overstag

We gingen dus naar de stad voor een nieuwe bril of in ieder geval nieuwe glazen (zie vorig blogje).
Aan Mr.C. had ik beloofd dat alleen nieuwe glazen de eerste optie zouden zijn.

Dus... we stonden in de winkel. Ik stond met de brillenmeneer te steggelen over de nieuwe glazen, wel ontspiegeld, niet extra dun geslepen en wel of geen verzekering. Trekt madammeke een brilletje uit het rek, zet hem op haar neus...

En ik was overstag... Janneke krijgt dus een nieuwe bril.
Binnen een kwartiertje waren we klaar.

Allebei een speelgoedje uitgezocht voor het rapport c.q. verjaardag.

En toen was er nog tijd over.

Nu had ik een nieuw jurkje aan, dat ik eigenlijk wil dragen op een feestje komende zaterdag.
Ik wilde even voelen hoe ik me erin voelde (mannen snappen zoiets vast niet) en ik voelde dat ik me zekerder zou voelen met een wat minder zichtbaar ondergoedje eronder.
Soms moet je dan gaan voor heel klein. Soms moet je dan gaan voor corrigerend en heel groot.

Dus wij naar de grote onderbroeken winkel. Ik legde het probleem uit aan de mevrouw in de winkel. Ze keek, en begreep mijn probleem. En ik vertelde dat ik vreesde voor formaatje 'Bridget Jones'.
De onderbroekenmevrouw die had wel wat. Daar ging ik, met mijn nog niet volledig functionerende arm en twee modelletjes die bij mijn oma aan de waslijn niet zouden misstaan het pashokje in. De eerste slip kreeg ik met hulp van Janneke (wat een gesjor was dat met 1 hand) over mijn buik en billen getrokken. Hij krulde alleen een beetje raar op bij mijn liezen. Ja, zei de verkoopster... hij zit ook achterstevoren. Zucht... had ik weer.
Met zijn 3-en (het was gelukkig een groot pashokje) kregen we hem weer uit, en opnieuw aan. Om hem vervolgens af te keuren.

Model twee was aan de beurt. Zie je het voor je... 3 man sterk, rukken en trekken waar je maar grip hebt, intussen een dijk van een opvlieger en straaltjeswater over je rug... Janneke gooit er nog eens een opmerking tegenaan: mama, je lijkt wel zwanger! ... maar toen het jurkje eenmaal weer gezakt was, het buikje gladgestreken onder het corrigerende elastiek, en de achterkant naadloos overgaand naar de beenpartij... toen stond het toch wel Heel Erg Mooi. 'Wilt u zwart of huidskleurig', vroeg de verkoopster toen. Ja, doe dan maar gelijk helemaal spuuglelijk. En zo sta je dus even later een vleeschkleurige lap stof af te rekenen waar je dochter met 3 billen in kan.

Oké..... Zaterdag sta ik dus met een redelijk strakke buik en redelijk gladde billen in een jurkje op een feestje. En degenen die hier toevallig meelezen en heel toevallig ook op het feestje aanwezig zijn, en ook vinden dat mijn buik en billen netjes verborgen zijn onder mijn jurkje, die hoeven hierover niks te zeggen. Ik stel voor dat ze dan aan me vragen of Bridget nog een roseetje wil. En dan zal ik zeggen: "graag Daniel". Want dat lust Bridget altijd.

Voor Mr. C. ben ik niet bang. Daar heb ik intussen niks meer voor te verbergen.
Als ik nou maar Hugh Grant niet tegenkom.....

-2

Nee, -2 was niet de temperatuur van vandaag.

Het was de uitslag van de ogentest.

Vorig Jaar kreeg Janneke een bril. -0.5 was toen het startsaldo.

Dat werd een brilletje, en over een jaar weer controle.

Vandaag was het dan een jaar later. De grove meting liet een vermoeden zien van flinke achteruitgang. Tijd voor een anti-accomodatie-druppeltje en een serieuze meting. Met pupillen als schoteltjes mocht ze wachten in de wachtkamer (zie foto).

We schrokken wel van de uitslag. Anderhalve punt achteruit gegaan.

En ik had het niet eens in de gaten gehad. Ze klaagde er wel over dat ze met geschiedenisles de letters niet kon lezen, maar daar bleef het dan wel bij. En ik had haar ook nooit zien 'piegen' (= knijpen) met haar ogen om meer scherpte te krijgen.

Ik voelde me weer net zo'n suffe moeder als een jaar of wat geleden. Toen stond ik in de schoenenwinkel voor nieuwe schoenen voor haar, en toen bleek dat haar nieuwe schoenen 2 maten groter moesten. En ik had geeneens gemerkt dat de schoenen te klein waren :-(.

Ik weet nog goed dat er een wereld voor me open ging toen ik vroeger een bril kreeg. De bomen bestonden uit blaadjes in plaats van groene vlekken. Op de huizen kon je de stenen tellen en het metselwerk zien. Een grasveld bestond uit losse grassprietjes in plaats van groen vlak... dat zal ze straks zelf ook wel zo ervaren.

Tip voor de volgende keer: neem een zonnebril mee voor de terugweg. Het zonlicht kwam best hard binnen in die grote, verwijde pupillen.

En valt jullie nog iets ander op?

Ik tik weer hoofdletters. En een flinke lap tekst. Dit houdt in: verbetering van de armtoestand.

Vandaag ben ik weer voorzichtig begonnen op het werk. Rustig aan, voor zover dat ging, en niet teveel tegelijk willen. Wat wil nou het toeval? De eerste kamer waar ik binnenliep, daar lag een patiënt in de stoel die dezelfde breuk had. Ook geen gips, maar wel veel pijn en moeite met bewegen.

Sluit ik af met de mededeling dat de schoolrapportjes binnen zijn, en dat ik apetrots ben op mijn harde werkers. Morgen maar gelijk even de stad in voor een nieuwe bril of in inder geval nieuwe glazen. Dan is dat tenminste voor de vakantie geregeld. Kunnen ze gelijk een kadootje uitzoeken voor hun prachtige rapport.

Gezocht:

voor vandaag weer even een kort hoofdletterloos blogje

weten jullie nog dat ik schreef over mijn leesziekte in de vakantie?

vandaag kwam ik deze stoel tegen

ik moet zeggen... dat lijkt me wel wat

't is inderdaad altijd een kleine worsteling tussen zo optimaal mogelijk bruin worden en comfortabel liggen lezen

zoab en oab

vandaag was ik op de nieuwe school voor jip

zoals je in het asfaltwezen de keuze hebt tussen zoab en oab ( zeer open asfalt beton en en asfalt beton) hadden ze op deze school de keuze tussen een ziga en iga. oftewel een zeer individueel gerichte aanpak of een individueel gerichte aanpak.

klinkt veelbelovend toch?

ik kan er nog veel meer over kwijt, maar dat doe ik lekker niet. ik typ nog met 1 hand, en dat gaat best langzaam.

ik ga er alleen nog over zeggen dat ik het gevoel heb dat ik daar niks hoef uit te leggen hoe het werkt bij jip. en dat vind ik erg fijn.

volgende week gaat jip er ook kennismaken. hij is reuze benieuwd.

rust

vanmorgen belde de dokter (zie mijn blogje van gisteren na mijn onfortuinlijke valpartij)

hij vertelde dat de foto's nog eens goed waren bekeken en dat de elleboog toch gebroken is.

de voorgeschreven therapie verandert niet: er hoeft nog steeds geen gips omheen.
wel iets langer rust houden en over een week weer gaan bekijken of er alweer beweging mogelijk is.

ik hing op en rende de trap op naar boven, waar mijn man en kinderen waren. juichend riep ik: het is gebroken. de dokter heeft een week volledige bedrust voorgeschreven en onthouding van alle huishoudelijke activiteiten :-)

nutella

ik hou het kort vandaag.
en zonder hoofdletters.
typen doe ik met 1 hand.

deze waarschuwing kwam te laat vandaag....

en dit was het gevolg...

gelukkig niet gebroken, maar wel bestwel pijn...

en vanwaar de titel? volgens janneke zit ik nu met mijn arm in een nutella :-)

hobbels

Bibberend lag hij op de bank. Zijn hoofd verstopt in een kussen.
Mopperend. Ik heb het koud, ik voel me niet lekker, ik ben nog moe. Ik kan zo niet werken op school.' Een minuten later trok hij zelf de conclusie: 'Mama, ik geloof dat ik een beetje zenuwachtig ben.'

Zelf had hij bedacht dat de meester op school vandaag zijn klasgenootjes maar moest inlichten. Hij wilde er zelf niet bij zijn. En hij wilde ook niet dat de kinderen er vragen over gingen stellen. Hij vond het al moeilijk genoeg allemaal. Maar hij zou het wel fijn vinden als zijn klasgenootjes zouden weten dat hij na de zomervakantie op een andere school zou gaan beginnen. Voorlopig tot de kerstvakantie. Maar misschien kwam hij wel niet meer terug. Een school met een klas van 8 kinderen.Een plek ze hem goed zouden kunnen helpen met spelling, en taal en rekenen. Waar ze hem zouden kunnen helpen om te leren over zijn autisme en waar ze hem zouden helpen met waar hij goed in was.
De wetenschap dat dit vanmorgen ter sprake ging komen was genoeg om gewoon helemaal niet meer naar school te willen.

Gelukkig was zijn moeder thuis vandaag. Hij liet zich overhalen om in de auto te stappen. Samen gingen ze naar school om het met de meester nog eens door te spreken. Het zou allemaal goed komen. Maar voorlopig stond hij daar, vechtend tegen zijn tranen.
Het liefst was hij weer mee naar huis gegaan. Dicht weggekropen tegen zijn lieve moeder, maar ja, de les begon.

Tegen het einde van de ochtend was hij op de gang een boekje gaan lezen. Toen de bel ging, ging hij snel naar huis. Eén klasgenootje haalde hem in. Het was zijn vriendje van het eerste begin. Hij zei dat hij het jammer vond dat hij naar een andere school ging.

Er was nog een hobbel. Nu iedereen het wist moest hij het ook aan zijn vriendinnetje vertellen. Die zat in de andere groep 7. Hij had geen idee wat hij moest zeggen. Vervelend. Maar het nieuws van een ander moeten horen was nog vervelender. In de middagpauze had hij het ook aan haar verteld. Ze was verdrietig.

Zoveel vragen, zoveel onzekerheden, zoveel angsten. Pas over twee weken ging hij kijken op de nieuwe school. Dat was nog ver weg.

Hij belde aan. Zijn moeder deed open. 'En?' vroeg ze. 'Hoe ging het? '
'Goed' was alles wat hij erover wist te zeggen. Hij kroop even weg in zijn moeders veilige armen. Hier was het goed. Jip zag aan haar ogen dat ze trots was. Hij maakte zich los uit haar omhelzing en liep naar de pc om zijn favoriete spelletje te spelen. Even rust, even zijn hoofd leegmaken en even nergens meer aan denken...

Jip en Janneke

Vandaag in Rotterdam spotte ik dit plaatje.
Onderweg in het drukke verkeer kon ik niet zo snel een foto maken.
Gelukkig vond ik hem terug op internet. Niet exact dat plaatje, maar kennelijk duikt hij op meer plekken in Nederland op.

Sterk staaltje integratie :-).

mijn eerste liefde (WE-300)

Vijf  jaar was ik. Mijn oudere zus zat  al in de eerste klas. En terwijl mijn zus met haar boekje oefende , keek ik mee hoe het trucje ging. ‘Lars’ en ‘Els’ waren de eerste woordjes die ik ‘ontcijferde’ .  Een paar dagen later  wist ik mijn zus te vertellen dat bus 18 naar Clingendael  reed. Dat stond met grote letters op de voorkant van de bus.

De letters lieten me niet meer los. De pakken melk, de potten pindakaas, de straatnaamborden onderweg…. Na de kleuterklas had de eerste klas geen geheimen meer: ik had ze zelf al ontdekt.

De liefde voor de letters ging nooit meer over. De verplichte nummers op de middelbare school verslond ik met plezier. Ik vond mijn droombaan bij de bibliotheek.  En als moeder nam ik, nog vóórdat ze überhaupt een verhaaltje konden begrijpen, mijn kindjes met een boekje op schoot.

De liefde werd een beetje onbereikbaar. Werk, gezin, huishouden,  hobby’s…  ik kan me minder makkelijk laten vangen door een verhaal. ’s Avonds in bed vallen mijn ogen na een paar bladzijden dicht.  En nachtwerk? De dagen zijn te vol en te druk om straffeloos een nachtje door te kunnen halen.

 Maar ééns per jaar ga ik drie weken los.  De vraag is nooit WAAR gaan we heen op vakantie, maar WAT gaat er mee? Een wekenlange zorgvuldige voorbereiding gaat eraan vooraf. Mijn Heilige Zorgvuldig Samengestelde Boekenkist.  Ieder jaar weer woorden met manlief, over de belachelijke boekenvracht, maar stel je voor dat je zonder zou zitten?

Ik zet mijn kinderen in het zand bij het water, mijn man achter zijn vishengel.  Die zijn  voorlopig zoet! Ik neem plaats op mijn handdoekje in de zon.  Ik sla de eerste bladzijde om, laat me meevoeren in het verhaal… en meer heb ik niet nodig: ik ben gelukkig!

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: lezen
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com

de knoop-ster level 2

Enige tijd geleden berichtte ik over een leuk en goedkoop vakantie-activiteitje: vreindschapsbandjes maken met de knoop-ster *klik* .

Een knoop-ster ziet er zo uit.

En wij deden het met een goedkope zelfgemaakte kartonnen variant.

Een paar weken geleden scoorde ik bij de bieb een leuk boekje.
Moeilijke naam: Kumihimo.

Het bijbehorende attribuut werd er ook bij geleverd: de Kumihimo-disc.

Het is een knoopster voor gevorderden.
Maar geen nood. In het boekje staat stap voor stap uitgelegd hoe het gebruikt moet worden.

Ik vraag het aan bij de bieb voor in mijn vakantiepakket. Niet dat we nou zo overdreven ver rijden, maar het is een prima bezigheidje voor op de achterbank of op een verloren momentje voor de caravan. Tot die tijd wordt er door m'n prulleke driftig geoefend.

En als we écht heel goed zijn, dan gaan we zoiets maken.

Of zoiets...

Of misschien wel zoiets :-)

Maar voorlopig houden we het bij een vriendschapsbandje. Dat is voorlopig ingewikkeld genoeg.

klinische les

Een dik decennium geleden deed ik als verpleegkundige de specialisatie voor kraam en gynaecologie. Dan denk je een heleboel over zwangerschap en bevallingen te weten, maar toch komt er dan ineens af en toe een nieuwigheidje voorbij.

Nieuwigheidje 1:

Vorige week las ik het boek 'Wij zijn ons brein' van Dick Swaab.
Er stond heel veel in, maar wat mij het meest verbaasde was het volgende:

Ik heb altijd gedacht en geleerd dat 'gedragsstoornissen' zoals bijvoorbeeld autisme en adhd vaak voorkwamen bij kinderen bij wie de geboorte lang heeft geduurd. Een mogelijke oorzaak/ verband zou kunnen zijn dat er bij een moeizame bevalling zuurstoftekort optreedt in de hersenen, waardoor de hersenfuncties van het kind verstoord raken.

Dick Swaab liet het in zijn boek andersom zien. Al in de baarmoeder is er tijdens de geboorte een wisselwerking van signalen tussen moeder en kind. Op het moment dat het kind aangeeft dat het tijd wordt om geboren te worden (bijvoorbeeld omdat de moeder hem via de placenta niet meer van voldoende voedsel kan voorzien), dan scheidt het kind via de hersenen stofjes af, die bij de moeder de bevalling in gang zetten. Hierbij komen bij de moeder weer stofjes vrij, die door het kind ontvangen worden, en zo staat er een cirkel van stofjes en gevolgen, en zo komt de bevalling op gang en zet de bevalling ook door.

Nu blijkt dus, zegt Dick Swaab, dat het zo kan zijn, dat er bij kinderen, bijvoorbeeld bij kinderen met autisme, in de aanleg van de hersenen iets niet goed is, waardoor dat proces van stofjes afscheiden en signalen ontvangen, niet goed op gang komt. Hierdoor is er dan sprake van een moeizame bevalling.

De bevalling/zuurstoftekort is dus niet de oorzaak van de verstoorde hersenfunctie, maar de hersenfunctie is in aanleg niet goed, waardoor het baringsproces verstoord is. Een beetje een kip en het ei verhaal dus.

Nieuwigheidje 2:

Vandaag las ik in een vakblad op het werk (bij de tandarts) dat er een oorzaak is tussen tandvleesproblemen en verminderde vruchtbaarheid. Dat de bacteriën in de mond via bloedend tandvlees de weg kunnen vinden naar de bloedvaten en het hart dat wist ik al. Veel hartpatiënten of bijvoorbeeld mensen met kunstgewrichten krijgen om die reden een 'anibioticum-parapluutje' bij een bloederige behandeling in de mond.
In het artikel las ik dat vrouwen met tandvleesproblemen er gemiddeld 2 maanden langer over om om zwanger te worden. Ook komen bij zwangere vrouwen met tandvleesproblemen vaker vroeggeboortes voor.

Goh... denk ik dan... tijdens mijn stages toendertijd op de IVF-poli heb ik nog nooit een gynaecoloog in de mond zien kijken of overleg zien plegen met een tandarts. Ik heb ook nooit op de verpleegafdeling voorlichting gegeven over tandverzorging aan zwangere vrouwen. Ik ben benieuwd of met deze nieuwe inzichten dit inmiddels wel gebeurt.

(Meer lezen over de gevaren van tandvleesontsteking? *klik dan hier*)

Overigens.... in Scandinavië wordt er heel erg gehamerd op het advies om geen dingen via je eigen mond naar die van je kinderen te brengen. Denk een een lepeltje dat je even aflikt. Of een speentje dat valt, dat je eerst even zelf aflikt, voordat je het bij je kind in de mond doet. Of zelfs kussen op de mond! Zo voorkom je dat je schadelijke bacteriën van jezelf overbrengt in de mond van je kind. Hier in Nederland heb ik nog geen consultatiebureau-zuster hierover horen reppen. Dit laatste kan ik ook op het web niet terugvinden, alleen hier *klik* wordt dat maar heel kort benoemd.

Nou dit was mijn spreekbeurt over nieuwe inzichten rondom zwangerschap en geboorte. Ik hoop dat jullie we wat van hebben geleerd. Zijn er nog vragen?

(WWW-tje: weer wat wijzer!)

sla van eigen moesdak

Sinds vorig jaar heb ik een 'moestuin' op mijn dakterras.
Wat er zo leuk aan is, dat snap ik zelf ook niet helemaal, maar ik geniet er altijd van om dingen te zien groeien. Het is zoveel werk. Zaaien, nathouden, uitdunnen, verpotten, weer nathouden .... en dan heb ik het nog niet eens over de zakken aarde die ik naar boven moet slepen. En de emmers met water. Gelukkig heb ik een mede-expirementerende buurvrouw, met tuinslang op het dakterras, die af en toe welwillend water over de 'schutting ' morst. Dat scheelt :-).

Vorig jaar was de oogst best wel mislukt. Zie deze blog *klik*.
Ik kan wel zeggen dat mijn oogst nu al beter gelukt is als vorig jaar.

De radijzen doen het goed. Er zitten alleen wel kleine slakjes op, maar de radijzen zijn te groot voor de slakken om ze helemaal op te eten. Vanavond zag ik tot mijn verbazing dat de andere rij radijzen die ik had gezaaid rucola bleek te zijn. Die was dus rijp om te oogsten. Met een paar buitenste blaadjes van de kropsla en de radijzen had ik een heerlijke salade uit eigen tuin.
Ik vond het er zo heerlijk vers en gezond uitzien toen het in de schaal lag... Bijna zonde om er dressing over te doen. Dan ziet het er gelijk niet meer zo fris uit.

ik at mijn bord er bijna bij op

Ik heb een chef-kok in huis.
Heel fijn. In de weekends is de keuken zijn domein.
Het is geen echte chef-kok natuurlijk, maar hij hobbyt er stevig op los.

Zondagavond kwam dit bordje op tafel.

Asperges in roomsaus met tagliatelle.

Recept voor 2 -3 personen:

Ongeveer 8 tot 10 asperges gaar koken.
Sausje maken van een gefruit uitje, slagroom, witte wijn. 100 ml water erbij, met een kippenbouillonblokje.  Even laten inkoken. Hamblokjes hieraan toevoegen. De asperges in stukken snijden en aan de saus toevoegen. (Kopjes apart houden die zijn te lekker om door de saus te doen :-) ).
Zeekraal heel kort koken en toevoegen aan de saus.

Eventueel wat (versgeraspte) parmezaanse kaas erover. En eventueel een gekookt eitje erbij.

Mmmmmmmmmm!!!!!!!

De kalorieën? Daar hoef je je geen zorgen over te maken als je eerder op de dag 10 kilometer hardloopt. En het leuke van dit recept? Je houdt een flinke hoeveelheid wijn over. De rest van de fles mag bij de maaltijd soldaat gemaakt worden.

soppend op de Brabantse Wal Marathon

Vandaag liep ik mee op de Brabantse Wal Marathon. 10 kilometer maar hoor :-) , maar het was weer genoeg. Vanacht was ik nog hevig in de twijfelmodus. Janneke kwam bij me: 'Mama, de regen maakt zoveel geluid op de rolluiken, mag ik bij jou liggen'? Alsof je het geluid bij mij in bed niet hoort, maar bij mama wakker liggen, ligt toch wel veel lekkerder. Dat beloofde niet veel goeds voor de loop van vanmiddag..

Vanmorgen bij het opstaan gelijk de buienradar gechecked. Vlak voor de start zou het stoppen met regenen. Dat werd dus wél gaan, maar niet op mijn nieuwe schoenen.

Het parcours was wat je noemt modderig. En heulvelachtig. Met veel vals plat. Mijn loopmaatje en ik wisten elkaar om beurten mooi te motiveren. Op het rechte stuk tegenwind in de polder zat zij goed in d'r locomotief, en heeft ze mij in haar slipstream er mooi doorheen geloodsd. En die plassen? Als je eenmaal door bent maakt het niet meer uit. Dwars erdoorheen. Je zou er bijna blij van worden :-) Op het einde van de polder de heuvel op kregen mijn benen er weer zin in, en kon ik mijn vriendin weer mooi door de laatste kilometers werken.

De finish was killing. Over de laatste kilometer heb ik bijna 8 minuten gedaan (6 minuten is gemiddeld). Mijn vriendin zette voorbij het laatste kilometerbordje al gauw goed de eindsprint erin. De laatste kilometer liep over een modderig graspaadje, achter het finish-veld langs. Met een stevige klim eindigde het parcours. Volgens mij ga ik geen florisante finsish-foto laten zien (er stond een fotograaf). Op wandeltempo eindigde ik. Nét niet binnen het uur. Maar gezien de modderige paden is dat helemaal geen schande. En dan de euforie na afloop. Wat is dat toch steeds weer een heerlijk gevoel!

om u een idee te geven....

charmante blote damesbenen

Hoe veel lekkerder ging twee weken terug de meidoornloop? Toen ging ik bijna fluitend over de finish...

Nog even een P.S.-je: ik hoorde zojuist dat het vandaag net zo warm was als met kerst.

No way dat je met kerst in je korte broek en korte mouwtjes buiten gaat lopen. Vandaag dacht ik: Mwah... een lange broek is misschien toch teveel van het goede :-)

A little bit of Freddie

Jip moet een werkstuk maken. Leuk onderwerp heeft hij gekozen: Queen.
Zijn voorwoord *klik* is inmiddels af. Hij heeft het mooi verwoord. Hij heeft geschreven dat hij voor Queen heeft gekozen omdat hij altijd heel veel voelt als hij die muziek luistert.

Vanavond doken we samen even terug in de tijd. We hadden gelezen dat het optreden van Queen op Live Aid in 1985 het beste optreden van Queen allertijden is geweest. 13 was ik toen. Ik hing een beetje tussen de barbies en de ''muziek express'*klik*' in. Toen fan van Wham en vooral George Michael. Die zongen daar ook een liedje in het Wembley Stadion. Hoe goed dit optreden van Queen was, dat is mij toendertijd ontgaan, maar jeetje... wat een power komt er uit dat mannetje.

En het is nog knapper als je weet dat de artiesten bij dat concert geen soundcheck mochten doen, of playback mochten gebruiken. Het was opkomen, 20 minuten knallen en klaar!

En wat een schril contrast is de laatste clip van 6 jaar later.

Laatste clip *klik*

(Waarom mag ik hem nou niet embedden? )

Ik hoop altijd dat ik samen met Mr.C. over een jaar of, laten we zeggen 30, oud en grijs op een bankje in het park in de zon naar dit liedje kan luisteren. En dat we dan kunnen zeggen dat het goed is geweest....