Overuren

Gisteren vloog er met een rotgang ineens een grote witte tissue de blauwe regen in.

Na mijn eerste verbazing zag ik dat er aan de tissue een merel hing. Dat betekende vast een nestje!

En jawel... tijdens mijn dagelijkse kijk-eens-hoe-mooi-alles-groeit-en-bloeit-rondje door mijn tuin spotte ik zojuist het nest. Onze merel is een echte out-of-the-box-denker. Ze heeft niet alleen een grote tissue gebruikt als ondergrond voor zijn nestje, op de foto zie je ook nog net het vierkante uiteinde van een tie-ripje.  

Een nestje in je tuin is niet heel bijzonder, maar ik vind het wel heel erg leuk. 2 jaar geleden is de tuin helemaal op de schop gegaan en de beplanting is nog lang niet volgroeid. De blauwe regen is het enige overblijfsel van de vorige tuin.

Toen ik zwanger was van Jip hadden we ook een merelnestje in de tuin. Bovenop de pergola, verstopt in de bruidsluier had het stel zich gevestigd. Boven het nestje was ons balkon, en aan het balkon grensde onze slaapkamer.

Toen ik hoogzwanger was maakte ik overuren. Ik was vaak wakker, en het was 's morgens vroeg vaak een lawaai van jewelste. Het ge-kra-kra-kra van eksters die wel trek hadden in een vers mereleitje, of een mals mereljonkie. Vader en moedermerel die hoog op het dak hun schelle alarmroep lieten horen. En dan schommelde ik met mijn dikke buik mijn bed maar weer uit om vanaf het balkon de eksters weg te jagen. Met ons drieën, papamerel, mamamerel en ik lukte het toen een poos om de eksters op afstand te houden. Totdat we een weekje naar de camping gingen.... Ik heb nog even overwogen of ik de buurvrouw zou vragen om de waakdienst van me over te nemen, maar ik vreesde dat ik uitgelachen zou om mijn te sterk aangewakkerde moedergevoelens. Ja... je zou je kindjes maar aangevallen zien worden door vogels die vele malen groter zijn dan jou. Vogels met hele enge scherpe snavels. Ik moest er niet aan denken...

Het nestje heeft onze kampeerweek niet overleefd.

Gisteren heb ik de eerste eksters alweer gehoord. Ik vrees dat ik de komende weken weer veel nachtelijke overuren zal moeten draaien...

Vastloper

Vandaag werd maar weer eens duidelijk hoeveel moeite Jip heeft met zijn schoolwerk.
Het begon met het huiswerk dat ik tegenkwam: toevallig sloeg ik zijn bijlesmap open.
 '24 mei t/m 31 mei: Tafels oefenen, usb- stick procentensommen oefenen.'
31 mei.... da's overmorgen, rekende ik snel uit... als ik niks had gezien, dan had Jip er ook niks aan gedaan. Leuk voor die bijlesleraar, die stopt er tijd en energie in, maar er wordt vervolgens niks mee gedaan.

De tafels: Jip wist er best veel niet. Jammer, maar daarvoor oefenen we juist, was mijn commentaar. Het frustratiepunt was al bereikt. Boos, mokkend, stampvoetend liep hij naar zijn kamer. Kind boos, moeder boos... niet leuk allemaal :-(
Vervelend... de tafels zijn groep 5-werk. En hij kan ze nog niet opdreunen. Inmiddels zijn ze in groep 7 volop bezig met breuken en procentsommen. En dat gaat lastig zonder tafels.

Toch maar de USB-stick in de computer geplugd. Jip was weer afgekoeld en wilde gelukkig verder.
'Op elk plaatje zie je een tegelveld. Hoeveel procent van het tegelveld is gekleurd? '
En daar ging het al mis. Eén deel van het tegelveld was blauw. En het andere deel was geel, of groen, of paars of roze. Ik legde uit dat het om de niet-blauwe tegels ging. Dat ging 3 sommen goed, en bij de 4e som was het ene deel blauw gekleurd, net als bij de vorige sommen, en het andere deel was donkerblauw. Ook hier raakte Jip het weer kwijt... waarom was nou opeens alles blauw? Kwam nog bij dat de sommen gezellig versierd waren met poppetjes en andere afleidende figuurtjes... waardoor ook dit een niet-zelfstandig-leermomentje werd.

Over 3 weken moet zijn werkstuk af zijn. Het formulier waarop staat hoe hij het moet maken en waar het aan moet voldoen slingert al een maand lang overal en nergens door het huis. Hier ligt zijn boek, daar ligt zijn voorwoord... Het lukt gewoon niet om het boeltje bij elkaar te bewaren. Vorige week gaf ik de opdracht: 'begin nou vanavond aan de werkstuk en schrijf je voorwoord op een a-viertje'. De volgende dag lag er een papiertje op tafel waar met grote letters VOORWOORD op stond. Niks meer, niks minder. Hij had mijn opdracht keurig uitgevoerd, ik kon er niks van zeggen :-)

Hij houdt het werkstuk over Queen. Ook een onderwerp waar moeilijk informatie over te vinden is op kindernivo. Feiten, die kent hij wel. Maar nu nog die feiten overzichtelijk, in hoofdstukjes verdeeld, en in een verhaal aaneengebreid uit je toetsenbord zien te rammelen. Da's andere koek. Het worden intensieve weken. Dat staat vast. Het vorige werkstuk hebben we uiteindelijk min of meer gedicteerd :-(. De leerkracht weet ervan. Maar ja, een half werkstuk in moeten leveren is ook weer zoiets...

Nou ja... de nieuwe aanvraag voor de rugzak is vandaag ondertekend en wel de deur uit gegaan. De andere oplossing lijkt nabij, maar zolang nog niet alle partijen van alles op de hoogte zijn, ga ik hier nog niets zeggen. Ik blijf het alleen heel jammer vinden dat zo'n lief manneke al zolang tobt en dat het zolang moet duren voordat gezien wordt dat het niet gaat... Duimen jullie intussen allemaal mee voor een goed oordeel van de indicatiecommissie?

Zwaanetta

Afgelopen weekend hebben we heerlijk gekampeerd.
Janneke had al snel aansluiting gevonden met een paar meisjes en ze kwam terug met het verhaal dat er een tam zwanenbabietje was.
De broertjes en de zusjes waren doodgepikt door de kraaien, en hij was gered.
Het leek me een sterk verhaal, maar het bleek juist te zijn.
De zwaan kwam van een kinderboerderij en de de mensen van de kinderboerderij hadden het zwaantje inderdaad weggehaald van het nest, omdat hij anders ook de kraaien niet zou overleven.
En nu moest de zwaan dus ook mee kamperen.

De zwaan wordt nu liefdevol opgevoed door het gezin. Hij loopt gezellig achter hun aan, eet gras uit hun hand, de hond laat het zwaantje liefdevol is zijn warme holletje tussen zijn voorpootjes slapen. En als de kinderen gaan zwemmen, gaat de zwaan gezellig mee het water in. Ze hebben hem 'Zwaanetta' genoemd :-) . Gezien de naam denk ik toch dat ik hem haar moet noemen.

Janneke had duidelijk de tijd van haar leven :-). Wie kan er nou dinsdag op school vertellen dat ze een zwanenkuiken heeft mogen verzorgen?

leerzaam avondje (vervolg)

En dan nu het vervolg van mijn leerzame stapavondje *klik*: de toelichting op punt 2 t/m 7

Als de jeugd-van-tegenwoordig zegt zich aan te kleden om uit te gaan, dan wordt bedoeld dat ze zoveel mogelijk NIET aandoen.

Tja... zo warm was het nou ook weer niet. Lange-broek-en-jasjes-weer. Maar je loopt echt niet underdressed in een niemendalletje dat reikt tot net over je onderbroek string. Lieve Janneke... Je mag over een paar jaar best een avondje stappen, maar ik stuur je vader op 50 meter achter je aan, en je mag best met je vriendinnen of je vriendje op stap, maar ik stuur je dan nog liever in een burka.

 Mijn broer mag best op zoek naar een nieuwe vrouw, maar die mag hij niet halen op het stadshuisplein in Rotterdam

Zie hierboven. De kans dat mijn broer een meisje zoekt in Rotterdam is redelijk aanwezig. Maar jeetje, jeetje, wat een herreketerreken lopen daar rond. Oké... ik mag niet iedereen over één kam scheren, maar er liepen erbij...

 

Neem extra zakgeld mee om de entree te betalen om het café binnen te komen

Een kroegentocht is er tegenwoordig niet meer bij. Althans... dat wordt een dure aangelegenheid. De gemiddelde entree voor een bar is tegenwoordig 7 euro. En daar zit dan nog geeneens een gratis consumptie bij. Maar wel gratis gebruik van toilet en garderobe, zei het meisje dat ons naarbinnen lokte uitnodigend. Ja... je moet ergens reclame voor maken.... Tja... en als het dan ergens niet zo gezellig is, dan bedenk je je wel twee keer voordat je weer een deurtje verder gaat. Dan ben je sowieso al 7 euro lichter.

 

Een behoorlijk cohort aan agenten en politie te paard behoort op sommige plekken tot het normale straatbeeld tijdens een avondje stappen

Naast alle beveiligingsmannen die bij iedere ingang staan, en naast alle 'poortjes' waar je door naar binnen moet, loopt er dus ook nogeens een heel cohort aan agenten op straat. Moet ook wel. Want de poortjes gaan bij iedereen af, maar niemand wordt gefouilleerd. Wel zo veilig dus. En niemand kijkt ervan op. Maar het geeft mij nou niet echt het idee van 'wat een gezellig sfeertje hangt hier'.
Overigens ken ik in ons schone Bergen maar 1 tent waar een uitsmijter voor staat. Daar werd ik laatst ook gewoon geweigerd. Geen idee waarom. Was vast niet omdat ik er zo gevaarlijk uitzag. De rest van de kroegen mag ik overal gewoon naar binnen.

 

Wijn en cocktails zijn geen goede combi

Geen toelichting. Dit wist ik al toen ik 16 was. En dat is nogsteeds zo als je 40 bent. Dat moet je gewoon niet meer willen proberen. (Ik had dit kopje eigenlijk: 'je ontbijt smaakt de eerste keer lekkerder dan de tweede keer' willen noemen, maar dat was to much info.)

Ik ben blij dat mijn kinderen over een paar jaar het centrum van een kleine tot middelgrote stad in het vredige Brabant tot vaste stapbasis zullen hebben

Tsja... ik vind het nogal wat. Jochies van amper 15 jaar, onbeheerd in de metro, al die meiden in hun niemendalletjes, al die beveiliging, al die agenten, alles... de sfeer zo totaal anders als een gemiddelde zaterdagavond bij ons in de stad. Noem me een provinciaaltje, noem me oud, noem me een muts die na 5 jaar provincie niks meer gewend is... Natuurlijk, overal kan vanalles gebeuren... Maar ik vind het Bergse uitgaansleven voor mijn kinderen over een paar jaar toch een prettiger idee. (O, nee.... Antwerpen ligt hier 'om de hoek' ... mijn god, gaan ze naar het buitenland!)

Zo. Dit waren mijn observatiepunten van een avondje los. Klinkt alsof het niet zo was, maar ik heb me die avond verder prima vermaakt. Volgende keer gewoon weer een bruin café waar je elkaar gewoon kan verstaan. En voor de rest: What happens at the party, stays at the party ;-)

En ach, kijk nou... al googelend naar een plaatje kwam ik deze tegen... wat een andere wereld...

Leerzaam avondje

De leermomenten van een avondje stappen:

1. Je mag gerust reizen op een geleende persoonlijke OV-kaart, zolang je maar hebt ingecheckt.
2. Als de jeugd-van-tegenwoordig zich tegenwoordig aankleed om uit te gaan, dan wordt bedoeld dat ze zoveel mogelijk NIET aandoen.
3. Mijn broer mag best op zoek naar een nieuwe vrouw, maar die mag hij niet halen op het stadshuisplein in Rotterdam
4. Neem extra zakgeld mee om de entree te betalen om het café binnen te komen.
5. Een behoorlijk cohort aan agenten en politie te paard behoort op sommige plekken tot het normale straatbeeld tijdens een avondje stappen.
6. Wijn en cocktails zijn geen goede combi.
7. Ik ben blij dat mijn kinderen over een paar jaar het centrum van een kleine tot middelgrote stad in het vredige Brabant tot vaste stapbasis zullen hebben.

 

Toelichting:

Je mag gerust reizen op een geleende persoonlijke OV-kaart, zolang je maar hebt ingecheckt.

Dat mag dus. Maar niet op een kaart van je broertje van 12.

Wij gingen een avondje stappen in Rotterdam. Al bij het plannen van de avond struikelden we over het eerste probleem. De OV-kaart. Die hadden we nog niet. Aanvragen duurt een paar dagen. Een dagpas kost een euro of zeven, en voor een ritje wat aanzienlijk goedkoper zou zijn vonden we dat toch wat duur. Gelukkig had mijn collega nog 2 pasjes te leen. Eén algemene, en één persoonlijke. Ik kreeg het al warm bij het idee dat ik met een pasje waarvan ik niet zeker wist of het toegestaan was, in de metro moest gaan zitten, maar, zo verzekerde mijn vriendin me... ze had in heel haar Rotterdamse leven nog nooit controle gehad. Ik was er toch niet gerust op. De eerste en de laatste keer dat ik als puber bewust grijs reed was ook de enige keer dat ik controle kreeg, en toen kwam ik ermee weg omdat ze me geloofden op mijn mooie groene ogen.

Thuis had ik voor de zekerheid al voor de spiegel geoefend om met een stalen gezicht de naam en de geboortedatum van het pasje te zeggen, en daarachteraan dat ik pas 23 was, dat ik vorige week jarig was geweest ( kijk maar, daar staat het, 15 mei) en dat je niet zou zeggen dat ik nogmaar 23 was, want de meesten schatten me ouder. Ik geloofde zelf niet dat ik ermee weg zou komen.

Wij stapten dus de metro in. En jawel... bij de tweede halte: een heel team controleurs, vergezeld door het halve Rotterdamse politiecorps. Klotsende oksels. De één na de ander werd de metro uitgestuurd. Eén reed op het pasje van zijn broertje van 12, en die mocht ook niet verder reizen. Zie je, daar heb je het al, dacht ik... ze kijken er wel naar of de pas persoonlijk is. En o, jee... ik had ook nogeens mijn id-pasje uit mijn portemonnee gehaald... dat werd een dubbele boete. Langzaam maar zeker kwamen ze dichterbij. Met mijn allerstaalste gezicht gaf ik het pasje. De controleur hield hem voor de scanner ennnnn..... een groen lampje. Ik mocht verder reizen.

Nooit, maar dan ook nooit meer dat ik zoiets ga doen... 1 keer in mijn leven parkeer ik mijn auto waar het niet het niet mag, gelijk een bon. Zal ik ooit mijn telefoon pakken in mijn auto terwijl ik rij.... ik zal gelijk de sjaak zijn.

Met deze anti-cimax eindigt ook mijn blog voor vandaag. Jammer hè? De volgende punten licht ik toe in deel twee.

duikelrekslijtage

Ik ontdekte vanmorgen een bijzonder schadegeval.

Komt in de regel alleen maar voor bij meisjes.

En dan ook nog eens alleen maar bij meisjes tussen de, laten we zeggen, 6 en 10 jaar.

Als je goed kijkt, zie je dat de gaten niet op de knie zitten, zoals gewoonlijk, maar in de knieholte.

De enige manier waarop deze slijtage kan ontstaan is door veelvuldig hangen aan het duikelrek.

Typisch een gevalletje duikelrekslijtage.

Zal wordfeut het woord 'duikelrekslijtage' goedkeuren?

natasja rent

Kijk, een mooi blog met een interview over een 40 jarige mama van 2 kinderen, die rent.

Het was leuk om aan mee te werken, andere rennende mama!.
Je hebt er een mooi verhaal van gemaakt!

Mooi stukje jatwerk

Vanmorgen zat ik na te denken over moederdag. Dat het voor veel mensen een feestelijke dag is,  dat het voor veel mensen niks betekent, en dat het voor veel mensen ook best wel pijn kan doen. Sinds ik zelf moeder ben, is de moederdag beter te pruimen voor me, en ik roep altijd heel stoer dat het me ontslaat van verplichtingen nu ik zelf geen moeder meer heb, maar o, als je eens diep in mijn hartje keek....

Ik had de rust niet om het in tekst te vatten. En zie hier... een medemoeder op mijn geliefde moederforum had dit al voor me gedaan.
Met haar toestemming plaats ik hem hier:

Moederdag

Commercie zegt de éen,
van mij hoeft het niet zegt de ander.
Wat als je niets te kiezen hebt?

Als je bij elk spotje op de radio,
bij elke advertentie,
of reclame in de winkel
een pijnlijke steek voelt in je hart?

Misschien ben je moeder
van een gestorven kind
en voel je vooral wat je mist.
Misschien ben je moeder
van een kind dat een andere weg koos
bij jou vandaan.
Misschien ben je moeder zonder moeder
en zou je zo graag naast iets krijgen ook iets geven.
Of je moeder kon niet degene zijn
naar wie jij zo verlangt,
waardoor houden van niet kan
of pijn doet.
En wat als je grootste wens is
moeder worden,
maar dat elke maand opnieuw
niet lukt.
Of kun je zelf niet de moeder zijn
die je je kinderen zo gunt?

Zoveel moeders, zoveel dochters
zoveel onbekend verdriet.
Zou voor ieder van jullie
bloemen willen plukken
en zeggen
ik zie jou
en ik zie wie je bent
als dochter, als moeder
als vrouw met pijn,
ook jij mag er vandaag
met alles wat er in je is
helemaal zijn

http://aandachtvoorafscheid.wordpress.com/

Moederdag en Meidoornloop

Jeetje... Dit was vandaag écht Moederdag met een hoofdletter M. Echt... de liefde die mijn kinderen vanmorgen lieten zien... het is bijna gelijk aan verafgoding. Een knutsel, niet gewoon een gedichtje maar een heel boekwerk vol met liefdesbetuigingen.

Een bloempje van mij
Een bloempje voor jou
Het vertelde in mijn hartje
Hoeveel ik van je hou

Hou het dan nog maar eens droog...

Een heerlijke parfum... En niet te vergeten een ontbijtje op bed. Met warme anijsmelk. Want dat krijgt Janneke altijd als ik haar wil verwennen, dus nu kreeg ik het van haar. Logisch... Er waren helaas ook tranen. Van de week had Jip al een domper met zijn kado *klik*. Vanmorgen wilde hij zijn gedicht uit zijn schooltas vissen, maar helaas... het zat er om onverklaarbare reden niet in. Niet leuk, als je zus de hemel in geprezen wordt en je staat zelf met lege handen. We hebben zijn kaarsje dat ik vrijdag al kreeg maar op de ontbijttafel gezet (ja hoor... ontbijten kun je rustig twee keer op een ochtend doen :-) ), en ik heb hem gezegd dat ik aan zijn tranen zag dat hij heel graag ook iets moois aan me had willen geven.... En dat dat eigenlijk ook wel een heel erg mooi kado was, dat ik dat kon zien. Het zat hem niet mee... ik hoop dat vaderdag straks beter gaat.

de buit van vandaag

Na het ontbijt gingen we elks ons weegs (hoort die s achter de elk? Het staat wel leuk zo....)
Jip en Papa maakten de fiets in orde voor het aankomende verekeersexamen.

 Janneke ging lekker knutselen.

En ik ging het sanitair soppen (nee, daar heb ik geen foto van).


Na de middag stond er een loopje op het programma. Schreef ik een half jaar geleden al over het mooiste loopje ever.... *klik* deze keer werd die loop gewoon veruit overtroffen. In de omgeving van Nisse stond de 15 kilometer van de Meidoornloop op het programma. Deze volledige afstand had ik nog niet eerder gelopen de afgelopen tijd, dus ik was best een beetje nerveus. Maar ik heb gewoon nog nooit zo lekker gelopen als vandaag. Alsof ik vleugels had! Het landschap, de schaapjes in de wei en op de dijk, de zon... De bloeiende meidoorn... althans... als die bomen met witte bloemen meidoornen zijn... ik weet het eigenlijk niet precies...

Tot de laatste kilometer had ik het gevoel dat ik ook wel een halve marathon had kunnen lopen, maar bij de laatste kilometer was ik toch wel blij dat de finish in zicht kwam. En na de finish twijfelde ik ernstig of ik dat gevoel waar had kunnen maken. Maar toch.. het geeft wel aan dat het superlekker ging.

 Jeetje, wat was dat geweldig!!! De finishtijd? ... niet zo heel snel. We liepen met zijn 3-en achter op het parcours, hebben uitgebreid plaspauze, wandelpauze en drinkpauze genomen, en we zijn als laatste gefinished met een tijd van 1 uur en 40 minuten :-)

Vriendin werd bij de finish door haar dochter met madeliefjes bestrooid... zo schattig!

En als je dan op de terugweg getrakteerd wordt op Edie Vedder knalhard uit je speakers? Dan is er veel voor nodig om de dag te breken! (Eigenlijk heen heel droevig liedje, helemaal niet passend bij mijn stemming van vandaag, maar toch ook zo mooi....)

google doodle

Ahhh.... hij is wel heel schattig vandaag :-))))

moederdag

Als Jip uit school komt en aanbelt, scan ik altijd even hoe het ervoor staat. Mijn antennes richten zich op hem, ik bekijk zijn ogen, zijn gezicht, zijn houding. Het duurt minder dan een seconde. Ik voel zijn humeur. Ik zie een donkere wolk boven zijn hoofd, of de lichtjes in zijn ogen. Bij Jip kan het vriezen of dooien.

Janneke is wat dat betreft veel gelijkmatiger van stemming. Ze kan een boze bui hebben, of moe zijn als ze uit school komt, maar na een glaasje drinken, wat lekkers en een babbeltje is ze weer de Janneke zoals ik haar het liefste zie. Bij Jip is er toch vaak meer aan de hand en blijft de boze bui wat langer hangen.

Vanmiddag zag ik een donkere wolk boven zijn hoofd. Jip had zijn moederdagkadootje verpest. Het was kapot gegaan. Er waren blaadjes afgebroken. Hij had het moeten lijmen, maar toen de lijm nog niet droog was, had hij het al in moeten pakken, en daardoor was ook nog eens het inpakken mislukt. Nu kwam hij thuis met een mislukt kado dat ook nog eens lelijk ingepakt was. Zijn woorden, hè... en met een boos gebaar gooide hij het pakje op tafel.

Het zat in een doorzichtig cellofaantje. Dus ik had toch al gezien wat het was.

Het was een prachtige kaarskandelaar, in de vorm van een roos. En ja... er waren 3 blaadjes afgebroken. Maar daar zag je niks van. Ik zag wel dat er met heel veel liefde en toewijding aan was gewerkt. En ik zag dat hij tijdens het werken eraan aan mij had gedacht. En ik vond het eigenlijk wel gewoon een heel mooi kado. Maar Jip zag dat allemaal niet. Die zat met dikke tranen op de bank :-(

Ik vroeg of we het opnieuw in moesten pakken, zodat hij het zondag aan me zou kunnen geven. Maar dat hoefde niet. Want ik had het nu toch al gezien. Dus ik heb het kaarsje maar bij mijn moeder neergezet. Dan is het ook een beetje voor haar. En dat vond Jip ook wel een goed idee, want dan kon opa er ook gelijk naar kijken.

Opgelost. Tranen gedroogd. Dikke knuffel toe. En weer over tot de orde van de dag....

rijkdom is....

Rijkdom is...

... als je tussen alle observaties en rapportages van je zoon, waarin alle problemen waar hij tegenaan loopt beschreven staan, die nodig zijn voor een traject dat je met hem  hoopt te kunnen gaan volgen, de volgende zin ziet staan:

Gezinssituatie: Betrokken ouders. Geen bijzonderheden.

Gewoon... geen bijzonderheden... hoe heerlijk is dat???!!! Dan prijs je jezelf toch rijk en gelukkig!
Zoveel geluk in op het oog een paar nietszeggende woorden...

frietjes in het bos

Soms word je weer even wakker geschud. Dan weet je weer dat je af en toe gewoon zelf de krenten uit de pap moet halen, of de slagroom op de taart moet spuiten.

Vandaag had ik zo'n moment. Ik dacht What the ...., ik ga vanavond geen boodschappen doen, ik ga niet koken... ik rij uit het werk vandaan langs huis, haal de kinderen op, en ga lekker naar het bos.

En het was me daar toch lekker!

De rododododendrons stonden in bloei...

Janneke deed de handstand en ik probeerde er een foto van te maken maar er zat vertraging in de camera. Wat we allebei dan weer erg grappig vonden...

Jip brak een hut af.

Ik kreeg een hartje, alvast voor moederdag.

Rupsje Nooitgenoeg zweefde in het bos. Hij verkeerde duidelijk in levensgevaar: zijn leven hing aan een zijden draadje... (héééél goed kijken!)

Er was een boshut met de lekkerste friet van heel de Zuidwesthoek!

En een mama met een vermoeid-na-het-werk-hoofd.

Ik vind dat we dit gewoon vaker moeten gaan doen!

slapend Prulleke

Gisteren kon mijn Prulleke niet slapen. Met haar slaperige koppie stond ze beneden in de deuropening.
Heel vervelend, als je niet kan slapen. Dat had ik vroeger ook. Want je bent wel moe, maar het lukt gewoon niet. En hoe later het wordt, hoe drukker je je gaat maken. Want morgen moet je gewoon weer op tijd uit bed, en fit zijn voor school. En niet kunnen slapen en fit zijn gaan niet samen. En als je je druk maakt, dan kan je niet slapen. En zo gaat het kringetje rond.

Ik legde Janneke dicht tegen papa aan op de bank. Lekker warm onder een fleecedekentje.
Binnen 5 minuten was ze vertrokken.

Toen ik zelf ging slapen tilde ik haar op en bracht ik haar naar boven. En ik dacht dat het zo ongeveer wel de laatste keer zou zijn dat ik haar de trap op kon dragen. Mijn meisje van 8 is al Best Heel Zwaar.

De laatste keer voorop de fiets, met je neus in heur haar. De laatste keer borstvoeding geven. De laatste keer in de wandelwagen. De laatste keer samen in bad, gewoon, omdat het niet meer past. De laatste keer een vette poepluier verschonen. Sommige dingen sluipen eruit, dan weet je niet eens meer dat er een laatste keer is geweest. En sommige dingen beleef je écht voor een laatste keer.

En terwijl ik bij iedere tree alle kracht uit mijn benen perste om samen met mijn slapende meisje ongeschonden boven te komen, realiseerde ik me dat ik niet eens meer weet wanneer ik Jip voor het laatst naar boven heb gedragen. Eens moet het moment daar geweest zijn dat het gewoon niet meer ging.

Kleine meisjes worden groot. En dat is maar goed ook. Maar ik hoop toch wel dat ik, voordat ze groot is, nog een paar keer zo'n klein slapend prulleke in mijn armen mag dragen.

plaatje van 't web geplukt

Ik ook van jou

Vandaag stond er een vrouw bij de balie.
Ze overhandigde mij een briefje met de mededeling: wil je deze afspraak van mijn vriend verzetten?

Ik las het kattebelletje dat mevrouw me had gegeven:

Graag mijn afspraak van 10 mei verzetten naar 25 mei.


P.S. Ik hou van je, bedankt schat.

Ik verzette  de afspraak en ik gaf het briefje terug met de mededeling: ik neem aan dat de laatste regel voor u bedoeld was?

Op het afsprakenkaartje zette ik de nieuwe afpraak.
En daaronder: P.S. Ik ook van jou.

(plaatje van internet)

heb ik het al 40 jaar verkeerd gedacht...

Oké... met het risico dat ik voortaan als cultuurbarbaar door het leven moet gaan... Maar gisteren had ik weer zo'n dingetje waarvan ik dacht: hoe bestaat het dat ik dat 40 jaar verkeerd heb geweten.

Ik  heb altijd gedacht dat het trompetstukje dat vóór de 2 minuten stilte op de dodenherdenking wordt gespeeld, 'the last post' wordt genoemd. Blijkt helemaal niet zo te zijn. Het heet de 'tap toe'. Sterker nog.. Tap toe zegt me gewoon helemaal niks!.... Gelukkig ben ik niet de enige die het verkeerd heeft, blijkt na enig gegoogle.. er zijn meer Nederlanders die zich hierin vergissen.

Zie hier het verschil:

En hier nog een leuk stukje informatie:

 

En nu: Vingers omhoog! Wie wist het nog meer niet?

(WWW-tje: weer wat wijzer!)

Filosofie uit het bos

Soms verloopt een training nèt even wat anders dan verwacht. Leuk, geen zaterdag is hetzelfde, maar het lijkt me voor een trainer altijd wel weer een kunst om er net weer even een andere draai aan te geven.

Vandaag hadden we een filosofische training in het bos. Bij het eerste rondje werden we bij de finish gekwalificeerd. Nummer 1 tot en met 18. De volgende rondes gingen we samen lopen. Nummer 1 met nummer 18, nummer 2 met nummer 17, en ik als nummer 12 kreeg als partner nummer 5. Er waren verschillende rondjes uitgezet, en alle partners liepen de parcourtjes in tegengestelde richting. De bedoeling was dus, dat je, ergens op de ronde elkaar weer tegenkwam. Op dat punt tikte je elkaar aan, keerde je om, en liep je weer terug naar het beginpunt. Om daar vervolgens tegelijk weer te finishen. Iedereen liep dus niet even ver, maar wel even lang. En de truc zat hem er natuurlijk in dat je niet voor je partner onder wil doen, niet later wil finishen, dus toch de longen uit je lijf loopt.

De moraal van het verhaal: zo zou het eigenlijk ook in een relatie moeten zijn. 

Je gaat allebei je eigen weg, je volgt je eigen pad. En ergens onderweg kom je elkaar (in gedachten, mobiel, lijfelijk) af en toe tegen. Je verdeelt samen de last naar kunnen. En je komt weer samen thuis. 

Al lopend filosofeerde ik hier even op door.Je moet er in het leven geen wedstrijd van maken, maar het is wel fijn als je in goede tijden je aan elkaar kunt meten. Naar kunnen en kracht mag daar dan best een beetje uitdaging in zitten. Net zoals we in dit loopje deden. De sterkste liep het verst, maar de last werd evenredig naar vermogen verdeeld. En uiteindelijk deed iedereen naar vermogen evenveel en kwamen we samen weer over de eindstreep. 

Ik vond het wel een mooie gedachte om het weekend mee in te gaan. Mr.C. kan heel goed boodschappen doen. Ik ga hem straks die last voor mij maar eens laten dragen. Dan stort ik me vol overgave op het sanitair. Daar ben ik namelijk heel goed in. En als hij dan thuiskomt, dan hebben we een heerlijke lunch, met vers brood, en heerlijk vers beleg. Als dat geen thuiskomen is... :-)

glad groentje (of is het een groen gladje?)

Men neme:

Wat appelsap

Wat mangosap

Wat aardbeien

Wat frambozen uit de vriezer

Een klein stengeltje bleekselderij

Een flinke hand fijngesneden andijvie

Een schep honing

Een vleugje basilicum

Dit doe je in een sapkan bij elkaar. Staafmixer erop. Of in de blender... Tot het glad is.

En voordat dat jullie nou allemaal bedanken en ieuw gaan roepen: probeer het eerst gewoon eens!

Er staat tegenwoordig bijna dagelijks een 'green smoothie' op het menu.

Allerlei fruit, wat sap, een beetje groente, net wat voorhanden is. Spinazie, sla, witte kool, andijvie, bleekselderij (omdat dat zo lekker vocht afdrijft, daar hebben postmenopauzale vrouwen behoefte aan). Lekker voor een extra boost aan vitamientjes en vezels.

Vanavond bleek dat het vleugje basilicum het net even afmaakte. Zelfs Mr. C. , die al gauw iets te gezond vindt, nam vanavond met smaak een paar slokjes.

De kinderen krijgen de variant zonder de groente. Zal ik er langzaamaan iedere dag een paar groene blaadjes aan toevoegen? Misschien wennen ze er dan langzaam aan en proeven ze het  niet.



Freggels

Een van de eigenschappen waar ik niet zo blij mee ben is dat ik best wel een hele dag met eten bezig kan zijn.
Bedenken wat je wil gaan eten.
Boodschappen doen.
Eten klaarmaken.
Lekkere recepten opzoeken.
Nadenken over hoe de maaltijd zo gezond mogelijk kan zijn, maar ook zodanig dat de kinderen er ook van eten (stel tuttebellen zijn het).
Nadenken over dat het gezond moet zijn, maar niet teveel werk. Veel zin in uitgebreide dingen heb ik niet na een dag werken, en vaak staan er vroeg op de avond ook alweer activieiten op het programma.
O, ja, en het moet ook nogeens opwarmbaar zijn. Mr. C. komt eigenlijk altijd pas thuis als ik de deur uit ga voor hobby's.
En dan moet er ook nog gevarieerd worden. Niet iedere dag pasta of spinazie, zoals Janneke het graag zou willen. 

Dusss... een aardig eisenpakketje.

En als ik dan eet, dan zit ik er weer over in dat ik niet teveel moet eten.
En of het niet te vet is.
Of dat het niet teveel koolhydraten bevat.
En genoeg gevarieerde vitamientjes.

Je bent er al moe van voordat het op je bord ligt.

En als het eten dan uiteindelijk op de borden ligt, dan is er altijd wel een hoek waar gezeur uit klinkt. Soms kan ik het niet goed hebben.
Soms dwing ik min of meer dat er toch iets van gegeten wordt.
Soms zeg ik: pak maar een boterham of een stuk fruit.

Vandaag vroeg Janneke een ijsje toen ik aan het koken was. Een deal was gauw gemaakt: ik schep een beetje op je bordje, jij eet op wat er op je bordje ligt, en dan mag je een ijsje.

Meestal ben ik niet zo van het getuttel. 'Grote happen snel thuis' past meer bij mij. Maar vandaag lag er bij Janneke ineens een Freggle op haar bord:

Jip's Freggle had een reisje naar de zon gemaakt:

En binnen no-time waren de bordjes leeg. Satésaus met een druif. Komkommer met rozijnen. Kennelijk een bijzondere maar smaakvolle combi. Met een extra schaaltje komkommertjes. 't Was nog niet echt een enorme gezonde hoeveelheid eten, maar oké... zonder mopperen zat het erin.

En ja, met dit weer een ijsje uit de vriezer halen is een koude aangelegenheid. Dat doe je dus met je winterjas aan :-) En een theedoek als sjaal!

Overigens vond ik mijn ontbijtje vandaag er ook heel smakelijk uitzien. Bijna net zo lekker als een gebakje!

Nou ja... ook met dit blogje is er weer teveel tijd besteed aan denken over eten. Laat ik me maar gelukkig prijzen dat ik erover na kán denken en dat ik iets te kiezen heb...