Iridescent

Ik ben bezig met een Groot Plan.
Een plan voor mijn schoonzus.
De details, die vertel ik later, maar ik kan hier wel alvast vertellen dat het plan volharding vergt.

Vandaag had ik op een bepaald moment het gevoel dat er krachten gebundeld werden om mij te steunen in mijn plan. Ik begon met slechte zin aan mijn hardlooprondje. Stijve rug, zware benen, koud, regenachtig weer. Een koude wind recht op mijn giechel. Het liefst keerde ik weer om om in een lekker warm bad te gaan zitten.

Bij de plas aangekomen verscheen er een prachtige regenboog. De regenboog is sinds een paar maanden het lijntje dat Jip met zijn tante bindt en komt vaak naar voren in bijvoorbeeld een kadootje dat ze elkaar geven, of als er een tekening wordt gemaakt. Dit ontstond toen Jip zijn tante toevallig een keer een liedje liet horen dat op dat moment zo ontzettend goed haar gevoel weergaf. En ja... de titel van dat liedje? Iridescent.... regenboogkleurig. Zei ik toevallig? Toeval bestaat niet.

Bij de plas aangekomen stond daar dus die mooie regenboog. En heel mijn training lang (die was langer dan een paar minuten :-) ) heeft die regenboog daar gestaan. En ik had écht het gevoel dat mijn moeder en mijn schoonvader daarboven dat tafereeltje hebben zitten bedenken en schilderen om mij op deze morgen aan te moedigen. Om me te ondersteunen in de gedachte dat ik mijn doel alleen maar kan bereiken door volharding en volhouden. Ik voelde me op dat moment zo bemoedigd, aangemoedigd en verbonden. Ik werd er blij en verdrietig van tegelijkertijd.

Op een bepaald ogenblik leek de regenboog op tientallen meters voor mij de grond te raken. De pot met goud leek binnen handbereik. Maar iedere keer als ik dichterbij kwam, schoof ook de regenboog een stukje achteruit. Die pot met goud die gaat er komen. Op het einde van het doel. Het was nu nog te vroeg...

Kijk, hoe mooi het was...

klik op de foto voor een vergroting

En de verloren gegane fotomaaktijd heb ik op het einde van het rondje er weer keurig achteraan geplakt.