De top 19 van 2019

De week tussen oud en nieuw dompel ik me traditiegetrouw onder in de top 2000 van radio twee.
Hoe verder de week vordert, hoe nostalgischer ik word.
Heerlijk, de diversiteit van muziek. Sommige nummers zeggen of doen me niets. Soms ontdek ik pareltjes. Soms ga ik helemaal los.

Ik speelde al een poosje met de gedachte om net als vorig jaar een lijstje van tops te maken van de gebeurtenissen in het afgelopen jaar. Maar het lukte niet erg. Terugdenken aan het afgelopen jaar voelde te ongemakkelijk. Sinds een paar weken, eigenlijk sinds de avond dansen bij "The Magic of Santana" met mijn zus, heb ik het gevoel dat ik weer back on track ben. Nog niet voor 100 procent. Maar ik heb weer zin in een hoop dingen en het voelt allemaal niet meer als 'teveel'.
Natas zou Natas niet zijn als ze niet haar zegeningen telde en tóch een top 19 zou kunnen samenstellen. Want weet je... de toppers hoeven niet groots en meeslepend te zijn. Het zit ook juist in hele kleine dingen. De volgorde is willekeurig, geen ranglijst en niet chronologisch of alfabetisch of wat dan ook.

Dus op 1: de avond van de Magic of Santana.
Ik won hiervoor kaartjes en mijn zus wilde mee. Geen idee wat ik kon verwachten. De muziek van Santana kende ik wel, maar had nooit mijn speciale aandacht gehad. Het werd een heerlijke avond met hele aanstekelijke, blije muziek waarna het blije gevoel nog een paar dagen bleef hangen. Voor het eerst sinds maanden voelde ik me opgeruimd, zorgeloos en blij. Ik durf te zeggen dat die avond het begin van mijn herstel was. Dus daarmee ook op deze plek: mijn zus, die er altijd voor me is.

2: De mentor van Jip.
Jip is dit jaar begonnen met een MBO-1 opleiding. Deze opleiding kun je volgen als je géén VMBO-diploma en geen MBO-diploma hebt. Alles wordt je nog eens aangeboden. Je gaat stage lopen. En eigenlijk hopen ze dat je iets tegenkomt waarvan je denkt: Dát is het!
Jip trof een mentor die zijn gebruiksaanwijzing niet nodig heeft. Ze voelt hem aan en ze gaan er samen voor om het jaar te laten slagen. Zulke mensen zijn zeldzaam en goud waard.

3: Janneke slaagde voor haar examen.

Daarbij hoorde een optreden voor het vak muziek.Trots als een aap met 7 l*llen gingen we die avond naar huis.

 

4: Verkerings.
Zowel het langharig tuig als de puberella zijn hopeloos verliefd. Een nieuwe fase. Wennen aan nieuw volk over de vloer, op onverwachte tijdstippen. Maar ook zo mooi deze fase mee te maken.

5: Mijn eigen examen.
Geslaagd voor de module Dames/Heren. Hard werken, vooral aan de examenopdrachten. Hier knip ik plechtig het laatste draadje door.

6: Het wordt altijd weer lente.
Zo ook dit jaar.  Echt... wat zou ik zonder moeten...

7: Sans Soucis.
De plek bij uitstek om van de lente en zomer te genieten. En van de rust.
Met het gezin, met Mr.C. met vrienden, met familie, een enkele keer alleen...
Het is er altijd fijn!
En waar ik ook dankbaar voor ben: voor degenen met wie we het huisje delen: Mijn zwager en schoonzus. Alles in goed overleg (op een kleine, maar slepende vete over een schilderijtje na ;-) ) geen onvertogen woord en altijd gezellig als we elkaar daar treffen.

8: De plek waar we wonen.
Ik hou zo van deze plek. Ons huis is zo fijn. De mensen die erin wonen zijn fijn. De buren zijn fijn. De omgeving is fijn. Alles...

9: Muziek.
Er was zoveel muziek dit jaar. 2 kinderen die zich uitleefden op gitaar, ukelele en keyboard. Die moeders mee wilden hebben naar concerten. Die samen met mij muziek luisterden en mij nieuwe muziek lieten ontdekken... de optredens op het pop-podium in onze stad. Deze foto was gemaakt voor het concert van Bastille in Antwerpen.

10: Graspop.
En dan was er 1 dag legendarisch in het bijzonder: het concert van Slayer op Graspop. Waarbij ik binnen 1 seconde na het aanslaan van de eerste noten ineens midden in de moshpit stond. Het was een hele nieuwe ervaring :-).

11: Mijn vriendinnen.
Dit is geen ranglijst hè... anders stonden ze veel hoger. Maar wat was ik blij dat ik ze had dit jaar. Lange gesprekken om mijn gedachten te kunnen ordenen. Begrip. Tips. Goede raad. Of gewoon samen zuchten omdat je het gewoon allemaal effe niet meer weet.
Vriendinnen voor lange wandelingen, voor een mooie tentoonstelling, voor een concert, voor een dagje sauna, voor een lunch of een kop koffie. Voor appjes als de fysieke afstand te ver was. Ik weet dat jullie meelezen. Bedankt dat jullie er waren. En ja... mijn zus schaar ik ook onder het kopje vriendinnen.

12: Kleine Tas.
Kleine Tas in het bijzonder. In oktober erachter komen dat je elkaar sinds februari niet hebt gezien, maar zó enorm het gevoel hebben dat ze er altijd voor je is dat je niet eens in de gaten had dat er maanden tussen zaten.

13: Naaien.
Wat fijn dat dat een soort van rode draad door mijn leven is geworden. En wat fijn om te ontdekken dat mijn drang om te creëren en leren ook weer terugkomt nu er weer ruimte is in mijn hoofd.
En dan wil ik ook zeggen dat ik zo blij ben met mijn docenten: Lies op de woensdagavond, waarbij ik me afvraag of het nou kookles of naailes is. De gesprekken gaan altijd over lekker eten. En mijn Dutch Fashion/Mode op Maat docent Renée. Met haar rotsvaste geloof en vertrouwen in mij, ook op de momenten dat het mezelf aan geloof en vertrouwen ontbreekt. Ook dit jaar weer zoveel van haar geleerd. Dankbaar!

14: De windbeutel.
Tja... hier had je bij moeten zijn. Of misschien juist beter van niet.
Met Pinksteren gingen we onverwacht een weekendje naar onze geliefde plek aan de Rijn in Duitsland. Natuurlijk shoppen in Koblenz. En daar moest natuurlijk gegeten worden. Alleen al omdat ik het woord zo leuk vond koos ik voor de Windbeutel. Het eindigde erin dat ik er bijna in stikte (van het lachen) en snot, kwiel, tranen en plas uit allerlei gaten tegelijkertijd mijn lichaam uit wilden. Ik kan het maar ternauwernood navertellen.
Een weekendje Duitsland voelt altijd als een soort van thuiskomen.
En er is altijd een moment waarop ik het eerder opgeef dan de rest van het gezelschap en dat ze daar altijd even misbruik van moeten maken door het maken van altijd weer diezelfde foto :-).

15: Deze avond in Budapest. 

Budapest bracht niet wat ik ervan hoopte. Teveel overprikkeling (zowel bij Jip als bij mij). Te weinig slaap (onrust in mijn hoofd). Maar deze avond was magisch. Janneke wilde de zon onder zien gaan bij de Donau. Dat was een gouden greep. Ik vond een verborgen, rustig plekje beneden aan de rivier, weg van de drukke boulevard. Geef mij een steen om op te zitten, voorbij kabbelend water waar ik mijn gedachten op weg kan laten voeren en mijn dag is goed. De zon ging onder. De lucht kleurde roze. De lichten gingen aan. Het was, zoals ik al zei, magisch.

16: De geplande trip naar Portugal.

Na deze trip naar Budapest deed ik  mijn beklag bij mijn vriendin. Over waarom deze trip niet bracht waar ik op hoopte. Ze vond dat ik maar eens zonder gezin op vakantie moest gaan en bood spontaan aan dat zij mijn reisleidster zou worden. Achteraf heeft dit besluit me zoveel goed gedaan. Het vooruitzicht is leuk. Maar vooral ook het feit dat ze een reis heeft samengesteld die volledig voldoet aan mijn wensen, dat ze me de moeite waard vind om haar kostbare vakantie dagen mee te delen, dat ze het me gunt en dat we samen echt wat moois gaan beleven: goud! Ik durf te zeggen dat deze actie van haar voor zeker 50 procent heeft bijgedragen aan mijn herstel. Nog even wachten tot eind maart. Dan gaan we!

17: Deze avond in Ouddorp.
Ik was onverwachts alleen. Dat zijn zeldzame momenten want de afgelopen 20 jaar was er eigenlijk altijd wel een man of een kind om me heen. Ik besloot deze avond naar het strand te gaan en de zon ging zoooo mooi onder. Ik genoot zo enorm van de stilte. Van het alleen zijn... ook deze avond was bijzonder.

18: 2400 kaarsjes.
Op kerstavond zijn we kaarsjes gaan branden op de Canadees/Britse begraafplaats.
Ik had toch een soort van behoefte aan een ritueel op kerstavond. De kerk gaat het niet meer worden. Maar ik wilde toch iets doen met bezinning en licht. En omdat ik dankbaar ben dat we kerst kunnen vieren op de manier waarop ik het wil: in vrede, rust en harmonie, vond ik het mooi om dat te doen voor degenen die daarvoor hebben gestreden: de Britse en Canadese soldaten.
Heel indrukwekkend. In 'ons rijtje' lagen jongens van 17 en 19 jaar, een jaar ouder dan Janneke, net zo oud als Jip. Eén droeg een achternaam die wel heel erg leek op de onze... Ook dit was een bijzonder en indrukwekkend moment.

19: Het vinden van rust in de natuur.
Hoe vol mijn hoof ook is: het lukt me altijd om af te wikkelen als ik buiten ben. 

Snoeien in de tuin bij ons huisje bij zee. Het roodborstje dat altijd even nieuwsgierig komt kijken. Mijn 'inspectieronde' van 'ons landgoed' daar, op de vroege ochtend, met mijn kop koffie in mijn hand: kijken of alles nog groeit en bloeit. Een stuk hardlopen of wandelen op het strand. Een rondje plas. Een rondje bos. Het is allemaal binnen handbereik. Het feit dat ik kan hardlopen en dat daardoor de stuiterbal in mijn hoofd stil gaat liggen. Ik ben blij dat het er is.

Dus ja. 19 toppers. Het is gelukt. En ik hoefde er achteraf niet eens lang over na te denken. Zo zie je maar weer. Geluk is soms groots en meeslepend. Maar ik zie dat het bij mij vooral zat in dankbaar zijn voor de mensen en dingen om me heen.

Zwijmelen op Zaterdag: Don't stop me now

Sinds een paar weken heb ik het gevoel dat ik weer 'back on track' ben.
Ik heb weer zin in dingen. De drang om te leren en creëren die verdween naarmate het hoofd voller werd is weer terug. De irritante wattige mist in mijn hoofd op momenten dat ik scherp wil zijn trekt steeds vaker weg. Ik heb weer energie over om leuke dingen te doen.
De spierpijn in mijn nek die er maanden zat is weg. De zenuwpijn in mijn been is bestreden. De zenuwjeuk op mijn bovenarm (ja... het bestaat... jeuk door een beknelde zenuw) is weg.  (Zou het kunnen dat zenuwen gaan lopen kwarren als je erg overprikkeld bent? Zou zomaar kunnen toch?).
En ik slaap (meestal) weer goed.
Aan de mate van overprikkeling na een 'dagje leuke dingen doen' en de behoefte aan 'afwikkelen'erna merk ik  dat het nog een wankel evenwicht is. Maar ik ben allang blij dat ik weer ben waar ik ben zegmaar.

Ik zit al een paar weken met regelmaat met dit liedje van Queen in mijn hoofd: don't stop me now.
De woorden gaan te snel om ze goed te kunnen verstaan. Zaterdagvond gaan we met het gezin naar een Queen-Tribute bandje bij ons in de stad. Het is een plaatselijke band die altijd tussen kerst en oud en nieuw 2 avonden volledig uitverkocht is in het pop-podium. En dit liedje wil ik gewoon uit volle borst en uit volle overtuiging mee kunnen zingen.
Vandaar dat ik de lyrics er nog maar even bij zocht.

Zingen jullie mee?




Tonight, I'm gonna have myself a real good time
I feel alive and the world I'll turn it inside out, yeah
And floating around in ecstasy
So don't stop me now don't stop me
'Cause I'm having a good time, having a good time


I'm a shooting star, leaping through the sky
Like a tiger defying the laws of gravity
I'm a racing car, passing by like Lady Godiva
I'm gonna go, go, go
There's no stopping me


I'm burnin' through the sky, yeah
Two hundred degrees
That's why they call me Mister Fahrenheit
I'm traveling at the speed of light
I wanna make a supersonic man out of you


Don't stop me now, I'm having such a good time
I'm having a ball
Don't stop me now
If you wanna have a good time, just give me a call
Don't stop me now ('cause I'm having a good time)
Don't stop me now (yes, I'm havin' a good time)
I don't want to stop at all


Yeah, I'm a rocket ship on my way to Mars
On a collision course
I am a satellite, I'm out of control
I am a sex machine, ready to reload
Like an atom bomb about to
Oh, oh, oh, oh, oh explode


I'm burnin' through the sky, yeah
Two hundred degrees
That's why they call me Mister Fahrenheit
I'm traveling at the speed of light
I wanna make a supersonic woman of you


Don't stop me, don't stop me
Don't stop me, hey, hey, hey
Don't stop me, don't stop me
Ooh ooh ooh, I like it
Don't stop me, don't stop me
Have a good time, good time
Don't stop me, don't stop me, ah
Oh yeah
Alright


Oh, I'm burnin' through the sky, yeah
Two hundred degrees
That's why they call me Mister Fahrenheit
I'm traveling at the speed of light
I wanna make a supersonic man out of you


Don't stop me now, I'm having such a good time
I'm having a ball
Don't stop me now
If you wanna have a good time (wooh)
Just give me a call (alright)
Don't stop me now ('cause I'm having a good time, yeah yeah)
Don't stop me now (yes, I'm havin' a good time)
I don't want to stop at all


La da da da daah
Da da da haa
Ha da da ha ha haaa
Ha da daa ha da da aaa
Ooh ooh ooh

Zwijmelen op Zaterdag: Society

Mijn vakantie is begonnen!

Wat heb ik hier naar uitgekeken.
Sinds dag 2 na de zomervakantie zag ik dag 1 van de kerstvakantie als een soort van finishlijn en heb ik gehoopt dat ik hem zou redden. Klinkt dramatisch. Dramatischer misschien dan het was. Maar misschien was het ook wel zoals het is. Meestal zegt men: ik zat niet zo lekker in mijn vel. Maar 'ik zat niet zo lekker in mijn hoofd' is eigenlijk een betere omschrijving.
Zoals in alle kerstvakanties is mijn agenda zo leeg mogelijk.
Met de kerst blijven we thuis. Ik heb 1 afspraak gepland staan met een vriendin.
De grootste bulk aan houdbare boodschappen deed ik vorige week.
De rest stuur ik mijn man voor op pad.

Vandaag heb ik nog een uitdaging te gaan:
Ik verlaat de provincie en ga naar een winkelcentrum in de randstad.
Wie verzint zoiets op de zaterdag voor kerst?
Ik, die de laatste maanden bij wijze van spreke al overprikkeld raakte van mensen die ik tegenkwam in het bos? Maar goed. Toen we het afspraken realiseerde ik me niet dat het de zaterdag voor kerst was. En ik moet toch naar de Randstad voor de verjaardag van mijn vriendin. En de combinatie van de mensen met wie ik heb afgesproken is ook wel heel erg leuk hoor. Of, zoals de jongste van het stel zei toen haar moeder vroeg wat ze van het gezelschap en het plan vond: een beetje een vreemde combinatie, maar wel leuk!

Maar: ik denk dat we het goed geregeld hebben. Ik laat de winkels zoveel mogelijk voor wat ze zijn.
We hebben een tafel gereserveerd in een eet-tentje daar. Dus we hebben sowieso een plekje om te zitten. Het gaat mij toch vooral om het lekker even bijkletsen. Ik ga met mijn rug naar de massa zitten. En voor het teveel aan prikkels zet ik mijn alu-hoedje op om ze buiten te houden.

Kom ik op mijn liedje van vandaag.
Society van Eddie Vedder. Een liedje waarin hij zingt dat over dat we altijd maar meer willen dan we nodig hebben. Want ik moet daar steeds aan denken als ik die malle kerstwaanzin om me heen bekijk. Ik doe er ook aan mee hoor.
Mr.C. en ik werken allebei ook meer dan ons lief is. Als ik om me heen kijk wat er aan hoeveelheid werk van mensen wordt verwacht... Ik vind het te gek voor woorden. Hoeveel mensen er niet met een burn-out, overspannen of kaakklemmend (dat zie je als je bij de tandarts werkt) rondlopen?
Mr. C. bijvoorbeeld. Had deze week 3-5 besprekingen op een dag. Krijgt gemiddeld 100 emails per dag binnen. Alleen daar heb je al een dagtaak aan. En daarnaast moet je ook nog eens je gewone werk zien te doen. En van A- naar B zien te komen, met allemaal files op de weg.

Ik heb er het afgelopen jaar vaak over gefantaseerd.
Wat nou als ik de boel de boel laat. Stel dat ik een pelgrimstocht ga lopen? De deur achter me dichttrek en net zo lang doorwandel tot ik bijvoorbeeld in Santiago de Compostella ben? Wat nou als ik mijn zoon mee zou nemen? Ik denk dat zoiets net zo helend voor hem zou zijn als alle therapieën die hij de afgelopen jaren gevolgd zou hebben. En voor mezelf ook :-).
Wat nou als ik een atelier start en lekker hele dagen ga zitten naaien?
Maar nee... we willen meer dan we nodig hebben, dus dat gaat niet.

En verder... blijft het gewoon een mooi liedje, van een prachtige man met een prachtige stem van een prachtig album uit een schitterende film.

Zwijmelen op Zaterdag: Tell Your Mama

Haha, daar wordt niet gezwijmeld bij Blackbird, deze zaterdag. 

O, jongens, wat een heerlijke is dit! 
Lekkere vintage sound. Tikkie Amy Winehouse. Tikkie Nancy Sinatra ('Bang, Bang'). Maar dan van eigen bodem.
De tekst zat er gauw in en intussen ga ik luidkeels mee als deze in de auto op de radio voorbijkomt.

I tell your Mama, all the drama, she won't be happy.....

Zwijmelen op Zaterdag: Running to stand still

Vorige week ben ik voor het eerst sinds tijden weer met mijn loopgroepje het bos in gegaan. We verzamelen altijd om 9.00 uur in het bos en ik kon het een hele poos niet opbrengen om mijn wekker ervoor te zetten. Ik schreef vorige week al dat ik mijn hoofd daarin zo raar vond.
Het is altijd prachtig en fijn. En toch lukte het me niet om me ertoe te zetten om vroeg op pad te gaan.

Vanmorgen zag er er al veelbelovend uit toen ik wakker werd. Een wolkeloze lucht. De zon aan de horizon. En windstil, te zien aan de rookpluim boven Antwerpen. Toen ik beneden de gordijnen open deed zag ik een laaghangende mist boven de grond.

Het was maar goed dat ik in het bos mijn telefoon/fototoestel niet bij me had, want ik was anders aan hardlopen niet toegekomen. Wat was het mooi! 

We liepen op de heide en de zon scheen op de mist, die in flarden op hoogte van de boomtoppen hing. 'Zonneladders' door de bomen heen.
Er waren al best veel bomen kaal. Maar is het jullie opgevallen hoe mooi goudgeel de berken momenteel nog in hun blad staan? De blaadjes leken wel van glimmend goud zo in de opkomende zon. (O, ik hou zo van die kleur!) De bruinrode blaadjes op de grond hadden witte randjes rijp. 

Jullie moeten het dus zonder de foto's doen. Maar je kan je er vast wel een voorstelling van maken hoe mooi het was. 

En dan ben ik weer dankbaar hè? Want er is geen betere plek om te zijn op zo'n zonnige zaterdagmorgen dan daar in het bos. Zelfs mijn bed wint het daar eigenlijk niet van. 

Ik moest tijdens het lopen denken aan een zin uit een nummer van U2: 'She's running to stand still'. 

Het nummer heeft niks met lopen te maken. Het gaat over een aan heroïne verslaafd koppel. 

Maar toch zie ik een soort vergelijk.
Ik leg het de laatste tijd vaak als volgt uit: Mijn gedachten schieten vaak als een pingpongbal van links naar rechts en van boven naar onder en diagonaal door mijn hoofd heen en weer. Het is zelden rustig. Vermoeiend soms hoor.
Zodra ik ga lopen, gaat die stuiterende pingpongbal stil liggen.
Dus ja... hierin zie ik het vergelijk van de verslaving. Ik heb het lopen nodig om mijn hoofd tot rust te krijgen. Het is gelukkig een gezonde verslaving. En zolang dit het middel is om mijn hoofd stil te krijgen mag ik mezelf gelukkig prijzen. 

Ik wens jullie een mooi en zonnig weekend toe. Met rust in het hoofd om van fijne dingen te kunnen genieten.

Zwijmelen op Zaterdag: A Forest

Jullie kennen mijn voorkeur voor de aftellijstjes wel, zo in deze tijd, op het einde van het jaar.
Vorige week de Top 1000 bij Veronica en op het einde van het jaar duik ik altijd helemaal onder in de top 2000 op radio 2. Heerlijk.
Gisteren eindigde KinkFM (de 'alternatieve muziekzender') met hun top 1500.
Mr. C. moesten rond etenstijd,  nét op het moment dat ze bij Kink aan de laatste nummer toe waren iets op gaan halen met de Puberella, dus het langharig tuig en ik zouden samen voor het eten zorgen.
En het was zo fijn, zo zonder mensen in die anders last zouden hebben van harde muziek.
We gingen helemaal los op The FooFighters, The Cure, Pearls Jam, Metallica en Rage against the Machine.
Mijn Fitbit liet 's avonds 2 actieve momenten zien. De eerste was  een half uurtje hardlopen. De tweede was het losgaan op de laatste nummers van Kink's top 1500 😁😁😁.

Het loopje gistermiddag was een testloopje voor vandaag.
Ik had me vorige week voorgenomen om weer eens met de zaterdagochtendgroep mee te gaan naar het bos. Ondanks dat dit altijd zo ongeveer het fijnste moment van de week was, was het me het afgelopen half jaar niet gelukt om het op te brengen om er vroeg mijn bed voor uit te gaan. En ik baalde daar ontzettend van, want ik miste het gewoon ook. Gek hoe zoiets werkt in het hoofd. Je wil wel, maar je gaat niet, ondanks dat je het mist. De drempel werd steeds hoger.
Een zere lies en een zere kuit leken afgelopen dinsdag roet in mijn plannen te gooien, maar toen ik het gistermiddag weer even probeerde waren PHPD-tjes (Pijntjes hier, pijntjes daar) verdwenen.

Dus ik stapte vanmorgen die enorme drempel over (die er van tevoren alleen maar in mijn hoofd was, en het echt kon ik zo het bos en de groep binnenwandelen en was iedereen gewoon weer blij om me zien). Ik was bang dat ik de groep niet meer bij kon houden. Maar het viel alles mee.
Het bos lag er weer prachtig bij met zijn roodbruine bladerdekentje op de grond. Ik was weer blij dat ik geweest was.

Dus vandaag in de zwijmel A Forest van The Cure. Omdat we daar gisteravond zo lekker op los gingen en omdat ik vanmorgen weer lekker los kon in het bos. Ik heb hem al eens eerder geplaatst, maar hij mag gewoon nog een keer omdat deze zo lekker is. En vooral ook hoe hij eindigt. Dit nummer mag niet 'weggefaded' worden. De laatste tonen zijn het mooist!

Zwijmelen op zaterdag: The Magic of Santana, Black Magic Woman

Eind vorig jaar deed ik mee aan een wedstrijd bij het plaatselijke poppodium. Ze vroegen een foto te plaatsen van je mooiste moment bij het poppodium van het afgelopen jaar. Ik won toen 2 tickets voor een concert naar keuze.Dit was de winnende foto. Mijn zoon en ik, met de ogen dicht genietend van de muziek van Pink Floyd.

Het programma was toen nog niet echt gevuld voor dit jaar. Ik zag niks leuks. Wat ik wilde zien, daar had ik al tickets voor gekocht. Ik kreeg nog eens (hoe ondankbaar was ik) een herinneringsmailtje: joehoe... je hebt je prijs nog niet opgeëist! Dus ik zat eigenlijk een beetje met die prijs in mijn maag.
Totdat er een aankondiging kwam van The Magic of Santana. Het was niet de hele Santana, maar een aantal bandleden treden dus nog op met The Magic of Santana.
Santana... muziek die we allemaal wel kennen. Beetje latin, beetje stevig. Mooie gitaarpartijen. Ik kende een paar goeie nummers van Santana, maar op de een of andere manier heeft deze band nooit zo mijn aandacht gehad. Maar dit leek me wel leuk.

Het langharig tuig, mijn concertmaatje, wilde niet mee. Zijn  muziek niet.
Ik deed een oproep in de familie-app en mijn zus wilde wel met me mee.
Ik drukte haar op het hart dat ik geen idee had wat we gingen zien. En dat ik geen idee had of het leuk ging zijn. Geen probleem, we zouden het wel zien.

Of het wat was?
Het was fantastisch!
De zaal was maar voor minder dan de helft gevuld, maar deze band verdient zéker een groter publiek.
Op het podium was het wel een volle bak. 4 percussionisten, 2 gitaristen, een bassist, een organist en 2 zangers. De band had zichtbaar plezier op het podium en dat straalde af op het publiek.
Ik had zelf precies genoeg wijntjes op om me niet geremd te voelen om te dansen.
En ik heb me in geen tijden zo blij gevoeld als gisteravond. Wat was het heerlijk om zo te genieten met mijn zus naast me. Ik kreeg gewoon zin om mee te doen met de band.
Ken je ze nog, die suffe woodblocks bij de muziekles op de lagere school? Dat instrument waarvan je altijd hoopte dat jij hem niet kreeg? Gisteravond wenste ik dat ik er een had. Of een stel sambaballen. Of een koebel met een stokkie. Al was het een nootmuskaatrasp. Het had me niet uitgemaakt. Ik wilde meedoen! Wat wel kon was mijn ogen dicht doen en wegzinken in de mooie muziek.
En 'schwoegeln' met mijn zus. (Is dat Duits voor schuifelen? De zanger zei in ieder geval dat er geschwoegeld mocht worden :-) ).

Mijn zus en ik stonden eerste rang voor het hoekje van het podium met uitzicht op de toetsenist. Ook hij zat in zijn eentje de show te stelen op zijn Hammondorgeltje (uit 1956!) Ik hou zo van hammondorgeltjes. En ik hou zo van toetsenisten die er volledig op los gaan. 

De afsluiting was ook bijzonder. Na de show gingen heel veel mensen naar het podium omdat ze de bandleden persoonlijk wilden bedanken en een hand wilden geven. Ik had dit nog nooit zo meegemaakt. Misschien was de band heel toegankelijk, misschien was de chemie in de zaal zo dat de sfeer zo fijn was dat mensen het gevoel hadden dat dit paste, misschien is het een Bergse gewoonte die ik nog niet ken ;-). Misschien waren mensen gewoon net als ik zo dankbaar voor de mooie muziek en de blijheid die de zaal in gestuurd werd?  Ik weet het niet. Maar mooi was het wel. 

Kortom... de avond was in meerder opzichten een cadeautje! 

Zwijmelen op Zaterdag: Release me

Deze week was een week met teveel mensen om me heen.
Teveel, maar wel de juiste mensen.
Ik had een heerlijk weekend in ons huisje met man, zwager en schoonzus.
Een gezellige verjaardag. Een avondje bios met een vriendin (Downton Abbey, met prachtige oude kostuums). Een avondje training. Een avond lesgeven.
Een avond uit eten met de collega's van de modevakschool. (Het Zeste in Zevenbergen, een aanrader!!! Zelfs de vega maaltijd was fantastisch!).

Ik zit in een periode waarin ik teveel prikkels met moeite trek en ik heb veel 'afwikkeltijd' nodig. Die ruimte was er amper deze week. Na alle drukte kwam ik gisteravond gesloopt thuis en na (gelukkig) een goed nacht slapen, verlangde ik vanmorgen naar maar 1 ding: een stukje hardlopen, alleen maar met me, myself and I.

Het was koud buiten, een flinke wind. Voor het eerst na de zomer in lange broek en lange mouwen.
Ik had bijna 2 weken niet gelopen en meestal gaat het dan een beetje moeizaam met zoveel tijd ertussen. Maar vanmorgen zat ik heel snel in mijn treintje en had ik het gevoel dat ik kon blijven lopen. Zo lekker, als dat gevoel er is.
Goed... ik sjok nog steeds op mijn rustige tempo. Haal lang geen 10 kilometer per uur. Moet met iedere stap een portie kilo's teveel meenemen (zéker na al dat lekkers van gisteravond). Maar het is zo fijn dat dat gevoel er is weer. Het is zo fijn dat mijn mindset weer zo is dat ik WIL lopen. Want o, wat heb ik dat lopen ook nodig voor mijn onrustige hoofd.

Toen ik lekker in mijn treintje zat kwam Eddie Vedder voorbij (in mijn playlist dan hè). Met release me. Laat me los. En het is gek hoe soms nummers die je kent, die je gewoon mooi vindt, je ineens in je kern, in je ziel kunnen raken.
Dit was zo'n nummer. Hij kwam op het juiste moment voorbij.

Het nummer gaat over de slechte relatie die Eddie Vedder heeft met zijn vader die later zijn stiefvader blijkt te zijn, Dus ik kan het nummer niet helemaal op mijzelf betrekken.
Maar het wanhopig gezongen: Release me kwam binnen.,
De afgelopen tijd hebben veel mensen, en ik ook tegen mezelf, gezegd: Natas, laat het los, laat het gaan. Het is allemaal niet belangrijk.
Ik heb ook vaak bij mezelf gedacht: Natas, laat jezelf los. Klinkt gek. Maar ik bedoel: houd niet zo vast aan je gedachtes. Laat ze gaan. Wees niet zo krampachtig. Bevrijd jezelf van het juk wat je draagt.
Dus het wanhopige 'release me' van Eddie kwam binnen, terwijl ik de kilometers wegstampte in de koude tegenwind aan de waterkant. Dus Eddie ging de laatste kilometers op repeat.
O, wat hou ik van zijn stem!

Zwijmelen op Zaterdag: Talking to the Moon

Een druilerige ochtend hier, in de Zuidwesthoek.
Donkere wolken. Spetters op de ramen.
Ik wens jullie een rustige dag toe, die gestart kan worden met een langzaam ontbijtje en een lekkere bak koffie of thee erbij.

Mijn dag begint wat actiever.
Ik stuur mijn man op pad voor de boodschappen en ga zelf meedoen aan een loopje met een gids in de omgeving van de pas opgeknapte waterschans hier vlakbij.

Speciaal voor degenen die de dag rustig beginnen:
Een mooi muziekje van Bruno Mars.


\

Zwijmelen op Zaterdag: Girl, You'll be a woman soon

Eén van de voordelen van het volgen van een opleiding iets verder van huis, is dat ik tijdens het rijden een paar keer per week onderweg ernaartoe lekker naar muziek kan luisteren. Soms komt daar ineens een nummer voorbij waarbij ik dan ineens hoor hoe vet het is. Misschien omdat het op dat moment nèt past in mijn leven?

Vrijdagmorgen hoorde ik op weg naar de modevakschool bij Studio Brussel een interview met een man die lingerie ontwerpt voor het merk Prima Donna. Natuurlijk had het gelijk mijn aandacht.
Het interview had van  mij wel dieper mogen zijn, maar ja.. het is en blijft radio voor een breed publiek.

Ik heb zelf ondertussen mijn eerste schreden gezet in het naaien en op maat tekenen van lingerie.
Mijn eerste slips zijn gelukt en zitten als een tweede huidje om me heen. Het is voor mij een hele nieuwe tak van sport: werken met elastische materialen, het aanzetten van kant, het berekenen van rekpercentages. Gelukkig worden we zowel in de praktijk als de theorie goed begeleid.

Binnen een paar weken gaan we starten met de bh's. Ik ben heel benieuwd hoe het draagcomfort van een op maat getekende en zelfgemaakte bh gaat zijn. Want hemel. Wát héb ík een hékel aan het dragen van bh's.
Zodra ik thuis ben is het: Free Willy's! Er slingeren hier ook altijd bh's op tafels, stoelen en trapleuningen enzo. Gezellig als er onverwachts mensen langskomen. En die kans is groter nu de pubers ook op de meest onverwachte momenten mensen in huis uitnodigen.
Maar zeg me: dat is toch bij jullie ook zo, dat er overal in huis bh's rondslingeren?

De man die geïnterviewd werd op de radio mocht een liedje uitkiezen. Hij koos voor Girl, you'll soon be a woman van Urge Overkill (het origineel is van Neil Diamond). Met de hoop dat alle meisjes van nu, die later vrouw worden, zullen kiezen voor de lingerie die hij ontwerpt.

En dat liedje brengt me dan weer terug bij mijn dochter. Mijn lieve puberella.
Die soon een woman zal zijn. Of misschien wel pas geworden is.
Het gaat geleidelijk. Maar tegelijkertijd heel snel. Ineens blijkt ongemerkt het moment dat de overgang heeft plaatsgevonden al eerder gepasseerd te zijn.

Girl, you'll be a woman soon.
Een nummer uit één van de briljantste films die ik ooit zag: Pulp Fiction.
De zeldzame keren dat Mr. C. en ik samen op de dansvloer staan (ik ben niet zo'n danser) doen we altijd even de scene met de vingers langs de ogen uit clipje dat ik boven aan dit blogje heb geplaatst.
Altijd even een momentje en gebaartje van verbondenheid.

Quentin Tarantino gebruikt vaak hele toffe nummers in zijn films. Denk aan ons eigen George Baker met zijn Little Green Bag in 'Reservoir Dogs'.

Oké, nog een extraatje dan.
De beroemde 'Mayonaise-scene' (zonder bloed) uit de film Pulp Fiction. 

Hoe kun je lingerie, Pulp Fiction en dochter die bijna (of misschien net) een vrouw is tot één blogje smeden?
Zo dus.

Zwijmelen op Zaterdag: Devil went down to Georgia

Ik hou wel van liedjes waarin een verhaal wordt verteld.
Dit nummer is er één die totaal niet binnen binnen mijn genre van muzieksmaak valt, maar waarbij het volume van de radio toch altijd een flinke tik extra  krijgt als ik het hoor. Is ook niet zo vaak. Ik denk. Ongeveer 1 keer per jaar. En dat is met de top 2000.
Tot vandaag had ik ook eerlijk gezegd geen idee wie het zong, wanneer het uitkwam en wist ik niets over de band. Ja, country... dat had ik goed ingeschat. En 'ergens' vorige eeuw :-).
Maar ik hou van het verhaal. En vooral van de vioolpartij.
Als ik een viool zou zijn... dan zou ik zo bespeeld willen worden :-).

Zwijmelen op Zaterdag: Fly away

Het is alweer een paar weken terug dat ik mijn beklag zat te doen bij mijn vriendin.
Ik vertelde haar dat ik eigenlijk niet helemaal lekker teruggekomen was na mijn zomervakantie.
We hadden het goed in Budapest en in ons huisje bij zee, maar er was ook veel gedoe.
Pubers die niet meewerkten, slapeloze nachten, overprikkeling bij mijn zoon en bij mij.
Een gezin dat er een ander tempo op na houdt dan ik...
Ik wil juist veel van een stad zien, maar mijn gezin vindt dat gauw iets te druk, te warm, te ver of te vermoeiend is.
Ik durf het bijna niet te zeggen dat mijn gezin soms voelde als ballast.
Eenmaal terug bij ons huisje bij zee duurde het nog een week voordat ik me ontspannen voelde en eenmaal terug op het werk merkte ik dat de vakantie gewoon echt te kort was geweest om te herstellen. Balen. Je hoopt toch uitgerust en met hernieuwde energie terug te komen.

Dus toen mijn vriendin vroeg: 'En? Hoe was je vakantie?' Kwam er in plaats van een opsomming van leuks een bakkie ellende naar buiten.
Daar zijn vriendinnen voor. Daar mag je eerlijk tegen zeggen dat je gezin als ballast voelde, terwijl het tegelijkertijd ook juist de mensen zijn die je het liefst om je heen hebt en met wie je mooie dingen wilt delen. Terwijl je gewoon ook zo dankbaar bent dat je gezin bestaat uit juist deze mensen...

'Weet je wat jij moet doen?' was haar reactie... 'Je moet gewoon die ballast thuis laten en een keer met een vriendin op vakantie gaan. Waarom gaan wij niet samen?'
Ik zei dat me dat heerlijk idee leek, maar ik vertelde ook dat ik het vliegen een enorme hindernis vind.  'Maakt niet uit, Tas,' zei ze. 'Ik neem je bij de hand. Ik zeg wel wat je wanneer moet doen. Ik loods je er wel doorheen. Het komt helemaal goed'.  Mijn vriendin heeft intussen bijna de hele wereld gezien en ze draait voor een vlucht haar hand niet om, dus dat komt ook inderdaad echt helemaal goed.

Kwam het volgende dilemma: waarheen?
We besloten te kijken op de surprise-reisjes. Dan hoor je pas een paar uur voor vertrek waar je heen gaat. Leuke bestemmingen. Leuke accommodaties. Maar prijzig.
Mijn vriendin zei: 'Tas, wat zij doen, kan ik ook, maar dan voor veel minder geld. Zeg maar wanneer je wilt gaan, dan regel ik het'. Dus ik zei: 'Oké, verras me maar!'
Helemaal verrassen durfde ze niet. Ze wilde het niet op haar geweten hebben dat ze iets koos wat ik niet leuk vond.

Een dag later had ik mail:
Een lief briefje over hoezeer zij vond dat ik een leuke, zorgeloze vakantie verdiend had. Hoe fijn ze het vond dat ze met met me mee mocht. En hoe leuk ze het vond om een bestemming te kiezen.
In die mail had ze als een volleerd reisleidster 4 keuze-bestemmingen uitgewerkt:
Een treinreisje door Toscane, een stedentrip naar Barcelona, een trip naar Malta, in een hotel met yogasessies op het dakterras, en een roadtrip naar Alentejo (Portugal), naar wat oude, kleine stadjes , ten zuiden van Lissabon.
En dat laatste is het geworden. Ik ga gewoon bijna een volle week de boel de boel laten, met mijn vriendin op pad en op ons tempo een hoop zien en beleven. Genieten van de rust, de kust. Genieten van een andere cultuur. Hoe heerlijk is dat? En hoe heerlijk is het dat ze op deze manier voor me heeft gezorgd? Ze heeft dit echt op zo'n fijne manier in mijn schoot geworpen. Deze vriendin is goud waard!

Het duurt nog even voordat het zover is, eind maart... maar ik kijk er zo naar uit.

Ik kan nog een heel verhaal vertellen over het nummer van Lenny Kravitz dat ik erbij heb gekozen, maar mijn blogje is alweer lang genoeg. Het nummer zegt genoeg: I wanna Fly Away!
Ik geniet tot die tijd gewoon lekker van de voorpret.

Zwijmelen op Zaterdag: Happy Birthday Sweet Sixteen

De 16-jarigen van dit filmpje zullen intussen hoogbejaard zijn. 
Maar de mijne is vandaag hartstikke 16! 

Wat ben ik verliefd op mijn heerlijke grietje!

Zwijmelen op Zaterdag: Dat komt door jou

In mei 2017 stapte ik voor het eerst bij Dutch Fashion binnen.
Ik wilde een opleiding tot coupeuse doen en ik was me aan het oriënteren op welke opleidingsmethode en welke plek bij me paste.
Ik weet me die middag nog goed te herinneren.
Ik kwam ver na de afgesproken tijd de les binnen.
Er was een ongeluk gebeurd op de oprit naar de snelweg en ik moest daardoor heel de Zuidwesthoek doorcrossen om in Breda te belanden.
Dutch Fashion was de laatste modevakschool in de regio die op mijn lijstje stond om te bezoeken.
Ik kwam redelijk gestressed binnen.
De hartelijke ontvangst is me altijd bijgebeleven: 'Meid, je ziet er helemaal verhit uit! Zullen we eerst eens even koffie voor je regelen?'
Brabantse gezelligheid.
En ondanks dat de les een gezellige chaos was (de leerlingen legden hun laatste hand aan de examenopdrachten... ik weet inmiddels hoe stressvol dat kan zijn) en ik niet echt een indruk kreeg van hoe een les daar eruit hoorde te zien, zag ik wel dat de sfeer me enorm beviel. Ik zag dat de lesmethode me het meest van alle methodes aansprak en dat de docent enorm kundig was. Met haar enorme creativiteit en drive maakte ik later kennis.

Eigenlijk wist ik het zodra ik binnenstapte: Dutch Fashion is de plek waar ik de opleiding wil doen. En daarbij werd Mode op Maat de lesmethode.

Helaas heb ik van deze docente maar een paar maanden les gehad. Ze leerde me de fijne kneepjes van het vak. Paspelzakken maken, manchetten, kragen met revers, ga zo maar door. De plooien kan ik inmiddels dromen.
Ze leerde me patroontekenen. Ze begeleidde me in mijn eerste 2 examenprojecten. 'We gaan voor de 10' zei ze altijd. Dat is me onder haar hoede voor het eerste examen gelukt. Daar ben ik dankbaar voor.

Nog voor ik mijn eerste examen deed werd ze ziek en heeft ze de modevakschool over moeten dragen. Ze heeft een fantastische opvolger gevonden die mij net zoveel kan leren en even goed inspireert.

Vorige week heeft ze afscheid moeten nemen van het leven. En wij van haar.
Bij het afscheid werd dit nummer gedraaid.
Dat komt door jou...
Heel veel mensen kunnen ze zeggen dat ze iets in hun leven meedragen waar zij de kiem van gelegd heeft. Ze heeft voor heel veel mensen heel veel betekend. Bovenal was ze moeder, partner, dochter, zus, vriendin. Ze is met haar kracht, haar drive, haar creativiteit en haar kennis een inspiratie geweest voor velen. Een mentor, die je uit je comfortzone haalde en je onder haar begeleiding op een hoger plan zette.
Voor mij geldt ook dat ze voor altijd een voorbeeld voor mij zal zijn. Als ik denk aan coupeuse zijn, dan kan ik er alleen maar van dromen om ooit aan haar niveau en creativiteit te tippen.

En ja... het moet vanaf nu echt allemaal zonder Annemiek.
Maar potver...
Alles wat zij ons heeft geleerd, hoe zij ons heeft geïnspireerd... dit alles kunnen wij weer doorgeven aan anderen die het vak willen leren, of die alleen maar plezier willen hebben in het naaien van kleding. En dat is, ondanks dat het allemaal ontzettend verdrietig is, toch ook heel mooi?

Zwijmelen op Zaterdag: Details in the Fabric

Everything

Are the details in the fabric
Are the things that make you panic
Are your thoughts results of static cling?

Are the details in the fabric
Are the things that make you panic
Is it Mother Nature's sewing machine?

Are the things that make you blow
Hell no reason go on and scream
If you're shocked it's just the fault
Of faulty manufacturing

Omdat het Langharig Tuig na een lastige tijd voor het eerst weer naar school gaat.
Een traject tot herstel dat al met al ruim anderhalf jaar geduurd heeft.
Blij en dankbaar dat we deze periode voor nu achter ons kunnen laten.

Echt... Het is misschien makkelijk gezegd voor iemand die aan de zijlijn stond, maar ik hoop zo dat iedereen die in een moeilijke periode zit, hoop kan houden op betere tijden.

Zwijmelen op zaterdag: Non Non Rien N'a Changé

In onze vakantie, een klein maandje geleden, waren een paar weken in ons huisje bij zee. Op een avond belandden we op een naburige camping in de kantine. Er speelde een live-bandje. We dachten: laten we hem even checken, misschien is het leuk.
De avond begon een beetje gezapig. De band speelde leuk, maar er kwam niet veel volk op af. De stemming kwam er niet helemaal in.
Net toen we besloten hadden om na het volgende nummer naar huis te gaan, kwam er een vrouw op mijn man toegelopen: "Heeeeejjjjj! Wat leuk om jou na al die tijd weer te zien!!! Hoe ís het???!!!!"
Er volgde een ongemakkelijk moment met het raden van namen... Het duurde even voordat Mr.C. zijn kwartje viel. Het bleek een jeugdvriendin te zijn, van pak hem beet 30 jaar geleden. Ze hoorde bij een cluppie dat Mr.C. jaren geleden jaarlijks trof tijdens de zomervakanties daar aan zee. (Mr. C. komt er al sinds eind jaren 60).
Ze hadden elkaar destijds uit het oog verloren, maar bleken allemaal toch weer een vaste kampeerplek te hebben op één van de campings in de buurt. Een deel  van de club bleek een eindje verderop aan de bar neergestreken te zijn. En ineens werd het een hele gezellige avond.

Vorige week werd er in dezelfde kantine, naar aanleiding van dit leuke treffen, een 80's-90's feest gegeven. De club had via alle social media en via via bijna iedereen weer weten te vinden, en ze waren bijna allemaal van de partij. Nu mét aanhang én een groot deel van de (puber)kinderen was er ook voor te porren. En het was écht een ouderwets gezellige avond.
Meestal ben ik niet zo'n danser, maar ik heb de hele avond op de dansvloer gestaan. Zelfs Jip, die normaal gesproken alleen op zíjn muziek (lees: metal) beweegt, heb ik die avond alleen maar op de dansvloer gezien.
Hoogtepunt van de avond (of was het misschien het dieptepunt... ik zou het niet meer weten...) was toen The Poppies werden gedraaid (jaja, jaren 70, I know... de DJ nam het allemaal wat ruim).
Wie had dat ooit gedacht dat ik samen met Jip keihard op The Poppies los zou gaan?
Ik vond het helemaal geweldig. En hij ook.

Mr. C. heeft het die nacht weer ouderwets licht zien worden (ik taaide met Jip iets eerder af). En de dag erna hebben we met de hele club ouderwets uit liggen brakken op het strand.
Eigenlijk leek er niets veranderd.

En ik realiseer me nu pas hoe toepasselijk dit liedje is voor deze zwijmel:
Non Non Rien N'a Changé
Tout, tout a continué

Nee, er is niets veranderd, alles ging door.

Er zat alleen maar 30 jaar, bijna een half leven met hoogte- en dieptepunten, tussen.

Zwijmelen op Zaterdag: Jazz up your Lingerie

We draaien weer.
De vakantie was deze week, ook voor de kinderen, officieel voorbij.
En eerlijk: het bevalt me maar matig. De vakantie was te kort.
Ik heb alweer twee werkweken achter de rug en ook mijn opleiding is weer begonnen.

Mijn eerste op maat getekende slip is een feit.
En jemig... Er was een grappig voorvalletje met tentstokken in de les, en dat kwam niet uit de lucht vallen.
Als ik de slip zo op tafel zie liggen, dan ziet het eruit alsof ik er met zijn tweeën in pas.
Nu zijn mijn billen ook altijd gezellig samen, dus ergens klopt het ook wel, maar ik kan je zeggen: ook al weet ik dat ik géén maatje 36 heb: dit is confronterend!
Nu moet het model natuurlijk nog een beetje aangepast en opgeleukt worden.
Maar over de pasvorm het eerste proefmodel waren we geheel niet ontevreden.
En dat is dan, ondanks de omvang van de slip, toch ook wel weer heel erg leuk!

Ik ben nu in de opleiding echt op onontgonnen terrein gekomen. Lingerie maken heb ik nooit gedaan. En ook de module voor coupeuse ziet er een stuk ingewikkelder uit dan de vorige lesmappen.
Voor de lingerie moet ik ook echt een andere manier van werken eigen maken.
Ik ben gewend om alle patroondelen netjes door te lussen. Het geeft me houvast tijdens het naaiproces. Met al die elastische stoffen is dat niet mogelijk en heb ik echt een soort van lusverbod gekregen :-). Kortsluiting in mijn hoofd hoor!

In de zwijmel vandaag een ouwetje.
Jazz up your lingerie!

Zwijmelen op Zaterdag: Trouble makin' Woman

Vanmorgen moest ik voor wat 'selfcare' al vroeg op pad naar het Westland. Een ritje van ruim een uur heen, ruim een uur terug. Wat je ver haalt is lekker.
Met een verre autorit is het altijd fijn om mooie muziek te hebben.

Na de behandeling voelde ik me herboren en zen.
Tijdens het zappen langs de kanalen op de radio bleef ik hangen bij een stukje blues.
Paste precies bij mijn stemming. Laid back de kilometers aan me voorbij laten gaan. Helemaal prima. Titel en uitvoerende: géén idee. Het klonk lekker.

Het nummer werd afgekondigd. Chris Cain. Nooit van gehoord. De man achter de draaitafel bij Radio Rijnmond zette nog een nummer in van Chris Cain. En daarna nog een. En na het journaal ging hij gewoon door. Zo ging het een kilometer of 80 verder. Het klonk allemaal even fijn.

Ik ben geen blueskenner maar vond het toch raar dat ik nog nooit van deze artiest gehoord had.
De radioman vertelde dat het een Amerikaanse bluesgitarist is, die ontzettend goed is, maar niet de waardering krijgt die hij zou moeten krijgen. Dus het was niet zo raar dat hij bij mij nog nooit voorbij gekomen was.

Nou ja... binnenkort is hij in NL. Dat zal waarschijnlijk wel de aanleiding geweest zijn van de Cain-uurtjes op de radio. 14 september in Zoetermeer. 15 september in Kasteel Rhoon. Kaartjes maar €12,50! Hoe bestaat het voor zulke mooie blues.
Ik heb de livefilmpjes ook gechecked. Een blije muzikant die zichtbaar plezier heeft in zijn optredens. Jammer dat mijn agenda al volgeboekt is voor die middagen.

Even googelen leerde mij dat Johan Derksen iedere zaterdagochtend op Radio Rijnmond 'Muziek voor ouderen' draait in navolging op 'Tijd voor teenagers' ongeveer 100 jaar geleden op de radio. Hij mag draaien wat hij wil dus komt er veel country, Americana en Blues voorbij.
Oei... 'Muziek voor ouderen'... ben ik hiermee officieel een generatie opgeschoven?

Ik zet er lukraak eentje in de zwijmel. Wellicht kom ik nog mooiere tegen als ik even doorzoek. Maar deze heeft wel een hoog zwijmelgehalte vind ik.

Kortom, het universum gaf me vanmorgen precies wat ik nodig had vanmorgen.
Dankbaar!

Zwijmelen op Zaterdag: Luna Mijn

De eerste band waar ik fan was, was Doe Maar.

Ik was op Ernst. Mijn zus op Henny.
In een documentaire vertelden Hennie en Ernst later dat er wel een schifting was te maken in het soort meisjes dat op hun viel: Ernst was voor de stille, wat teruggetrokken meisjes. Henny was voor de uitbundige, meer ordinaire meisjes.
Ik zeg hierbij niets over mijn zus, maar het is zeer zeker zo dat ik het wat stillere, teruggetrokken meisje was :-).
Ik was geen die Hard fan, maar had wel een schriftje met de zelf opgeschreven songteksten van de albums (lees cassettes) die ik bezat.

De mannen van Doe Maar zijn (voor de massa dan) een tijdje buiten beeld geweest. Maar van Henny en Ernst weet ik dat ze eigenlijk al die tijd muziek gemaakt hebben. Sla de Wiki, met name die van Henny Vrienten, er maar eens op na: hij heeft ontzettend veel betekend voor de Nederlandse muziek. Van musicals tot Sesamstraat.
Een paar jaar geleden waren mijn zoon en ik bij hun optreden op Pink Pop. Mijn zoon stond net zo hard te swingen als zijn moeder, zijn oom en zijn tante, die daar ook waren. Het klonk nog (weer) fantastisch!

En als ik Henny en Ernst weer terug zie op tv, op weet ik waar online voorbij zie komen, dan valt het me iedere keer weer op hoe goed ze zijn opgedroogd. Mooie mannen, mooier dan toen, die echt wel iets te vertellen hebben.

Gisteren kwam deze van Ernst Jansz voorbij. Suikerzoet, maar ik vond het mooi. Dus omdat mijn 'liefde' voor Enst nooit over is gegaan, staat hij vandaag, met een ode aan zijn dochter, in de zwijmel.

Zwijmelen op Zaterdag: Budapest

Het was weer een hele bevalling hoor om een vakantiebestemming uit te zoeken dit jaar. We waren erg laat met verzinnen en boeken. Ons hoofd stond er niet naar.
De pubers willen gelukkig nog mee.
We gaan sowieso naar ons huisje bij zee.
Maar omdat de pubers het daar wat stilletjes en saai vinden, wilden we ook iets doen wat zij leuk vinden. En natuurlijk moeten wij ons ook kunnen vinden in hun keuze...

Maar wat moeten we kiezen?
We hebben gekeken naar Schotland (daar wilden de pubers en ik heen, maar Mr.C. niet... we waren er immers al een paar keer geweest. Dat was voor mij geen reden om niet te gaan. Ik wilde al het moois graag aan de pubers laten zien).
Ierland dan? Nee... dat werd gek genoeg dan weer afgeschoten door de rest van het gezin.
Kroatië... ook mooi... maar wat nog beschikbaar was waren van die enorme appartementencomplexen waar je teveel mensen om je heen hebt.

Oostenrijk, de Alpen? Dat werd saai gevonden door de pubers. (Echt... waarom?). De Italiaanse bergen vonden ze dan wel weer een goed idee. (Snap jij ze nog?)
Een stedentrip vonden ze wel weer leuk. Maar de jongste wilde ook natuur.
Vorig jaar was Praag erg goed bevallen.
Berlijn trok ze niet (Why not? Staat hoog op mijn lijstje).
Valencia, Madrid, Barcelona, Parijs? Te druk, te warm. Dat geldt ook voor Rome, Florence, Venetië.
Maar ja, zei ik dan... in Praag was het vorig jaar ook tegen de 40 graden. Ook dat hebben we doorstaan.
Budapest dan? Daar kan het ook erg warm zijn.
Maar Budapest heeft veel zwembaden, badhuizen, een rivier met een eiland, heuvels met natuur om de stad. Voor mijn zoon, het langharig tuig, is er een rockmuseum. En een flipperkastmuseum.
Dus ik geloof dat we een plek hebben gevonden waar we allemaal wat leuks zullen vinden.
(Kreeg ook al adresjes door met leuke vega eettentjes).
We hebben een appartement midden in het centrum.
Ik geloof zomaar dat we allemaal een leuke tijd gaan hebben.

Mocht iemand nog Buda- of Pest-tips hebben... laat het maar weten.

Dus een liedje over Budapest in de Zwijmel deze week.

Zwijmelen op Zaterdag: Table of Fouls

Als 'grensbewoner' lukt het me om de Belgische radiozenders goed te ontvangen als ik onderweg ben. En dat is fijn. Want ze draaien en soms nét even andere muziek dan op de Nederlandse zenders.
Van de week bleef ik bij het 'zappen' hangen op het geluid van deze strijkers.
Ik was nieuwsgierig naar de rest.
Hoorde het voor het eerst en was gelijk geraakt.
Het was een stukje uit het optreden van de Belgische Zanger Ibe op Rock Werchter vorige week.
Mooi hè?  Hoe stil het publiek ook is!!!

Wil ik ook nog even juichen voor het volgende.
24 juni ben ik erbij... in Nijmegen.
Rammstein!
Na het zien van beelden van hun show een paar weken geleden in Rotterdam had ik behoorlijk spijt dat ik hierbij had gezegd dat dit wel even voorbij kon gaan (keuzes, keuzes),
Gistermorgen was de kaartverkoop. En omdat ik les had, had ik me er al bij neergelegd Nijmegen hem ook niet ging worden. Mijn broer en vrienden zaten allemaal om 11.00 uur startklaar, en ineens waren daar kaartjes over. Mijn lieve broer wil twee van zijn kaartjes aan mij en Jip afstaan.
Hoe tof is dat?

Maar... eerst even rustig zwijmelen bij Ibe!

Zwijmelen op Zaterdag: Speak to me

We hebben hem alvast even voor je gecheckt hoor, die nieuwe fim over de muziek van The Beatles die deze week uitkwam. 

Een leuk gegeven: stel dat jij erachter komt dat je de enige bent op aarde die zich de muziek van The Beatles kan herinneren. Wat doe je dan? 

Waarschijnlijk zit het hele verhaal dat je verzint in deze film. Doe er nog een liefdes-verhaallijntje bij en het recept voor deze film is compleet. Heel voorspelbaar dus. 

Ondanks dat was het een heerlijke film die geen minuut verveelde. Een aanrader dus. 

En natuurlijk was ik weer de enige die huilend van ontroering de bioscoopzaal verliet. 

Weekdiertje... 

Maar er was meer muziek deze week. 

Vorige week vertelde ik dat we het weekend begonnen met Graspop. 

De zondag en maandag daarna was er meer muziek in de stad. 

Op het Poppodium in onze stad werd maandagavond de Sena Guitar Award uitgereikt aan John Petrucci, de gitarist van Dream Theater.
In het kader van dit evenement waren er allemaal gitaar-gerelateerde activiteiten in de stad.
Samen met de andere leerlingen van de gitaarleraar van Jip ging Jip een nummer van Dream Theater spelen voor John Petrucci.
In het stadspaleis, het Markiezenhof, waren allemaal gitaarworkshops te volgen en 's avonds traden er verschillende gitaristen op op het poppodium.
De avond werd samengesteld en gehost door Pablo van der Poel, jullie weten wel... die ene van DeWolff... die zo lekker is speelt.
Jan Akkerman, Vedran Mirceti van De Staat, Eriv Vaarzon Morel (een Flamenco gitarist), Joe Tal van de band Textures, om maar eens een paar namen te noemen waren allemaal van de partij.

  Voor mij als leek waren de workshops niet allemaal even goed te volgen. Maar het mooie was wel dat ze allemaal met bezieling over hun instrument spraken en allemaal, ondanks dat ze het allemaal over de gitaar hadden, een compleet ander verhaal vertelden.
De Flamco gitarist vertelde veel over de geschiedenis van de Flamencomuziek en maatvoering. Joe Tal over hoe je dezelfde akkoorden op verschillende manieren kan spelen. En Vedran Mirceti van De Staat vertelde wat hem inspireerde en legde uit hoe hij zijn gitaar min of meer als synthesizer gebruikt.

Helaas heb ik de workshop van Pablo gemist... met pijn in mijn hart.
Maar ja... Jip moest repeteren voor het nummer dat ze voor Petrucci zouden spelen... daar móest ik dus bij zijn. De goede-moeder-punten zijn weer behaald.

De twee avonden die daarop volgden waren vet! Het neusje van de zalm van gitaarspelend Nederland samen met the Legend Petrucci op 1 podium... de namen zullen jullie misschien niet heel veel zeggen, en het zegt mij ook allemaal niet evenveel, maar geloof me: het was fantastisch.

Je zou denken dat ik inmiddels op een punt ben waarop ik zeg: ik kan geen noot meer horen...
Echt... het is nog niet zo ver... muziek verveelt nooit!

Dus vandaag in de Zwijmel: Het mooie nummer van Dream Theater dat Jip samen met anderen speelde voor John Petrucci: Speak to me.

Zwijmelen op Zaterdag: Ice Queen

Ieder jaar ga ik een dagje festivallen met mijn zoon. 

De afgelopen jaren heb ík gekozen, vanwege de optredens van mijn favoriete bands. 

Dit jaar houdt Slayer zijn afscheidstour en had ik eigenlijk geen keus: mijn langharig tuig móest Slayer zien. Dus het werd Graspop (Metal Meeting).

Ik was er de hele dag al een beetje zenuwachtig voor: Is alleen maar metal niet teveel van het goede voor me? En vooral: Jip wilde vooraan staan bij Slayer. Ik weet hoe het er aan toe kan gaan bij metal concerten; ik was bang dat ik er niet onbeschadigd uit zou komen. 

Jip had me al gewaarschuwd voordat Slayer begon: 'Mam, bereid je voor op wat duw en trekwerk hoor, als het begint... Hell Awaits.'

En bij het eerste akkoord brak de hel volledig los. Binnen 1 seconde was om mij heen een moshpit ontstaan waar ik middenin stond. Wegwezen!!! 

Voor de niet metallers...  dit is wat happens in a moshpit: 

Wegwezen... dat dacht de ene helft van het  publiek. 

De andere helft dacht: De Moshpit! Daar moet ik naartoe!

Het werd een enorme duw- en trekpartij.

What else did I expect... Ik had zoiets wel verwacht vooraan bij Slayer, maar niet binnen 1 seconde. 

Toen iedereen zijn plekje weer had gevonden was er nog het gebruikelijke duw- en trekwerk en was het uitkijken geblazen voor armen en benen in je nek van crowdsurfers, maar dat was goed te doen. Jip was erg allert en beschermde zijn moeder bij gevaar. Sprong voor of achter me als het even wild werd om me heen. Hield armen en benen van de crowdsurfers bij mijn hoofd (en vooral bril) vandaan. Zo mooi om te zien :-).

Mooi ook hoe de metal-fans dan ook weer lief zijn voor elkaar. Zodra er iets gebeurt in het publiek (iemand valt, of wordt ongelukkig geraakt) wordt er ruimte gemaakt. De handen gaan omhoog en er wordt tot rust gemaand, totdat de persoon aangeeft dat het oke is. Daarna pas gaat iedereen weer los. 

Ongeschreven regels in de metal-scene. Er zijn er vele. 

Slayer speelde een hele strakke show. Dit is echt één van de meest vette dingen ik ooit heb gezien en heb meegemaakt. Het zal niet snel overtroffen worden.

Ook het afscheid was prachtig. Frontman Tom Araya nam de tijd om afscheid te nemen van het publiek. In stilte keek hij minuten lang uit over het publiek. Hij bedankte zijn fans. Hij eindigde met waterige oogjes. En om mij heen zag ik heel veel grote, fors behaarde mannen met tranen in hun ogen staan. Sommigen echt huilend om een tijdperk dat werd afgesloten. 

Ik vond het mooi om daar getuige van te mogen zijn... 

Ik had gedacht dat ik hier met de beste wil van de wereld geen zwijmel uit kon halen. Maar ik heb toch iets. 

Het mooie aan Graspop is dat er naast elkaar 2 podia staan. Terwijl we stonden te wachten op Slayer speelde op het naastgelegen podium de Nederlandse band Within Temptation (Symphonische Metal). En dat werd op 'ons' podium op grote schermen getoond. Goed geregeld! 

 Ze hadden het moeilijk tussen 2 stevige metalbands in, maar ze gaven een hele goeie show weg. De zangeres zong als een nachtegaaltje. 

Een nummer van Slayer in de zwijmel doe ik jullie niet aan. 

Het wat bekendere nummer van Within Temptation, Ice Queen, lijkt me een goed alternatief. 

Ik duik mijn bedje weer even in. Het werd al licht aan de horizon toen ik mijn bedje vond vannacht. 

Zwijmelen op Zaterdag: You Learn

Mijn laatste blog dateert van 25 mei. 

3 weken geleden alweer. 
Jemig... Wat was ik die dag zenuwachtig. 
Ik had die dag examen voor de module dames/heren voor mijn opleiding tot coupeuse.
En dit was het resultaat: Zelf ontworpen, op eigen maat getekend en natuurlijk zelf genaaid. 

Geslaagd!

Intussen zijn we alweer verder gegaan met de volgende modules. 

Dit jaar doe ik twee modules. Echt hè... ik ben niet te stoppen. 

Ik doe de module lingerie en de module coupeuse 1. 

Het jaar moet ik dus afronden met 2 examens en met het maken van 2 examenstukken: 

Een BH en een slip, of een bustier of bodystocking en een mantel. 

De mantel heb ik in mijn hoofd al klaar. Dat scheelt. Nu de rest nog. 

En wat is het heerlijk dat ik nu weer tijd over heb. Dat ik af en toe op de bank zit en gewoon kan blijven zitten zonder het gevoel te hebben dat ik iets moet doen. 

Of dat ik kan besluiten om lekker een rondje ga hardlopen. Of lekker een boek gaan lezen. Of misschien toch de naaimachine op tafel zet. 

Of dat ik besluit om de kampeerspullen achterin de auto te gooien om een weekend naar ons favoriete plekje aan de de Rijn te gaan. 

Ik heb me in geen tijden zo tevreden en rustig gevoeld als zondagmorgen, toen ik met mijn bakkie koffie aan het water zat en al mijn gedachten mee liet stromen met het water. Zo fijn... 

Weet je wanneer ik nog meer zo zenuwachtig was? 

Woensdagmiddag. 

De puberella zou de uitslag van haar examen krijgen. 

Tussen half 1 en 2 uur verwachtten we een belletje. 

Toen hoorden we dat er een grote landelijke storing was bij het SomToday programma waar de school de resultaten in verwerkt. Het zou mogelijk nog een dag kunnen duren. 

Zenuwslopend. Het hing erom, dacht ze zelf. 

Uiteindelijk was daar toch nog vrij snel om even na tweeën het verlossende telefoontje: 

Dus... we gaan opgelucht en ontspannen het weekend in!
En voor wat betreft de zwijmel:
Een liedje over leren. Van Alanis Morisette.