Zwijmelen op Zaterdag: Ave Maria

Ik zit wel in een lekkere muziekbubbel hoor deze week.
Sinds op 1e kerstdag de top 2000 begon op radio 2 staat de muziek bijna continu aan.
We kijken de top2000 a gogo. Er zijn mooie muzidocu's op ned. 3 (Och... die van George Michael...).
Ik val in slaap met mijn oortjes in en zodra ik wakker word gaat de muziek gewoon weer door. Morgenavond gaan we met het gezin meezingen met Queen. Een plaatselijke tributeband speelt op het poppodium in de stad. Zo'n zin in, zo met elkaar!

En gek genoeg plaats ik dan nu een zwijmel die níet in de Top 2000 staat.
Ik kreeg hem van de week door van mijn zwager en zus, als kerstgroet.
Het Ave Maria wordt hier gezongen door de Nederlandse Floor Jansen en de Finse zanger/bassist Marco Hietala. Ze spelen samen in de metalband Nightwish.
Ik vond het een bijzondere vertolking.

Top 18 van 2018

Het viel niet mee om een top 18 op te schrijven van 2018. 

Eigenlijk is het gewoon een pittig rotjaar geweest dat wat mij betreft afgesloten mag worden.
Maar... Tel je zegeningen is toch wel altijd mijn motto.
Dus hier komt-ie!

#1 Het examen

Dat was spannend.
In augustus 2017 begon ik met de opleiding tot coupeuse.
Voor het examen van de eerste module moest ik onder andere twee zelf ontworpen, op maat getekende en zelfgenaaide kledingstukken inleveren.
En ik slaagde hiervoor met een 10!
Ik was zelf stomverbaasd en supertrots.
Ik ben nu alweer langzaamaan begonnen aan de examenstukken voor de tweede module in mei.
De lat ligt hoog :-).

#2 Lesgeven

In oktober kreeg ik de vraag of ik les zou willen geven op de modevakschool waar ik de opleiding doe. Supertof!
Dit is zo wat ik wil! Ik ga zo ontzettend veel leren de komende tijd!
Ik mag mezelf nu dus ook docent noemen, bij Modevakschool Dutch Fashion in Breda.
Zo fijn dat ik mijn docent naast me heb staan. Iemand die vertrouwen in mij heeft. En mijn daardoor zelfvertrouwen geeft. Want daar ontbreekt het bij mij weleens aan. Ondanks dat er heel veel in mijn leven gewoon best wel goed gelukt is.

#3 Zeevonk

Tijdens onze vakantie in Ouddorp zagen we een aantal maal zeevonk.
Dit is een alg in zee dat fluoriserend oplicht als het water beweegt.
Uren en uren hebben we in het donker in de zee lopen spetteren, totaal verwonderd over wat we we zagen. We hebben het zelf niet op foto of film vast kunnen leggen. Hieronder een foto gepikt van de Telegraaf.

#4 Praag

We bezochten Praag.
Wat is dat een heerlijke stad. Zoveel te zien. Zoveel pracht en praal. Iedere wijk een andere sfeer. Vanwege de 35 graden heb ik niet alles kunnen zien wat ik wilde zien, maar misschien is dat juist een reden om nog een keer terug te gaan.

#5 20 jaar getrouwd 

De reden dat we Praag bezochten was dat ik Mr.C. al 20 jaar mijn man mag noemen.
Als je het hebt over tel je zegeningen, dan is dit wel een hele grote.

#6 Mr.C. 

Nu we het toch over hem hebben...
Ik was blij met hem dit jaar.
Samen hebben we ons langharig tuig door een lastige periode begeleid. We hebben hier goed samen over kunnen praten, vulden elkaar aan.
Mr.C. zit lekker in zijn vel. Komt moe maar blij thuis. En hoewel ik zelf de knop om heb moeten zetten: hij was degene die me een paar weken geleden optilde en weer op de juiste manier met mijn benen op de grond zette toen ik het een paar weken geleden na gebeurtenissen op mijn werk zelf niet meer zag. Dankbaar voor dit alles...

#7 Ouddorp

We kwamen er dit jaar niet vaak, in ons huisje in Ouddorp. Maar als ik er ben, dan ben ik echt op mijn eilandje van rust, waar de hectische wereld even niet bestaat. De zee, het strand, de natuur, de tuin met de planten en de vogeltjes. Ik hou van die plek en ben dankbaar dat we het hebben.

#8 Het jaarlijkse 'trainingsweekend' met Kleine Tas

Net als vorige jaren dook ik ook dit jaar een keer een weekend onder in Ouddorp met mijn vriendin Kleine Tas. Met genoeg voor een weeshuis aan lekkers praatten we uitgebreid bij en genoten we van de natuur. Een weekend met Kleine Tas is altijd zo fijn. We hebben intussen onze eigen rituelen en ongeschreven afspraken. Zoals géén winkel bezoeken. Gelukkig telt de SRV-wagen niet mee ;-).
Het is inmiddels een traditie geworden in het vroege voorjaar. Dus hoog tijd om hem weer te plannen.

#9 Soldaat van Oranje

Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar Soldaat van Oranje was toch wel een topper dit jaar. Niet alleen de musical, maar ook het feit dat ik hem mocht zien samen met mijn vriendin J., haar dochter I. en mijn Prulleke. We zijn al sinds de Havo bevriend, en we beseften dat het niet vanzelfsprekend is dat we dit samen konden gaan doen.
Ik was de laatste Nederlander die daar nog naartoe moest. Hou eigenlijk niet zo van musicals. Maar mijn Prulleke was met school geweest en ik MOEST deze gaan zien van haar.
Het was echt de moeite waard: het zat prachtig in elkaar!

#10 Mijn vader werd 70

We vierden mijn vaders 70e verjaardag.
Een boottochtje. Sushi eten. De hele club bij elkaar.Goud!
Dankbaar dat hij met zijn 70 jaar nog zo gezond, fit en vooral mijn lieve Paatje is.
En natuurlijk moest het zooitje ongeregeld weer met het servies gaan lopen zitten te spelen.

#11 Werchter
Met mijn langharig tuig bezocht ik Werchter. Het hoogtepunt zou Pearl Jam moeten zijn, maar het meest genoten hebben we van Stone Sour. Moeders deed een stapje terug toen Jip in 'the pit' sprong. Genoten van hoe hij los ging. En elkaar plechtig beloofd dat we, zolang als het kan, samen ieder jaar een keer een festival bezoeken. Al moet hij zijn oude moedertje later in een rolstoel voortduwen.

#12 Gewonnen kaarten voor Concert@Sea. 

Concert @ Sea was een festival waar ik al heel lang eens heen wilde.
Hoe leuk was het dat ik kaarten won en Kleine Tas mee wilde.
Vanuit Ouddorp lekker op de fiets erheen. Genoten van o.a. (natuurlijk) Blöf, met het Zeeuws Philharmonisch Orkest en Danny Vera. Op de fiets het klote eind weer terug. Totaal geen idee hebbend waar we waren (alles ziet er zo anders uit in het donker en alles leek op elkaar) maar dit niet laten merken en op goed geluk ineens voor de ingang van het park staan :-).

#13 Muziek

Sowieso muziek. Het lijkt wel of er steeds meer muziek in mijn leven komt.
Veel optredens gezien. 2x Legends of Rock met Arie Rambambassie :-).
2x Danny Vera (CAS en Parkpop). Mijn favoriete bandje The Wolff met de leukste (maar veulste jonge) gitarist/zanger op aarde, op parkpop. Werchter. 2x Pink Floyd Tribute bands. En mijn kinderen gaan steeds meer muziek maken. Zo mooi om te zien hoe ze daarin groeien. En fijn ook. Dat ik mensen om me heen heb met wie ik de liefde voor muziek kan delen!

#14 Pink Project

De tributeband Pink Project treedt jaarlijks op in het Omniversum in Den Haag. Dit jaar was ik erbij met Jip. Heerlijk achteroverleunend in de bioscoopstoelen genoten van indrukwekkende beelden met onze lievelingsmuziek. Bij Comfortably Numb sloeg hij zijn arm om me heen, kreeg ik een kus op mijn hoofd en heb ik huilend liggen luisteren. Tranen omdat ik zo ontiegelijk veel van hem hou.

#15 Nog meer muziek van de Puberella

Het is zo mooi om te zien hoe mijn Prulleke dit jaar groeide met muziek maken. Ze is behoorlijk allround: akoustisch gitaar, ukelele, piano, keyboard, zang. Ze spiekt op youtube hoe het moet en maakt het zich allemaal eigen. Ze schrijft haar eigen songs. Ze heeft muziek als examenvak en won dit jaar met haar klas de Rijks Music Awards. Ze was zo trots... En ik ook!

#16 Bioscoop

Ik heb ontdekt dat het helemaal niet eng of erg is om in mijn eentje de bioscoop te bezoeken.
Ik ga regelmatig naar filmhuisfilms en ik krijg daar niet altijd iemand uit mijn omgeving voor mee.
Het zijn geen spannende kaskrakers, maar ik ben nog niet één keer teleurgesteld naar huis gegaan. Sterker nog. Alle films die ik zag waren op hun eigen manier mooi!

#17 De mensen om me heen

Ik voel me gezegend met de mensen om me heen. Bij al mijn vriendinnen kon ik dit jaar terecht voor raad, een goed gesprek, een lach of een traan. Dankbaar. Voor mijn vriendin bij wie we op haar bruiloft mochten zijn. Voor de vriendin die me een dagje sauna gaf en die haar programma gewoon omgooide toen ik een week te vroeg op de stoep stond :-). Voor de vriendin met wie ik zo lekker kon wandelen en praten. Voor mijn vriendin met wie ik dagelijks even app, als het 09.09 uur of 10.10 uur, of nog mooier 11.11 uur of 22.22 uur is. Voor mijn buren. Dankbaar dat mijn buurvrouw er ook is voor Jip. Dankbaar voor mijn familie.Voor mijn zus, tegen wie ik eigenlijk niks hoef te zeggen.
Ik heb de laatste weken andersom ook zoveel blijken van waardering gekregen van mensen die dankbaar zijn voor dingen die ik voor hun deed. En dat vind ik dan ook weer mooi.

#18 Mijn langharig tuig

Eigenlijk had deze op nummer 1 moeten staan. Maar het is een lastig verhaal en ik moest er even over nadenken wat ik hierover ging zeggen.
Ik ga zeggen dat het beter gaat Jip.
Hij maakt voorzichtig plannen voor het volgende schooljaar.
Hij accepteert hulp en blijft met problemen naar ons toekomen, Godzijdank.
Hij regelde een baantje voor de zomer: samen met een standhouder gaat hij alle bekende Metal-festivals langs om merchandise te verkopen. Helemaal in zijn straatje!

En ik neem alvast een voorschot op  #19 van volgend jaar.
Want dat is deze kerstvakantie. Ik vind het heerlijk om lege dagen te hebben. Te kunnen denken: niet alles hoeft nu, want morgen is er ook nog tijd. Heerlijk om uit te kunnen slapen. De top 2000 te kunnen luisteren. Het hardlopen weer op te pikken. Ik heb maar 2 afspraken gepland staan, waar ik ook ontzettend veel zin in heb. En de rest van de vakantie is tijd voor mezelf, mijn gezin, mijn opleiding en achterstallig huishouden. Ongeveer in deze volgorde.
Dus, mocht je me niet zien de komende weken: ik zit weer lekker in mijn cocon!

Zwijmelen op Zaterdag: The Power of Love

Het is kerstvakantie! 

Nooit eerder was ik er zo aan toe als nu. 

Ik verheug me zo op lege dagen. Ik heb expres weinig afspraken gepland. 

Met kerst blijven we altijd lekker met ons viertjes thuis. Uitgebreid ontbijten. In pyjama blijven hangen. Lekker koken. Tegen een uur of vier bedenken of je je nog gaat aankleden om te besluiten om toch maar in je huiskloffie aan de kertsdis plaats te nemen. 

Ik heb huiswerk te doen. Een naaiopdracht. Een goedgekeurde examentekening dus er mag een proefmodel komen. Ik heb een examenidee dat ik nog moet uitvogelen. Ik wil weer wat leuke dingetjes naaien voor No Guts No Glory. 

Achterstallig huishouden. 

Dusssss.... genoeg te doen.

En ik verheug me op de top 2000. Dat vind ik altijd zo heerlijk op het einde van het jaar.
Als het even kan gaat de radio aan!

Vandaag plaats ik een kerstliedje.
Van de meeste kerstliedjes krijg ik oorpijn: haat aan die stomme arresleebelletjes die ze onder al die hysterische kerstliedjes stoppen.
Maar deze.... 
Het is er één die wonder boven wonder nog ontbreekt in het zwijmeloverzicht. 

Een nummer waarbij bij mij de radio altijd een tandje harder gaat. Eentje om lekker bij mee te brullen. 

The Power of Love van Frankie Goes to Hollywood. 

Gauw even rechtgezet.

Make love your goal!
Dat is mijn kerstboodschap voor jullie allen...

Uiteindelijk is liefde alles wat ertoe doet. 

I, feels like fire

I'm so in love with you
Purge the soul
Make love your goal

The power of love
A force from above
Cleaning my soul
Flame on burn desire
Love with tongues of fire
Purge the soul
Make love your goal

I'll protect you from the hooded claw
Keep the vampires from your door
When the chips are down
I'll be around

With my undying, death defying
Love for you
Envy will hurt itself
Let yourself be beautiful
Sparkling love, flowers
And pearls and pretty girls
Love is like an energy
Rushin' in, rushin' inside of me

The power of love
A force from above
Cleaning my soul
Flame on burn desire
Love with tongues of fire
Purge the soul
Make love your goal

This time we go sublime
Lovers entwine, divine divine
Love is danger, love is pleasure
Love is pure, the only treasure

I'm so in love with you
Purge the soul
Make love your goal

The power of love
A force from above
Cleaning my soul
The power of love
A force from above
A sky-scraping dove

Flame on burn desire
Love with tongues of fire
Purge the soul
Make love your goal

I'll protect you from the hooded claw
Keep the vampires from your door

Pink Project: On the Turning Away

Gisteren heb ik met mijn langharig tuig (AKA Jip) zo'n unieke voorstelling beleefd!
De coverband Pink Project (die alleen maar muziek maakt van Pink Floyd) treedt eens per jaar op in het Omniversum in Den Haag.
Op de koepel worden dan prachtige beelden vertoond en vooraan, voor het scherm, speelt de band muziek.
Al een paar jaar had ik daar met Jip heen willen gaan, maar de voorstelling was steeds al uitverkocht voordat ik er erg in had. Dit jaar ben ik de band gaan volgen via Facebook, en bij ik bij de start van de kaartverkoop direct achter de computer gedoken om kaarten te kopen. En we waren erbij!
Het was zo'n leuke ervaring.
Mijn zoon en ik kennen de muziek van Pink Floyd van achter naar voren en we zaten er helemaal in.
Lekker achterover hangend in de stoelen... de muziek en de beelden binnen laten komen...
Ik wil vaker zo'n ligconcert! De muziek van Pink Floyd leent zich hier prima voor.

De beelden die ik in deze blog plaats zijn van vorig jaar, maar dit nummer werd gisteravond ook gespeeld. Het geeft een aardig beeld van hoe het gisteravond was.
Hoogtepunt waren de laatste nummers, onze favorieten: Comfortably Numb en Shine On.
Mijn langharig tuig sloeg een arm om me heen, ik kreeg een kus op mijn haar en samen, in elkaars armen, hebben we liggen luisteren. Ik in tranen.
Want God, wat houd ik veel van dat joch. En het is even een tijdje niet zo lekker gegaan met hem, maar gelukkig gaat het steeds beter. Ik heb hem in gedachten keihard toegeroepen: Shine on, you crazy diamond! En ik hoop dat hij in 2019 gaat shinen zoals hij nog nooit geshined heeft!

Queen: @Live Aid

Ik ben al een paar weken in een Queen-fase hoor... sinds ik met mijn Langharig Tuig en mijn Puberella de film "Bohemian Rhapsody" zag, over het leven van Freddie Mercury.
Het moment dat hij het podium opkomt bij Live Aid... kippenvel!

De afgelopen week zag ik  (wegens tijdgebrek in etappes) de docu over Queen terug die vorige week op vrijdagavond werd uitgezonden. Het laatste stuk keken Mr.C. en ik samen.
Allebei in tranen. Wat een artiest was Freddie. Wat zou er nog voor muziek gekomen zijn als hij nog had geleefd... En die drummer, Roger Taylor... Tijdens de film werd ik verliefd op hem.
Hij heeft intussen het uiterlijk van de ideale opa...wat een lieve blik heeft die man in zijn ogen...

De docu sloot af met het tribute voor Freddie in Wembly, na zijn dood, met de weergaloze vertolking van George Michael van Day's of our Lives. Ik ben zo'n weekdiertje... nog meer tranen.

Ik wilde eigenlijk gewoon weer een liedje kiezen van Queen voor deze zwijmel. Maar scrollend door Youtube kon ik geen keuze maken. Dus ik plaats gewoon het het hele optreden van Queen op Live Aid. Kan je zelf een liedje kiezen dat je leuk vindt. Of gewoon lekker alles luisteren!
Het is wat mij betreft één van de beste optredens ooit!

Zwijmelen op Zaterdag: The Show must go on

Hebben jullie hem al gezien? De film over Freddie Mercury'? "Bohemian Rhapsody"?
Dinsdagavond ben ik samen met mijn langharig tuig en mijn puberella naar de bios geweest.
Wat een heerlijke film was dat.

Deze film móest ik samen met mijn zoon gaan zien!
De liefde voor muziek van mijn langharig tuig begon een jaar of 10 geleden bij Queen.
Via o.a. Pink Floyd, Linkin'Park, The Peppers, Pearl Jam, The FooFighters raakte ik hem, op muziekaal gebied, een beetje kwijt bij de obscure 'death metal-bandjes'. Maar die dinsdagavond hebben we weer heerlijk genoten van deze mooie film en geweldige muziek.

Die dinsdagochtend had ik het bericht gekregen dat mij oom P. is overleden.
Ik weet nog dat mijn moeder (het zal zo'n kleine 30 jaar geleden zijn geweest toen Queen "The Show must go on" vlak voor het overlijden van Freddie Mercury uitbracht) had verteld dat ome P. dit nummer wilde laten draaien op zijn uitvaart. Ik heb dat altijd een mooie en bijzondere keuze gevonden.
Het was bijzonder om juist die avond dit nummer in vol ornaat in de bioscoop te horen.

Ik heb geen idee of hij, nu het een kleine 30 jaar later zover is, nog steeds voor dit nummer heeft gekozen. Maar ik heb zelf bij het horen van dit nummer altijd even aan ome P. moeten denken.
Ik vind wel dat het bij hem past...

Hij was de gene die ons uit de brand hielp toen we plotseling gingen trouwen. Ook die dag was een beetje 'the show must go on'. Een heel mooi genereus gebaar voor zijn nichtje... ik zal het, mijn hele leven lang, nooit vergeten en er altijd dankbaar voor zijn.

Zwijmelen op Zaterdag: Turn! Turn! Turn!

Ik begin de zaterdag met het laatste liedje dat ik gisteravond vannacht op weg naar huis in de auto hoorde:
Turn! Turm! Turn! van the Birds.

Ik hoor vaak van mensen dat ze mijn geduld bewonderen.
Ik kan heel geduldig zijn, dat klopt, als het aankomt op priegelwerkjes bijvoorbeeld. Of draadjes uit de knoop halen :-). Of als ik iets wil bereiken waar volharding voor nodig is.
Maar ik kan anderzijds ook ontzettend ongeduldig zijn als er dingen op mijn pad komen die hetgeen wat ik wil in de weg staan.
Of als ik moet accepteren dat mijn lijstje van dingen die ik wil doen zo lang is dat ik eigenlijk nergens aan toe kom.

Daarom vond ik dit wel een mooi liedje om alles even te relativeren, in het juiste perspectief te zetten. For Everything is a Season.
Waarom was het juist mijn 18-jarige die mij erop wees dat ik eens goed naar de tekst moest luisteren?
Ook daar zal een reden voor zijn...


To everything - turn, turn, turn
There is a season - turn, turn, turn
And a time to every purpose under heaven

A time to be born, a time to die
A time to plant, a time to reap
A time to kill, a time to heal
A time to laugh, a time to weep

To everything - turn, turn, turn
There is a season - turn, turn, turn
And a time to every purpose under heaven

A time to build up, a time to break down
A time to dance, a time to mourn
A time to cast away stones
A time to gather stones together

To everything - turn, turn, turn
There is a season - turn, turn, turn
And a time to every purpose under heaven

A time of love, a time of hate
A time of war, a time of peace
A time you may embrace
A time to refrain from embracing

To everything - turn, turn, turn
There is a season - turn, turn, turn
And a time to every purpose under heaven

A time to gain, a time to lose
A time to rend, a time to sew
A time for love, a time for hate
A time for peace, I swear it's not too late!

Zwijmelen op Zaterdag: A head full of dreams

Ik heb de afgelopen week wel een beetje stuiterend doorgebracht hoor.

Vorige week werd aan mij de vraag gesteld of ik ervoor voelde om les te geven op de modevakschool waar ik de opleiding tot coupeuse doe. 

Say what???!!! 

En ik ben nog niet eens klaar met mijn opleiding!!!

Voor de vorm heb ik hier nog even een nachtje over geslapen. En stiekem ook wel even over getwijfeld. Kan ik dit wel? Heb ik al voldoende kennis in huis?
Maar eigenlijk wist ik gelijk al dat ik dit wilde.

Supergaaf natuurlijk. Ik ga het doen!
Ik ga een klein groepje ervaren naaisters begeleiden. 1 avond in de week. 

Ik ben eigenlijk wel heel erg trots dat deze vraag aan mij gesteld is. 

Ik weet dat ik echt nog niet alles weet. 

Maar met het (opleidings)traject wat me hiermee aangeboden is ga ik hier de komende tijd zo ontzettend veel leren! En misschien ook op mijn bek gaan, omdat ik nog niet alles weet. Maar ook die momenten moet ik dan maar omarmen als leer-moment. 

Ik heb een docent naast me staan die weet waar ik sta. Die weet wat ik kan. Die in mij gelooft. 

En dat vind ik fijn. Ze gaat me de komende tijd uitdagen. En ik daarmee mezelf ook.
Ik heb er zin in!

En daarom vandaag een liedje over een hoofd vol dromen in de Zwijmel.
Want dat heb ik altijd, een hoofd vol dromen.
Dromen over mijn wat ik allemaal wil gaan maken. Dromen over mijn examenstukken. Dromen over mijn eigen modevakschool 'De Volharding' ;-). Dromen over wat er allemaal fout kan gaan.
Dromen over het pad wat ik voor me zie. Ik ga daar nog niet teveel over zeggen. Maar het is echt iets dat zo ontzettend bij me past. Mijn kapster weet van deze droom en vanmiddag hadden we het daar nog even over (dat er een link tussen het werk van mijn kapster en mijn droom is, lijkt heel raar, maar is ook zo logisch...). Ik zag het heel kleinschalig. Maar zij begon gelijk over een catwalk in New York en een hele blije wereld! En ook ik zag het voor me.

Dream on girl!
Niets is onmogelijk.
Maar... stapje voor stapje.
Eerst moet mijn proefbroek af (poging 6 intussen, de naam 'de volharding' komt niet uit de lucht vallen :-) ). Eerst maar eens kijken hoe het lesgeven bevalt. Eerst mijn examenstukken maken en de volgende modules halen. Eerst nog heeeeel veel leren. 

Het pad ligt voor me. Ik heb dit nog niet eerder zo ontzettend en op deze manier gevoeld. Klinkt vaag en zweverig. Maar is écht zoals het is.

Groetjes van Juf Natasja. :-))))))))

Zwijmelen op Zaterdag: Jerusalem of Gold

Een paar weken geleden vertelde ik in mijn blog over mijn vroegere buurvrouw, die overleden was. Over mijn buurman die alleen achterbleef. 

Vorige week mocht ik afscheid nemen van hem. 

Hij is zijn vrouw achterna gegaan. Ze zijn weer samen. 

En hoe verdrietige het ook is, dat vind ik een fijne gedachten. Hoe moet je in Godsnaam alleen verder als je altijd samen bent geweest?

Tijdens de dienst viel me vooral op dat een paar psalmen eigenlijk 'best mooi' waren. 

Ik kwam als kind heel vaak in de kerk. Maar ik heb daar nooit opgelet. 

Ik luisterde niet naar de preek. Stond op het juiste moment op, pakte op het juiste moment mijn 'kniekussentje' van het haakje om op te knielen, ging zitten als iedereen weer ging zitten en haalde mijn hostie op. Die hostie liet ik vervolgens zolang mogelijk in mijn mond te laten zitten om die na 10 minuten aan mijn zus te laten zien, waarbij we dan weer ons best moesten doen om niet in de lach te schieten. 

Het kerkuurtje was voor mij vooral de tijd uitzitten en mijn gedachten lekker laten dwalen. 

De liedjes vond ik maar traag en stom. 

Die dag snapte ik dat mensen 'in vervoering' kunnen raken van een psalm. 

Een aantal 'nummers' herkende ik ik van vroeger, andere van een paar weken terug. En ééntje dus uit een de film Schindlers List. Jerusalem of Gold heet het, of Jersalem, stad van goud. Ik heb er geen herinneringen aan, dat ik het ooit in een katholieke kerkdienst heb gehoord. Maar zoals ik al zei... Ik lette daar nooit op. 

Sinds ik het lied ken uit de film dacht ik dat het een lied was uit het joodse geloof. 

Maar kennelijk zijn de psalmen ook raakvlakken in het jodendom en christendom? 

Ik weet het niet. Ik ben er helemaal niet in thuis. Is er een lezer die hier meer over kan vertellen? 

Nu ik erover nadenk: ze lezen allemaal dezelfde bijbel, maar leggen hem anders uit toch? In ieder geval voor wat het oude testament betreft, toch? Dus dan zal het niet zo gek zijn dat ze dezelfde psalmen zingen? 

Ik was er in iedereen geval door geraakt, door dat Jersalem. Vooral ook omdat ik de slotscène van Schindlers List zo indrukwekkend vind, waarin de mensen uit de film samen met de 'echte' mensen, de overlevenden, een steen leggen op Oscar Schindlers graf. 

Haha, ooit gedacht dat ik een psalm in de zwijmel zou zetten? 

Ik niet!

Vanaf nu is dit voor mij 'het nummer' van mijn buurman. 

Ik hoef me geen zorgen meer te maken om zijn verdriet, eenzaamheid, gezondheid. Hij is weer bij zijn vrouw. 

Zwijmelen op Zaterdag: See Emily Play

Voor deze Zwijmelzaterdag was het 'verzoek' gekomen om een nummer te kiezen uit de jaren '60.
Dat is wel ver van voor mijn tijd hoor!
Als kind van de jaren '70, waarbij mijn smaak voor muziek ontwikkeld is in de jaren '80-'90 was dit toch wel even diep graven.

Ik had natuurlijk iets kunnen kiezen van The Stones waar ik in de jaren '80 veel naar luisterde, of van The Doors.
In de jaren '80 is bij mij echter ook de liefde voor muziek van Pink Floyd ontstaan. Destijds een band die ook al heel wat jaartjes meedraaide. En omdat de muziek van Pink Floyd als een draad door mijn leven verweven is, (de laatste jaren kan ik ook samen met mijn zoon enorm van deze muziek genieten, hoe mooi is dat!!!) heb ik voor deze band gekozen.
Het viel niet mee om iets zwijmelwaardigs uit de jaren '60 te vinden van PF.
Het vroege werk is bijna allemaal vrij psychedelisch en niet heel erg toegankelijk.
Maar... ik kwam See Emily Play tegen.
Een song die je qua geluid misschien eerder zou toeschrijven aan The Beatles.
En een heel grappig filmpje met 4 lunatics on the grass. (<- grapje dat alleen de Pink Floyd-kenners zullen snappen :-) ).

Zwijmelen op Zaterdag: Glory

O, jongens, echt... alles beter dan 'zoals in mijn tijd' in een slaapzakje voor het ticketkantoor bivakkeren hoor, maar wat is dat tickets bestellen toch altijd een schijtzenuwengebeuren.

Gisteren om 10 uur startte de verkoop van mijn dochters allerfavorietste band Bastille.
Een paar jaar geleden hebben we ze al een live gezien in het sportpaleis in Antwerpen, en we vonden het beiden voor herhaling vatbaar. Voor mijn dochter is dit een understatement. Ze wil niets liever dan Bastille nog een keer zien!

Expectations VS Reality:

Expectations:
Ik log in achter mijn PC, bestel twee kaarten, betaal, een paar minuten later krijg ik de kaarten in mijn mailbox. Zo handig.

Reality:
Om half 10 zit ik klaar achter de computer.
De verkooppagina van het Sportpaleis open, en voor de zekerheid bij ook die van Ziggodome, waar ze ook op gaan treden, voor het geval bij het Sportpaleis achter het net zou vissen. Inloggen bij de Nederlandse ticketservice en bij de Belgische Teleticket.
Wachtwoorden natuurlijk vergeten. Opnieuw opvragen. Inloggen bij mijn twee mailboxen want bij de Belgische was ik natuurlijk weer bekend bij mijn tweede mailaccount.
Om 10 over half 10 knalt het internet eraf en kan het hele inloggebeuren opnieuw beginnen.
Met een minuutje staat nu alles weer open en kan het wachten beginnen.
Kak... er is intussen een wachtrij van een half uur bij Ziggodome... maar met 5 minuten word ik toch weer toe gelaten op de site. In mijn zenuwen refresh ik toch de pagina van Ziggodome (er werd nog gewaarschuwd: DOE DIT NIET!!!)  en kom ik weer achter in de wachtrij te staan.
Om 2 minuten voor 10 krijg ik van de zenuwen een aandrang des doods. Ik besluit deze zo goed en kwaad als het gaat te negeren, want dat ga ik natuurlijk nooit redden in 2 minuten.
Om 1 minuut voor 10 zie ik dat de Belgische Site opengaat. Ik bestel 2 tickets voor 'staanplaatsen op het veld' en verrek! ik kan door naar het betaalscherm.

Ik pak mijn telefoon, log in bij mijn bank, en scan de QR-code. Maar die wordt niet herkend. 'Update de nieuwste versie van de bank-app' zegt-ie.
Ik doe een update... ik wacht.... en terwijl ik wacht bedenk ik me dat op mijn mans telefoon ook een bank-app staat. Ik pak de telefoon (die gelukkig thuis ligt) van mijn man (die niet thuis is). Shit. Die is leeg. Snoertje, snoertje, waar is het oplaadsnoertje?
Ik hang zijn telefoon aan de pc en er komt sap in. Weer shit. Ik moet zijn simcode in toetsen. Die weet ik niet, ik moet hem bellen op zijn werk. Met mijn telefoon die ligt te updaten. Gelukkig neemt hij op. Ik log in op zijn telefoon, op zijn bankapp, scan de QR-code en.... hij pakt hem ook niet. Ook daar moet ik de laatste versie van de app downloaden. Maar intussen had ik op mijn telefoon al gezien dat hij met de nieuwste versie van de app de QR-code ook niet pakt.

Er zit maar 1 ding op... teruggaan uit het betaalscherm en opnieuw twee kaarten proberen te bestellen. Er zijn inmiddels 20 minuten voorbij. Dit is kansloos. Ik ben nu bijna hysterisch. Ik klik op 'bestel uw tickets' en tot mijn stomme verbazing kan ik nog twee veldplaatsen scoren! Hoe bestaat het!!!
Ik zie nu heel klein, helemaal verstopt onderaan de bestelpagina het kopje 'selecteer uw bank' staan (ah!!! stom! Die was ik zojuist vergeten, logisch dat het dan niet lukt! Waarom had ik niet bedacht dat ik mijn bank niet had geselecteerd?), ik selecteer mijn bank, ik mag door naar het betaalscherm en krijg een QR-code, scan hem, en ha! hij pakt hem!!!

Om 5 voor half elf waren Janneke en ik de blije eigenaars van een ticket voor Bastille!
Mijn god... wat een toestand was dit!
Maar... We gaan in Antwerpen Bastille zien!
En ik kan op mijn gemakje naar de WC.

Zwijmelen op Zaterdag: all I want is you

Een liefdesliedje van U2: All I want is you.
In mijn ogen (oké... oren dan) één van de meest ondergewaardeerde nummers van U2. Want jemig... wat vind ik dit een prachtig nummer!
Ze zeggen dat hij het nummer voor zijn vrouw schreef. Stel je voor als zó de liefde aan je word verklaard... Je leven zou klaar zijn.
Het verbaast me dat niemand het ooit eerder in deze zwijmelrubriek geplaatst heeft!
Ik moet ook eerlijk zeggen... hij was bij mij ook even van de radar verdwenen.

Er is bij dit nummer een prachtige clip gemaakt, die zich afspeelt in een circussetting.
Maar de clips die ik kon vinden op Youtube worden allemaal voor het einde afgebroken. Dat geeft kortsluiting in mijn hoofd dus die plaats ik niet. Maar ik heb hier wel een linkje naar een Vimeo.
Ik raad je aan deze even af te spelen. Het is een beetje een verwarrend filmpje... want wacht... wie ging er nou eigenlijk dood?

En als je halverwege denkt: mwah... niet mijn ding... niet afhaken hoor! Scroll dan even door naar het einde. Want het outro is echt episch!

En voor wie mee wil zingen, de tekst:

You say you want
Diamonds on a ring of gold
You say you want
Your story to remain untold

But all the promises we make
From the cradle to the grave
When all I want is you

You say you'll give me
A highway with no-one on it
Treasure, just to look upon it
All the riches in the night

You say you'll give me
Eyes in the moon of blindness
A river in a time of dryness
A harbour in the tempest

But all the promises we make
From the cradle to the grave
When all I need is you

You say you want
Your love to work out right
To last with me through the night

You say you want
Diamonds on a ring of gold
Your story to remain untold
Your love not to grow cold

All the promises we break
From the cradle to the grave
When all I want is you

You, all I want is
You, all I want is
You, all I want is
You

Zwijmelen op Zaterdag: For Crying out Loud

Like a Bad Out of Hell van Meat Loaf is één van mijn favoriete albums.
Het is een beetje tussen Kunst en Kitsch denk ik.
Aan de ene kant briljant. Maar ook zo over de top.
Maar maakt niet uit. Ik geniet ervan.
Als puber draaide ik hem vaak onderweg naar school. Ik had het album op cassette, voor in mijn walkman. Heerlijke lange bombastische nummers. En nog neem ik het album weleens mee, als ik een end moet rijden. En hij is het mooist als je hem van voor tot achter afspeelt. Want o, wat zingt dit album lekker mee.  En wat zingt het lekker als niemand je hoort!

For Crying out Loud, You Know I Love You!

Zwijmelen op Zaterdag: René and Georgette Margritte with their Dog after the War

Als zo lang als ik weet woonden ze op het hoekje op de eerste etage van ons flatgebouw. Mijn buurman en buurvrouw. Het waren aardige, lieve mensen. Mensen die voor ons onder de noemer 'deftig' vielen. De buurvrouw had een mooie dubbele naam. Als ze over de galerij voorbij liepen dan waren ze altijd keurig gekleed. De buurvrouw altijd op hoge hakken, keurig in de make-up, haren in de plooi en een bontjas aan. De buurman maakte zijn outfit compleet met een hoed. Maar die bontjas en hoed kan ik er ook in mijn herinneringen bij verzonnen hebben. Geen idee of ze die ook echt droegen. (Eén van mijn vroegste jeugdherinneringen is dat ik 'buurvrouwtje' speelde en deed alsof ik op de hoge hakken van mijn moeder de trappen in het trappenhuis af moest lopen.)
Ik kwam ze ook nooit ergens anders tegen als bij ons op de galerij of in het portiek. Ik zag ze nooit wandelen of fietsen. In het winkelcentrum of in de buurtsuper kwam ik ze nooit tegen. Ik heb altijd gedacht dat ze hun boodschappen deden in van die Haagse Delicatessenzaakjes in de binnenstad. Geen idee of dat waar is.
Maar als ik ze zag waren ze altijd samen.

We kwamen er vaak over de vloer, mijn zus en ik. Mijn buurvrouw was dol op ons.
Als de buurvrouw aan het koken was gingen we altijd even kletsen op de galerij waar mijn zusje en ik aan het spelen waren, bij haar open keukenraam. We kregen dan altijd een 'schuimpje'. De buurvrouw vertelde me niet zo heel lang geleden dat ik altijd om een 'zuigje' kwam vragen :-).

Bij haar konden we proeven aan een luxe die we bij ons thuis en trouwens nergens in onze familie of kringen kenden. De bel had een elegante 'ding-dong' in plaats van een allesdoordringende 'tring'. Er lag hoogpolig, zacht tapijt van gang tot woonkamer, waar je voeten een paar centimeter in wegzonken. Als we binnenkwamen werden onze jassen aangenomen en niet zomaar aan een haakje op de kapstok gehangen, maar werden zorgvuldig aan een knaapje in de kast opgeborgen. In de woonkamer stond een enorme vleugel (waar we als kind best op mochten spelen, als we het maar met één vingertje tegelijk deden), een wand vol met boeken, en op het laatste stukje muur dat nog over was hing een prachtig schilderij met engeltjes in een enorme gouden lijst. Ondanks dat hun huis hetzelfde was als het onze, maar dan in spiegelbeeld, leek het een compleet andere wereld. Er waren dingen die wij thuis niet hadden. Een video-recorder. Een kleurentelevisie.

Ik herinner me nog goed de woensdagmiddagen waarop mijn zus en ik werden uitgenodigd om film te kijken. Er was thee uit prachtige porseleinen kop en schotels. Echte thee die eventjes moest trekken en door een zeefje ingeschonken werd, niet van die Pickwickzakjes zoals we thuis hadden. De suikerklontjes werden aangereikt met een zilveren suikerklontentang. Er stonden twee kristallen schaaltjes klaar met wel drie soorten Mars-repen, smarties en chips. En er was priklimonade. En natuurlijk de film. Ik herinner me Bambi, Sneeuwwitje, en toen we wat ouder werden Annie en E.T.

De buurvrouw had een groot hart. Ze had altijd verhalen over haar adoptiekinderen in Sri-Lanka. En ze zorgde altijd voor de zwerfkatjes rondom onze flat. Er was een takelsysteem met alu-bakjes vanaf haar balkon naar de struiken beneden.

Toen ik een jaar of 8 was zag ze in mij een talent dat ik zelf nooit heb gezien. Ze vond dat ik aanleg had voor pianospelen. Ze voorzag een grote carrière voor mij op een conservatorium. Jarenlang heeft ze mij pianoles gegeven. De carrière is er echter nooit gekomen. Haar klassieke smaak ging steeds minder matchen met wat ik wilde leren. Alles wat ik aandroeg vond zij vreselijk slecht gecomponeerd. Ik begon steeds minder mijn lessen te oefenen. Wat dat betreft hield ik haar niet voor de gek, ze woonde immers naast ons. Op een gegeven ogenblik ben ik ermee gestopt. Ik voel me daar nog wel eens schuldig over. De piano is wel mijn hele leven lang meeverhuisd. Ik speelde zelf amper meer piano, maar had de hoop dat mijn kinderen er ooit muziek op zouden maken. En dat is uitgekomen. En daar ben ik mijn buurvrouw dan weer dankbaar voor.

Toen ik niet meer naast hun woonde heb ik ze nog maar weinig gezien. We hebben wel altijd contact gehouden. Ze waren op onze bruiloft. De buurvrouw was altijd heel belangstellend naar mijn leven, en naar mijn gezin. Ik ben met mijn kinderen ooit één keer op bezoek geweest. Ze waren niet ouder dan 4 en 7 denk ik, maar ze weten het zich nu nog te herinneren, het had indruk gemaakt. De buurvrouw was de laatste met wie ik een echte correspondentie had: lange epistels op papieren brieven over de post en enveloppen met stickertjes versierd.

Vorig jaar wilden mijn zus en ik weer eens een bezoekje plannen. Het kwam niet goed uit vertelde de buurvrouw, omdat haar man erg ziek was. We hoopten allemaal dat het vaarwater wat rustiger zou worden en dat het er in de loop van het jaar nog eens van zou komen. Haar man werd echter zieker en zieker en in de laatste brief in juni vertelde ze me dat ze zelf erg moe was en veel pijn had. De artsen hielden het op stress van de zorgen om, en het zorgen voor haar man. Een bezoekje zat er voorlopig nog niet in. Ik begon te vrezen dat we haar voor het eerst weer op de begrafenis van haar man zouden zien.

Vorige week droomde ik dat de buurman in zijn rolstoel naar me toe kwam rijden. Hij probeerde wat te zeggen, maar ik weet niet wat. Ik schrok wakker. Bang dat dit een slecht voorteken zou zijn. Ik nam me voor om deze week nog een kaartje te sturen om ze te laten weten dat ik vaak aan hun dacht.

Woensdag kwam ik uit mijn werk en er lag een envelop op tafel met een grijze rand. Op de kaart stond in grote letters de naam van mijn buurvrouw. Mijn ogen zochten snel de rest van de tekst af... ergens móest toch staan dat ze vertelde dat haar man was overleden? Maar nee... het stond er niet.
Ik was compleet in shock. Er stond toch echt dat mijn buurvrouw was overleden... Zomaar ineens, zonder aankondiging...

En nu, een paar dagen later, ben ik nog steeds in shock en verdrietig. Ik zal aan het idee moeten wennen dat ze er niet meer is. Iemand die altijd een deel van mijn leven is geweest. Het eerste deel van mijn leven heel dichtbij, het tweede deel op afstand. Ze was iemand die ons van nabij op heeft zien groeien en ze had ook veel herinneringen aan mijn moeder, over wie ze altijd heel liefdevol sprak. Ik heb het gevoel gehad dat we nog altijd een lijntje samen hadden, wat een beetje werd bevestigd door de droom die ik vorige week had. Ik hoop dat dat lijntje over de grens van dood en leven blijft bestaan.

En de muziek in deze zwijmel? Eigenlijk zou ik nu een zwaar klassiek stuk moeten kiezen. Daar hield ze van. Maar ik ben daar, ondanks haar pianolessen en alles wat ze me liet horen, nooit zo in thuis geraakt.
Ik heb gekozen voor een nummer van Paul Simon, uitgevoerd met violen, dwarsfluit, cello en nogmeer van die klassieke instrumenten. Ik hoop dat ze deze muziek niet slecht gecomponeerd vindt en dat ze het kan waarderen.

Zwijmelen op Zaterdag: Ocean Eyes

Mijn 14-jarige heeft op dit moment 2 'muzieken' waar ze altijd naar luistert. Bastille en Billie Eilish.

Al maanden zaten we te wachten op bericht dat de Amerikaanse zangeres Nederland aan zou doen en van de week was het dan zo ver: In februari komt ze naar Utrecht.
Voor de kaarten voor Bastille piesten we een paar maanden geleden naast de pot. Maar voor Billie is het vandaag gelukt! In Tivoli-Vredenburg in een kleine zaal.
We hadden mazzel. Twee kaarten waren in de pocket en toen ik een minuut later het verzoek kreeg om voor een vriendin een 3e kaartje te kopen was het concert al uitverkocht.

Janneke is lyrisch over Billie Eilish.
En zelf ben ik er nog niet helemaal uit wat ik ervan vindt.
Ze is nog maar 16...
16! Hoe kan dat.
In de clip die ik vandaag in de Zwijmel zet was ze nog maar 14!!!
Het is een prachtige meid om te zien met een bijzondere eigen stijl.
Maar als je de foto's op haar Insta bekijkt (@wherearetheavocados), dan zie je vaak een slome, onverschillige blik en dan krijg ik de indruk dat ze een enorme attitude heeft. (En waarom altijd die tong buitenboord?) Terwijl ze op het podium naar de fans toe en in interviews echt heel leuk is.
De muziek vind ik mooi. Maar na een paar liedjes ben ik weer hard toe aan wat anders.
Ik weet niet of ik er plezier aan beleef om een uur lang naar 'dat gehijg' (sorry Janneke) te luisteren. Maar op het podium is ze energieker dan de liedjes doen vermoeden.
En ja... bij Bastille trok ik in mijn eentje de gemiddelde leeftijd behoorlijk omhoog. Ik vrees dat dat bij Billie Eilish niet anders zal zijn...

Ik zit nog in dubio.
Meegaan... Of mijn kaartje verpatsen aan een vriendin van Janneke. Er is vast iemand die er meer plezier aan beleeft dan ik. Maar ik ga het vast wel leuk vinden. En om nou een zondagavond een paar uur tijd te doden in Utrecht... ik zie dat ook niet zo zitten.
En ik vermoed echt wel dat het een veelbelovend artiest is waar we echt nog heel veel van gaan horen. Hoe leuk is het om over 20 jaar te zeggen: weet je nog... dat we haar vroeger zagen in die kleine zal in Tivoli? Alleen daarvoor al vind ik het leuk om mee te gaan. En natuurlijk om Janneke te zien genieten.

Dus... Wie heeft er nog een gouden tip voor op een winterse zondagavond in Utrecht? Misschien dat dan mijn keuze wat makkelijker wordt...

Zwijmelen op Zaterdag: Sparks

Eén van de hoogtepunten van de afgelopen vakantie was het zien van zeevonk. 

Zeevonk is een bacterie die zich onder de juiste omstandigheden (warm weer, weinig wind, kalm water) ontwikkelt in zee. Als het donker is zie je het fluoriserend oplichten als het water beweegt. Ook als je we op het zand liepen lichtten onze voetstappen op. Het was net een Avatar-wereld. Supergaaf om dit te zien. 

De eerste keer dat ik het zag was ik echt lyrisch. Tot huilen aan toe... zo mooi vond ik het. 

Uren en uren hebben we nachten achter elkaar in de Noordzee lopen spetteren. We konden er geen genoeg van krijgen. Het werd een soort vakantieritueel. Na het eten en de koffie met een borrel wachten tot het donker was en dan hop, op de fiets naar het strand om te kijken of er zeevonk te zien was.  

We hebben het zelf helaas niet op camera vast kunnen leggen maar hier een filmpje (geplukt van Youtube) zodat je kan zien hoe tof het is.  

Echt... mocht het volgend jaar weer zijn (je kan op twitter @ZeevonkAlert volgen voor meldingen) gaat dat zien hoor! Het is echt magisch! Deze zomer waren er meldingen langs heel de kust. Van Zeeland tot de Wadden.

Dus... vandaag een liedje over vonken: Sparks van Coldplay.
Een echte zwijmel...

Zwijmelen op Zaterdag: Suzanne

Voor mijn tante R.

'Als je blijft geloven kan de zwaarste steen niet niet zinken'

Maar wat moet je, als je net dat geloof niet meer hebt... ?

Suzanne neemt je mee, naar een bank aan het water,
duizend schepen gaan voorbij
 en toch wordt 't maar niet later,
en je weet dat zij te gek is,
want daarom zit je naast haar
en ze geeft je pepermuntjes,
want ze geeft je graag iets tastbaars
en net als je haar wilt zeggen:
'ik kan jou geen liefde geven'
komt heel de stad tot leven
en hoor je meeuwen schreeuwen,
je hebt steeds van haar gehouden,
en je wilt wel met haar meegaan,
samen naar de overkant
en je moet haar wel vertrouwen,
want ze houdt al jouw gedachten in haar hand

en Jezus was een visser,
die het water zo vertrouwde,
dat Hij zomaar over zee liep,
omdat Hij had leren houden
van de golven en de branding,
waarin niemand kan verdrinken,
Hij zei: ' Als men blijft geloven,
kan de zwaarste steen niet zinken'.
Maar de hemel ging pas open,
toen Zijn lichaam was gebroken
en hoe Hij heeft geleden,
dat weet alleen die Visser aan 't kruis
en je wilt wel met Hem meegaan,
samen naar de overkant
en je moet Hem wel vertrouwen,
want Hij houdt al jouw gedachten in Zijn hand.

Suzanne neemt je mee,
naar een bank aan het water,
je onthoudt waar ze naar kijkt,
als herinnering voor later
en het zonlicht lijkt wel honing,
waaraan kinderen zich te goed doen
en het grasveld ligt bezaaid
met wat de mensen zoal weg doen,
in de goot liggen de helden,
met een glimlach op de lippen
en de meeuwen in de lucht,
lijken net verdwaalde stippen,
als Suzanne je lachend aankijkt
en je wilt wel met haar meegaan,
samen naar de overkant
en je moet haar wel vertrouwen,
want ze houdt al jouw gedachten in haar hand.

Zwijmelen op Zaterdag: Why go

We zijn weer terug van vakantie dus er kan weer gezwijmeld worden. 

Wat hebben we het goed gehad deze vakantie met dat mooie weer. 
Eerst een weekje in ons 'zomerverblijf' aan zee. Toen een weekje Praag. En om langzaam af te bouwen sloten we de vakantie weer af in Ouddorp. 

Praag dus...
We gingen erheen om ons 20 jarig huwelijk te vieren. 
Kijk, zo ongeveer zag het er 20 jaar geleden uit :-).

En zo vertrokken we als een 20 jaar getrouwd stel uit Praag.

Praag was vooral heet en achterlijk druk.
Maar ook ontzettend mooi. Wat een hoop mooie grote gebouwen bij elkaar.
Door de warmte heb ik minder van Praag kunnen zien dan ik wilde. Maar ja... trek maar eens twee pubers mee op sleeptouw in zo'n belachelijk warme stad.

De eerste dag kwamen we halverwege de middag aan. Moeders wilde eigenlijk gelijk de stad in, maar het gezin wilde eerst afkoelen in het zwembad in het hotel. Ik heb me erbij neergelegd en eigenlijk was dat niet eens zo'n heel slecht idee. Tegen een uur of 5 gingen we de stad in. Met de metro. Wat is dat daar perfect geregeld. Voor een euro of 4 koop je een kaartje waarmee je 24 uur kan reizen. We zaten in en buitenwijk van Praag en met de metro zaten we binnen een kwartier in het centrum.
Omdat we de eerste avond nog niet helemaal doorhadden welke halte nu handig was om waar te komen hebben we veel kilometers gewandeld. En veel gemopperd op de warmte. Totdat Jip waterfietsen spotte op de Moldau en per se de toerist wilde uithangen op het water. Dit was een gouden zet. Op het water was het net een paar graden koeler. En hoe bijzonder is het dan als je op een prachtige zonnige dag in Praag op de Moldau vaart en dat je dan een regenboog ziet!

Het werd nog leuker toen we langs een boot gingen waar net een rockband aan het spelen was. Toen de vaartijd om was zijn we naar de boot gelopen en hebben we nog even geluisterd naar een meer dan goede band (Acid Row... mocht je ze ooit ergens in Europa tegenkomen... gaat het horen en zien!) 

Via de overkant van het water zijn we, langs 'de pinguins die wachten op een schip naar Antarctica', naar de beroemde Karelsbrug gegaan, waar we over de hoofden lopend weer teruggingen naar de andere oever. 

Over dag 2 kan ik niet zo heel veel melden.
De pubers hadden niet zo heel veel zin geslenter in de stad. Het was heet en de benen waren nog moe van de avond ervoor. Toch maar de metro genomen naar het centrum. Ik vond dat wel een belevenis op zich hoor. Enorm lange roltrappen die net een tandje sneller gaan dan in een gemiddeld warenhuis... Met mijn motoriek is dat nog een hele uitdaging!

Ik had twee doelen gesteld om te zien vandaag: Mede op verzoek van Janneke het draaiende hoofd van Franz Kafka (gemaakt door de kunstenaar Cerny) en de Astronomische Klok.

Het draaiende hoofd van Kafka  was kapot. Het draaide niet. Jammer. Want het is echt een gaaf kunstwerk. Ik plaats even youtubeje voor het juiste beeld. Ik kan hier uren autistisch naar zitten kijken.



Op naar de Astronomische Klok dan maar.
En die stond in de steigers....

Op het plein trad het hitteplan in werking. De oranje wagentjes sproeiden water over het plein om de ergste hitte weg te nemen.



De familie C. was intussen helemaal klaar met deze teleurstellingen, de warmte (35 graden is gewoon niet leuk in een stad) en de drukte en we verlangden naar het zwembad.
Intussen waren we aardig bedreven in het vinden van de juiste metrolijnen en het gebruik van Google Maps (echt.. je hoeft geen meter teveel te lopen hoor en verdwalen lukt al helemaal niet meer!) en we doken de metro weer in (oooh... die koele bries in de metro, steeds weer een verademing!), op naar het hotel, op naar het zwembad. De middag brachten we lekker lui door in het zwembad en op het terras van het hotel.
Ook de avond had weer een leuke verassing, vooral voor Jip. Schuin onder het hotel was in een kelder een Rockbar waar het niet druk maar onverwachts toch heel gezellig was. Jip vond er aansluiting met een paar andere Nederlandse Metalheads en ondertussen genoten wij van de goedkope pintjes, fijne muziek en een gezellig potje kaarten.

Ik had inmiddels wel afgedwongen dat ik op dag 3 echt wel wat meer van de stad wilde zien.
Ik had de route zo gekozen dat we via het park (verkoeling en minder drukte) met het boemeltje naar het klooster en de burcht boven de stad zouden gaan en dat was een prima keuze.
We vonden het allemaal leuk, zowaar, en het was tot aan de burcht goed te doen. Daar werd het langzaam weer warmer en drukker.



Via het Mucha-Museum, je weet wel, die man van die Jugendstil affiches (veel van verwacht, maar museum was erg klein en viel daarom tegen) zijn we weer hotelwaarts gegaan. Maar kudos voor mijn gezin! Zonder mopperen zijn ze deze dag achter me aangehobbeld zodat ik mijn verlanglijstje af kon werken.

En dat was Praag voor ons. Want de volgende dag vlogen we alweer terug.
Ik vond het jammer dat ik niet meer heb kunnen zien. De Joodse Wijk (en de Joodse begraafplaats) heb ik over moeten slaan. Ik had graag in alle vroegte in mijn eentje over de Karelsbrug gewandeld. Ik had graag de burcht wat beter willen bekijken. Omdat ik geen zin had in rijen mensen en redelijk overprikkeld was, heb ik daar toch veel dingen overgeslagen. Dus... er zit niets anders op... ik moet nog maar eens terug.

En omdat het vandaag zaterdag is moet er ook nog een liedje bij bij dit blog.
Ik heb gekozen voor een dance-nummer. Een genre welke eigenlijk niet in mijn favorietenlijstje voorkomt. Maar omdat het is opgenomen in de Praagse metro, omdat het met de enorme roltrappen zo lekker herkenbaar is en omdat het toch wel een lekker vrolijk clipje is, is toch mijn keuze op dit nummer van Faithless gevallen. Why go...

Ja...Why go to Praag... Het is werkelijk een prachtige stad (oké... op de Oostblokbuitenwijken na). Heel goed toegankelijk. Het is goedkoop. Nergens, behalve op de burcht en bij de écht toeristische attracties, had ik het gevoel dat ze een slaatje uit me wilden slaan. Een heel divers publiek. Fijne sfeer. En op verschillende plekken in de stad is de sfeer weer echt heel anders. Op de eilandjes in de rivier vind je een oase van rust, terwijl je 500 meter verderop, op de Karelsbrug en in de oude stad over de hoofden kunt lopen. En aan de andere kant van de rivier en op de burcht is de sfeer weer heel anders. Ik heb mijn hart er wel verloren en ben er op zeker niet voor het laatst geweest. 

Zwijmelen op Zaterdag: Wild Horses

Een nummer van The Stones op de dag dat je naar Pearl Jam gaat????
Klopt!!! Maar Eddie Vedder zingt een stukje mee met Mick.
Zwijmelwaardig en prachtig.

Het is een goede zomer voor me qua muziek hoor.
Begonnen met de musical Soldaat van Oranje begin juni. Door naar Parkpop (o.a. The Wolff (echt: gaat dat zien als je de kans hebt), Danny Vera (altijd een feestje)).
Ik won tickets voor Concert at Sea (Natuurlijk met Blof, maar ook weer Danny Vera, Racoon en Wipneus en Pim).

En vandaag de grote dag waar zoon Jip en ik al een half jaar naar uitkijken. Onze helden van Pearl Jam op Rock Werchter. Een paar jaar geleden zag ik ze daar al, maar toen was Jip er niet bij. En deze MOET hij gewoon gezien hebben.

We gaan nog even lekker wakker worden, de kater van gisteravond verwerken (Jip vierde dat hij 18 werd) en dan hop, naar België.
Zo'n zin in! het is prachtig festivalweer!

Kijk ze nou staan op het einde van het liedje, samen, armen om en kaar heen, en zingen maar... <3

Zwijmelen op Zaterdag: Let it be

In tijden van zorgen, vooral als het mijn kinderen aan gaat, denk ik vaak aan mijn moedertje. 

Wat zou haar wijze raad zijn? Hoe zou zij dit aanpakken? Wat is haar mening over hoe ik het aanpak? 

Momenteel worstelen we met onze zoon die niet goed weet hoe hij verder wil. Hij weet niet wat voor opleiding hij wil doen. Hij vindt niks leuk. Behalve dan muziek en gitaarspelen. 

Ik kan mijn moeder nooit om raad vragen,  ze is bijna 20 jaar geleden overleden.

Ze zal nooit een arm om mijn schouder kunnen slaan en zeggen: het komt wel goed schatje... 

Maar soms hè... dan heb ik echt het gevoel dat ze er gewoon even is. Dat ze me de goede richting wijst. Dat ze me net even een duwtje in de rug geeft. 
Vandaag gebeurde het tijdens een het kijken van de nieuwe Carpool Karaoke.

Op het einde wist ik niet meer of ik nou moest janken van ontroering, verdriet of van het lachen.... 

Paul McCartney vertelde in dit filmpje dat hij het nummer Let it be schreef nadat hij had gedroomd over zijn moeder. Ik luisterde naar de tekst en het verbaasde me dat ik in dit liedje in de afgelopen 20 jaar niet eerder de troost vond die ik soms nodig had...

When I find myself in times of trouble
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be
And in my hour of darkness, she is standing right in front of me
Speaking words of wisdom, let it be

Het was net of mijn moeder (Ma)Rietje tegen me zei: "Hé... let je even op? Luister nou maar eens even goed naar deze tekst, m'n Pumpke..."
En het is echt zo... als ik goed luister en voel, dan weet ik dat ze voor me staat en wijze woorden zegt.

Ik keek het filmpje verder en ik dacht na over hoe mooi het is om muziek te kunnen maken.
Hoe mooi moet het zijn als je mensen tot tranen kunt roeren? Hoe tof moet het zijn als je, net zoals in het filmpje, met een paar akkoorden de sfeer in een kroeg kan laten omslaan tot een uitzinnig feestje? Hoe tof moet het zijn als je een menigte voor je hebt die totaal uit zijn pan gaat omdat jij daar mooie liedjes staat te spelen? Hoe gaaf is het als jouw muziek aanwezig is op belangrijke momenten in iemands leven? Als je muziek een déél is ván iemands leven?

En terwijl ik zat te kijken, snapte ik zo enorm dat Jip op dit moment alleen maar muziek wil maken.
We roepen altijd: "maar met muziek kun je geen brood verdienen. Je moet een vak leren!
En als je het wilt maken in de muziekwereld, dan moet je echt wel vroeg begonnen zijn en wel zovéél talent hebben..."
En ik sta daar ook wel achter dat ik dat roep. Maar aan de andere kant...waarom zouden we hem deze droom niet na laten jagen? Hoe mooi is het als je muziek kunt maken?
En hé... Jim Morrison van The Doors had ook nog niet eerder gezongen voordat ze begonnen met de band. En zie eens wat hij op muzikaal gebied heeft bereikt?

Nadat klaar was met lachen en huilen, luisterde ik Let it be even in zijn geheel.
En voor het eerst sinds weken voelde ik even een soort van rust.
Ik hoef me geen zorgen te maken hoe het volgend schooljaar moet voor Jip.
Ik hoef me geen zorgen te maken als de wereld te ingewikkeld voor hem is.
Of misschien moet ik het omdraaien... als de wereld zijn autisme te ingewikkeld vindt om mee te dealen.
We komen er wel, het zal niet altijd even makkelijk zijn, maar het komt wel goed.
Ik heb alleen nog geen idee op welke manier. Maar dat zien we wel.
Laat het allemaal maar gebeuren.

When I find myself in times of trouble
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be
And in my hour of darkness, she is standing right in front of me
Speaking words of wisdom, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be
Whisper words of wisdom, let it be

And when the broken hearted people living in the world agree
There will be an answer, let it be
For though they may be parted, there is still a chance that they will see

There will be an answer, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah
There will be an answer, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be
Whisper words of wisdom, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
Whisper words of wisdom, let it be

And when the night is cloudy there is still a light that shines on me
Shine until tomorrow, let it be
I wake up to the sound of music, Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
There will be an answer, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
There will be an answer, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
Whisper words of wisdom, let it be

Zwijmelen op Zaterdag: Racing in the Streets

Het is alweer een paar weken geleden dat ik gezwijmeld heb op zaterdag.
Lekkere weekendjes weg stonden de zwijmels in de weg.
En... ik heb nog niet verteld hier hoe het met mijn examen was gegaan...

Het blijft leuk om het te vertellen :-).
De eerste twee modules voor mijn opleiding tot coupeuse (de kinderlijn en couture technieken) heb ik afgerond met twee negens en een 10!!!

Wie had dat gedacht? Nou, eigenlijk iedereen om me heen, blijkt achteraf :-). Behalve ik zelf.

De laatste weken was echt hel.
De map met examenwerken die ik kwijt was, maar toch weer vond.
De examenstukken die af moesten.
Op de laatste dag voor het examen viel een een 'stud' (een klein glinstertje) af van het jurkje dat ik gemaakt had. De glinstertjes zaten per drie aan weerszijde ter versiering van de rits. Dus ik kon niet anders als dat ene glinstertje weer erop zetten. Dus ik hop, in de auto, 3 kwartier naar Breda tuffen, 3 minuten glinstertje erop zetten (daar was speciale apparatuur voor nodig), en hop 3 kwartier weer terug. Om vervolgens in de middag weer naar Breda te moeten tuffen voor het eerste deel van het examen.

Het tekenen van het patroon ging goed.
Door tijd tekort maakte ik net op het laatste moment een slordigheidsfoutje, welke ik me realiseerde op het moment dat ik mijn examen inleverde. Jammer, tijd was om, niets meer aan te doen. Achteraf wel zonde, anders had ik ook een 10 gehad voor dit onderdeel :-).

De kledingstukken en tekeningen die ik gemaakt had werden de volgende dag beoordeeld door de vakdocenten. Het opnoemen van de resultaten was heel spannend. De eerste vijf stukken die beoordeeld werden vond ik echt prachtig, maar zij waren allemaal gezakt vanwege een technische fout. Voor mezelf betekende dit dus dat het nog alle kanten op kon gaan.
Zelf had ik in mijn werkstukken ook wel wat dingen gezien die beter hadden gekund, maar deze zijn gelukkig door de examencommise niet opgemerkt. De examencommissie was vooral erg te spreken over mijn netheid van werken en de keurige uitvoering van de technieken en alles bij elkaar werd dit onderdeel beoordeeld met een 10! Ik was zo blij!

En nu?
Nu zijn we gelijk doorgegaan met de dames/herenlijn.
De druk is even van de ketel. Tegen de tijd dat het weer mei wordt, zal het weer wat stressiger worden omdat ik dan weer twee examenstukken moet inleveren. Maar ik hoef me nu maar te focussen op 1 module, en dat is fijn.

Het liedje dat ik heb gekozen heeft eigenlijk niks te maken met wat ik hier schrijf.
Maar ik hoorde het nummer op de terugweg van Breda toen ik de eerste les had gehad van de nieuwe module. Ik hoorde het nummer voor het eerst en het raakte me gelijk. Wat ik mooi vind aan het nummer is dat er zo lekker de tijd wordt genomen om een verhaal te vertellen. Dus ik hoop dat jullie er ook van dit nummer van Bruce Springsteen zullen genieten.

Zwijmelen op Zaterdag: Sunny Days

Dit wordt denk ik weer een vaag zonder naam en toenaam blogje omwille van de privacy.
Maar het houdt me bezig. Dus ik schrijf erover.

Mijn meelezende 'intimi' zullen weten waar het over gaat.
Mijn 'intimi' en anderen die niet weten waar het over gaat mogen vragen stellen als ze bezorgd zijn.

Ik maak dus van dichtbij een depressie mee.
Ik bedoel dus... iemand in mijn omgeving heeft een depressie... en ik vind het me daar toch een partijtje moeilijk.
Niet alleen het zien lijden. Maar ook de machteloosheid. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. En ik voel het verdriet.
Ik steun, ik help, ik luister, ik geef ruimte en randvoorwaarden. Dat is alles wat ik kan doen. En een flinke knuffel op gezette tijden.
Ik probeer begrip op te brengen voor het ziektebeeld.
Want ik denk wel dat je van ziekte mag spreken.
Begrip gaat samen met kennis over. Hoe meer ik erover leer/lees, hoe beter ik het begrijp.
Ik dacht bijvoorbeeld dat er voor een depressieve bui een aanleiding moest zijn.
Is niet zo. Het komt en het gaat. Zonder reden, zonder oorzaak.
Ik zag laatst een filmpje op Youtube over een Zwarte Hond.
Ik heb bij die persoon nagevraagd of het filmpje beschreef hoe het voelt.
Het was de spijker op zijn kop.
Omdat ik het fijn zou vinden dat meer mensen een depressie begrijpen, plaats ik *hier*  de link naar het filmpje.

Ik leerde ook dat leuke dingen doen soms helpt. Maar soms gewoon ook niet.
Bij het liedje Sunny Days van Armin van Buuren moet ik er steeds aan denken. Het liedje gaat over de mooie dingen zien in het leven.
Maar dat is nou juist wat de persoon waar het over gaat zo mee worstelt.
Het leven is mooi. Hij/zij heeft het goed. Is niet arm. Leeft in een vrij land. Doet leuke dingen.
Heeft de liefste ouders op de wereld. En toch voelt hij/zij zich ongelukkig. Het geeft een schuldgevoel. Waarom kan je je met zoveel fijns om je heen niet gelukkig voelen?

'No more butterflies, 'cause they don't never last,
Stolen from the light by demons of the past...'

En ja. Hij/zij kan leuke dingen doen. Maar waarom voelt hij/zij zich dan niet altijd beter als hij/zij leuke dingen doet? De zonnige dagen dragen niet altijd bij aan meer geluk...

Het zijn dagelijkse worstelingen. We weten niet hoe lang het traject tot beter zijn gaat duren. Tot die tijd doe ik wat mijn hart me ingeeft, laat ik me adviseren, en probeer ik er te zijn.

Zwijmelen op Zaterdag: Het naaimachinelied

O, jongens ik ben er letterlijk helemaal klaar mee. 

Op 3 knoopsgaten na ben ik helemaal klaar met de eerste twee modules voor de opleiding tot coupeuse.
Keurig op tijd. Het examen is over een week.

Voor het examen moet ik 3 mappen met techniekwerken inleveren (paspelzakken, verschillende kragen, verschillende zakken, paspelknoopsgaten, etc.) en 3 mappen  met patroontekeningen.
Daarnaast moet ik ter plaatse 1 patroon uitwerken van een plaatje en twee zelf ontworpen, zelf getekende en zelf genaaide kledingstukken inleveren.

Ik heb zo hard gewerkt de laatste maanden.
Naast mijn baan, gezin en grote puber die veel aandacht nodig had de laatste tijd, is ieder vrij uurtje de laatste maanden in het naaiwerk gaan zitten.
Avond aan avond zat ik tot laat in de avond achter mijn tekenwerk of achter de naaimachine.
De laatste weken zat ik 4 dagdelen per week in Breda op de modevakschool.
Normaal gesproken loopt een module van mei tot mei.
Dit jaar waren we wat later, pas in september begonnen, en zijn de modules dus in 4 maanden minder gepropt. Dit was eigen keuze, de examens zijn altijd in mei. Ik had ook ervoor kunnen kiezen om volgend jaar mei examen te kunnen doen.
En twee modules in zo'n korte tijd was dus écht keihard werken.

Afgelopen woensdag zag ik mijn hele examen in het water vallen.
Ik was één van mijn examen-mappen kwijt.
Heel het huis overhoop gehaald. Op de gekste plekken gezocht. In tassen, in de wasmand, in de auto, in laadjes waar ze niet eens n passen. Niet te vinden.
Geen map = geen examen.
Ik wist even niet meer hoe ik het had. Blinde paniek. Bijna overgeven van ellende.
Het hele jaar zo keihard werken, en dan voor de finish struikelen omdat je een map kwijt bent? Dat zou toch niet gaan gebeuren?

Gelukkig hebben we een tegenwoordig allemaal groepsapps.
De docent in de groepsapp vroeg de andere docenten om uit te kijken naar mijn map en na een slapeloze nacht kwam in de ochtend het bericht dat mijn map terecht was en verstopt stond in het lokaal tussen de mappen van de docent.
Ik heb een rondedansje gedaan :-).

De hele week heb ik op mijn tandvlees alles op alles gezet om mijn laatste examenstuk vandaag af te hebben. Nu moet je je niet verliezen in details, en goed is goed, maar soms maken kleine details het nèt even mooier.
Mijn docent liet me een techniek zien om de knoopsgaten te maken met vuldraad. Dat was dan weer een techniek die ik nog nooit had gebruikt en die nog even geoefend moest worden. De techniek zit er nu goed in dus morgen maak het gewoon helemaal klaar!
Af!
Finished!

Ik ben kapot.
Maar voldaan.
En helemaal in mijn nopjes met het resultaat.
De mouwen zitten PERFECT in het jasje (zie mijn vorige blog) en ik kan aan het jasje écht niets ontdekken waar ik niet tevreden over ben, of wat beter had gekund.
En ook de docenten waren tevreden over mijn werkstukken.
Zoveel complimentjes gekregen deze week van docenten en mede-cursisten.
Nu de examencommissie nog.
De foto's volgen volgende week na het examen.

Ik ga lekker een weekje uitrusten, zodat ik er volgende week helemaal klaar voor ben.

En het liedje...
Nou... ik ben een beetje moe en appelig van het harde werken.
Ik vond deze wel toepasselijk :-).
Er komt nu toch weinig zinnigs meer uit bij me, dus dit sluit er mooi bij aan.

U mag aanhaken in de polonaise. Ik haak aan vanwege de teruggevonden map :-)!
Maar gauw wegklikken mag ook :-)
Alle begrip voor.