Hoe afgezaagd, deze zwijmelen op zaterdag... op één van de laatste dagen van het jaar een liedje over nieuwjaarsdag.
Toch heb ik iets speciaals met dit liedje. Het is het nummer van mijn zus. Zij hoort bij dit deze plaat en deze plaat hoort bij haar. Ze is geboren op nieuwjaarsdag.
Bono schreef dit nummer natuurlijk helemaal niet over mijn zus, maar over de coup van Generaal Jaruzelski in Polen in 1981 in Gdansk.
Via mijn zus leerde ik U2 kennen. 'War', was het eerste album waar ik kennis mee maakte. En hoe vaak heb ik niet op video het concert 'under a bloodred sky, live at red rocks' bekeken? (Ja, toen, in 1983 schreven we 'at' nog gewoon als 'at'... daar kwam geen apenstaartje aan te pas.) Wat was Bono daar toch mooi om naar te kijken!
Er gaat geen nieuwjaarsdag voorbij waarop ik even contact heb met mijn zus. En er gaat geen nieuwjaarsdag voorbij waarop ik even naar deze plaat luister. Deze plaat gaat ook nooit voorbij zonder dat ik even aan mijn zus denk.
Lieve Siepie (wat past de naam van mijn zus mooi in het Jip en Janneke - rijtje, hè?), deze is alvast voor jou. En verder mag iedereen gewoon meezwijmelen hoor!
Maar als je jezelf een doel stelt, dan moet je er ook voor gaan.
Ook op de momenten dat het gewoon niet leuk gaat zijn.
Vandaag kwam ik rond een uur of twee uit mijn werk.
Er stond een koude kl*t* wind bij de plas en het regende. Al de hele dag. En het zag er niet naar uit dat het vandaag nog droger zou worden.
Ik sprak de kinderen en Mr.C. toe. 'Ik ga het niet uitstellen, ik moet toch. Ik ga lopen, het wordt een pittige loop: 40 minuten volle bak, tempo 95%. Maar als jullie nou over 3 kwartier het bad aanzetten, dan denk ik de hele training aan mijn heerlijke warme bad en dan heb ik lekker wat leuks om naar uit te kijken.'
Zo gezegd, zo gedaan.
En bah... wat was het vies. Schreef ik de vorige keer dat ik het gevoel had dat ik werd bemoedigd en gedragen... vandaag liet alles, behalve mijn eigen kracht, me in de steek.
Ik nam een route waar geen afsnijden bij mogelijk was. Mijn bril besloeg al gauw, ik zag de plassen steeds te laat, en kon niet anders als dwars erdoorheen. Binnen 3 minuten liep ik al te soppen in mijn schoenen. Halverwege stopten mijn 'oortjes' ermee. Waterschade? Ik weet het niet. Heel zacht kon ik alleen nog maar, als een metronoom, de doffe slagen van de bas horen die het tempo aangaven. Toen later de muziek het plotseling weer deed, waaide het zo hard, dat mijn 'oortjes ' uit mijn oren waaiden. Bah, bah, bah.
Het tempo moest hoog blijven. Vette tegenwind, en geen muziek om me te motiveren. Snot en kwiel over mijn wangen. Op zich geen probleem: er was niemand op straat en het spoelde toch wel weg in die stromende regen.
Op een stukje in de luwte van de wind kon ik de muziek weer horen. Mijn i-phone leek op de stand: 'selecteer de minst leuke muziek' te staan. Hij zat diep weggestopt in een hoesje onder mijn windjack en met handschoenen aan lukte het niet om vooruit te 'spoelen' zonder tempoverlies.
Nou ja, nobody said it was easy.
De enige weg om er te komen is volharden. En zolang ik de motivatie heb, moet ik hem maar koesteren.
In de douche heb ik mijn zeiknatte kleren op de grond laten zakken en ben ik met een grote sprong in bad gedoken. Hoe lekker was dat! Janneke deed er nog een extra lekker geurtje voor me in en legde een boekje voor me klaar. Dit plan kan niet lukken zonder de steun van mijn achterban :-). En het was fijn om te weten dat ik ook uit mezelf, óók zonder muziek of mooie dingen om me heen, toch weet te motiveren. Ook dit loopje is weer niet voor niks geweest.
Als vervolg op mijn 'zwijmelen op zaterdag' van vorige week *klik* wil ik zwijmelen met Comfortably Numb van Pink Floyd.
Het vriendje dat toendertijd zo hard moest lachen om het hoofd van George Michael liet mij kennismaken met Pink Floyd. Niet alles vond ik even mooi. Veel muziek uit de begintijd van die band kon ik niet volgen: te psychedelisch en te experimenteel. Maar er zaten ook juweeltjes bij!
Vriendlief zat toen in de laatste lichting dienstplichtigen. Na een week zonder elkaar waren we altijd weer blij als het vrijdag was. Dan sloten we ons op in zijn huis en we voelden ons net Yoko en John: we kwamen alleen nog maar uit bed om eten te halen. En dit nummer doet mij speciaal weer terugdenken aan die tijd. Comfortably Numb... verdoofd door de liefde, de zorgeloosheid en de nodige 'middelen'.
Op de kazerne raakte hij bevriend met Mr.C. In de periode daarna, waarin ik met dat vriendje samenwoonde, kwam Mr.C. vaak bij ons over de vloer.
Ik zei het in mijn vorige blog al... hij bleek niet de ware voor me.
Mr.C. had allang gezien dat ik wel de ware voor hem was, en pakte zijn kans. En zo geschiedde...
Deze versie vind ik by far de mooiste die ik ooit gehoord heb. Zo'n eigenlijk toch wel lethargisch nummer, met zo'n knetterende gitaarsolo!
Mijn god, hoe vaak zal deze oude Gepetto dit nummer al gespeeld hebben?
Mijn hart gaat steeds sneller kloppen terwijl ik het inschrijfformulier invul. 'Wilt u een sms versturen bij de doorkomst van elke 5 kilometer? ' Ja, dat lijkt me fijn, zegt Mr. C. Dan weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken. 'Vul hier het telefoonnummer in'. Nu hoef ik alleen nog maar op 'verzenden' te klikken. Mijn hart klopt in mijn keel als ik mijn gegevens verstuur. Hoeveel procent van mijn maximale hartslagfrequentie zou mijn metertje nu aangeven als ik mijn hartslag nu zou meten? Ik gok op 95 %. Ja... ik besef het... ik begin al aardig last te krijgen van 'loopdeformatie'.
14 april 2013 wordt de nieuwe focusdatum. Dan loop ik een hele marathon. Binnen 5 uur en 30 minuten moeten de volledige 42,195 km volbracht zijn.
Degenen die me voor gek verklaren, of hier hun vraagtekens bij hebben, wil ik toch vragen om die vraagtekens om te zetten in volledige steun en support. Ik zal het nodig hebben. Ik loop hem namelijk niet alleen voor mezelf.
We gaan even terug naar de weken vóór de zomervakantie in 2012. Mijn schoonzusje had een vreselijk bericht gekregen. Ondanks de chemo's die ze toegediend kreeg was binnen een paar weken tijd haar hele lichaam onder de uitzaaiingen geraakt. "De kaarten zijn geschud, mevrouw", had de arts letterlijk gezegd, "er is niets meer dat we kunnen doen".
Na een korte fase van voorbereiden op haar naderende einde heeft mijn schoonzus het roer omgegooid. Ze was al op het spoor gekomen van alternatieve therapieën in Duitsland, en als een tijger heeft ze zich hierin vastgebeten. Ze is de diagnose en haar prognose gaan zien als slechts een volgorde van letters op papier. Waarom zou je je daar in hemelsnaam bij neerleggen als je twee kinderen hebt die hun moeder nog lang niet kunnen missen?
Als een tijger blijft ze zich vastbijten in de therapieën. En met resultaat. Ze voelt zich (meestal) goed, is bijna vrij van pijnstillers, bouwt af en toe zelfs weer aan haar conditie en tests lieten pasgeleden zien dat de processen van kwaadaardige celdeling stilstaan. Wow!
Eén nadeel... Dat tijgeren en vastbijten kost klauwen vol geld. Ze krijgt van de behandelingen geen stuiver vergoed. Het is zorg die buiten het reguliere circuit om wordt gegeven, en daar doen de zorgverzekeraars niet aan mee. Terwijl de resultaten zo opzienbarend goed zijn!
Buiten de zorgen die ze heeft om haar gezondheid, om de toekomst van haar kinderen, buiten de strijd die ze moet leveren voor de zorg de ze wil krijgen, komen daar dus ook nog eens geldzorgen bij. En dat is de enige zorg in dit rijtje die ik kan wegnemen. Dus....
Samen met een vriendin van mijn schoonzus heb ik besloten om een marathon te gaan lopen, en me te laten sponsoren voor mijn schoonzus. Als het ernaar uit gaat zien dat ik dat ga redden, zo over een paar maandjes, dan zal ik met een concreet plan komen. Intussen zijn tips en ideeën van harte welkom. Ik heb niet zo'n hele grote comerciële handelsgeest.
Inmiddels heb ik de 5e week van mijn schema bereikt. Training 14 van de de 66 is volbracht :-).
Ik sluit de inschrijfpagina en open mijn mailbox:
Beste mevrouw C. Hiermee bevestigen wij je inschrijving voor de ABN AMRO Marathon Rotterdam. Op zondag 14 april 2013 ga jij in een unieke ambiance de 33e editie van het grootste ééndaagse sportevenement van Nederland beleven. De start is om 10.30 uur. We wensen je veel succes met de voorbereiding en zien je graag aan de start op
zondag 14 april in Rotterdam. Met sportieve groet, ABN AMRO
Marathon Rotterdam Ik zucht nog eens diep. Mijn hartslag daalt langzaam. Nu is het echie. En nu mag iedereen het weten :-)
Plaatje geleend van het web, ik geef hem weer netjes terug
Mijn buurvrouw heeft het er niet bij laten zitten.
Ze is een handtekeningenactie begonnen, heeft brieven geschreven, getelefoneerd, en gemailed met iedereen die er mee te maken had. Ook heeft ze een plan gemaakt voor burgerparticipatie voor onderhoud van het park. Het hele pakket is vorige week overhandigd aan de wethouder en het is goed ontvangen. Mogelijk wordt onze straat zelfs een pilot voor de gemeente om als voorbeeld te dienen voor andere buurten. En de struiken krijgen we terug.
Hoe fijn is dat, dat we gehoord worden!
Applaus buuv... deze slag is voor jou.
Nu de tweede slag nog winnen.
De gemeente heeft het onzinnige plan bedacht om in het achterste deel van onze wijk, het stukje waar wij wonen, de straatverlichting een uur later aan te doen en een uur eerder uit de doen. En ja... dan is het dus precies aardedonker op de momenten dat iedereen vertrekt of thuiskomt. Ook de scholieren. Zij jij ze fietsen?
Vrijdagavond ontving ik een mail van een bezorgde moeder van een jongen uit Jannekes klas. Janneke reed, zonder verlichting (foei!) op straat en die moeder had Janneke bijna aangereden. Het is dat haar man ingreep, maar ze had haar totaal niet gezien. En dit is niet het eerste incident. Diezelfde moeder is een paar weken geleden ook van haar fiets afgereden, doordat ze door een automobilist niet werd gezien. Natuurlijk was ik blij dat ze me mailde, maar ik ben me ook rot geschrokken. Geschrokken dat dit gebeurde, maar ook dat Janneke dus onze afspraken ( in het donker niet zonder verlichting rijden, vóór het donker binnen zijn, etc.) niet nakomt. En ook geschrokken dat Janneke geenszins van plan was om dit incident aan mij te vertellen. Kennelijk was ze zelf ook geschrokken. Het toont maar weer aan hoe kwetsbaar kinderen zijn. Nou ja... ik ben blij dat het bij deze mail bleef, en dat ik geen ander bericht heb hoeven ontvangen.
Gelukkig is het slechts een proef, dus het zal volgend jaar vast anders gaan. Maar voorlopig stoppen ze nog niet met de proef, liet de gemeente aan andere klagers weten. Misschien pas na het volgende slachtoffer... maandag gelijk maar bellen... want dit kan niet goed gaan.
Ik besluit om op de fiets naar de stad te gaan. Het is al wat later in de middag en in deze
tijden van ‘crisis’ zal het wel lastig zijn om een parkeerplekje te vinden. De
uitverkoop is al begonnen en ik heb zin in iets nieuws.
Eénmaal in de stad aangekomen zie ik dat het fietsen
parkeertechnisch een juist idee is geweest. Maar binnen een paar minuten weet
ik weer waarom ik het beter niet had kunnen doen: de uitdampfase die na het
fietsen onherroepelijk aantreedt!
Ik doe mijn sjaal af, trek mijn handschoenen uit, en knoop
mijn jas een stukje open. Het is gezellig in de stad. Op de markt staat een
kerststal naast de boom, en een elfenkoortje zingt een liedje. De
feestverlichting brandt. Het schemert al een beetje.
Er is een winkeltje waar ik altijd slaag. Ik loop naar
binnen en een golf warme lucht blaast me verder de winkel in. Ik begin acuut te
zweten. Pffff…. Jas uit, snel… Vestje open…
Er is geen houden meer aan. Een dijk van een opvlieger overmeestert me en ik weet niet waar ik het zoeken moet. Ik
grabbel in mijn tas naar mijn waaier, maar ik durf hem toch niet te gebruiken.
Ik doe mijn vestje uit. Maar met een bulk kleren over mijn arm
en een volle tas over mijn schouder is het lastig kleding zoeken. Moet ik nu
echt in deze hitte een wollen vestje gaan passen? Ik draag nog steeds mijn
zomerkleren. Liefst in laagjes over
elkaar: als ik maar kan ‘pellen’ .
Ik scan nog even vluchtig de rekken: wollen vesten, synthetische
shirtjes, gebreide truien… Veel te warm allemaal! Ik snak naar frisse lucht. Ik
heb het wel gezien en vlucht de winkel uit.
Met mijn jas wijd open fiets ik weer naar huis.
WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: winterwamte. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/
Vorige week vertelde ik al in deze rubriek dat ik vroeger enorme fan was van George Michael.
Levensgroot hing zijn hoofd in mijn kamer.
15 was ik. En mijn vriendje, 5 jaar ouder en wijzer, kwam voor het eerst op mijn kamer. Hij schoot in een lachstuip bij het zien van het hoofd van George Michael. Mijn liefde voor George Michael heeft altijd tussen ons in gestaan (haha, hoe dramatisch klinkt dit :-) ) . Zie het voor je: type festivalganger, arafatsjaal, kistjes, kledingkleur alle tinten zwart, luisterend naar alternatieve muziek... hij heeft mijn liefde voor Sjors nooit kunnen begrijpen.
Ik geloof zelfs dat het deze poster was waar hij zo om moest lachen:
Toen... op dat moment.... dat moment dat hij in de lach schoot bij het zien van de poster van George Michael... toen had ik moeten weten dat hij niet de ware voor me was. Het duurde nog een paar jaar voordat dat doordrong.
Eén ding moet ik hem wel nageven... hij heeft me wel kennis laten maken met écht mooie muziek (Pink Floyd, Reggae, en de andere alternatieven die meededen in de late jaren '80). En daar ben ik hem tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor.
Careless Whisper... ik blijf het een mierzoet maar heerlijk zwijmelnummer vinden.
Enne... dat badpak uit het filmpje... dat wilde ik ook. Ik had iets wat qua model een heel klein beetje in de buurt kwam. Hij bleek niet heel erg handig. Ik moest erg opletten hoe ik ging zitten, omdat alles de neiging had om buiten het badpak te gaan bungelen... Maar dat lieten ze natuurlijk in dit filmpje niet zien.
En vervolgens vertelt de tandarts waar ik werk dan altijd: Ik ga dit jaar naar het Lac du Marquise, zo'n 300 km noordwest van Parijs. En dan is mijn standaardgrapje altijd dat wij dit jaar de molarenstreek eens gaan proberen. Misschien gaan we daar dan de gingiva bekijken.
Is het al bijna weer zomer? Ik krijg er echt zin in!
En toch hè.... ieder jaar als ik die boom optuig... dan heb ik een beetje een gevoel van vervreemding.
Alsof ik van een afstand naar mezelf kijk...
Dan zie ik mezelf staan, tussen dozen vol met meuk die allang weggegooid had moeten worden, op zoek naar de mooiste ballen die wel de boom in mogen.
En dan denk ik bij mezelf... zie mij nou staan... ballen in een boom hangen. Hoe gek wil je het hebben. En we vinden het allemaal normaal.
Tja... het staat ook wel gezellig, als hij eenmaal staat, die boom...
Nu de dozen weer terug naar de berging.
En dan zijn we klaar voor de kerst.
Een poosje terug vertelde mijn collega dat haar ouders thuis een kippenboerderij hebben.
Zo'n echte mega-stal met zo'n 25.000 kippen, die in 6 weken klaargestoomd worden tot hun eindbestemming. Megastal??? In mijn ogen is dat mega ja, maar eigenlijk is het nog de kleinste kippenstal van Nederland.
Natuurlijk ontstond er gelijk een discussie over plofkippen, biologische kippen, overmatig antibioticum, etc. Mijn collega nodigde ons uit om eens bij haar thuis te komen kijken. Dan kon haar vader ons een rondleiding geven en vertellen hoe het er bij hun aan toe gaat.
Vorige week was het zover. Ze hadden een lading eieren gekregen en die zouden 6 december uit zijn. Dat was wel het leukste moment om langs te komen.
En ja... al die kuikentjes, een leven van 6 weken, voordat ze op een schaaltje met een folietje over hun buikje in de supermarkt liggen, ze waren schattig, en ik vond het maar een raar idee.
Zielig? Ja, een beetje wel, maar ik had een nog zieliger idee bij plofkippen. Ze hadden best veel ruimte. Maar scharrelen in het vrije veld is weer een ander verhaal. In kippenfarm land was dit best nog een 'kippenvriendelijke' boerderij. De kuikentjes worden in het ei aangeleverd (scheelt stress), ze krijgen direct eten en drinken (dat schijnt niet overal zo te zijn, daar dit niet strikt noodzakelijk is), en er wordt geen anti-biotica gegeven (vertelde de kippenboer).
En om ook maar eens een 'knuppel in het hoender kippen-hok te gooien...': de boer vertelde dat ook een biologische kip niet zaligmakend is. Omdat een biologische kip er langer over doet om slachtrijp te worden, moet hij ook langer gevoerd worden, meer voer krijgen, moet er langer gestookt worden om het kippetje warm te houden, en daardoor is zijn ' voetafdruk' op de aarde ook vele malen groter dan die van een gewoon kippetje. Hij omschreef het, qua energieverbruik, als de Hummer onder de kippen. Tja... ik heb werkelijk nog nooit op die manier over kippen nagedacht.
Nou ja, ik moet afgaan op wat ik hoor en zie. De discussie zal nog blijven, ik weet er nog steeds niet genoeg vanaf om alles te kunnen onderbouwen. Ik blijf tevreden met mijn 'vlees hoeft echt niet iedere dag- regel', zodat ik regelmatig een kippetje of een ander diertje spaar, biologisch of niet.
En verder... rest me nog de foto's te laten zien met een hoog schattigheidsgehalte.
Voor Jip was 't een hele overwinning toen hij eenmaal een kuikentje vast had!
Jawel, jawel... Sint heeft zijn hielen gelicht, dus hij mag weer:
Je zou denken... na al die jaren kun je hem niet meer horen, maar het blijft dé kerstplaat voor mij.
O... wat was ik vroeger verliefd op Sjors. En wat was ik jaloers op die vrouwen.
En wat staat zo'n kerst mijlenver weg van mijn kerst.
Het liefst blijf ik in makkelijke kleren rondlopen, slaap lekker uit, doe een duurloopje om wat calorieën te verbranden, kook wat lekkers, maar toch niet te ingewikkeld, heb mijn broertje op bezoek, die zich naadloos voegt in ons luie schema... Ook heerlijk... ik kan niet wachten tot het zover is!
Altijd als ik ergens een gat in heb, bijvoorbeeld in mijn handschoen, dan hoor ik in gedachten de stem van mijn moeder: 'da's beter als een handschoen in je gat'. En zelf had ze dan de grootste lol :-).
Meestal betekent de opmerking: ' ik heb een gat in mijn handschoen (bijvoorbeeld)' de vraag : 'zou je mijn handschoen (bijvoorbeeld) willen maken?'
Ik heb nu een gat die zijn nut bewezen heeft.
Tijdens het hardlopen kon ik moeiteloos mijn iPhone bedienen.
Zonder koude handen te krijgen kon ik ik mijn touchscreen bedienen om van muziek naar camera te gaan en weer terug. Ik denk dat ik het maar zo laat :-)
Ik ben bezig met een Groot Plan.
Een plan voor mijn schoonzus.
De details, die vertel ik later, maar ik kan hier wel alvast vertellen dat het plan volharding vergt.
Vandaag had ik op een bepaald moment het gevoel dat er krachten gebundeld werden om mij te steunen in mijn plan. Ik begon met slechte zin aan mijn hardlooprondje. Stijve rug, zware benen, koud, regenachtig weer. Een koude wind recht op mijn giechel. Het liefst keerde ik weer om om in een lekker warm bad te gaan zitten.
Bij de plas aangekomen verscheen er een prachtige regenboog. De regenboog is sinds een paar maanden het lijntje dat Jip met zijn tante bindt en komt vaak naar voren in bijvoorbeeld een kadootje dat ze elkaar geven, of als er een tekening wordt gemaakt. Dit ontstond toen Jip zijn tante toevallig een keer een liedje liet horen dat op dat moment zo ontzettend goed haar gevoel weergaf. En ja... de titel van dat liedje? Iridescent.... regenboogkleurig. Zei ik toevallig? Toeval bestaat niet.
Bij de plas aangekomen stond daar dus die mooie regenboog. En heel mijn training lang (die was langer dan een paar minuten :-) ) heeft die regenboog daar gestaan. En ik had écht het gevoel dat mijn moeder en mijn schoonvader daarboven dat tafereeltje hebben zitten bedenken en schilderen om mij op deze morgen aan te moedigen. Om me te ondersteunen in de gedachte dat ik mijn doel alleen maar kan bereiken door volharding en volhouden. Ik voelde me op dat moment zo bemoedigd, aangemoedigd en verbonden. Ik werd er blij en verdrietig van tegelijkertijd.
Op een bepaald ogenblik leek de regenboog op tientallen meters voor mij de grond te raken. De pot met goud leek binnen handbereik. Maar iedere keer als ik dichterbij kwam, schoof ook de regenboog een stukje achteruit. Die pot met goud die gaat er komen. Op het einde van het doel. Het was nu nog te vroeg...
Kijk, hoe mooi het was...
klik op de foto voor een vergroting
En de verloren gegane fotomaaktijd heb ik op het einde van het rondje er weer keurig achteraan geplakt.
De surprises zijn af. Precies op tijd.
Morgen moet ze, inclusief gedicht van minimaal 4 (Jip) of minimaal 8 (Janneke) regels mee naar school.
Jip is niet zo'n knutselaar. Ideeën zat hoor, maar het loopt vast op de planning en de uitvoering.
Vorig jaar kreeg zijn zusje een prachtig paard. En dat paard stond een jaar lang geduldig op zijn beurt te wachten tot hij weer van stal mocht. Stofdoekje erover, de tabbert even fatsoeneren, kadootje in zijn kont (ja... dûh, het paard zijn kont, niet die van de Sint), gedichtje erbij van exact 4 regels, en Jip was klaar. Zonder stress en op tijd. En ja... het schiet zijn doel volledig voorbij, maar het was eerlijk gezegd wel eventjes goed zo.
Janneke maakte dit jaar voor het eerst een surprise. Helemaal zelfstandig ging dat nog niet. Met een minimum aan middelen (4 a-viertjes, een oude doos, 4 touwtjes en 4 paperclips, en de geweldige schuimblokken) en niet al te veel tijd en inspanning is ook haar surprise vanavond afgekomen. Een brug met ongelijke leggers. Inclusief gedicht van exact 8 regels.
Nou ja... ik ben blij dat ze niet op allerlei clubjes zitten. 1 surprise is genoeg. 't Is de bedoeling dat de kinderen het zelf regelen, maar ik vind het toch altijd weer een heel gedoe. Het grote surpriseboek gaat weer een jaartje dicht.
Ohhhhh... nou ben ik gisteren helemaal vergeten om mijn bijdrage te leveren voor de rubriek 'zwijmelen op zaterdag' van Marja *klik*. Als ik het nou op zondag doe... dan is dat toch niet verboden??? Mijn zwijmelnummer , met stip op 1, is zonder twijfel 'Love is all around' van Wetwetwet. Eigenlijk had ik niet zo heel veel met dit nummer, totdat Mr. C. het suggereerde als binnenkomer op het stadhuis bij ons huwelijk. En ja.... bijna geen toepasselijker nummer als dit.
I feel it in my fingers I feel it in my toes Love is all around me And so the feeling grows It's written on the wind It's everywhere I go, So if you really love me Come on and let it show
Superzoetsappig, maar 'Let it show'! Dat is wat we wilden op onze trouwdag!
En ja... ik kan een lang verhaal vertellen over onze trouwdag. Als je er even voor wil gaan zitten dan wil ik het wel vertellen.
Begin 1998 besloten Mr.C. en ik te trouwen. Het huwelijk wilden we vieren in Cromlix House in Schotland. Hoe romantisch....
En ja.... het bleek te mooi om waar te zijn.
Eind juni kwam mijn moeder terug van haar vakantie, met helse pijnen. Een paar dagen later vertelde ze dat ze uitzaaiingen had van kanker door heel haar lijf. Niets meer aan te doen. En daar zat ik, met mijn trouwjurk, en een gepland huwelijk in Schotland dat zij nevernooitniet ging redden.
Mr.C. en ik besloten om zo snel mogelijk te trouwen. De dag na het slechte nieuws cancelden we de schotlandplannen en maakten we een afspraak op het stadhuis voor ondertrouw. Daar hoorden we dat we wettelijk gezien nog 14 dagen moesten wachten tot we mochten trouwen. En dan de vrees dat mijn moeder dat niet ging redden...
En toen werden er door vrienden, vage kennissen, familieleden zulke mooie krachten gebundeld... de één zorgde voor de bloemen, de ander voor een filmverslag, weer een ander voor een auto, vrienden namen vrij om een trouwpak te gaan shoppen voor Mr.C, een oom bood zijn partyschip aan voor het feest... echt geweldig! Dát te kunnen voelen op die dag.... dat was onvergetelijk.
Met spanning wachtten we de 14 dagen af. Mijn moeder werd zieker en zieker.
Ze gaf mij haar trouwring, en vroeg ons of we ervoor zouden voelen om die als trouwring in ons huwelijk te gaan dragen. We hebben daar geen seconde over hoeven twijfelen.
Uiteindelijk was het dan toch 4 augustus. Mijn moeder was erbij! Het was een mooie dag, vol liefde, vol belofte, maar we waren ons ook zo bewust van haar afscheid. Alles wat ons lief was was om ons heen, en alles wat ons lief was nam afscheid van haar. Ook haar ouders, schoonouders, broers, zussen... wat moet dat onnoemelijk zwaar voor haar zijn geweest.
4 augustus was de laatste dag dat ze uit bed is geweest. Twee weken later overleed ze.
De trouwring draag ik al 13 jaar met trots. Twee namen en twee data staan erin. De naam van mijn vader, en de naam van mijn man. De twee belangrijkste mannen in mijn leven. S.... 08-07-1970 en M... 04-08-1998. En reken maar dat die ring me steun heeft gegeven op de wat moeilijkere momentjes.
Het nummer van Wetwetwet staat als beginnummer op mijn Ipod.
En het klinkt misschien gek... ik weet niet hoe ik moet bidden, maar ik denk dat dit nummer bijna voelt als een gebed. Als ik dan op een stille zondagmorgen lekker buiten loop, en als ik dan dit nummer hoor... dan ben ik zo dankbaar voor alles wat ik heb. Voor Mr. C., voor mijn kindjes, voor alles wat we de afgelopen 13 jaar hebben bereikt, voor mijn lijf, dat gezond genoeg is om te kúnnen hardlopen, voor de support die ik krijg van mijn gezin, dat ze me de gelegenheid geven om te gaan, dat mijn omstandigheden zo zijn dát het allemaal kan.... dat dus...
En zo zwijmel ik dan weg... totdat het volgende nummer me weer wakker schudt.
