focusdatum. Dan loop ik een hele marathon. Binnen 5 uur en 30 minuten moeten de volledige 42,195 km volbracht zijn.

Degenen die me voor gek verklaren, of hier hun vraagtekens bij hebben, wil ik toch vragen om die vraagtekens om te zetten in volledige steun en support. Ik zal het nodig hebben. Ik loop hem namelijk niet alleen voor mezelf.

We gaan even terug naar de weken vóór de zomervakantie in 2012. Mijn schoonzusje had een vreselijk bericht gekregen. Ondanks de chemo's die ze toegediend kreeg was binnen een paar weken tijd haar hele lichaam onder de uitzaaiingen geraakt. "De kaarten zijn geschud, mevrouw", had de arts letterlijk gezegd, "er is niets meer dat we kunnen doen".

Na een korte fase van voorbereiden op haar naderende einde heeft mijn schoonzus het roer omgegooid. Ze was al op het spoor gekomen van alternatieve therapieën in Duitsland, en als een tijger heeft ze zich hierin vastgebeten. Ze is de diagnose en haar prognose gaan zien als slechts een volgorde van letters op papier. Waarom zou je je daar in hemelsnaam bij neerleggen als je twee kinderen hebt die hun moeder nog lang niet kunnen missen?

Als een tijger blijft ze zich vastbijten in de therapieën. En met resultaat. Ze voelt zich (meestal) goed, is bijna vrij van pijnstillers, bouwt af en toe zelfs weer aan haar conditie en tests lieten pasgeleden zien dat de processen van kwaadaardige celdeling stilstaan. Wow!

Eén nadeel... Dat tijgeren en vastbijten kost klauwen vol geld. Ze krijgt van de behandelingen geen stuiver vergoed. Het is zorg die buiten het reguliere circuit om wordt gegeven, en daar doen de zorgverzekeraars niet aan mee. Terwijl de resultaten zo opzienbarend goed zijn!
Buiten de zorgen die ze heeft om haar gezondheid, om de toekomst van haar kinderen, buiten de strijd die ze moet leveren voor de zorg de ze wil krijgen, komen daar dus ook nog eens geldzorgen bij. En dat is de enige zorg in dit rijtje die ik kan wegnemen. Dus....

Samen met een vriendin van mijn schoonzus heb ik besloten om een marathon te gaan lopen, en me te laten sponsoren voor mijn schoonzus. Als het ernaar uit gaat zien dat ik dat ga redden, zo over een paar maandjes, dan zal ik met een concreet plan komen. Intussen zijn tips en ideeën van harte welkom. Ik heb niet zo'n hele grote comerciële handelsgeest.

Inmiddels heb ik de 5e week van mijn schema bereikt. Training 14 van de de 66 is volbracht :-).




Ik sluit de inschrijfpagina en open mijn mailbox:

Beste mevrouw C. 
Hiermee bevestigen wij je inschrijving voor de ABN AMRO Marathon Rotterdam.
Op zondag 14 april 2013 ga jij in een unieke ambiance de 33e editie van het grootste ééndaagse sportevenement van Nederland beleven. De start is om 10.30 uur. We wensen je veel succes met de voorbereiding en zien je graag aan de start op zondag 14 april in Rotterdam.
Met sportieve groet,
ABN AMRO Marathon Rotterdam

Ik zucht nog eens diep. Mijn hartslag daalt langzaam. Nu is het echie. En nu mag iedereen het weten :-)

Plaatje geleend van het web, ik geef hem weer netjes terug