daar sta ik dan, met mijn weke moederhart

Eigenlijk neem ik vandaag een beetje afscheid van een fase. De fase van het geloven in Sinterklaas. Hoe het nu precies bij Janneke zit, dat weet ik niet, maar ze heeft er zo haar eigen ideeen over. Ze weet dat de papa's en de mama's de kadootjes geven. En ook dat de papa's en de mama's de schoentjes vullen. Maar op de vraag waarom er dan een boot vol Pieten kwam, antwoordde ze dat er toch Pieten moesten zijn om te controleren of er geen schoentjes waren overgeslagen. En hoe zat het dan met de Sint vanmiddag, vroeg ik? Was dat wel echt dan? Janneke zei dat dat de TV-Sint was. 'Die komt af en toe alleen nog maar opdraven bij een intochtje ofzo. Of als er eens iets is georganiseerd. Maar verder niet. Verder zijn het gewoon verklede mensen.'
Maar ja... als hij dan op zijn paardje voorbij komt rijden, dan is het ineens wel weer heel erg echt.

Tot een paar jaar geleden had ik het niet zo op intochten. Zoals bekend is Jip nogal angstig van aard. Jaren hebben we het geprobeerd, zo'n intocht. Blauwbekkend van de kou stonden we aan de waterkant. Nog voordat de Sint aan wal kwam keerden we alweer huiswaards met een overprikkeld mannetje achterop de fiets. Jip heeft zichzelf goed leren kennen. Toen ik vandaag vroeg of hij nog zin had om mee te gaan antwoordde hij kort en bondig: 'nee, teveel prikkels'.

fotootje van vorig jaar, om te laten zien hoe leuk het eruit ziet

Sinds we in Bergen wonen word ik écht blij van intochten. De sint komt aangevaren door de sluizen. Op een paar meter afstand komt een boot vol met Pieten voorbijvaren. Vervolgens komt hij in de haven aan wal. Het is een hele happening. De eerste keer dat we dit in Bergen zagen waren we echt onder de indruk: dweilbands, een heuse reclame-karavaan, versierde wagens.... we hadden het idee dat de Bergenaren weer blij waren dat de hele carnavals-poppenkast alvast weer even van stal gehaald mocht worden.





Op de fiets naar Sinterklaas: wat wonen we hier toch mooi... ik hoop dat het nooit went en dat ik er nog heel lang van kan genieten!

Vandaag ben ik dus waarschijnlijk voor het laatst naar de intocht geweest.
De rit ernaartoe was al geweldig met dit mooie weer.
Ook een rare gewaarwording dat er mensen zonder jas aan de Sint welkom staan te heten.
Janneke weigerde om vooraan te gaan staan. Voelde ze zich misschien toch te groot? Voelde ze zich mischien toch een beetje bang? Ik weet het niet. Maar toen de Sint voorbijkwam was mijn paardenmeisje toch vooral geïnteresserd in zijn paard.

Ja, ik stond daar een beetje met een week hart... de laatste keer met mijn meisje bij de intocht van de Sint...
Het is ook altijd zo'n oerhollands gebeuren. Ook dat stemt me zo weemoedig , op de één of andere manier... Ik zal wat plaatjes bijvoegen... kunnen jullie meegenieten.



kijk wat leuk, met gansjes!



'mama, Piet heeft het paard verkeerd vast, hij moet de teugel beetpakken en niet bij zijn bit!'



dat meisje achteraan moet ook een pepernoot krijgen

zo zie je ze toch niet in het Westen