Zwijmelen op Zaterdag: 500 miles

Afgelopen maandag ging ik weer eens een keertje naar het filmhuis met mijn vriendin. Je weet wel: daar waar de film altijd zo gezellig door een vrijwilliger met een praatje ingeleid wordt en waar je zo'n leuk scheurkaartje krijgt om je film te beoordelen.

Zo nu en dan nodigt mijn vriendin me hiervoor uit en ik laat me graag verrassen. Het is nog nooit tegengevallen.

De film was een documentaire over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Er werden een paar mensen gevolgd in hun wandeltocht daarnaartoe. Of eigenlijk... daarvoorbij. Want de echte 'diehard' loopt nog even een stukje verder naar de Kaap Finisterre, 'naar het einde van de wereld'.

Het hele idee van de pelgrimstocht heeft me de afgelopen week niet meer los gelaten.
Ik vind het zo'n aantrekkelijk idee om ooit eens de voettocht te gaan maken.
Niet dat ik opzoek ben naar de zin van het leven, of een antwoord wil op grote levensvragen, of opzoek ben naar mezelf. Het is niet uit religieuze of spirituele overwegingen... Niks van dat alles.
Ik ben gewoon wel heel benieuwd wat zo'n voettocht mij zal brengen.
Hoe ga ik om met de stilte. Kan ik alle mensen om me heen verdragen, bijvoorbeeld 's nachts in de slaapzaal van de herberg. Kan ik omgaan met de uitdaging: met de hitte, de droogte, de afstand.
Hoe eng is het om in je eentje (of met zijn tweeën) te lopen op plekken waar weinig mensen zijn waar je moet vertrouwen op de goedheid van de mensen die je tegenkomt. Hoeveel mensen zal ik wantrouwen?
Zou ik dat in mijn eentje kunnen? Of zou ik dat liever samen met iemand doen? En als ik dat met iemand samen doe, wie zal dat dan zijn? Vind ik diegene na zoveel kilometers nog steeds aardig?
En hoe regel ik dat met thuis. Want Mr.C. krijg ik hier niet voor mee. Die vindt het maar geitenwollensokkengedoe. Iets voor wereldvreemde mensen. (Haha, en wat zegt dat over mij?).
Ik vind de rituelen mooi. De pelgrimspas waarmee je onderdak kunt krijgen in de 'Refugios'. Er is een plek waar de pelgrims al jaren lang een steentje neerleggen dat ze meenemen van thuis. Die steen staat symbool voor een probleem. Op de kaap de Finisterre verbranden veel mensen de kleding die ze hebben gedragen op hun tocht. Dat soort dingen...

Ik loop al langer met het idee om de komende jaren het Pieterpad te gaan lopen. Gewoon, in een weekend beginnen in Groningen, kijken hoever we komen, en dan in een volgend weekend weer verder vanaf het punt waar we gebleven zijn. Totdat we in het puntje van Limburg zijn. En dat hoeft dan niet binnen een paar weken klaar te zijn. Daar wil ook best wel een paar jaar over doen. Vanaf het eindpunt in Limburg staat het bordje naar Santiago de Compostella al aangegeven. Dus misschien is dat een mooi moment om verder te wandelen.
Van de week heb ik mijn vader voorgesteld om hier samen een projectje van te maken. (Van het Pieterpad dan hè... niet naar Santiago.) Het lijkt me zo leuk om dit samen met hem te doen. Het zou een leuke manier zijn om meer tijd samen door te brengen. Mijn vader weet altijd zoveel te vertellen, over de vogeltjes die hij ziet. Over de dingen om hem heen. Hij gaat erover nadenken en ik hoop heel erg dat hij ja zegt.
Er hangt een behoorlijk prijskaartje aan zo'n project (iedere keer de reis naar het oosten van het land, twee keer overnachten, uit-eten...) dus op dat vlak zitten er ook voor ons beiden haken en ogen aan. En waar halen we de tijd vandaan? Hij mag dan wel een pensionada zijn, maar hij heeft het volgens mij nog drukker dan ik. Maar nogmaals: we mogen er ook een paar jaar over doen.

Mocht er iemand zin hebben om ooit in de toekomst een stukje met me mee te lopen naar Santiago? De inschrijving is geopend.

Ik vond hier dit muziekje bij. Een lekker vorlijk stukje muziek. Op marstempo :-).
The Proclaimers stonden nog niet eerder in de zwijmel-eregalerij.

Zwijmelen op Zaterdag: Photograph

Een paar weken geleden vertelde ik in de zwijmel over hoe we hulp zouden krijgen bij de studiekeuze voor Jip. Vorige week deed Jip een test en gisteren hadden we een uitgebreide bespreking daarover. 

Cognitief moet hij een niveau 3 opleiding makkelijk aankunnen, bleek uit de test. Vergeleken met een heleboel jongeren die op zijn niveau leren scoort hij op bijna alle vlakken bovengemiddeld. 

In de uitslag van rest van de test, die ging over Jips persoonlijkheid, herkenden we Jip goed. 

Dat gedeelte ging over de factoren in Jips persoonlijkheid die ervoor zorgen of een bepaalde opleiding wel of geen kans van slagen zou hebben bij Jip. 

Het leuke was dat Jip veel aan het woord was. En ondanks dat hij aangaf dat hij heel zenuwachtig was voor het gesprek, kon heel goed zijn mening formuleren. Hij kwam met veel anekdotes uit de klas. Voor ons ook heel leuk om te horen, vooral omdat hij thuis niet zo spraakzaam is over de gebeurtenissen op school. Ook zijn levensloop kwam weer even aan bod. Hij had het zelf allemaal beter in het geheugen als wij zelf. 

Ruim 3 uur hebben we zitten praten, met de studie-adviseur. Ik vind het echt geweldig dat dit bureau (het Centrum voor Studiekeuze en Beroep) er is voor de West-Brabantse MBO's. (Hoe wordt dit in vredesnaam gefinancierd?).

We kregen goede tips. De komende maanden zullen we in de omgeving wat scholen gaan bezoeken. En hoera!!! Vanaf januari 2017 wordt het openbaar voor voor MBO-studenten ook vergoed! Dat betekent dat we geen bom duiten kwijt zullen zijn aan openbaar vervoer als de keuze toevallig op Vlissingen, Rotterdam of Breda valt. (Echt... ik schrok daarvan. De OV-kosten kunnen dan weleens oplopen tot €2000,- per jaar!) 

Op het moment dat alles dan weer even de revue passeert, de eerste jaren op school, de verhuizing, blijven zitten, de overgang naar speciaal onderwijs, de overstap naar het middelbaar, en dan nu de studiekeuze bepalen... dan draait de hele film in mijn hoofd weer even af. Jemig... waar is de tijd gebleven. 

Ik vond er, met hulp van mijn dochter, een mooi Liedje bij van Ed Sheeran: Photograph. 

Leeslijstje (deel 4)

Zoals beloofd, het laatste deel van mijn leeslijstje.

Eerder deze maand schreef ik deel 1, deel 2 en deel 3.
Vandaag, nu de herfst toch écht begonnen is (wat een wind en regen!) vertel ik over de laatste boeken die ik deze zomer en dit najaar heb gelezen.

De geschiedenis van mijn tanden van Valeria Luiselli

'Never judge a book by it's cover', wordt er vaak over boeken gezegd.
Maar eigenlijk doe ik dat altijd.
Ook dit boek heb ik gekozen vanwege de voorkant, en vanwege de titel.
Als medewerkster op een tandartsenpraktijk heb ik in de loop van de jaren toch een soort van vreemde liefde voor tanden gekregen.

De flaptekst:
'De geschiedenis van mijn tanden' is het verhaal van Gustavo Sánchez Sánchez, bijgenaamd Snelweg, naar eigen zeggen de beste veilingmeester ter wereld. Van kinds af is hij een verwoed verzamelaar. De groezelige nagelreepjes die zijn vader elke avond afscheurt en door de kamer keilt, vormen zijn eerste collectie.

Snelweg legt zich toe op de kunst van het veilen en blijkt daarin uit te munten. Naarmate hij ouder wordt, krijgen de verhalen die hij over de voorwerpen vertelt, steeds meer gewicht. Hij veilt zijn eigen krakkemikkige tanden door ze een voor een toe te dichten aan zijn favoriete filosofen en er een onwaarschijnlijk verhaal aan op te hangen. Op een veiling in Miami tikt hijzelf het gebit van Marilyn Monroe op de kop.

Ik heb het boek uitgelezen, maar daar is alles mee gezegd.
Ik blijf het vervelend vinden om het te zeggen wanneer ik een boek niet goed vind (de schrijver heeft er immers zijn ziel en zaligheid in gelegd) maar óf het ging me boven de pet, óf het was gewoon mijn humor niet, óf het was gewoon echt niet goed. Ik hou het op de eerste twee mogelijkheden. Jammer. De titel was zo veelbelovend en het plaatje sprak me zo aan.

Menthol van Frank Krake

Dit was wel weer een leuk boek met raakvlakken in het vak! 

De samenvatting:
Amsterdam, 1925. Joseph Sylvester, bijgenaamd Menthol, komt na een jarenlange zwerftocht aan in de hoofdstad van Nederland. Gevlucht voor de uitzichtloze situatie in zijn geboorteland Saint Lucia en voor de rassenhaat en het geweld van de Ku Klux Klan in Amerika. Een vlucht naar de vrijheid. Hij verdient zijn brood op markten met zijn Babajaba tandpasta, dat hij aanprijst als ‘het natuur geheim van het zwarte ras’. Daarmee trekt hij het hele land door. Complete steden en dorpen lopen uit. Menthol leert Nederland tandenpoetsen. Roosje Borchert is een vrijgevochten dame van stand en staat als mannequin bekend als het mooiste meisje van de stad. Als zij Joseph tegenkomt is het liefde op het eerste gezicht. Hij zwart, zij blank. Een schier onmogelijke combinatie in de jaren twintig van de vorige eeuw. Maar het paar trotseert alles en iedereen en trouwt. Zij gaan wonen in een provinciestad waar nog nooit eerder iemand een zwarte man heeft gezien. Twaalf jaar later breekt de oorlog uit. Opnieuw dreigt Joseph’s vrijheid te worden aangetast. Het echtpaar besluit te scheiden, uit pure liefde voor elkaar. En dat is maar goed ook….

Heel bijzonder, bizar, om te lezen hoe bijna een eeuw geleden werd gereageerd op mensen met een donkere huidskleur. En het lijkt me nu zo vreemd dat het een eeuw geleden niet gebruikelijk was om twee keer per dag je tanden te poetsen!
Een boek dat vlot wegleest, spannend en mooi geschreven is. De foto's in het boek laten het verhaal extra leven.

Lieveling van Kim van Kooten

Puck is jarig. Ze is vijf geworden, en ze staat met haar moeder op de stoep van een Rotterdamse achterstandswijk te wachten op een zwarte, glimmende auto. Naast hen staan hun koffers. Haar moeder heeft gereageerd op een contactadvertentie: ‘Heer (niet onbemiddeld) zoekt hulp in de huishouding’. En nu komt die meneer hen ophalen. Eenmaal in Zwijndrecht, in de kapitale villa waar de man woont, wordt Puck overladen met kado’s. Haar moeder, geestelijk matig begaafd, krijgt de leesmap en elke dag een fles rosé. De man – ‘ome meneer’ en later ‘papa’ genoemd – is pedofiel. Vanaf dag één wordt Puck misbruikt.

Zo begint het boek Lieveling. 

In Lieveling vertelt Kim van Kooten het verhaal van haar vriendin Pauline Barendrecht. Het is een boek met een zwaar onderwerp dat met heel veel humor (de plat-Rotterdamse oma!) toch luchtig blijft en dat vind ik heel knap gedaan!

Pogingen iets van het leven te maken, het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar

Samengevat: Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage...

Ik vond dit een superleuk boek. Zo geschreven dat je denkt dat dit dagboek écht door de oude bejaarde man zelf is geschreven. Knap!
Ik heb meerdere malen hardop zitten lachen.
Er is nog een tweede deel verschenen, maar daar wacht ik nog even mee, omdat ik bang ben dat dat een beetje veel van hetzelfde wordt.

De engel van Amsterdam van Geert Mak

Dit boek heb ik eigenlijk gekozen omdat ik naar een ander boek van Geert Mak op zoek was: De levens van Jan Six. Dat boek was uitgeleend in de bieb en ik liep tegen deze aan.
Geert Mak is altijd goed. En hoewel dit boek zéker niet het mooiste boek is dat ik van Geert Mak heb gelezen, is het toch zeker wel de moeite waard. 

Een verhalenbundel over Amsterdam. Ik denk dat het boek me nóg meer aan zou spreken als ik Amsterdam wat beter zou kennen.
Geert Mak kan heel onderhoudend en verhalend vertellen tegelijkertijd, en daarom vind ik zijn boeken altijd zo heerlijk om te lezen.
Tips die ik hier zomaar aan toe kan voegen:
De eeuw van mijn vader.
Hoe God verdween uit Jorwerd.

In Europa.

Lopen met van Lennep. 
Stuk voor stuk pareltjes over de geschiedenis.

Dit was mijn lijstje!
Ik heb wat leuke tips teruggekregen als reacties op mijn blogs (dank daarvoor) dus over een poosje komt er weer een vervolg. 

Zwijmelen op Zaterdag: High Hopes

Ik heb het er al vaker over gehad, over de muziekkeuze van mijn zoon Jip: Dat ik het zo leuk vind dat hij steeds weer kiest voor de oude knarren van voor mijn jeugd/in mijn jeugd.
Het begon met Queen, Linkin Park en later de Red Hot Chilipeppers.
Vandaag hoorden we een nummer van The Cure op de radio. Dat vind ik zulke vette muziek, zei Jip!
Echt... ik vraag me af... Hoe komt zo'n jongen erbij om muziek van zo'n jaren '80 band op te zoeken en te gaan zitten luisteren? Maar ja... ik moet hem gelijk geven. Het is gewoon toffe muziek. En muziek is eigenlijk ook wel gewoon van alle tijden...

Van de week zat hij weer in mijn cd-kastje te neuzen, op zoek naar de verzameling Pink Floyd cd's.
Het is allemaal niet heel toegankelijke muziek en er zitten cd's tussen die ik in geen jaren heb gehoord, maar zodra ik het hoor, kan ik het weer woord voor woord en gitaarriedeltje voor gitaarriedeltje meezingen. Echt leuk, dat ik op deze manier weer met mijn oude muziek in aanraking kom.

Momenteel is dit één van zijn lievelings. Het is een nummer van The Divison Bell. Eén van de latere cd's van Pink Floyd.
En ik ben het weer met hen eens:

Leeslijstje (deel 3)

Afgelopen week schreef ik al twee blogjes over de boeken die ik deze zomer heb gelezen.
Mijn lijstje is nog niet klaar.

Het boek waar ik mijn blog vandaag mee begin is eigenlijk geen leesboek.
Het is ook geen boek van mij, maar van mijn docher.
Toch ga ik het vermelden omdat het zo'n ontzettend leuk boek is.

Wreck this Journal van Keri Smith

Normaal gesproken is het de bedoeling dat je zuinig bent op je boek. Je zorgt er tijdens het lezen voor dat het weer schoon en onbeschadigd in de boekenkast gezet kan worden. 

Bij dit boek is het de bedoeling dat je het juist vies maakt en sloopt. Op iedere bladzijde staat een opdracht. 

Loop door de modder en stap loop vervolgens over deze bladzijde. Plak hier je fruitstickertjes. Bind je boek aan een touwtje en slinger er hard mee in het rond. Breek de rug van het boek. Maak van deze bladzijde een trechter. Prik met je potlood gaatjes in deze bladzijde. 

Janneke kreeg dit boek voor haar rapport en ze is in de vakantie dagen zoet geweest met het uitvoeren van de opdrachten. Echt een leuke cadeautip voor meiden van ik schat een jaar of 9 tot 13 jaar.

Het achterhuis van Anne Frank

Eigenlijk haalde ik dit boek in huis omdat ik het verplichte kost vind voor mijn kinderen.
Jip is geen lezer, dus ik snap dat hij er niet aan is begonnen. Janneke is er een paar jaar geleden aan begonnen maar heeft niet doorgezet. Ik had gehoopt dat het haar, nu ze zelf 13 is, meer aan zou spreken. Helaas, heeft ze het niet gelezen. 

Zelf las ik dit boek voor het laatst toen ik een puber was. Hoog tijd om het nog eens te lezen dus. 

En jemig... het was nog net zo mooi als toen. In één ruk uitgelezen. Wat een aangrijpend verhaal. Eigenlijk denk ik niet dat het veel zin heeft om dit boek hier te vermelden. Iedereen zal het kennen en al gelezen hebben. Maar misschien raak je erdoor geïnspireerd om dit boek ook weer eens op te pakken. 

Hoe ik talent voor het leven kreeg van Rodaan Al Galidi 

Toen ik dit boek las was het gelukkig een paar dagen mooi weer om een paar middagen met dit boek in de hand lekker in de tuin door te kunnen brengen. Het was te mooi om weg te leggen.

De flaptekst:
Semmier Kariem vlucht uit Irak. Zeven jaar van honger, verdwalen en angst later landt hij op elf februari om negen uur - of was het om elf uur op negen februari - op Schiphol. In de chaos van die eerste dagen in Nederland kan hij zich het precieze tijdstip niet meer herinneren. Hij vraagt asiel aan. Wat hij niet weet is dat hiermee het langste wachten van zijn leven begint, in het asielzoekerscentrum, een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen. Intussen bestudeert Semmier het land waar hij misschien ooit deel van uit mag maken, maar ook al verblijft hij er nu, hij blijft een buitenstaander. 'Nederland had mij drie dingen geleerd: niet meer respect hebben voor Europa dan voorzichtigheid. Een nette leugen is beter dan de rommelige waarheid. En ik kende nu het verschil tussen een omafiets en een vrouwenfiets.' 'Hoe ik talent voor het leven kreeg' is een roman over mensen die onderworpen zijn aan wetten en regels. Rodaan Al Galidi (Irak) putte voor deze roman uit zijn eigen ervaringen als asielzoeker.

Een prachtig en aangrijpend boek.
Voor mijn studie als verpleegkundige in obstetrie en gynaecologie schreef ik mijn eindscriptie over de begeleiding van de bevalling en kraamtijd bij asielzoekers. Daarbij liep ik een aantal dagdelen stage bij de medische dienst op een asielzoekerscentrum. Ik was daar weer helemaal terug bij het lezen van dit boek. Niet te geloven dat iemand het zoveel jaren volhoudt met 0,0 privacy en altijd zoveel mensen om je heen. Je hebt soms niet veel te kiezen, maar hier heb ik echt bewondering voor.
Mooi geschreven. Humor. Aangrijpend.
Een boek dat iedereen zou moeten lezen om het begrip dat er voor asielzoekers in Nederland vaak veel te weinig is, te vergroten.

't Jagthuys Merijn de Boer

Dit boek heb ik gekozen omdat ik het ergens op een lijstje tegenkwam bij de beste boeken van 2016 ofzoiets. Eigenlijk vond ik het maar een beetje een raar verhaal.

De korte samenvatting: 
Vera is zorgverlener en gaat op een dag naar een afgelegen en vervallen villa aan de Vecht, waar een moeder en haar zoon wonen. Hij is nog nooit buitenshuis geweest en heeft in zijn leven slechts een aantal mensen ontmoet. Vera valt als een blok voor de wereldvreemde kluizenaar. Hij heeft het verstand van een professor en het lichaam van een bouwvakker. ‘En ik heb hem helemaal voor mij alleen,’ denkt ze tevreden, ‘niemand weet dat hij bestaat.’ Ze probeert hem bij zijn moeder weg te halen.

Op zich een prima boek. Het leest makkelijk weg, is goed geschreven en blijft ook wel boeien. maar op de één of andere manier kan ik niet zoveel met de hoofdpersoon in dit verhaal. Ik zou dit boek dus niet heel hard aanraden, maar mocht je het in handen krijgen, dan is het ook weer niet heel erg zonde van je tijd ofzo.

Ik hou het hier weer even bij in dit blog.

Er volgt er nog eentje denk ik. Dan ben ik weer helemaal bij.

Leeslijstje (deel 2)

Gisteren  begon ik  aan een overzicht van de boeken die ik de afgelopen periode heb gelezen.
Vandaag dus het vervolg.

Solitude van Jeroen Thijssen

Ik zei het gisteren al. Ik hou van boeken over lange familiegeschiedenissen. Dit is er ook weer zo één. Heel anders qua sfeer als 'De Stamhouder' waar ik gisteren over schreef. 

Boeken over het oude Nederland Indië hebben bij mij altijd een streepje voor.
Goed geschreven. De sprongen in de tijd, van de broers in Indië naar de broers (kleinzoons) in Nederland in de jaren '80, houden de afwisseling erin.
Ook weer zo'n lekker dik boek, waarvan ik het jammer vond dat ik het uit had.

Uitgeverij Nieuw Amsterdam schreef er het volgende over:

Een Indische familiegeschiedenis. Wanneer Frank en Robert het huis van hun opa leeghalen, ontdekken ze hun duistere familiegeschiedenis. Hun voorvaderen hebben meegevochten op Lombok in 1896; ze ondergingen de gruwelen van de oorlog en vestigden zich met de verworven buit als echte kolonialen in Nederlands-Indië, de een als planter, de ander als journalist. Dagboeken en andere documenten uit de vorige eeuw brengen Frank ertoe de geschiedenis van zijn opa en diens vader te reconstrueren. Erfelijke belasting en onverwachte familiebanden vormen een rode draad, en de Indische wortels zitten dieper dan Robert en Frank, in Nederland opgegroeid, ooit voor mogelijk hadden gehouden.

Anatomie van een soldaat van Harry Parker

Dit vond ik een heel bijzonder boek. Het boek bestaat uit korte hoofdstukken die steeds vanuit een ander perspectief worden geschreven. Zo is bijvoorbeeld in het ene hoofdstuk een kogel aan het woord, gevolgd door de baret, en in een ander hoofdstuk het draadje van de infuuslijn of een stapeltje bankbiljetten. Ook lopen de hoofdstukken niet in chronologische volgorde en de beschrijvingen horen ook niet altijd bij dezelfde persoon. Per hoofdstuk weet je dus niet meteen waar en op welk moment in de tijd iets zich afspeelt. In het begin is het daarom een beetje lastig om te ontdekken waar de schrijver met zijn verhaal naartoe wil. Al gauw blijkt dat het verhaal gaat over een soldaat die in de oorlogsgebied bij een explosie ernstig gewond is geraakt en aan het herstellen is van zijn verwondingen. Ik heb bij het lezen van dit boek heel vaak aan mijn zwager moeten denken, die een aantal jaren geleden ernstig gewond raakte bij een motorongeluk. Ik denk dat ik ook daardoor dit boek zo heftig vond. 

Harry Parker verloor zelf beide benen na een explosie tijdens de oorlog in Afghanistan.

Ivanov van Hannah Berrevoets

De flaptekst: 
Moskou, 1922: De tsaar is verdreven, de bolsjewieken hebben de macht gegrepen en de vooruitstrevende wetenschapper Ilya Ivanov heeft één droom. Hij insemineert chimpansees met mensensperma om zo een heel nieuw, hybride wezen te kweken: half mens, half aap.

New York, 1994: De aidsepidemie is op een hoogtepunt, de stad wordt geteisterd door bedbugs en de jonge, homoseksuele Felix van der Elsken komt aan op JFK Airport. Hij is hier voor een studie journalistiek, maar toch vooral om te worden wie hij altijd wilde zijn. Het lukt Felix alleen niet zijn draai te vinden, tot hij virologe Helena Frank ontmoet. Zij onderzoekt de oorsprong van het hiv-virus en is geobsedeerd door de fameuze kruisingsexperimenten van Ivanov. Felix is op zijn beurt gefascineerd door Helena en haar jongere assistente Lois, en raakt verstrikt in een gevaarlijke driehoeksrelatie: wat wil Helena van hem, wat wil hij eigenlijk van haar? En welk geheim verbergen de twee vrouwen? 

Een mooi boek met meerdere lagen en verschillende verhaallijnen. Het belangrijkste is de ethische kwestie: wat is wel en niet geoorloofd in de wetenschap? Het boek staat niet in mijn persoonlijke op 10, maar is toch zéker wel de moeite van het lezen waard!

Ma van Hugo Borst

Wat een mooi en lief boek dit. Zo vol liefde schrijft Hugo Borst over zijn dementerende moeder.

Echt... dat mijn eigen moeder overleed toen ze 49 jaar was, is een groot gemis. Maar toen ik dit las kon ik alleen maar denken dat ik zo blij was dat me zoveel verdriet bespaard is gebleven.
Jammer dat het boek in een middagje uit was...

Mijn leeslijstje is nog lang niet klaar, maar dit blogje is weer lang genoeg.
Stay tuned for more!

Leeslijstje (deel 1)

Al weken was ik van plan om de boekentips van de boeken die ik de afgelopen zomer heb gelezen hier te delen. Het kwam er steeds niet van.
Waarom niet? Juist ja... ik was druk met lezen.
Ik had een paar boeken liggen waar een deadline op stond. Ik had ze geleend bij de bieb en ik kon ze niet verlengen omdat ze gereserveerd waren voor een andere lezer.
Dat was dus hard werken.
Vannacht om 1.30 uur legde ik deze pil weg:

Een klein leven van Hanya Yanagihara 

Ik vraag me bij dit boek steeds weer af: Wat heb ik nu eigenlijk gelezen en waarom bleef het me zo boeien dat ik door wilde lezen? Ik heb in het begin een paar keer de neiging gehad om niet verder te lezen. Het kwam wat moeizaam en traag op gang. Maar op bol.com las ik dat ik toch écht even door moest zetten. En dat deed ik dus braaf.

Ik kopieer even een korte beschrijving uit de Volkskrant:

Een klein leven (A Little Life) begint verraderlijk rustig, ja bijna kabbelend. We maken kennis met vier vrienden die zijn afgestudeerd aan een prestigieuze universiteit. Ze gaan in New York wonen, om daar carrière te maken.
En jawel: stapje voor stapje gebeurt dat. Willem, een would-be-acteur die - uiteraard - in een restaurant werkt, ontwikkelt zich tot een ware ster. JB wordt een succesrijk kunstenaar. Malcolm groeit uit tot een globetrottende toparchitect. En hoofdpersoon Jude, wiens verleden in nevelen is gehuld, wordt een briljant jurist.
Gaandeweg richt de roman zich steeds meer op Willem en Jude, die een liefdesrelatie hebben, en worden hier en daar tipjes van de sluier rond Judes verleden opgelicht.

Veel passages zijn echt te gruwelijk om te lezen. Het boek is dik (750 bladzijdes) en de bladzijdes hebben een volle bladspiegel en kleine lettertjes. Er komen veel personages in voor, wat het voor mij ook altijd verwarrend maakt. Het verhaal is toch vaak wel veel van hetzelfde. Maar toch... Ik bleef lezen, uren en uren achter elkaar. Het is vaak nachtwerk geworden de afgelopen weken. Was het de sympathie voor de hoofdpersonen? Was het het verhaal dat me zo raakte?

Ik vond het een uniek boek. Onvergelijkbaar met alles wat ik ooit gelezen heb.

Voor de bikkelaars onder de lezers, die een moeilijk verhaal niet uit de weg gaan, die hard willen werken om een boek te lezen, is dit echt wel een aanrader.

De wildernis in van John Krakauer

In het verleden heb ik op mijn blog al eens verteld over de film Into the wild.

Een film over een jongen die afstand neemt van al zijn bezittingen, van zijn familie en na een rondreis door de VS de wildernis van Alaska in trekt.
Een prachtige film. Een mooi en intrigerend verhaal. En de hoofdpersoon... Zo'n jongen waar ik 25 jaar geleden smoorverliefd op had kunnen worden en die ik nu best als zoon of schoonzoon zou willen hebben.
Het verhaal loopt niet goed af. Christopher McCandless, alias Alexander Supertramp, wordt dood gevonden in een verlaten bus die hij gebruikte als schuilplaats in Alaska. Oorzaak: verhongering.

Het boek is geschreven door een journalist die voor een tijdschrift een kort artikel schreef over dit macabere voorval. Het liet hem niet los en hij onderzocht wie McCandless nu eigenlijk was, wat hem dreef om alles achter zich te laten en hoe het kon dat hij zo noodlottig aan zijn einde is gekomen.

Ik kan niet kiezen wat ik mooier vond, de film of het boek. De film bevatte zulke mooie beelden. En de muziek! De muziek in de film is van Eddie Vedder, de zanger van Pearl Jam. Eén van mijn favorieten! Maar het boek geeft zoveel meer achtergrond dan de film.
Mijn advies: kijk eerst de film en lees dan het boek.

Oke... even een voorproefje dan:

En nog eentje... omdat de stem van Eddie Vedder zo mooi is.

Met beelden van de echte Alexander Supertramp.



Echt... dit hele verhaal boeit me mateloos. Ik ben uren zoet geweest met het bekijken van docu's op Youtube over dit hele gebeuren en het luisteren naar de muziek die Eddie Vedder erbij gemaakt heeft.



Nog één boek. De rest doe ik in een volgend blog.


De Stamhouder van Alexander Münninghof

Dit is écht een boek naar mijn hart! Een familiegeschiedenis doe zich uitrolt over een paar generaties. Een lekker langzaam verhaal. Of eigenlijk niet een verhaal maar een documentaire over de familiegeschiedenis van de schrijver.

Ook hier kopieer ik voor het gemak even de samenvatting:

Ik ben geboren op 13 april 1944 in Posen, een oude Poolse stad die eeuwenlang Pozna werd genoemd. Maar toen ik er geboren werd, te midden van bombardementen die het einde der tijden leken aan te kondigen, was dit Posen een Duitse stad vanwaaruit Hitler-Duitsland zijn Heerestruppen naar de Sovjet-Unie had gestuurd en die nu de verminkten, de gewonden, de doden en een onafzienbare stoet vluchtelingen terugkreeg.
Mijn familie had deel aan dat drama. Over hen gaat dit boek. En over de gevolgen van de oorlog. Over een sluwe grootvader, die op spectaculaire wijze een van de rijkste mensen van Letland was geworden, maar twee dagen voordat de oorlog uitbrak met zijn Russische vrouw en vier kinderen, met achterlating van al zijn bezittingen, moest vluchten naar Nederland. Over een naïeve vader, die aan het Oostfront, in het uniform van de Waffen ss, uit idealisme tegen de Sovjets vocht en vervolgens in Nederland ten onder ging. Over een moeder, die na de scheiding naar Duitsland vluchtte en mijn moeder niet mocht zijn. En over mij, de kleinzoon, de zoon, de stamhouder.

Ik heb dit boek echt met veel plezier gelezen. Het is heel erg mooi geschreven. Ook het perspectief spreekt me aan: De stamhouder die in Nederland in de oorlog opgroeide met een vader die bij onze vijand vocht. Mooi hoe de karakters, vooral de grootvader, 'de Oude Heer', zijn neergezet.
De ongelooflijke gebeurtenissen. De vader die hem in de steek heeft gelaten. Er werd behoorlijk wat gemanipuleerd in die tijd door die familie. En toch is het allemaal echt gebeurd.
Leuk ook dat ik de omgeving waar het zich afspeelt, de laan van Nieuw Oost Indië in Voorburg, goed ken. Als puber heb ik jarenlang, dag in dag uit, die laan afgefietst op weg naar school.
Eén van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen!

Zwijmelen op Zaterdag: School Days

Gisteren hadden we een informatieavond bij Jip op school over het jaar dat ons, en vooral hem, te wachten staat: Het Examenjaar.

Jip zit op het speciaal onderwijs. Een klein klasje van 12 met allemaal "autisten en ADHD-ers".
Het wordt een heel spannend jaar waarin ook belangrijke keuzes gemaakt moeten worden.
Want wat gaat hij hierna doen?
De verwachting is dat hij uitstroomt naar een MBO-3 opleiding: een 3 tot 4 jarige Middelbare Beroepsopleiding. En dat is, gezien zijn niveau VMBO-kader, eigenlijk best wel goed te noemen.

Er zitten een paar mitsen en maren aan dat examen.
Jip krijgt geen VMBO-diploma als hij geslaagd is.
Hij doet per vak een staatsexamen en als hij slaagt voor het betreffende vak, krijgt hij daarvoor een certificaat.

Anders dan bij het regulier onderwijs tellen de cijfers die hij nu krijgt nog niet mee voor zijn examen. Op het examen in juni wordt dus echt getest wat hij op dat moment weet.
Jammer... je zal maar een slecht moment hebben.
Haal je het examen niet, dan kan je het ook niet herkansen.

Ook anders dan bij het regulier onderwijs is dat Jip, een week of 4 tot 6 ná het schriftelijk eindexamen voor alle vakken ook nog eens een mondeling examen af moet leggen.
Dat is immers onderdeel van het staatsexamen.

De regering heeft beslist dat de docenten op het speciaal onderwijs niet bevoegd zijn om examens af te nemen. Daarom worden van middelbare scholen uit het hele land vakcdocenten ingevlogen om de mondelinge examens af te nemen. En daarom wordt er ook op een zaterdag geëxamineerd: de docenten staan door de weeks immers zelf voor de klas.

Na het schriftelijk examen krijgen ze nog niet hun cijfer te horen. Pas als ze het laatste mondeling examen hebben afgelegd krijgen ze na een paar uur te horen voor welke vakken ze geslaagd zijn. Ze weten dus ook niet na het schriftelijk examen of ze goed genoeg voorbereid zijn voor het mondeling examen.

Raar allemaal hè? Juist op een plek waar veel jongeren met autisme zijn, die het goed doen in hun vertrouwde omgeving met vertrouwde mensen om hun heen... Daarbij zou je toch verwachten dat dit allemaal een beetje fijner geregeld zou moeten zijn?

Daarbij komt nog dat eind mei de inschrijvingen voor het MBO al rond moeten zijn en de MBO's de klassen al gaan verdelen. Tot ver in juli weten ze dus nog niet of Jip bij hun op school zal komen.

Voor Jip is het natuurlijk buitengewoon zuur dat iedereen die eindaxamen doet in mei al lekker aan de zomervakantie kan beginnen en dat hij nog tot juli door moet bikkelen.

En welke opleiding gaat hij kiezen? Vorig jaar was was hij overtuigd dat het de opleiding voor ICT ging worden. Nu ziet hij daarvan af en twijfelt hij tussen een koksopleiding en PABO. Maar voor de PABO moet je minimaal Havo hebben. Een opleiding voor Pedagogisch werk dan maar? En welk niveau? Is een niveau 2 opleiding het maximum? Of zit er een niveau 3 opleiding in?

Gelukkig hebben de MBO-scholen hier in de omgeving een goede band met zijn school. Ze laten de cijfers van het afgelopen jaar, de stage-beoordeling én de inzet zwaar wegen in de aanname-procedure. Volgende week gaat hij een test doen om te kijken wat hij kan en wat hij wil, gevolgd door een gesprek met iemand die weet wat er te bieden is en wat mogelijk bij hem past. Fijn dat iemand ons even aan de hand neemt om ons wegwijs te maken in de wereld van de MBO's.

Een spannend jaar dus. Niet alleen voor Jip. Ik denk dat ik het zelf allemaal net zo spannend ga vinden als hij.