wachten (2)

Het is jammer dat Plato het woord wachten al gebruikt heeft in de we-300. Ik heb vandaag weer stof genoeg tot nadenken gehad over hoe ik over wachten een leuk verhaaltje zou kunnen schrijven in 300 woorden.

Ik heb dus een hekel aan wachten. Ik heb een hekel aan drukte. En ik ga dus nergens, maar dan ook nergens voor in de rij staan.

En weet je wat nou het gekke is? Dan ga je naar de Efteling. Dan weet je dat je moet wachten en daar doe je het ook braaf. 70 minuten, voor 3 minuten lol (Joris en de Draak). Zonder morren. Omdat je weet dat het nou eenmaal zo is. En het is me gelukt. Zonder sjagerijnig te worden. Maar ik moest me wel afsluiten voor alle mensen om me heen hoor. Wat een drukte! En waarom staat daar ook weer overal de muziek zo hard?

Wat ik dan wel weer bijzonder vond om te merken, is dat ze het wachten zelf tot een attractie hebben verheven. In de nieuwe attractie, de Vliegende Hollander, is de wachtruimte al heel spannend gemaakt, met spannende muziek, spannende lichteffecten en onverwachte acties. Op zich leuk. Maar als de werkelijke attractie na 3 kwartier spanning nog moet beginnen, dan kan dat voor onze Jip (en voor zijn zusje ook hoor) knap lastig zijn. Maar het was het wachten dan wel weer waard. Ik heb nog nooit zo'n toffe attractie gezien.

Het was ook voor mij best spannend om te gaan. De efteling hebben we een hele poos overgeslagen. De laatste keer dat we er waren, stonden we in een enorme file ernaartoe. Na een uur wilde Jip toen alweer naar huis. We hebben het toen nog een uurtje weten te rekken maar toen was de koek echt op. Teveel prikkels, te spannend, niet leuk... Na twee uur stonden we weer buiten. Puntje bij paaltje hebben we toen langer in de auto gezeten dan dat we in de Efteling waren geweest.

Vandaag ging het boven verwachting goed. Jip is inmiddels wat ouder. Hij kan de dingen inmiddels beter verwoorden en uitleggen hoe hij zich voelt. Na de eerste attracties (Villa Volta en Droomvlucht) gaf hij aan dat hij zich niet lekker voelde. Hij stelde zelf voor dat we even uit gingen rusten in de bootjes op het meer. We spraken erover en kwamen tot de conclusie dat hij nu in 'code oranje zat' (vol hoofd) en terug moest naar 'code groen' (leeg hoofd), om te voorkomen dat hij met zijn hoofd in 'code rood' zou komen. Na de bootjes en de pagode gaf hij aan dat hij weer in code groen zat, en dat hij wel weer toe was aan een ritje achtbaan ofzo. Het was voor het eerst dat we deze codes hebben gebruikt en het werkte bijzonder goed! Zo heeft hij de hele dag goed aan kunnen geven hoe hij zich voelde en hebben wij er goed rekening mee kunnen houden. Pas toen de attracties gingen sluiten, gingen wij ook naar huis. Wat een top dag!

En wat doe je dan terwijl je wacht? Je denkt na over een blogje, je maakt een artsitiek fotootje van 'achtbaan  in dalend avondzonnetje', je maakt een praatje, je eet een broodje, je speelt wat met je iphone, je kijkt wat om je heen, je hoopt dat de kinderen niet ineens heel nodig moeten plassen en voor je het weet is er een uur verstreken.

En vanavond doe ik lekker niks meer. Ook míjn hoofd staat na al die drukte op code licht oranje.