Van de week lag ik weer eens wakker. Het gaat al mijn leven lang bij vlagen zo bij mij. Dan kan ik een paar nachten de slaap niet vatten en uiteindelijk ben ik dan op een keer zo moe, dat ik gewoon weer lekker ouderwets een nachtje doorhaal.
Ik kan het het best omschrijven als een pingpong-bal in mijn hoofd die heen en weer schiet, van gedachte naar gedachte. En ik kan dat stuiterende balletje maar niet stopzetten. Ik maakte er nu, omdat ik vakantie heb, niet zo'n probleem van. Maar Mr. C. lag naast me ontzettend veel geluid te maken.
Opeens had ik een ingeving. De top 2000 was op de radio. En ergens in huis stond nog een oude radio waar een verrassend goed geluid uit kwam als ik daar de oortjes van mijn telefoon inplugde.
Ik plugde in. Ik ging liggen. Deed het licht uit... En daar was dit.
En ik lag daar in het donker. En ik luisterde. En er was alleen nog maar muziek. En ik ontspande volledig. En het was bijna magisch.
Geen idee waar het nummer over gaat. Maar misschien is dat wel juist de bedoeling gezien de titel: Nescio... Ik weet het niet.
Deze week is het een jaar geleden dat George Michael overleed.
Ik weet nog goed hoe geschokt ik was toen ik het bericht vorig jaar op Twitter las. Ik hoopte dat het een misplaatste grap was. Of een nepbericht dat viraal ging. Helaas. Het was waar. Ik was fan sinds de brugklas. En ik vind het zo jammer dat er nooit meer muziek van hem zal verschijnen. En dan vind ik het zo leuk als er af en toe iets moois van Geroge Michael voorbijkomt wat ik nog niet eerder heb gezien. Zoals deze... Er staat 2000 bij. Dus het zal al een paar jaar rondzwerven op internet...
Het orgineel is uit de musical Americana, over de Great Depression.
Een bedelaar praat tegen 'het systeem': Waarom zijn degenen die de staat (spoorwegen, gebouwen) afgedankt? Ze zeiden dat ik bouwde aan een droom. Waarom sta ik nu dan in de rij voor een brood? They used to tell me I was building a dreamAnd so I followed the mob When there was earth to plow or guns to bear I was always there, right on the job
They used to tell me I was building a dream With peace and glory ahead Why should I be standing in line Just waiting for bread?
Once I built a railroad, I made it run Made it race against time Once I built a railroad, now it's done Brother, can you spare a dime?
Once I built a tower up to the sun Brick and rivet and lime Once I built a tower, now it's done Brother, can you spare a dime?
Once in khaki suits, gee, we looked swell Full of that Yankee Doodly Dum Half a million boots went slogging through Hell And I was the kid with the drum
Say, don't you remember? They called me 'Al' It was 'Al' all the time Why don't you remember? I'm your pal Say buddy, can you spare a dime?
Once in khaki suits, ah, gee, we looked swell Full of that Yankee Doodly Dum Half a million boots went slogging through Hell And I was the kid with the drum
Oh, say, don't you remember? They called me 'Al' It was 'Al' all the time Say, don't you remember? I'm your pal Buddy, can you spare a dime?
Dit wordt een beetje een mopperzwijmel hoor.
Eigenlijk ben ik woest.
Van de week werd dochter Janneke bijna hysterisch. Bastille, haar favoriete band, kondigde een bezoek aan in Nederland. In TovoliVredenburch, in Utrecht. Een klein zaaltje. Kaarten 43 euro per stuk. Fijne prijs. En nog leuker... ze nemen een koor en strijkers en wat percussie mee.
We hadden er al helemaal zin in.
Vrijdag om 10.00 uur was de verkoop. Om 9.30 zat ik, ingelogd en wel bij Ticketmaster, klaar om tickets te bestellen. Exact om 10.00 uur refreshte ik de pagina om toegang te krijgen tot de verkoop.
Ik bestelde 2 kaartjes, ging door het laat-zien-dat- je-geen-robot-bent-scherm heen en...
No tickets available. Echt... 3 seconden...
Ik dacht eerst nog dat ze bij Ticketmaster een foutje hadden gemaakt, maar binnen een minuut werden op andere sites de kaarten aangeboden voor 3 keer de prijs.
Ik was pissig.
Je krijgt niet eens de kans om een kaartje te kopen.
Mijn 14 jarige dochter, de allergrootste fan, was hevig teleurgesteld.
En ik zelf eigenlijk ook wel, want ik heb zulke mooie herinneringen aan het optreden dat we vorig jaar bijwoonden in Antwerpen.
Nou ja... hier een clip waarin een beetje te zien is hoe het eruit gaat zien en wat we dus niet gaan zien :-(.
Mocht iemand nog kaarten tegenkomen? Denk aan ons.
Ik heb nog een teleurgestelde tweet gestuurd naar Ticketmaster, maar zij zeggen dat ze er ook van balen en dat het legaal is, die doorverkoop, dus dat ze er niks aan kunnen doen.
Wat wel leuk was... Het optreden van Danny Vera in de Oostkerk in Middelburg vorige week Zondag. Danny Vera had de wens om ooit nog eens een tv-opname te doen in zijn home-town Middelburg en wel in het, naar zijn mening, mooiste gebouw van het land, de Oostkerk dus.
Ik had kaarten gewonnen bij Omroep Zeeland en ik mocht mijn zus meenemen.
Het werd voor mijn zus door de hevige sneeuwval een helse tocht van 4 uur, die bijna eindigde met de neus van haar bus in een greppel. Dat alles toch nog goed afliep kun je hier lezen.
Het concert was mooi, intiem en alle moeite waard. Ken je nog die Unplugged opnames van MTV vroeger, van bijvoorbeeld Nirvana en Pearl Jam en George Michael? Zo'n setting was het ongeveer.
En wat is die Danny Vera toch een prachtige en aardige man. (Mijn zus is volgens mij de enige die mij begrijpt als ik zeg dat de knapste mannen vaak een kleine imperfectie hebben. Bij Danny Vera is het het zijn ene ietwat hangende ooglid... en ik herinner me nog een asymmetrisch trekkend lipje bij Billy Idol, hahaha.) En wat klonk zijn stem goed in de akoestiek van het kleine kerkje.
Voor mijn zus nog even een extra liedje van Danny Vera, welke hij ook voordroeg in de Oostkerk.
Omdat ik weet dat dit liedje ook één van haar 'guilty pleasures' is.
Nou ja... wie weet via wat voor wegen we ooit nog op 18 april in Tivoli in Utrecht gaan belanden...
Ik hoop het zo voor mijn kleine Stormer (zo noemen de Bastille-fans zichzelf).
Een week of twee geleden won ik kaartjes kaartjes voor een leuk optreden.
Het was een klein concert van Danny Vera in een klein kerkje in Middelburg.
En ik mocht iemand mee nemen die het verdiende om in het zonnetje gezet te worden.
Omdat mijn lieve zus al een paar jaar zware karren moet trekken, vond ik dat zij met mij mee mocht gaan. En gewoon omdat ze mijn zus is en omdat ze er altijd voor me is.
foto: www.restauratiekennis.nl
Ik wilde haar dus een dagje in het zonnetje zetten... Ik bracht haar hel.
Het leek zo leuk. We zouden lekker op tijd naar Middelburg gaan. Wat kijken in de stad, wat drinken, genieten van een mooi concert en na afloop lekker wat eten bij ons in Bergen op Zoom. Via Social Deal hadden we geregeld dat we veel voor weinig konden eten in het restaurant waar Jip stage loopt.
Lekker ruim de tijd ingepland. Geen stress. Gewoon een lekker dagje samen.
Maar er was sneeuw. En er was een geblokkeerde Van Brienenoordbrug met een opstopping van meer dan 3 kwartier. Om half 1 appte Simone dat ze was vertrokken. 4 uur voor aanvang. Moet ruim genoeg zijn. 3 kwartier later appte ze dat ze al 3 kwartier stil stond voor de Brienenoord. Om half 3 had ik niets meer van haar vernomen (als je rijdt, kan je niet altijd je telefoon opnemen) en besloot ik zelf maar alvast naar Middelburg te rijden. Mijn dochter moest ik daar nog bij een vriendinnetje afzetten en voor mijn zus zou het toch al gauw een halfuurtje reistijd schelen als niet eerst langs mij en vriendinnetje hoefde maar rechtstreeks naar de Oosterkerk zou gaan.
Zelf was ik ruim op tijd op locatie. De werkelijkheid leek totaal niet op de zonnige foto van het kerkje hierboven. Denk sneeuw, plassen, donkere luchten, regen- en windvlagen...
De binnenkant was prachtig. Ken je de 'unplugged' sessies van vroeger van MTV, met Nirvana bijvoorbeeld en Pearl Jam? Nou, zo'n setting was het ongeveer. Leuk, met wat strijkers, een contrabas en een vleugel.
Er waren hooguit 100 mensen, het sfeertje was heel gezellig en intiem en er zouden tv-opnames voor omroep Zeeland gemaakt worden.
Ik ging alvast een mooi plekje voor ons uitzoeken. Simone was nog steeds onderweg. Om half 5 zou het concert beginnen. Het was inmiddels 16.25 uur. Van de organisatie kreeg ik door dat de band ook wat vertraagd was. Er werd gezegd dat als de camera's eenmaal draaiden, dat ze niet meer naar binnen kon. Om 16.30 kreeg ik een laatste telefoontje van Simoon: Ik ben in de buurt, heb geparkeerd, ik moet nu nog zoeken waar ik moet zijn. Hierna moesten de telefoontjes uit in verband met de opnames en was contact met Simone niet meer mogelijk. Ik zat met geknepen billen... Het zou toch niet zo zijn dat ze 4 uur in de auto zit en dan nèt twee minuten te laat is, en dat ze voor een dichte deur staat? Om 16.37 kwam ze binnen. Ik was nog nooit zó blij geweest om haar te zien! Om 16.38 kwam de band op en begonnen de camera's te draaien. Wat een timing!Het zorgde nog wel even voor leuke interactie. Danny Vera kletst graag met zijn publiek en hij vroeg halverwege het concert of er ook nog mensen van buiten Zeeland kwamen en hoe de reis dan geweest was. Dus Simone riep dat ze 4 uur had gereden. Waar Danny Vera dan weer een leuk antwoord op gaf en zei dat hij dankbaar was en respect voor haar had dat ze speciaal voor hem die rit had ondernomen. Hij zou zelf halverwege zo'n monsterrit zeggen: Doei, Danny, ik keer om en ik zie je wel op de telvisie :-). We gaan het zien of dit onderonsje de uiteindelijke uitzending gehaald heeft.
foto geplukt van Danny Vera's facebookpagina
Het optreden was gaaf. We zaten echt recht voor Danny's smoel. De sfeer was mooi. Zijn stem kwam heel mooi uit in de akoestiek van de kerk.
Na afloop bood Danny Vera aan om nog even een rondje lelijke selfies te maken (zijn woorden).Wat is het toch een leuke en charmante man! Voor iedereen een aardig woord en alle geduld om met iedereen op de foto te gaan!
Om een uur of 6 keerden we, via het vriendinnetje van Janneke, weer richting Bergen op Zoom.
Anderhalf uur de tijd voordat we in het restaurant verwacht werden.
Maar ook dat ging natuurlijk niet vanzelf.
Het vriendinnetje woont in een huis met een soort van greppeltje voor de deur. In alle drukte, zoeken, slecht licht, parkeerde Simone haar bus met zijn neus precies in de greppel.Geen beweging meer in te krijgen!
Ik heb haar niet vaak in paniek gezien, maar op dat moment had mijn altijd koelbloedige zus toch echt bijna dat stadium bereikt. Ze was er helemaal klaar mee. En ik zag ons etentje ook al in het water vallen. Ze stond al klaar om de ANWB te bellen toen de vader van het vriendinnetje met beleid, precisie en een flinke portie geluk, toch de auto weer vlot wist te trekken. Wij als een speer richting Brabant en we kwamen hollend en hijgend het restaurant binnenrollen.
Echt... het had een ontspannen dagje moeten worden, maar het was alleen maar jagen er jekkeren.
Maar toch is het een dag geworden die we nooit meer gaan vergeten. Het concert was gaaf en hadden we niet willen missen. En voortaan als we Danny Vera op TV zien zullen we lachend terugdenken aan deze dag. Want sjongejongejonge... hoeveel tegenslag kun je hebben. En hoe kan het dan allemaal nèt nog goed komen.
Ik ga me beraden op een andere manier om mijn zus eens in het zonnetje te zetten. Dit moet beter kunnen.
2e kerstdag om 18.00 uur zal de uitzending zijn op omroep Zeeland. En op nieuwjaarsdag, op mijn zussies verjaardag, zal deze nog herhaald worden. We gaan het zien wat ze ervan gemaakt hebben!
Ik ga ontzettend cryptisch zijn in deze zwijmel, omwille van de privacy.
Maar degene voor wie deze zwijmel bedoeld is gaat helemaal snappen dat dit nummer uitgevoerd door juist deze band, juist vandaag, helemaal klopt. Niet alleen de titel, maar de hele tekst.
Lieve.... Voor maandag. Ik duim. Keihard. Omdat ik zo hoop op een heerlijk thuis voor je. En voor je lieve dwarsligger vandaag.
En natuurlijk is het nummer niet voorbehouden voor de persoon in kwestie.
Iedereen die hier langskomt mag even genieten van de gouwe ouwe van The Golden Earring, toen ze nog de Golden Earrings heetten.
Maar beloven jullie dan wel dat jullie, terwijl je toch zit te luisteren (o... hoor dat orgeltje!!!) de duimpjes even laten draaien?
Of dat je positieve energie de kosmos instuurt? Of desnoods bidden als dat beter bij je past?
Ze kunnen heel veel duimpjes gebruiken.
En mijn dank is groot!
In my house There is anything you need In my house, yeah baby You don't have to wipe your feet In my house You will see that good times come In my house, baby You will see here I belong
And someday you'll gonna be happy And someday you will feel fine And someday you'll gonna be happy And someday you will be mine
In my place There is nobody who cares By the way you walk By the way you hang your hair In my place, darling You will really see the sun Please come over to my house Don't waste time, you'd better run
And someday you'll gonna be happy And someday you will feel fine And someday you'll gonna be happy And someday you will be mine
Soms...
Soms komt er ineens een liedje voorbij dat al een poosje blijkt te bestaan en dat je wonderlijk genoeg nog nooit hebt gehoord. Een liedje dat je pakt, van de eerste tot de laatste zin. Een liedje waarbij je bij iedere regel een plaatje voor je ziet. De vondeling van Ameland is zo'n liedje. Ik hoorde het een paar weken geleden voorbijkomen op de radio. En ik moest er gewoon van huilen. Geschreven door Freek de Jonge. Gezongen door Boudewijn de Groot.
Jawel... ik doe het. Ik gooi er gewoon een bak met herrie in. Als eerbetoon aan gitarist Malcolm Young, oprichter/gitarist van AC/DC, die eerder deze week overleden is. Een bericht waar hier in huize C. veel aandacht voor was, omdat met name Jip erg geraakt was door dit bericht. Weer een Rock-virtuoos verdwenen van deze planeet.
En ik plaats het ook omdat ik er een verhaaltje bij heb...
Zoon Jip heeft er namelijk een enorme hekel aan dat het momenteel hip is bij de chickies op zijn school om shirtjes te dragen van rockbands, terwijl die meisjes niet eens de band, of nummers van de band kennen. Met name het Nirvanashirt was bij hem op school erg populair, vanwege de grappige smiley.
Jip heeft daarom als stelregel, dat als je een shirt van een band wil dragen, dat je dan toch wel minimaal 3 titels van nummers van de band op moet kunnen dreunen zonder er over na te hoeven denken. Voor Jip zelf, de muziekkenner hier in huis, hebben we de regels aangescherpt. Als hij zelf een bandshirt wil, of een badge wil dragen op zijn jasje, dan moet hij naast 3 albums, op zijn minst de naam van de drummer van de band weten.
Vorige week was ik met mijn dochter kleren kopen bij H&M. Er was een rek met 1+1 gratis. Daar zag ze wat leuks hangen en er hing een AC/DC shirtje naast. Helemaal leuk toch, zo'n gratis AC/DC shirt? Dochter Janneke is geen fan van AC/DC, maar we vonden het leuk om het shirtje mee te nemen, al was het maar om Jip ermee te treiteren. Nu lukte het haar prima om 3 nummers van AC/DC op te noemen, maar ons plannetje was gelukt. Jip reageerde naar verwachting: hij was pissed off.
Nou ja... ik kan alleen maar zeggen... ze ziet er prachtig uit in haar AC/DC shirtje, toch?
Het is onmogelijk denk ik om over AC/DC te praten en daar dan een rustig zwijmelrubriekwaardig nummer bij te plaatsen. Ik moet dat denk ik ook niet willen. Zoekend op youtube kwam ik dit tribute aan Malcolm Young tegen van één van mijn favoriete bands: the Foo Fighters. Let There Be Rock!
Oke... dan ook nog even het origneel. Ik vind dit echt een supergrappig fimpje van een hele jonge AC/DC uit 1978:
Vanmorgen liet Janneke me een nummer horen van Linkin Park.
Het nummer is een maand geleden uitgebracht, na de dood van zanger Chester. Het nummer raakte me. En gek genoeg komt muziek vaak heel toepasselijk op je pad op het moment dat er dingen spelen in je leven of (voordat mensen zich onnodig zorgen om mij gaan maken) in het leven van mensen om je heen. Voor Janneke gewoon een nummer: 'Mam, ik heb een mooi nummer voor de Zwijmel'. Voor mij heel bijzonder: Hoe weet ze hem juist vandaag uit te kiezen?!
One More Light van Linkin Park. Voor degenen die deze week geen lichtje meer zagen. En voor iedereen die de komende week een lichtje nodig heeft. De boodschap die ik uit dit liedje haal, naast woorden van troost voor mensen die iemand hebben verloren: Hoe rot je je ook voelt, hoe rot het leven er ook voor je uit ziet, er is altijd iemand die om je geeft.
Should've stayed. Were the signs I ignored? Can I help you not to hurt anymore? We saw brilliance when the world was asleep. There are things that we can have but can't keep.
If they say... Who cares if one more light goes out? In the sky of a million stars, It flickers, flickers. Who cares when someone's time runs out? If a moment is all we are, Or quicker, quicker. Who cares if one more light goes out? Well I do.
The reminders pull the floor from your feet. In the kitchen, one more chair than you need, oh. And you're angry. And you should be. It's not fair. Just cause you can't see it doesn't mean it isn't there.
If they say... Who cares if one more light goes out? In the sky of a million stars, It flickers, flickers. Who cares when someone's time runs out? If a moment is all we are, Or quicker, quicker. Who cares if one more light goes out? Well I do.
I do...
Who cares if one more light goes out? In the sky of a million stars, It flickers, flickers. Who cares when someone's time runs out? If a moment is all we are, Or quicker, quicker. Who cares if one more light goes out? Well I do.
Wie had dat gedacht...
Dat mijn vriendin Kleine Tas en ik nog eens zouden zwijmelen bij Marco Borsato.
Vorig weekend gebeurde dit toch echt.
Omdat de vooruitzichten zo mooi waren, besloot ik vorige week naar ons vakantiehuisje te gaan.
Mr.C. ging een avondje stappen (naar de Rimpeldisco... de naam alleen al :-))))) ).
Dochterlief ging uit logeren. Jip en ik dus naar ons huisje. En omdat we daar nog een bedje over hadden leek het me leuk om Kleine Tas uit te nodigen. En ze kon zowaar zomaar een weekendje overkomen.
En wat hebben we genoten!!! Zo gelukkig zijn... Het weekend was echt een cadeautje.
De zon, de natuur, fietsen (half oktober in je hemdje!), de tuin, de herfstkleuren, het strand, lekker eten, goedkope maar onwijs lekkere wijn (special import uit Duitsland), mijn versgenaaide kussentjes met het onwijsleuke stofje, de heerlijke gesprekken, vriendschap. En dus ook van dit liedje van Marco Borsato. Want wat is het waar voor ons, wat hij zingt.
Want hoe mooi kan het leven zijn... Het is maar hoe je kijkt. Jij bent net zo rijk... zo rijk als je je voelt.
Nou ja, de plaatjes (collage gepikt van Kleine Tas) zeggen misschien meer dan worden.
En leuk ook dat Jip en Kleine Tas ook gespreksstof samen hadden.
Ik was bang dat hij het niet leuk zou vinden met twee van die ouwe mutsen in het huisje, maar het bleek dat Jip en Kleine Tas ontzettend veel raakvlakken hadden als het om muziek (Metal) gaat. Leuk om te horen en te zien.
We zwijmelden dus, bij een bakkie koffie in de tuin op het fijnste plekje op de aarde, bij dit mooie nummer van Borsato. Maar over een paar weken staan we hopelijk met zijn allen weer ouderwets te rocken op Rammstein hoor. Dat voelt stiekem toch iets comfortabeler dan bekennen dat dit nummer toch wel heel erg mooi is ;-).
Ooit had ik een album van John Lee Hooker. Geen idee hoe ik eraan kwam. Maar ik draaide het vaak. Ik vond het zulke mooie muziek. Toen mijn toenmalige liefde en ik uit elkaar gingen, ben ik dus ook deze cd kwijtgeraakt. En gek genoeg heb ik het nooit meer vervangen voor een nieuw exemplaar. Enne... in het zwijmeloverzicht bij Marja zag ik dat John Lee Hooker nog nooit een plekje heeft gekregen in de zwijmelrubriek. Schande!
Hoe wij rollen...
Het nieuwe schooljaar draait nu een paar weken. Voor mijn zoon, voor mijn dochter en ja, ook voor mij :-).
Hoe wij rollen? Tijd voor een update.
Jip...
Die rolt goed!
Op 24 augustus hoorden we eindelijk dat hij op 26 augustus mocht gaan beginnen op de koksopleiding. Wonder boven wonder hadden we ondanks de problemen bij Van Dijk (de landelijke schoolboekenleverancier) de boeken die Jip nodig had binnen een paar dagen in huis. Toen ook de messenset en de kleding binnen was mocht hij ook aan de praktijklessen mee gaan doen.
En wat een fijne school is het! Dichtbij, een mooi pand, klein en overzichtelijk. Zo'n school waar alle docenten alle leerlingen nog bij naam kennen. Waar vind je dat nog?
We hebben ook vandaag te horen gekregen dat Jip een hele toffe stageplek heeft! Een restaurant, hier in de stad, waar alleen gewerkt wordt met streekproducten. Beter voor de diertjes (hier ligt nog een conflict... als vega-moeder) en beter voor het milieu. Dat spreekt mij wel aan!
Van de mentor hebben we een al de eerste feedback gehad: Jip is binnen een paar weken al gegroeid in zijn rol als kok. En hij weet ontzettend veel zei de mentor. Leuk om te horen. En man... als ik thuis zijn snij-skills zie... wat ben ik zelf dan toch een prutser.
Janneke... Die gaat ook lekker.
Even een zijstapje.
Er zijn twee mannen in mijn leven waarbij ik altijd heel blij ben als ik ze zie. Dat is natuurlijk mijn lief en de andere is M.
M. is de snelste man in onze loopgroep.
Als we met de groep lopen, dan spreken we vaak van tevoren af tot welk punt de voorste loopt.
Als de voorste bij dat punt is, keert hij om, en loopt terug om de achterste loper op te pikken. Het zogenaamde stofzuigersysteem. En omdat M. dus altijd als eerste terugkeert, en ik meestal een beetje achteraan sukkel, ben ik altijd blij om hem te zien. Want hoe sneller hij loopt, hoe minder ik hoef te lopen. Nou ja, waarom dit verhaal? M. en ik spreken elkaar niet zoveel omdat we dus nooit naast elkaar lopen. Ik had dus géén idee dat hij gymleraar was bij Janneke op school, dus ik was aangenaam verrast toen de mentor van Janneke dus M. bleek te zijn. Ik heb wel het idee dat ze in goede handen is dit jaar.
Voor Janneke is een belangrijk jaar gestart. Ze moet keuzes maken. Profielkeuze. Beroepskeuze. Maar ook de keuze waar ze volgend jaar in 4 Mavo naar op reis gaat :-).
En ik...
Ik draai nu een paar weken mee in het klasje voor de opleiding tot coupeuse.
De éne module, de naaitechnieken, dat gaat goed. Het meeste heb ik al een keer gedaan, of anders snap ik het doordat ik veel naai-ervaring heb.
Met de tweede module, patroon tekenen voor kinderen, ben ik nog geen vrienden geworden. Het gaat snel. Ik vind het moeilijk. Maar... ik snap het nog wel. Ik ben echt kapot van het nadenken als ik een middagje les in patroontekenen heb gehad.
Met het huiswerk erbij is mijn week echt vol. Zoals het nu draait, draait het. Maar ik ben bang dat ik spaak ga lopen als er ook maar een kleine kink in de kabel komt. Iemand omschreef het van de week treffend: zolang mijn omgeving zich een beetje koest houdt en doorkabbelt, dan kan ik lekker doorstomen dit jaar. Daar gaan we dan maar voor.
Eind mei is mijn examen. Dan moet ik twee zelfontworpen en genaaide kinderkleedjes klaar hebben.
Oproep aan de lezers: mochten jullie een origineel ontwerp, stofje, detail, of weet ik wat tegenkomen? Stuur gerust een plaatje ter inspiratie naar me toe!
O, en ik ben zo blij met de modevakschool waar ik voor gekozen heb. Een heerlijk atelier. Een fijne docent. En het is ook nog eens goed aan te rijden.
En dan hebben we onze mr. C. nog. Die gaat als een dieseltje. Niet op school weliswaar, maar op zijn werk. Lange drukke dagen. Gevulde weekenden met klussen, boodschappen en ook wat meer huishouden nu ik daar minder tijd voor heb. Morgen gaan we samen en dagje snoeien bij ons vakantiehuisje. Ook daar doen de kabouters het werk niet voor ons.
Het tempo ligt voor ons allemaal gelijk weer hoog zo na de vakantie. Maar ik teken ervoor als we op deze manier het jaar door kunnen rollen!
Dus ook hier heb ik weer een bijpassend liedje gevonden (met een hele jonge Tina):
Ik had verwacht dat er nog niet eerder een nummer van Black Sabbath in de zwijmel geplaatst zou zijn, maar in het zwijmeloverzicht van Marja zag ik dat Dwarsbongel me voor was geweest.
Van de week troffen zoonlief en ik elkaar bij het ontbijt in de keuken. Hij staat met muziek op en gaat ermee naar bed. Zijn JBL-speakertje is altijd binnen een cirkel van een paar meter bij hem vandaan.
Die ochtend klonk er uit zijn speaker een nummer dat me wel aanstond.
Beetje zwevend, beetje psychedelisch, met een mooie percussie eronder.
Ik kende het niet, maar mijn zoon wist me te vertellen dat het om een nummer van Black Sabbath ging. En dat het gaat over met je geliefde zweven door de ruimte. Nou... als dat niet zwijmelwaardig is?
Dit brengt me bij een leuk auti-prietje. Ik hoorde het nummer Paranoid op de radio. Ik vroeg aan zoon Jip van wie het ook alweer was, ik kon het even niet thuisbrengen.
Hij zei: Ik zal je helpen, het begint met de B.
Ik kon hem niet goed verstaan dus ik vroeg: Bernhard of Dirk.
Fout!, zei hij. Het wordt niet door Bernhard of Dirk gezongen... Het is Black Sabbath!
Hij was, zonder dat hij het zelf door had, erg grappig, vond ik :-).
Planet Caravan, van Black Sabbath dus.
En voor wie mee wil zingen... hier de tekst.
Ik wist eigenlijk niet zo goed wat te zwijmelen vandaag. Vanmorgen ging ik met de auto naar het bos en ik dacht toen ik instapte: het eerste liedje dat ik hoor wordt mijn zwijmel. Het was Give a Little Bit, van Supertramp.
Luisterend naar de tekst gingen mijn gedachten terug naar een verdrietig verhaal dat ik van de week hoorde.
Een oude dame uit mijn woonplaats was met haar fiets gevallen omdat ze moest uitwijken voor een auto die rakelings langs haar reed. Ze reed op een smalle weg. Ze kwam in de berm terecht en viel. De automobilist stopte. Hij moet gezien hebben dat ze hevig bloedde. Hij vroeg of het ging en of hij haar geraakt had. Toen ze zei dat dat niet het geval was, maar dat ze wel moest uitwijken door hem, zei de automobilist: dan hoef ik me ook niet schuldig te voelen. Hij stapte weer in en reed weg.
Ik werd hier zo boos over. Hoe kún je een oude vrouw hevig bloedend op een stille landweg achterlaten. Terwijl ze nota bene door jouw schuld gevallen is? Hoeveel hufterigheid heb je dan in je zitten?
Gelukkig voor deze dame kwam er later wel iemand langs die zich over haar ontfermde. En helaas... geen kenteken onthouden in alle consternatie.
En luisterend naar dit liedje dacht ik dat al die hufters die hier rondlopen maar eens naar dit liedje moesten luisteren. En vooral maar wat meer naar dit liedje zouden moeten leven.
Dit is het derde (en laatste deel) van mijn blogs over de boeken die ik deze zomer las. Wil je meer leestips? Hier en hier lees je deel 1 en 2.
De bedelaarskolonie van Wil Schackman
Op de één of andere manier ben ik altijd ontzettend geboeid door alles wat ik lees, zie of hoor over de bedelaarskonie. De ondertitel van het boek is: De Ommerschans, het eerste landelijke gesticht voor luilevende armen.
De bedelaarskolonie Ommerschans (Overijssel) was een inrichting die begin 1800 opgericht werd om de paupers en zwervers een kans op een werkend bestaan te geven. Als ze een leven van arbeid, reinheid en regelmaat zouden krijgen, dan zou het wel goed komen met ze, was de gedachte. Ze werden in de kolonie tewerkgesteld om o.a. veen af te graven in ruil voor kost en inwoning. De aanlevering van zwervers door alle steden in Nederland was aan regels gebonden. Men moest wel kunnen werken en niet ziek of gebrekkig zijn. Daar ging het fout. De steden zagen een mooie kans om al hun gebrekkigen te lozen in de kolonie. Het is een ontzettend goed geschreven boek waarin de personages echt gaan leven, ondanks dat het geen roman is, maar gewoon een informatief boek.
Eerder schreef Wil Schackman de proefkolonie, over Frederiksoord. Dus ik heb nog een boek toegvoegd aan mijn 'nog te lezen-lijstje'.
Dingen die mijn zoon moet weten over de wereld van Fredrick Backman
Een stukje van de achterflap:
'Voor mijn zoon. Ik zeg nu al sorry tegen je. Voor alles wat ik fout ga doen. Voor alles wat ik niet zal begrijpen. Voor de korte broek. Omdat ik probeer je vrienden een high five te geven. Dit boek is voor jou. Over de dingen die je naar mijn idee over de wereld moet weten. Het is vooral een boek over pogingen een goede ouder te zijn. Want ik wil dat je weet dat ik echt altijd heel erg mijn best heb gedaan. Niemand heeft meer gegoogeld dan ik.'
Iemand noemde in een recensie deze schrijver de Zweedse Kluun. En daar sluit ik me bij aan.
Humor. Herkenning. (Mijn man zou het geschreven kunnen hebben, bij wijze van spreken).
Lekker tussendoortje voor als het even niet heel diep hoeft te gaan.
In twee avondjes erdoorheen gejaagd.
Als je het licht niet kunt zien van Anthony Doerr
"Never judge a book by it's cover".
Nou... ik doe het all the time. Ik pak regelmatig een boek omdat de omslag me aanspreekt.
En het pak zelden verkeerd uit. Dit was echt de topper van deze zomer. Een heerlijk dik boek met een prachtig verhaal dat op sommige momenten echt heel spannend was. Het werd meerdere malen nachtwerk omdat ik het niet weg kon leggen.
Ik knip en plak de samenvatting even:
De jonge Marie-Laure is blind. Ze woont met haar vader in Parijs naast het Natuurhistorisch Museum, waar hij werkt als curator. Als Marie-Laure twaalf is bezetten de nazi's Parijs en vader en dochter vluchten naar het Bretonse Saint-Malo. Ze hebben de grootste en meest waardevolle schat van het museum meegenomen.
In een Duits mijnstadje groeit Werner Pfennig op in een weeshuis samen met zijn jongere zusje Jutta. Werner belandt bij de Hitlerjugend en wordt vervolgens naar het front gestuurd. Via Rusland komt hij tenslotte in Saint-Malo terecht, waar zijn verhaal en dat van Marie-Laure samenkomen.
Het hele boek door voel je aankomen dat de verhalen samen gaan komen. Maar hoe en waar??? Dat maakte voor mij dat ik heel nieuwsgierig werd naar de afloop.
Grappig ook dat in dit boek heel veel werd verwezen naar Jules Vernes 1000 mijlen onder zee.
In het boek 'De Gevleugelde' van Arthur Japin waarover ik schreef in mijn vorige blog, werd ook vaak naar Jules Verne gerefereerd, maar dan naar de Reis om de wereld in 80 dagen. Voor mij een teken dat ik deze boeken toch eens moet gaan lezen.
Soldaat van Oranje van Erik Hazelhoff Roelzema
Soldaat van Oranje kwam ik toevallig tegen in de bieb in het rek bij 'De Bedelaarskolonie'.
En omdat mijn dochter helemaal lyrisch thuis kwam toen ze de musical met school had gezien, wilde ik het boek graag lezen. De film heb ik ook nooit in zijn geheel gezien, ondanks dat hij toch wel ieder jaar een keer op tv te zien is. De musical móet ik van mijn dochter gaan kijken (hij is gelukkig weer verlengd ;-))) ).
Nu weet ik dat het een reden had dat ik de film en musical nog moet zien: het moest zo zijn dat ik eerst het boek zou lezen. En jemig... Wat een spannend verhaal. Waargebeurd. Wat een moedige mensen. Moet ik het verhaal nog toelichten? Oké, heel kort: een boek over verzet vanuit Engeland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ondanks dat het boek in de jaren `70 uitkwam vind ik de tekst erg hedendaags. Of is er intussen geredigeerd? Dat kan ook... Ondanks dat het een heel serieus verhaal is, zit het boek ook vol met een soort onderkoelde humor die mij erg aanstaat. Ik ben heel benieuwd hoe ze al deze gebeurtenissen in een musical hebben kunnen gieten.
Ook weer een aanrader dus!
Dat waren ze! Ik hoop dat er wat tips tussen zitten en dat ik iemand heb kunnen inspireren. En laat me gerust de jouwe weten. Ik zit nog steeds goed in de leesmodus!
Hier volgt deel twee van mijn leeslijst, van boeken die ik deze zomer las. Deel 1 lees je hier.
Lieve Mama van Esher Verhoeff
Misdaad is echt totaal niet mijn genre.
Toch vind ik de boeken van Esther Verhoef altijd wel aardig om te lezen.
Ik las dit boek omdat het door mijn zwager en schoonzus in ons zomerhuisje was achtergelaten.
Een verhaal over een jongen wiens vriend een overval pleegt bij een gezin. De vader des huizes vermoordt de indringer en het lijk moet weggewerkt worden. Het verhaal heeft een duidelijke structuur. Het ene hoofdstuk gaat over het gezin. Het andere hoofdstuk over die jongen wiens vriend dus vermoord wordt. En dat houdt het overzichtelijk.
Ik geloof dat ik aan dit soort boeken toch meer plezier beleef dan ik voor mezelf toe wil geven :-).
Judas van Astrid Holleeder
Nog zo'n boek dat ik las omdat het toevallig in het huisje lag maar zelf nooit zou kiezen. Astrid Holleeder schrijft in dit boek over haar broer, de crimineel Willem Holleeder. Een waanzinnig verhaal over een man die zijn familie terroriseert, afperst en met de dood bedreigt. Ontzettend moedig dat deze dame met dit verhaal naar buiten durfde te komen.
Soms wat langdradig, maar al met al met plezier gelezen.
Je hebt wél iets te verbergen van Maurits Martijn en Dimitri Tokmetzis
Dit boek zou eigenlijk iedereen moeten lezen die zich bezighoudt met mailverkeer, Whatsapp, Facebook, Twitter, Internet, mobiele telefoons, etc.
Ik zat meerdere keren met mijn oren te klapperen.
Het gaat er in dit boek om hoeveel er over jou bekend is en gedeeld wordt als je gebruik maakt van het internet. Wist je bijvoorbeeld dat de belastingdienst gegevens opvroeg bij beheerders van parkeerapps om fraude op te sporen? En dat ze die gewoon kregen van de beheerders? Totdat één beheerder zich afvroeg of dat wel mocht; het gaat immers om privé gegevens. De rechter gaf parkeerbeheer gelijk en sindsdien mag de belastingdienst het niet meer vragen. Maar had deze beheerder niet aan de bel getrokken, dan had de belastingdienst hier gewoon mee door gegaan zonder zich íets van de privacyregels aan te trekken.
Vanavond op het nieuws: Duo ( die van de studiefinanciering) vraagt gegevens op van de reizigers bij het openbaar vervoer om fraudeurs op te sporen. Mag niet! Is privé!
Zodra jij inlogt op bijvoorbeeld Facebook wordt jouw data geveild en de hoogste bieder mag een advertentie plaatsen. Binnen een halve seconde!
En wat bijvoorbeeld als je zorgverzekeraar korting wil geven op jouw premie als je door het dragen van een FitBitkan laten zien dat je gezond leeft? Klinkt onwaarschijnlijk... maar zo onwaarschijnlijk is het dus niet.
Wat nou als banken jou pas een lening gaan verstrekken nadat ze jouw vrienden hebben gecheckt via social media? Pas als hun sociale klasse hoog genoeg is, is het voor de bank aannemelijk dat de kans groot is dat jij netjes je premie zal voldoen.
Het is voor de gebruiker totaal niet inzichtelijk wat er met onze data gebeurt.
Dit citaat van het allemaal wel goed samen: Facebook weet bij wie je gisteren op bezoek ging. De Belastingdienst zag hoe je er kwam. Apple hield bij hoe lang je er bleef. Samsung hoorde wat je er zei. En Google wist al dat je het van plan was.
Ik gebruik de computer en smartphone veel, maar ik heb er verder weinig verstand van. Toch was het boek voor mij makkelijk te begrijpen. Echt een múst read voor iedereen!!!
Selma van Carolijn Visser
Een heel aangrijpend verhaal over een Joodse vrouw, Selma de Vos. In de oorlog weet ze te ontkomen aan de nazi's. Als ze in Cambridge studeert leert ze een Chinese man kennen en ze gaat met hem in China wonen. Hij is wetenschapper in de psychologie, maar onder het regime van Mao wordt dat vak niet erkend en het tij keert. Als buitenlander is Selma sowieso een verdacht persoon. Selma zit klem in China: omdat ze geen Nederlands staatsburger meer is kan ze niet terug naar Nederland. Selma en haar man worden gevangen genomen en de kinderen moeten op jonge leeftijd alleen verder. Het verhaal loopt niet goed af. Carolijn Visser heeft dit boek prachtig geschreven. Ik las het in één ruk uit. En ik zie hier ook een hele mooie film in.
De geveugelde van Arthur Japin
De boeken van Arthur Japin lees ik altijd graag. De gevleugelde gaat over de Braziliaan Alberto Santos-Dumont. Hij droomt ervan te kunnen vliegen. Als hij naar Parijs verhuist maakt hij samen met Albert Chapin zijn droom waar. Hij is de eerste die een gemotoriseerde vlucht maakt.
De recensies over dit boek zijn niet zo heel erg lovend, maar ik vond het een prachtig verhaal.
Bijna een Gabriel Garcia Márquez-achtige sfeer (hoewel de boeken van Márquez vele malen mooier zijn).
Ik hoopte eigenlijk dat de heren Nungesser en Coli, de vliegeniers die als eersten de Atlantische Oceaan overvlogen (zie link ) ook nog een bijrol zouden spelen, het waren immers tijdgenoten, maar dat was helaas niet het geval. Van Coli wordt beweerd dat hij verre familie was. Tijdens een vakantie in Frankrijk hebben we op de klippen van Etretat een monument bezocht dat daar staat ter nagedachtenis aan Nungesser en Coli. Hun vliegtuig met de naam L'oiseau Blanc daar voor het laatst is gezien. Ze zijn tijdens hun transatlantische vlucht omgekomen en ieder spoor ontbreekt. Stay tuned voor deel 3!
Gisteren hoorde ik eindelijk weer eens een nummer van Nothing But Thieves op de radio. Ik hoor ze daar zelden. Nothing But Thieves is een bandje dat ik nu een klein half jaartje volg. Meestal zoek ik de muziek op op youtube en op Rock Werchter heb ik ze live zien spelen. En toen ik ze gisteren zo random, tussen allerlei andere liedjes, op de radio hoorde, viel het me op hoe fijn het nummer was om naar te luisteren. De zanger heeft een hele mooie stem vind ik, en hij kan als hij wil een enorme scheur opzetten. Een paar maanden geleden plaatste ik hier en hier al eens een nummer van hun op mijn blog. En ik vind dat ze eigenlijk wel wat meer aandacht mogen krijgen. Daarom nog maar eens een plaatje van hun.
8 september komt hun nieuwe album uit. Ik ben benieuwd. En in november treden ze op in AFAS Amsterdam. Dus ik zou zeggen... gaat het horen, gaat het zien.
Zoals elk jaar plaats ik na de vakantie graag een overzichtje van de boeken die ik deze zomer las.
Ik vind het altijd leuk om bij anderen ideeën op te doen en ik hoop dat ik anderen ook weer inspireer met mijn boekenlijstje. Enne... ik mag dan wel meer dan 100 boeken op mijn e-reader hebben, maar dat krat met boeken moest gewoon mee hoor :-).
Zonder moeder van Karina Schaapman
Dit boek plukte ik op goed geluk van een boekenkastje in het buurtcentrum. Zo'n kastje waar je boeken weg mag leggen en mee mag nemen.
Het gaat over een meisje van Indische afkomst die eind jaren '60 opgroeit. In eerste instantie samen met haar moeder. Maar als haar moeder een relatie krijgt met iemand uit het circus, en als ze bij het circus gaat wonen breken er betere tijden aan. Karina voelt zich er helemaal thuis. Maar als haar moeder ziek wordt moet ze als 13-jarige voor zichzelf zorgen. Een sociaal netwerk hebben ze niet. De buren accepteren hun niet als 'Indo's'. Ze verwaarloost zichzelf. Ze moet bij haar vader gaan wonen die ze nog nooit heeft gezien en door wie ze heel slecht behandeld wordt. Ze leidt uiteindelijk een leven via kraakscene, prostitutie, de entourage van Herman Brood, naar de politiek. Ik vond het een aangrijpend boek over een sterke vrouw. Bijzonder dat ze zich als politica zo bloot durft te geven.
Vrij man van Nelleke Noordervliet
Een roman van Nelleke Noordervliet is eigenlijk altijd fijn om te lezen, vind ik.
Deze was echter iets ingewikkelder. Het verhaal gaat over Menno Molenaar, een man uit de middeleeuwen. Het boek begint met de ontmoeting tussen de schrijfster en Menno. Menno studeert aanvankelijk geneeskunde, maar wordt via allerlei omwegen een soort spion voor Johan de Witt. Na een geweldadige actie gaat hij op de grote vaart. In Nieuw York probeert hij een nieuw leven op te bouwen. De schrijfster loopt deels in het nu met Menno Molenaar mee, en dat maakt het verhaal wat ingewikkeld. Dit naast allerlei intriges die spelen maakte het voor mij een lastig boek. Ik was er vóór de vakantie in begonnen en merkte dat het verhaal beter te volgen was toen ik lekker door kon lezen in de vakantie.
De levens van Jan Six van Geert Mak
Ik ben écht fan van Geert Mak. Wat heeft die man een kennis en wat kan hij goed vertellen. De levens van Jan Six gaat over een aantal generaties van de rijke koopmansfamilie Six in Amsterdam. De familie verzamelt al sinds de 16e eeuw kunstvoorwerpen en ook gebruiksvoorwerpen en geschriften zijn eeuwen lang bewaard gebleven. Tot en met de balboekjes aan toe :-). Aan de hand van de voorwerpen in het huis van de familie Six aan een Amsterdamse gracht beschrijft Geert Mak het leven van de Jannen Six en maakt hij door de voorwerpen de geschiedenis bijna tastbaar. De oude familie Six ging om met de groten der aarde van die tijd: Rembrandt, Vondel, Nicolaas Tulp, etc. Het leuke was dat veel figuren uit dit boek ook voorkwamen in het leven van Menno Molenaar uit het boek van Nelleke Noordervliet. Ik las deze twee boeken vlak na elkaar en door de duidelijke beschrijvingen van Geert Mak kon ik het verhaal van Menno Molenaar ook beter plaatsen. Ik vind het jammer dat ik in de vakantie geen toegang had tot internet want ik had graag de kunstwerken die hij beschreef opgezocht. Dit boek vind ik écht een aanrader!
Na wat zwaardere kost is het altijd fijn om even bij te komen met een wat luchtiger boek:
DJ van Kluun
Tja... een lekker tussendoortje. Niets meer, niets minder. Een lekker vlot verhaal over een man die na een scheiding de kans krijgt om een tijdje mee te gaan als journalist met een jeugdvriend die inmiddels een wereldberoemde DJ is. Samen gaan ze naar het Burning Man Festival midden in de woestijn van Nevada waar ze betrokken raken bij een schandaal. De Burning Man heeft altijd een bepaalde aantrekkingskracht op mij. Alles wat ik daar over lees of zie verslind ik bijna. Het is een feest midden in de woestijn. Ineens is daar een stad met allemaal gekke dingen en gekke mensen, en na afloop mag er niets meer van te zien zijn. Er wordt ook altijd een marathon gehouden. Het lijkt me te gek om daar midden in de woestijn, 's ochtends vroeg als iedereen nog dik aan het feesten is, een marathon te lopen. Hij staat nog op mijn lijstje zegmaar... en ik denk dat hij daar altijd zal blijven staan...
Het is op mijn werk bij de tandarts eigenlijk altijd druk, maar na de vakantie is het echt altijd gekkenhuis. De praktijk is 3 weken dicht geweest. De mailbox stroomt over. De telefoon staat de eerste dagen niet stil omdat veel mensen tijdens onze vakantie klachten hebben gekregen en blij zijn dat ze eindelijk weer bij ons terecht kunnen. En veel mensen zeggen hun afspraak af omdat ze toch nog een dagje weg gaan, of toch nog even op vakantie gaan. Of zijn het zodanig vergeten dat ze helemaal niet op komen dagen... Maar... éénmaal in het ritme is het werken ook wel weer fijn en gezellig met mijn collega's.
Gisteren zat ik weer even door mijn vakantiefoto's te scrollen.
En tja... ik wil terug. Het duurt weer een paar weken voordat ik weer naar ons zomerhuisje kan en ik mis het. Het fijnste waren de avonden waarop ik met de kinderen naar het strand ging.
Jip met zijn gitaar. Samen genieten van de zee, die altijd maar in beweging is. Genieten van de ondergaande zon.
Die gitaar was echt een schot in de roos.
Vorig jaar kreeg Jip hem van een paar klasgenoten. Hij had al vaker om een gitaar gevraagd, maar ik dacht dat het een bevlieging zou zijn en schaarde het onder de categorie 'verloren investering'. Nou ja... hij doet bijna niet anders als tokkelen op zijn gitaar. Een paar maanden geleden kreeg hij een tweede gitaar van een vriendin van mij en kocht hij ook een elektrische gitaar met een versterker. Het wordt een hele verzameling. Zo leuk om te zien hoe hij zichzelf muziek leert spelen.
Een liedje over een gitaarman vandaag in de zwijmel. Van Elvis. Omdat het deze week 40 jaar geleden was dat Elvis overleed.
De vakantie is weer voorbij. We hebben 3 heerlijke weken vrij gehad. We hadden eigenlijk gewoon een simpele vakantie. Bijna 3 weken in ons huisje bij zee, en tussendoor een weekendje met de tent naar onze vertrouwde stek in Duitsland. Eigenlijk heb ik vooral genoten van het niets hoeven. Kijken wat de dag je brengt. Mijn vriendin omschreef het zo mooi: Je laten leiden door de sfeer en de zin van de dag. En dat was heerlijk. Omdat dat thuis eigenlijk nooit kan. Er is altijd wel iets dat moet, of niet kan wachten tot morgen. Of maar vast gedaan kan zijn, omdat er morgen vast weer heel veel te doen is.
Ik heb genoten van het strand, van fietstochtjes, van onze mooie tuin... Op regenachtige middagen deden we een spelletje, of maakte ik eindelijk een haakwerkje af dat al een jaar lang lag te wachten. Ondanks het wisselvallige weer (we hebben 1dag op het strand kunnen liggen, in Duitsland, langs de Rijn en het zwembad hebben we dit jaar niet eens opgezet) hebben we écht een hele fijne vakantie gehad. En mijn tas met boeken (die moest gewoon weer mee, ondanks dat er meer dan 100 boeken op mijn e-reader staan... je zou eens zonder komen te zitten :-))) ) die is bijna helemaal gelezen. Blog hierover volgt...
Nu zijn we nog een weekend thuis voordat we weer aan de slag gaan. En het begint een beetje te kriebelen hoor. Een beetje zenuwachtig word ik wel. 29 augustus begint mijn opleiding. Twee middagen in de week ga ik naar Breda om een opleiding te doen tot coupeuse. En ik ben zo benieuwd hoe ik het in hemelsnaam ga bolwerken. Van de 3 vrije dagdelen in de week, blijft nog maar 1 ochtend over. En daarop zal ik de boodschappen en het huishouden moeten doen. Naast de opleiding zal er ook huiswerk gemaakt moeten worden. Naaien, patroontekenen, examen opdrachten. En als ik dan ook nog het sporten een beetje bij wil houden... Ik ga het wel zien. Voorop staat dat ik enorm veel zin heb om eraan te gaan beginnen!
Daarom vandaag een liedje over Fashion in de Zwijmel. Van David Bowie. Om alvast een beetje in de stemming te komen.
Donderagavond zat ik wat heen en weer te klikken op social media en ik dacht laat ik eens kijken wat trending is op Twitter.
Linkin Park was trending.
Raar, vond ik... want er was bij mijn weten geen optreden ofzo in Nederland.
Ik klikte verder en las dat zanger Chester was overleden.
Ik vloog naar boven om dit verdrietige nieuws aan Jip te vertellen. Jip is al een paar jaar fan van Linkin Park en dankzij Jip ben ik ook vaker naar deze muziek gaan luisteren.
Jip zei dat hij het net gelezen had...
Ik vroeg of hij spijt had van onze (of eigenlijk mijn) beslissing om een paar weken geleden op Rock Werchter niet voor Linkin Park te kiezen maar voor de Foo Fighters...
Hij wist het niet. Hij vond het wel raar dat het er nooit meer van gaat komen om deze band live te zien. Jip vond het ook heel erg dat Chester zelfmoord heeft gepleegd. Hij heeft er slecht door geslapen vannacht.
We hadden er nog even een gesprekje over. Dat het eigenlijk maar een raar gegeven is dat iemand die zo depressief is toch zichzelf zó kan geven bij optredens.
En ik prijs mezelf maar weer gelukkig dat ik écht géén idee heb hoe het is om je depressief te voelen. Laat staan hoe het moet zijn om je zo te voelen dat de dood de enige uitweg is.
Ik plaats twee nummers van Linkin Park in deze zwijmel.
Het eerste nummer heet Heavy. Ik kies voor de uitvoering op Rock Werchter... (Die we dus helaas niet gezien hebben...)
En jemig... ja... heavy...
Zeker nu we weten wat we nu weten...
I don't like my mind right now
Stacking up problems that are so unnecessary
Wish that I could slow things down
I wanna let go but there's comfort in the panic
And I drive myself crazy
Thinking everything's about me
Yeah I drive myself crazy
'Cause I can't escape the gravity
I'm holding on
Why is everything so heavy?
Holding on
To so much more than I can carry
I keep dragging around what's bringing me down
If I just let go, I'd be set free
Holding on
Why is everything so heavy?
You say that I'm paranoid
But I'm pretty sure the world is out to get me
It's not like I make the choice
To let my mind stay so fucking messy
I know I'm not the center of the universe
But you keep spinning round me just the same
I know I'm not the center of the universe
But you keep spinning round me just the same
I'm holding on
Why is everything so heavy?
Holding on
To so much more than I can carry
I keep dragging around what's bringing me down
If I just let go, I'd be set free
Holding on
Why is everything so heavy?
I know I'm not the center of the universe
But you keep spinning round me just the same
I know I'm not the center of the universe
But you keep spinning round me just the same
And I drive myself crazy
Thinking everything's about me
I'm holding on
Why is everything so heavy?
Holding on
To so much more than I can carry
I keep dragging around what's bringing me down
If I just let go, I'd be set free
Holding on
Why is everything so heavy?
Why is everything so heavy?
Why is everything so heavy?
En ik dacht het geheel iets luchtiger af te sluiten door een cover van Adèle te plaatsen: Rolling in the Deep. Maar ja... eigenlijk is deze net zo hartverscheurend om naar te luisteren...
Ik vind er niks aan, al die grootheden in de muziek die overlijden...
Gisteren kregen we eindelijk de uitslag van Jip's examen.
Nu pas? Ja, nu pas!
Omdat hij op speciaal onderwijs zit en staatsexamen moest doen, had hij pas gisteren zijn laatste mondelinge examen. Hoe stom het precies allemaal geregeld is schreef ik hier.
Van de 8 vakken die mijn zoon kon halen, heeft hij er 7 met een voldoende afgerond.
Hij had een nipte onvoldoende voor natuur/scheikunde. Apetrots op dit resultaat!
Hij was op basis van zijn cijferlijst onder voorbehoud en mits hij zijn certificaten zou halen, aangenomen op de koksopleiding.
Vanmorgen belde ik gelijk met zijn nieuwe school om te vragen of hij ondanks die ene onvoldoende toch mag komen. Helaas... ze zijn daar al met vakantie.
Tot 21 augustus is het dus nog niet zeker naar welke school hij gaat.
Omdat Jip, als hij gewoon een VMBO-examen had gedaan, met deze cijfers gewoon een diploma had gehad, neem ik aan dat ze op de koksschool niet moeilijk gaan doen over die ene onvoldoende.
Ik zou dat wel heel flauw vinden. Maar ja... Ik ben niet degene die beslist.
Ik ga er wel van uit dat het allemaal wel goed gaat komen.
Dus...
Een flauw liedje in de zwijmel van de Swedish Chef.
En een foto van een voldane moeder en zoon na een heerlijk etentje om het supergoede resultaat te vieren.
Jullie zijn natuurlijk allemaal benieuwd hoe Rock Werchter vorig weekend was...
En met name het concert van de Foo Fighters.
Nou... We hadden de tijd van ons leven!
Voor Jip een beetje sneu, want hij is pas 17 en hij heeft nu al zo ongeveer het beste gezien dat hij ooit zal gaan zien in zijn leven. Althans... naar mijn mening. Veel beter dan dit gaat het niet worden.
Alhoewel het volgens kenners zéker niet het beste optreden was dat de Foo Fighters ooit gedaan hebben. Voor ons een reden om ooit, als we de gelegenheid hebben, nog eens te gaan kijken of het écht niet beter kan. Wat een energie! Wat een muziek! Wat geweldig!
Jip heeft zo enorm staan genieten. En ik genoot volop mee. Bij de langzame nummers kreeg ik van hem een arm om me heen en voelde ik af en toe een kus op mijn kruin of in mijn nek.
Hij was zo lief... En dat hij en plein publiek zijn moeder knuffelt... Heerlijk joch!
We hebben die zondag dat we op Werchter kwamen eigenlijk maar 3 bands gezien.
Nothing but Thieves... check deze even... Een hele fijne band. Ik heb weleens eerder wat van hen geplaatst in de zwijmel. Beetje jammer dat ze zonder ons al begonnen waren en maar 40 minuten optraden.Maar een band die volgens mij nog heel ver gaat komen.
En Rag'n Bone Man. Ook leuk. Mooie stem en natuurlijk bekende hits. Dat zorgt altijd voor een leuke sfeer in de tent.
Verder heerlijk gechilld op de wei voor het podium.
De terugreis was hel. Het optreden was niet van dien aard dat we, om de grote drukte voor te zijn, wat eerder weg wilden gaan. Om 1 uur was de grote finale met vuurwerk. Daarna liepen we de meute achterna weer terug naar het parkeerterrein. Om 1.47 appte ik Mr.C. dat we bij de auto waren.
Vervolgens gebeurde er anderhalf uur niets. Noppes. Nada. Geen beweging in te krijgen. Pas om kwart over drie ging de boel een beetje rijden en konden we het parkeerterrein af.
Natuurlijk nam ik bij Antwerpen een verkeerde afslag waardoor de tomtom me de halve binnenstad doorstuurde. Gelukkig was het niet druk op de weg op dat tijdstip. Maar ik had wel knallende koppijn van de spanning en de slaap.
Om kwart voor 5 waren we thuis... Als dat geen Rock&Roll is... op maandagmorgen thuiskomen als het al licht is en de vogeltjes alweer fluiten.
Ik plaats geen nummer van het optreden vandaag. Ik heb gekozen voor een mooi en rustig akoestisch nummer van de Foo Fighters. Het nummer heet Ballad of the Beaconsfield Miners.
Er zit een mooi verhaal achter wist Jip me te vertellen.
In 2006 stortte er in Australië een mijn in. Er waren twee overlevenden en deze mannen hebben 14 dagen vastgezeten voordat ze bevrijd konden worden. Via een schacht konden ze levensmiddelen krijgen en ze vroegen ook om een ipod met muziek van de Foo Fighters. Dave Grohl (de zanger van de FF) stuurde een boodschap waarin hij zei dat, als ze het zouden overleven, dat ze dan welkom waren als gasten op zijn optreden. Dave was enorm geroerd dat zijn muziek mensen door moeilijke tijden kon slepen. Voor deze mijnwerkers schreef hij deze song, en hij heeft het bij een optreden voor de mijnwerkers gespeeld. Mooi verhaal toch?
Al een jaar of wat zit het me dwars.
Qua ontwikkeling sta ik de afgelopen tijd een beetje stil als het op leren aan komt.
Ik heb er met vriendinnen vaak genoeg gesprekken over gehad.
Wat wil ik, wat kan ik, wat vind ik leuk?
Welke opleiding zou ik nou leuk vinden om te doen? Wat is haalbaar?
Wat zou ik kunnen combineren met mijn huidige baan?
Ik kwam er maar niet uit. Laat staan dat ik iets kon besluiten.
Een paar maanden geleden besloot ik er niet meer over te piekeren.
Ik wist dat er een moment zou komen dat ik dacht: 'Dit gaat het worden'!
Ik had hier echt het volste vertrouwen in.
En het ging zoals ik dacht dat het zou gaan. Het Eureka moment kwam vanzelf.
En het gekke was... de keuze lag zo ontzettend voor de hand, dat het me verbaasde dat ik er nu pas mee kwam.
Ik ga een opleiding tot coupeuse doen!!!
Nou... als dat niet bij me past?!!!
Ik ben helemaal in mijn nopjes met mijn besluit.
Natuurlijk had ik een heel onhandig moment uitgekozen om uit te zoeken waar ik dat wilde doen.
Het bleek dat er niet echt een landelijk erkend diploma is.
Dus ik moest bij verschillende modevakscholen gaan informeren wat de mogelijkheden zijn, hoe het lesmateriaal eruit ziet, hoe de examens plaatsvinden, of het redelijk makkelijk te bereiken is, of de lestijden aansluiten bij mijn baan en vooral ook hoe de sfeer is. Ik zal er toch de komende 4 tot 6 jaar (echt!!! 4-6 jaar... ik schrok er ook van) minstens 1 keer in de week aanwezig zijn.
Alle modevakscholen in de buurt moest ik, vanwege de beginnende vakanties, binnen 1 week bezoeken.
Ik ben overal geweest... In 3 provincies. Van Middelburg tot Breda tot Rotterdam.
In Middelburg had ik ondertiteling nodig. Dat Zeeuws is echt niet te verstaan. Maar wel een oude rot in het vak waar ik ontzettend veel van kan leren.
In Rotterdam was het juist weer een multi-cultureel groepje (met een man :-) ). Maar de methode sprak me iets minder aan. En naar Rotterdam rijden vind ik op de één of andere manier niet zo leuk.
Breda, dát was het helemaal. Leuke klik met de lerares. Leuke groep mensen. Duidelijke methode. En vooral een wat hippere uitstraling dan de andere modevakscholen die ik bezocht. En het kan precies op mijn vrije dagen!
Dus... ik ga het allemaal leren: Verschillende modules als technieken, patroontekenen, kinderkleding, lingerie, avondkleding, galakleding, maatpakken... Leuk toch?
Natuurlijk gaat mijn hoofd gelijk weer stuiteren en ben ik in gedachten al bezig met mijn examenopdrachten ;-) .
We gaan het zien wat het brengt. En wat ik met al deze kennis ga doen.
Eerst maar eens lekker aan de slag in september.
Ik heb er zó ontzettend veel zin in!
