Wachten (we-300)

Ik kan bijna zeggen dat het mijn specialiteit is geworden. Het observeren van deze mensen. Dagelijks komen er tientallen voorbij.

Sommigen melden zich keurig. Anderen hopen ongezien, onzichtbaar, in het verste hoekje van de kamer weg te kunnen kruipen.

De één komt ruim op tijd. Herkenbaar: Liever tien minuten te vroeg dan één 1 minuut te laat is ook mijn motto.

De ander komt precies op tijd binnenstormen. Strak schema. Gaat goed zolang er niets tegenzit.

Weer een ander komt op zijn gemakje 10 minuten te laat binnenkuieren. En is dan nog beledigd ook als ik zeg dat ik even in de agenda moet kijken of de behandeling nog in het schema past.

Soms gaat het op het gemak: zittend met een nietszeggend boekje of een krant. Bij lichte spanning moet het niet teveel diepgang hebben.

Soms komen ze kwebbelend bij me staan. Die zijn het bangst. Zolang ze kletsen hoeven ze niet te denken aan wat komen gaat.

Soms kruipen ze bij moeder op schoot. Ver weg.  Bleek, stil, gespannen koppie.

Soms gaat het tussen de bedrijven door. De telefoon blijft aan het oor geplakt zitten totdat ook zij écht een deurtje verder moeten.

Soms klinkt er een diepe zucht. Vermoeidheid van de dag, bang voor wat komen gaat, opgelucht straks van de pijn verlost te worden, of gewoon moe van de fietstocht tegen de wind in.

Ik heb er lol in gekregen om de psychologie erachter te doorgronden. Ik vraag, ik reageer op de zucht, geef een bemoedigende glimlach of laat ze gewoon met rust. Ik observeer de hele dag door hoe de mensen zich gedragen. Leuk tijdverdrijf aan de balie van een tandarts, die achter de deur klaarstaat met tang en boor om  mensen die bij mij in de wachtkamer komen, van hun klachten te verhelpen.

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com