7 december 1977

Natasja, jouw aard,
is kalm en bedaard,
Lijkt daarin het meest op je Paatje.

Je bent zacht en lief,
en heel creatief,
Zeg heb je dat van je Maatje?

Je bent vlug van begrip,
Kent dingen in een wip,
Denkt over dingen diep na

Een evenwichtig kind,
die haar weg heus wel vindt,
Maar is nu nog graag thuis bij Mama.

Wat een lief gedichtje hè?
Dit schreef mijn moeder op 7 december 1977 in mijn Poeziealbum.
Ik was toen nog geen 6 jaar.

En weet je wat ik nou zo bijzonder vind?
Dat ze mij, klein als ik was, zo goed heeft weten te typeren. Dat ze al die (eigenlijk best wel mooie) eigenschappen toen al zag en wist te benoemen.

De afgelopen jaren heb ik in mijn werksfeer best wel wat gesprekken gehad over mijn functioneren en altijd kwamen juist die eigenschappen, die zij op die decemberdag in 1977 benoemde, naar voren: Je bent zo kalm, je bent zo rustig. Je bent zo evenwichtig, we kunnen van je op aan. Je zegt nooit zoveel, maar als je wat zegt, dan snijdt het hout, je mag best wat meer inbrengen op vergaderingen, want je hebt altijd goede punten. Je pakt het zo lekker snel op, je hebt het snel door. Je gaat niet op 1 spoor, je bent creatief in het bedenken van oplossingen.  Dat soort dingen :-)

Zal ze me nu zo goed gekend hebben? Of zal dat gedichtje zich in mijn hoofd verankerd hebben en ben ik ernaar gaan leven?

Het gedichtje gaat alleen maar over mijn mooie eigenschappen. Ik heb er even een paar tussencoupletjes bijgemaakt:

Je bent verlegen en stil,
Zegt vaak niet wat je wil,
Zit het liefst in een hoekje weggedoken

Je hebt heel veel talent
kan veel meer dan je denkt
zeg kom jij eens uit je schulpje gekropen!

Als het zo is dat ik naar het gedichtje ben gaan leven, dan had ik gehoopt dat ze deze regels erbij had gezet. Misschien was ik die laatste regels dan ook wel na gaan leven.

Ja... het is een beetje de rode draad van de laatste weken. Ik blijf maar hangen in waar ik me veilig bij voel. Ik durf mijn nek niet uit te steken. Heel menselijk, heel normaal, maar bij vlagen zit het me wel een beetje dwars.

Ondertussen zou ik best de proef op de som willen nemen of ik dat trucje bij mijn eigen kinderen kan herhalen: In een paar regels hun specifieke eigenschappen benoemen, en dan over 35 jaar kijken of het typeert hoe zij zijn. Wordt wellicht vervolgd :-)