Zwijmelen op Zaterdag: No one knows

Het is weer top 2000 week. Wat een zaligheid. 
Ik merk nu wel dat het ontbreken van de televisie hier in huis ervoor zorgt dat ik er veel minder in zit dan de afgelopen jaren. Toch zit ik nog redelijk aan mijn soundboxje gekluisterd. 
Het is zo leuk dat de muziek alle kanten op springt. Afgelopen middag ging het van Metallica, naar Paul Elstak, naar Andre Hazes en naar Guns'n'roses binnen een uur. Zo leuk. Ondanks dat ik niet alles wat voorbij komt dan even leuk vind, maar dat is dan weer part of the deal. 

Vandaag kies ik voor No One Knows van Queens of the Stone Age. 
Omdat de titel zo lekker aansluit op de vraag: wat zal 2023 voor ons in petto hebben? 
Niemand weet het. 

Voor mezelf hoop ik op meer rust. Ik moet soms zo lachen om mezelf. 
Dan zeg ik steeds: ik heb het zo druk... ik ben zo moe... ik kán niet meer. 
En vervolgens besluit ik om de dag voor kerst de wekker om 6.00 uur te zetten, om dan nog een etappe Pieterpad te kunnen lopen. Mèns, denk ik dan... hou je gemak toch eens een keer. Slaap een keer lekker uit en leg jezelf toch niet vanalles op. 
Maar ja... ik vind ook zoveel dingen leuk. 

Dus... 
Niet overal ja op zeggen. Kruisen in agenda's. Even geen opdrachten aannemen waar tijdsdruk op zit. 
Want als je dan van die situaties hebt waarin, bijvoorbeeld je wasmachine kapot gaat, zoals een paar maanden geleden, of het dak van je schuur is kapot door vuurwerk, of je eindigt, zoals vandaag,  je laatste werkdag van het jaar met knipperende oranje lampjes op het dashboard van je auto (echt, dikke kakzooi, ik weet nog niet wat er aan de hand is), dan heb je gewoon ook de tijd om even rustig alle ballen in de lucht te houden. 

Ik ben zelfs te moe om uitgebreid terug te blikken op dit jaar. Laten we het erop houden dat het roerig was en dat ik hoop dat ik in 2023 weer een keertje kan zeggen: z'n gangetje... als iemand vraagt hoe het met me gaat. 

Ik denk dat 2022 voor veel mensen een jaar was met veel onzekerheden. Alles waar je zeker van was, leek ineens niet zo zeker meer te zijn. En wat dat betreft vrees ik wel een beet je voor 2023. Vorig jaar zeiden we ook: veel rotter kan het niet worden na alle corona en lockdowns. Ik weet zonet nog niet of het beter werd... 

En ik geloof dat veel mensen met mij toe zijn aan rust in roerige tijden. 
Dus dat wens ik je toe voor 2023  als je dat nodig hebt.
En ik wens je gezondheid toe. Want dat blijft nog altijd wel het grootste goed.
En als dat er niet is, dan wens ik je bakken vol liefde toe van mensen om je heen. 

Mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Thank God it's Christmas

Thank God it's Christmas. 
Haha, dan zijn we over een paar dagen eindelijk weer van die pleurismuziek op de radio af, met die hysterische belletjes... 

Ik heb dit jaar de strijd om het: 'welke zender zetten we aan in de wachtkamer' op mijn werk, redelijk doorstaan. 
Normaal gesproken staat Sky Radio op. Lekker mainstream. Niet te gek. Niet mijn favoriet. Maar ik snap de keuze. Maar.... eind november wordt het al de Kristmus Steesjun.... en ik kan het niet horen. 
Die belletjes... Ik word eerst appelig, daarna melig en al vrij snel agressief van. 

Maar dit jaar vonden we op Spotify een jaren 80-90 easy listening playlist die eigenlijk ieders goedkeuring wel kon wegdragen. En stiekem schakelde ik weleens over naar de Top 4000 op radio 10. Ik ben nog steeds gek op aftellijstjes. Kijk ook ontzettend uit naar de Top2000! 

Ik plan deze blog vooruit. 
Als het goed is zit ik zaterdagmorgen,  de dag voor kerst, in de auto om kerst bij mijn zus en haar gezin in Duitsland te gaan vieren. Het is potverdrie gewoon al een half jaar geleden dat we elkaar zagen: het was in de zomervakantie vóórdat ik aan mijn Pieterpad avontuur begon.
Het plan is om dan tweede kerstdag weer een etappe van het Pieterpad te lopen. Ik mag daarna aanschuiven aan de kerstdis van mijn collega en haar man. Zij hebben toevallig in de buurt van mijn etappe een huisje gehuurd. Ik blijf daar dan slapen zodat ik met mijn collega dan de volgende dag nog een tweede etappe Pieterpad kan gaan lopen. Zo leuk! 

Het betekent ook dat ik kerst dit jaar niet met mijn kinderen vier. 
En dat steekt wel een beetje. 
De situatie is zo dat er teveel partijen zijn waar de kinderen rekening mee moeten houden. 
Mijn dochter werkt in de zorg, heeft een vriendje/schoonfamilie, een vader en een moeder... het past allemaal niet in twee dagen. Mijn zoon idem, behalve het werk dan... en de uitkomst is nu dat hij alleen is eerste kerstdag. Ook dat vind ik niet fijn. 
Maar hij maalt er niet om. Zegt hij.

En ik geloof hem. Want het zou me zelf ook niet boeien en hij geeft nooit sociaal wenselijke antwoorden :-). 

Ik plaats vandaag Thank God it's Christmas van Queen. 
Eén van de kerstliedjes die ik wél trek. Ik heb net eens goed zitten luisteren waarom: De kerstbelletjes zijn heel subtiel in dit nummer. 
Voor wat de muziek betreft mag de kerst voorbij zijn. 
Maar ik kijk eerst nog uit naar een warme kerst bij mensen die me ervan verzekerd hebben dat ze me er gráág bij willen hebben. 
Mooi toch?! 

Ik wens iedereen fijne dagen toe. 
Voor degenen die geliefden moeten missen: Ik hoop dat je een weg vindt die dragelijk voor je is. Dat er steun en liefde is van de mensen om je heen. Dat je je geliefd voelt op de plek waar je bent. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Morning has Broken

 

Vandaag geen verhaaltje.
Alleen een liedje. 

Kerstmarkt, Kerstborrel... het lukt even niet met de tijd. 

Fijn weekend allemaal! 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: The End

Nu het zo koud buiten is vind ik het een mooi moment om terug te blikken op die mooie zomerdag waarop ik mijn voorlopig laatste etappe van het Pieterpad liep. 

Ik was gebleven  bij de etappe Hardenberg-Ommen. 
De volgende Etappe zou Ommen-Hellendoorn zijn. Een etappe van 21 kilometer. 
Nu draaide ik intussen mijn hand niet meer om voor 21 kilometers, maar die hitte!!! Ik zag er zo tegenop. Ik besloot om Ommen - Hellendoorn over te slaan en deze in de herfst in te halen. 
Daarom was het volgende stuk 16 km van Hellendoorn naar Holte. 
Met pijn in mijn hart. Want Ommen-Hellendoorn staat bekend als één van de mooiere etappes, zéker nu de heide zo mooi in bloei stond. Maar... ik ben in het verleden vaker met een hitteklop aan het infuus beland, ik liep alleen, er was niemand om me in de gaten te houden... ik wilde het  gevaar van oververhitting niet opzoeken. 

Hellendoorn-Holten dus. Ik loop al gauw de bebouwde kom uit. 
Ik wandel over de Sallandse Heuvelrug. En het woord doet het al vermoeden: het wordt wat heuvelachtiger. Ik ben vroeg vertrokken. De fietstoeristen zijn nog niet in het bos. De wereld is nog stil.

Ik passeer werkkamp Twilhaar. Ooit, tijdens de Grote Werkeloosheid, werden hier vooral veel Scheveningers en Hagenezen tewerk gesteld voor de ontginnning op de hei. Later werd het een doorvoerkamp voor Joden. Wat een armoe en ellende is er op sommige plekken toch geweest....

Ik passeer de schaapskooi Twilhaar. Veel kooi, weinig schaap. 
Nadeel als je zo vroeg vertrekt: alles wat je kan bezoeken is nog dicht. 

Ik klim langzaam aan naar boven en uiteindelijk sta ik op een uitzichtpunt en zie ik hoe hoog ik ben. En hoe prachtig de heide bloeit.
Ik ben blij dat ik vroeg vertrokken ben want het stuk over de hei is groot en nu al warm.
Kruipdoor sluipdoor over smalle paadjes... het is werkelijk prachtig.

 
Ik passeer een bosje met jeneverbesstruiken. Dit is één van de laatste plekken in NL waar deze nog in het wild groeit.

 
Ik kom oog in ook te staan met een hertje. Hij kwam over het bospad aangetippeld. Ik schrok eerst... dacht dat het een grote hond was. Hij kwam heel dichtbij. Ik denk dat dat niet goed is hè? Als zo'n beestje zo dichtbij komt. Zou hij ziek zijn?

 

 
Ik geniet van alles wat ik zie. Maar het is ook ver. Het zijn maar 16 kilometers maar ik ben moe. Ik heb twee blaren onder mijn voeten.

 
Ik heb ineens geen zin meer om morgen weer zo'n stuk in de warmte te moeten lopen. Ik ben het getrut in de douchehokjes op de camping zat. Ik verlang naar mijn bed. Ik ben de vliegen en wespen op mijn eten zat. Ik mis comfoort. Ik mis mijn kinderen. Dus ik besluit dat voor nu voorlopig mijn Pieterpad hier eindigt. Ik ben zelf ook wat verbaasd over mijn besluit, want gisteren was ik nog van plan om nog zeker twee etappes door de te lopen, maar het is mooi geweest.

 
Godzijdank ligt het station van Holten, het eindpunt van deze route, direct aan de uitgang van het bos, dus ineens is het dan ook echt klaar!
Wat is het een mooi pad geweest! En met stip op 1 benoem ik het gevoel van vrijheid wat het me gaf! 

Intussen heb ik in de herfst de etappe Ommen-Hellendoorn ingehaald en heb ik de volgende etappe ook gelopen. Hier volgt ook nog een verslag van. 
De komende kerstvakantie loop ik, heel gezellig, met mijn collega, Laren- Vorden. 
En dan ben ik officieel op de helft van het pad. 

En vol drama presenteer ik hierbij, omdat het mijn voorlopig laatste etappe was,  het liedje The End van The Doors. 

Wil je mee zwijmelen? 

Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Black Thunder

Vorige week was ik met mijn zoon, het langharig tuig, in Tilburg. Poppodium 013.

Hij heeft me al vaker verrast met bijzondere muziek en kwam nu ook weer met een band die hij zelf heel graag wilde zien, maar mij niets zei. The Hu. Mongoolse Folk Metal. 
Dus ik liet me weer verrassen. En het pakte goed uit. Want het was echt heel bijzonder en mooi. 
Eem imposant drumtoestel, 2 zelfs, meen ik me te herinneren, op het podium, en bijzondere muziekinstrumenten. 

Gelukkig waren we vroeg vertrokken en op tijd, want heel Tilburg lag op de schop. De borden voor de parkeergarage konden we niet volgen vanwege de wegopbrekingen. Toen we eenmaal een plekje hadden gevonden in de woonwijk moesten we eerst 500 meter lopen naar een betaalautomaat, om er daar achter te komen dat parkeren €16,50 kostte. Nou, dat vertik ik dus hè? Daar haal ik liever een keer wat drinken voor in de concertzaal. 
Toen besloten we om te parkeren bij het spoor. Dan maar een stuk lopen. Maar de pijltjes leidden ons naar een P alleen voor personeel. 
Uiteindelijk hebben we toch de garage vlakbij gevonden, we waren inmiddels 3 kwartier later, en hevig overprikkeld zijn we bij 013 aangekomen. 
Echt... ik moet wel een hele goede reden hebben wil ik de binnenstad van Tilburg nog een keer op willen zoeken. 



Maar The Hu. 
Het is een vrij jonge band. Opgericht in 2016. 
Hun succes brak door nadat ze hun clips op Youtube plaatsten. 
Hu is het mongoolse basiswoord voor mens. 
Heel bijzonder vind ik het strijkinstrument: de morin khuur. En natuurlijk het typische keelgeluid waar ze mee zingen. Ze zingen vooral over de mongoolse tradities. Zelf noemen ze hun stijl: Hunnurock, vernoemd naar de Hunnen.

Deze zomer zullen veel Nederlanders kennismaken met The Hu: ze treden op op Pinkpop. Dus als je er bent en je wilt iets biijzonders zien en een echte strakke, goed georganiseerde band zien, je kans is daar!  

Wil je meezwijmelen? 

Plaats hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Sleeping Sun

Het gebeurt weleens dat je tickets koopt voor een concert en als je dan je agenda later bekijkt staat de week ineens vol muziek. 
Afgelopen zondag mocht ik met vriendin Kleine Tas eindelijk, na twee jaar uitstel naar Nightwish, in Antwerpen. 
Dinsdag was Tilburg aan de beurt. Met mijn Langharig tuig naar Mongoolse Folk Metal: The Hu. Daarover hoop ik volgende week meer te vertellen. 
Vrijdagavond had ik vrijwilligersdienst bij het poppodium. Er was Hiphop. Sommige dingen moet je je gewoon ook voor af kunnen sluiten :-). Hier ga ik ook geen blog aan wijden :-). 

Eerst Floor en Nightwish. 
Floor Jansen volg ik al wat jaartjes, getipt door mijn zwager die ooit vertelde dat er een Nederlandse zangeres met een gouden stem zingt in een Finse metal band. 
Een paar jaar geleden maakte zo ongeveer heel Nederland kennis met Floor Jansen toen ze meedeed aan het televisieprogramma De Beste Zangers. Ze vertolkte toen onder andere The Phantom of The Opera met operazanger Henk Poort. 

Floor dus, met haar prachtige stem. En haar prachtige verschijning. En haar krachtige uitstraling. En haar fantastische kostuums. 
Een week of 3 voor het begin van de tour van Nightwish werd er borstkanker geconstateerd bij Floor. Ze werd geopereerd en ik verwachtte dat het concert voor de 3e keer op rij (lang leve de corona vorige keren) uitgesteld zou worden. Maar nee hoor. Daar stond ze gewoon, zondagavond, op het podium, met de band, in Antwerpen. 




Ik heb het eerste uur alleen maar gehuild. Zo mooi was het. Zo enorm was ik onder de indruk van de kracht van deze vrouw. Ik weet niet wat er met me gebeurde. Ik denk ook dat de sluizen van de afgelopen twee jaar even open moesten. Misschien was het ook omdat ik moest denken aan mijn moeder. Zij heeft het niet gered met de diagnose borstkanker en die avond voelde ik ook het missen van mijn moedertje.
Het was ook om Floor zelf, die na het derde nummer moest huilen... (Het was bij het nummer Sleeping Sun). En het was de sfeer in de zaal, het publiek, die ontzèttend supportive was naar Floor en de band. 
Het respect was voelbaar! 

Kleine Tas en ik hebben echt keihard genoten.
Om half 11 was het concert alweer afgelopen en konden we weer op tijd thuis zijn. 
Kónden... want dat gebeurde niet. We namen de verkeerde stampvolle tram naar de verkeerde kant van Antwerpen, en mochten een extra ritje met een desolate lege tram weer terug naar het Sportpaleis om  op een verlaten perronnetje moederziel alleen te wachten op een tram die ons wel weer bij de auto zou brengen. Nou ja... we waren gelukkig samen, en samen zijn we niet gauw bang. 

Het was een avond die de geschiedenisboeken in gaat. 

Ik heb hierboven een mooie, officiële versie van Sleeping Sun. 

Hieronder plaats ik een slechte opname van het concert in Antwerpen, die wel heel goed de sfeer van de avond weergeeft. 
En de foto's heb ik zonder toestemming gepikt van Kleine Tas.

Wil je mee zwijmelen? Plaats hier je link:

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: On the road again

Jullie hebben nog een paar etappes Pieterpad te gaan hoor... Nu maak ik mijn verhaal hier ook af ook hoor, of jullie nou willen of niet. 

On the road again... lalalalalalala road again....
Ook zo'n zinnetje dat soms als een mantra in mijn hoofd zat tijdens een wandeletappe. 

Ik was geëindigd in Hardenberg... de plaats met het lelijkste gemeentehuis wat ik ooit gezien heb. Smaken verschillen. Maar een gouden gatenkaas is niet het idee wat ik heb bij een mooi gebouw. 
Vandaag zou ik van Hardenberg naar Ommen lopen. 
Het verslag van deze dag: 

Etappe 9 Hardenberg-Ommen 21 km

Vandaag was de laatste 'wisseldag' van deze vakantie. Wekker op 6 uur. Vroeg op, tent inpakken, en naar Hardenberg voor de laatste lange etappe van deze vakantie. (De etappes die ik hierna nog doe zullen wat korter zijn).
De route door het Vechtdal was mooi. De Vecht is maar een klein riviertje, maar kan enorm buiten zijn oevers treden. Daarom zijn in het gebied rond Hardenberg oude meanders hersteld, meanders aangelegd en gebieden aangewezen als overloopgebied. Hierdoor is een groot natuurgebied ontstaan met fiets- en wandelpaden en daar mocht ik doorheen.

Vechtdal

 
De eerste koffiestop was in zo'n leuk zelfbedieningshuisje.

Typisch voor deze streek: de schuren met een glazen driehoekje in de nok 

Nog leuker was de, onder Pieterpatters, inmiddels beroemde toetjestafel die daarna volgde. 
In een koelbox staan toetjes klaar, met een geldkistje ernaast. En voor een eurootje kun je even lekker rusten en je eiwitten aanvullen. 

Het beroemde toetjesbankje. Zo'n leuk initiatief

Zelhem gepasseerd, een prachtig brinkdorpje. Veel bos gezien, mét schaduw, wat heerlijk was vandaag. Ik trof een gezellig loopmaatje die vroeger coupeuse was, en nu in de zorg werkte, precies andersom als mijn loopbaan, dus al kletsend schoten de kilometers, zélfs over 'De Sahara' voorbij.
Ommen bereikt!
Overigens in Ommen ben ik geheel tegen mijn principes en autistische trekjes in van het pad af gegaan. 
Ik moest door het centrum van Ommen en er was braderie. 
Ommen... het meest toeristische plekje in die streek. Midden in de zomer. Met temperaturen tegen de 30 graden... ik heb ervoor bedankt. Zoveel prikkels kon ik niet aan. 
Lang leve google maps die je in een rechte streep vanaf de rand van het dorp naar het station brengt. 

De Sahara. Het deed met deze temperaturen zijn naam eer aan. 

De etappe morgen zou Ommen-Hellendoorn zijn maar deze bewaar ik even tot een andere keer. Hij gaat dwars over de (bloeiende!) heide. Daarbij: 21 km bij 34 graden is geen pretje. En bovendien niet risicoloos als je alleen loopt.

 
Ik ben daarom doorgereden naar Holten om de 3 etappes te lopen die daarna nog volgen. Die zijn maar rond de 15 km. Als ik dan om 8 uur vertrek ben ik rond het middaguur terug.
Zaterdag, voordat ik naar huis rij, wil ik dan nog even terugrijden naar de heide, om even rond te wandelen. Want de bloeiende heidevelden wil ik eigenlijk toch niet missen.

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: road to nowhere

 

Vandaag weer een terugblik naar een etappe van het Pieterpad deze zomer. 

Ik was gebleven in Coevorden, waar ik in de buurt op een camping overnachtte. 
Mijn vriendin Bianca, met wie ik een paar etappes had gelopen, was de dag hiervoor weer naar huis gegaan dus ik liep alleen weer verder. 

Etappe 8, Coevorden-Hardenberg 19 kilometer

Vandaag vroeg op na een ijskoude nacht. Ik had mijn hoodie, joggingsbroek en wollen sokken voor de zekerheid al klaargelegd en ik eindigde de nacht weer als zwarte mummie.

 
Tot nu toe heb ik steeds enorm mazzel gehad met de treinen. Ook nu kwam ik weer 3 minuten voor vertrek van de trein naar Coevorden op het station in Hardenberg aan. Een rit van 9 minuten. Teruglopen naar Hardenberg kost een halve dag. Daar ga ik niet te lang over nadenken.

Het was weer een fijne, afwisselende route vandaag. Voor het eerst na 3 dagen wandelen met Bianca liep ik weer alleen. En ik moet zeggen: ik loop meer in het hier en nu dan toen ik begon.
Ik was toen echt bezig met de afstand, en of ik het wel zou redden en hoe ver het nog tot het eindpunt is. Nu weet ik dat mijn lijf het sowieso gaat redden, ik heb er vertrouwen in gekregen dat ik het eindpunt wel haal en dat het met de logistiek van het heen en weer reizen ook wel goed komt, en dat komt het genieten onderweg ten goede!

 

Drentsche Poort

 
Toen de zon eenmaal op was begon de dag warm.
Ik passeerde de poort van Drenthe (kunstwerk van gestapelde stenen), wat betekent dat ik Drenthe uit liep en Overijssel binnen liep. Eerste rustpunt was bij het roze bankje. Lekker in de schaduw. Helaas geen koffie.

 

Niet veel later trof ik een terras aan de Vecht, het was intussen half 12, en omdat ik zonder koffie vertrokken was, én de koffie er zo lekker was, trakteerde ik mezelf op wel twee kopjes koffie! Toe maar hoor!

Interieur van het café

In de loop van de dag kwam er gelukkig wat bewolking. Ik ben mooie dorpjes gepasseerd.
Gramsbergen had een hele mooie oude dorpskern. De oude dorpsschool van Ane was eveneens mooi.

De oude dorpsschool van Ane

Met een kennis had ik er erover dat er vaak mantra's in onze hoofden kwamen tijdens het lopen. Of zinnen uit domme liedjes.
Ik had als wijze mantra vandaag urenlang Dedemsvaartweg in mijn hoofd.
Ik passeerde wegwijzers met Dedemsvaart en het viel mij op dat ik daar automatisch het woordje 'weg' achter plakte. Net als 'plein' achter Almelo. Dat heeft te maken met bus 23 die ik vroeger nam in Den-Haag: 'Dedemsvaartweg', werd er dan omgeroepen in de bus. En 'Almeloplein'. Een hoofd zit raar in elkaar.

"Dedemsvaartweg, Dedemsvaartweg, Dedemsvaartweg..."

Een weiland voor zonnepanelen. 

Nog altijd veel ooievaars in de weilanden. En veel rode zakdoeken en omgekeerde vlaggen bij boerderijen. Ik geloof ook dat ik een béétje begin te begrijpen hóe ver Den-Haag en de politiek zijn als je hier de leegte en de uitgestrekte akkers en weilanden ziet.

En als ik de berichten hoor is het Pieterpad zó populair dat je struikelt over de Pieterpatters. Als ik er vandaag 8 ben tegengekomen, is het veel. Het is zo rustig hier dat ik zojuist acuut overprikkeld raakte toen ik mijn avondeten kocht bij de Lidl.
Ik heb mijn auto op weg naar de camping weer vol getankt. De ov-pas is weer voorzien van saldo. Ik ben weer klaar om verder te gaan.

Als zwijmel vandaag hierbij: We're on the road to knowhere, uit de jaren 80 van de Talking Heads. 
Omdat ik eigenlijk deze etappe meer in het hier en nu was, en niet zo bezig was met het einddoel vind ik dit nummer er heel toepasselijk bij. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Devil's Bride

 

Ik weet niet meer hoe ik kennis maakte met de muziek van Matt Andersen. Het kwam waarschijnlijk gewoon een keertje voorbij en ik besloot om deze grote Canadees in de gaten te houden. 

Ik nam me voor om naar zijn optreden te gaan als hij een keer in Nederland zou zijn. Toen ik zag dat hij in het land zou zijn had ik een oproepje gedaan onder mijn vrienden wie er met me mee wilde gaan, en vriendin M. meldde zich. Gezellig! 

Gisteren trad hij op in Lantarenvenster in Rotterdam. En hij was goed! Wat een dijk van een stem. Wat een mooie klank had zijn gitaar. Het gemak waarmee hij zijn gitaar stemde tussen de liedjes door. (Hij brak drie snaren, en de laatste brekende gitaar kreeg een grote 'fuck' van hem mee tussen de lyrics van zijn liedje door). Leuke interactie met het publiek. En het publiek was fijn! Ze kwamen écht om te luisteren. Geen slap geouwehoer om me heen. 

Het was een fijne avond! 

Ik werd er door Iris Papilio op gewezen dat in november 2012 de eerste Zwijmels op Zaterdag gepubliceerd werden. Dat is al 10 jaar geleden!
Ik ben destijds in december aangehaakt met mijn eerste zwijmel. 
Zoveel mooie muziek is er voorbij gekomen. En het leuke is dat er muziek voorbij komt die ik anders nooit gehoord zou hebben. 

Vind je het leuk om mee te zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Weather with you

Het afgelopen weekend liep ik weer twee etappes van het Pieterpad. 
Hoe heerlijk was het weer om onderweg te zijn. En hoe anders was het dan in de zomer. 
Ik kan niet wachten tot ik weer kan gaan. 

Maar... ik blik eerst nog even terug op de zomer. 
De verslagen van de etappes van het afgelopen weekend volgen later. 

Waar waren we gebleven? 
Ik was met mijn vriendin geëindigd in Sleen, in B&B 'De Karkoele' waar werkelijk aan alles gedacht was. 

Ik begon de dag heerlijk met een kopje thee op bed. Dat is de afgelopen twee jaar nog niet eerder gebeurd hoor dat iemand me thee op bed kwam brengen! Zo'n klein en lief en zorgzaam gebaar van mijn vriendin! 

In de gang stond een heerlijk ontbijt klaar, genoeg om ook de lunch mee te doen, dus we hebben broodjes meegenomen voor onderweg. De gastvrouw was zo lief om ons af te zetten in het centrum van Sleen, voor de start van de etappe. 

Gisteren was dat het eindpunt en toen zijn we er eigenlijk een beetje afgepeigerd doorheen gestierd zonder er veel van te zien. Vanmorgen hebben we op het gemakje eerst even door het dorpje gestruind.

 
De route Sleen-Coevorden was niet heel bijzonder. Weinig moois of noemenswaardigs onderweg. Veel open stukken in de volle zon. Ik had geen zin om foto's te maken want het was warm en het was ver. We aten de lunch heel idyllisch onder het toeziend oog van Maja de Bij in een bushalte bij Plopsa indoor.  Al met al hebben we wel weer lekker gelopen.

Om 1 minuut voor half 5 waren we op station Coevorden. Om 2 minuten over half 5 kwam de trein richting Zwolle. Wat een timing! Bianc en ik moesten toevallig dezelfde trein hebben. Zij weer terug naar het westen. Het beloofde wijntje op het terras hebben we met deze timing maar even overgeslagen. Ik stapte uit in Hardenberg. Daar stond mijn auto op me te wachten die een paar dagen bewaakt was door de ouders van een forummaatje van me. Zo lief! 

Zo start je 's ochtends in een appartementje, en slaap je 's avonds weer in je tentje. Nu op camping de Zwiese in Hardenberg. 
Ik heb me in de avond, onder het genot van een pastasalade, op een loungebank onder de overkapping op de camping verdiept in het vervoer en de etappe voor volgende dag. Al met al is het allemaal nog een hele planning als je je tent niet op je rug meeneemt. 

Nog 2 lange etappes van meer dan 20 km te gaan. Nu weer in mijn uppie! Daarna volgen nog een paar korte. En dan komt het einde van mijn vakantie alweer in zicht.

En het liedje bij vandaag? 
Weather with you. Van Crowded House. 
"Everwhere you go...  always take the weather with you. 

Ik had geen idee welke band het nummer ooit zong. Maar toevalligerwijs is een ander nummer van deze van deze band voor altijd aan de vriendschap met Bianca verbonden. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Wild Woods

Ik heb in de zwijmel vorige week verzaakt. 
De week was te druk om, er één klaar te zetten. Vrijdagavond had ik bardienst bij het poppodium en was ik pas diep in de nacht thuis. In de ochtend ging de wekker alweer om 9.00 uur omdat ik met een aanstaande bruid, voor wie ik de jurk mag maken, op pad moest voor stof. 
Ik had simpelweg geen tijd voor de zwijmel. 

Dit weekend ben ik ook op pad. Ik ga weer twee etappes lopen van het Pieterpad. 
We lopen de etappes Ommen-Hellendoorn en Holten-Laren. 
Ik heb deze zomer het pad in de gloeiende hitte achtergelaten en ik ben heel benieuwd hoe het in herfsttinten zal zijn. 
We zijn ik en T. 
Een leuke, niet heel erg voor de hand liggende combi. 
T. is de vriend van de dochter van mijn zus. We schelen bijna 30 jaar in leeftijd. 
En ik weet niet waarom, maar we kunnen het samen heel goed vinden. Ik denk dat het is omdat zijn hoofd een beetje lijkt te werken als mijn eigen hoofd. Hij merkt dingen op en legt verbanden waarbij een normaal mens zijn wenkbrauwen zal fronsen, maar die ik volledig kan volgen. Dat maakt dat ik altijd hartelijk om hem moet lachen. 

Daarom vind ik het leuk om even terug te blikken op weer een etappe die ik deze zomer liep. 
Waar waren we gebleven? 
We waren gebleven in Schoonloo,  waar ik met mijn vriendin wakker werd in een luxe zacht bed in een B&B in Schoonloo. De route van deze dag zou 23 kilometer zijn en eindigen in Sleen. 

Als ik de foto's nu terug kijk, zie ik toch wel dat deze dag wel een hele speciale was. 

We begonnen met een fantastisch ontbijt in Herberg de Loohoeve. 

Binnen de eerste kilometer alweer een bijna broekpies moment omdat ik op mijn hurken was gegaan voor een foto en ik vervolgens niet meer overeind kon komen met mijn stijve benen en de zware rugtas op.

 

Smit-Tak hoefde er nog net niet aan te pas te komen voor takelwerkzaamheden... we konden na de slappe lach weer gewoon verder lopen. 
   
Het was weer een mooie route. Veel bos, veel akkers, veel heidevelden.

Onderweg: Flintenpaden. Aangelegd door de werkverschaffing. Bij de ontginning van de hei werden grote keien in stukken gehakt en werden de paden daarmee verhard. Zo is er ook als aandenken in 1923 een flintenbankje gemaakt.

Veel droge akkers.

Geluncht tussen de schapen. (Held op sokken, zelfs schapen vind ik spannend als ze niet achter een hek zitten...) 

Het Pieterpadmonument ter ere van de oprichters van het Pieterpad.

 

 


Magnoliavelden. Lelievelden.

De grootste zwerfkei van Nederland. 

Bij het Oranjekanaal kwam ik een fietser tegen die me wat vragend en onderzoekend aankeek. Ineens herkende ik zijn gezicht: Het was de Blogkringen bekende Dwarsbongel. 

Dwarsbongel ken ik al jaren alleen virtueel, via het bloggen, de zwijmelrubriek, en hij volgde mijn wegen de afgelopen dagen omdat hij in deze omgeving woont. Hij was gaan fietsen en het leek hem leuk als hij mij tegen zou komen. Een beetje een speld zoeken in een hooiberg, daar hij niet alle wandelpaden met de fiets kon betreden.
En warempel: we troffen elkaar op het Pieterpad. Het was een leuke ontmoeting!

Leuk detail: vlak daarvoor hadden Bianca en ik gesproken over toevallige ontmoetingen met bekenden op verre of vreemde plekken. Nog geen 5 minuten later ontmoet ik Dwarsbongel

Sleen was ver. Ik zat er na 20 km best doorheen. Bianca heeft me door de laatste kilometers heen gekletst.
Maar... eindelijk Sleen bereikt.





En daar hing een bord waar Pieterpoppetjes werden verkocht. Toen ik betaalde las ik op het bordje dat de opbrengsten naar Epilepsie NL gaan. Ik janken natuurlijk... Mijn zoon heeft epilepsie en het raakte me enorm... Op de foto lach ik. Maar achter de glazen van mijn zonnebril zaten de tranen verstopt. 

 
De slaapplek was buitengewoon. B&B de Karkoele. We hadden een heel appartement tot onze beschikking.
De eigenaar van deze prachtige plek (een stukje van de route gelegen in Erm) appte al dat ze ons in Sleen wilde komen halen en dat er pompoen en tomaten en komkommer uit de moestuin klaar lagen als we dat zouden willen. Zo lief en hartelijk. Dus dat hebben we lekker klaargemaakt voor het eten. Later op de avond  werd er vegan bananentaart gebracht voor bij de koffie.
Er is was echt aan alles gedacht.

 
Ook weer een heerlijk bed. De deur naar de tuin de hele nacht wijd open... het was een zalige nacht na een vermoeiende maar prachtige dag! 

En het liede wat ik erbij heb? 
Wild wood van Paul Weller. 
Hij kwam van de week voorbij op de radio en terugdenkend aan het Pieterpad vind ik het een heel toepasselijk lied. Niet dat de bossen nou zo wild waren, maar hij zingt ook over gedachten die je zou kunnen hebben op zo'n pad en dingen waarin je jezelf zou kunnen leren kennen. 

Climbing forever trying
Find your way out, of the wildwild wood
Now there's no justice
There's only yourself, that you can trust in

en 

Oh, knowing, just where you're blowing
Getting to where you should be going

Wil je mee zwijmelen? 

Plaats hier je link! 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter