Tip van Jip

Ik heb gecapituleerd.
Na een jarenlange inwendige strijd was ik het zat.
Zelf alles regelen om naar school te gaan is te hoog gegrepen.
Jarenlang heb ik 's morgens achter hem aangelopen. Jip doe dit, Jip doe dat, Jip ga zus, Jip schiet op. Jip werd er knetterbek van en ik voelde me net een politie-agent. En waarom ik dat zo deed? Ik was bang dat hij het anders nooit zelf zal leren. 'Hij leert het nooit als zijn moeder alles voor hem blijft doen....'. Hoe vaak moet ik mijn neus nog stoten aan dit feit? Hoe lang duurt het nog voordat het wat sneller tot me doordringt dat Jip pas dingen leert op het moment dat hij er zelf aan toe is? Dat was al zo toen hij leerde lopen, dat was zo toen hij leerde fietsen, dat zal voorlopig nog wel zo blijven.

Na de zomervakantie was ik de dagelijkse strijd zat. Het pak-je-kleren-pak-je-spullen-ga-eten-poets-je-tanden was teveel. Voor hem en voor mij. Ik heb het ons allebei een stuk makkelijker gemaakt. Ik heb Tarzan naar de bouwmarkt gestuurd voor een paar extra planken. Ik ben zelf gaan shoppen voor een week aan voorraad nieuwe kleren voor Jip. En nu leg ik, op een tijdstip dat het MIJ uitkomt, voor iedere dag een stapeltje klaar. Schone onderbroek erbij, schone sokken... Op donderdag de zwemspullen en een handdoek, op vrijdag de gymspullen en een handdoek... het is in één keer duidelijk wat de bedoeling is.

Het Jip-schiet-op-gebeuren 's morgens is helaas nog geen verleden tijd. Maar het feit dat ik het al de helft minder hoef te zeggen is al een hele overwinning. Ik wou dat we het jaren eerder hadden bedacht.