ijs in worstvorm

Ik heb een beetje heimwee vandaag. Heimwee naar mijn jeugd. Heimwee naar het veilige gezinnetje van vroeger. Heimwee naar mijn kleine broertje, naar mijn zus, naar mijn lieve, sterke papa, maar mijn lieve, zachte mama. Zo'n heimweegevoel, dat ik er gewoon bijna een beetje emotioneel van ben.

Tijdens de lunchpauze stuitte ik heel toevallig op een link. Ons oude vakantiehuis staat te koop. Ik denk dat ik een jaar of 10 was dat we er de laatste vakantie hebben gevierd. En hoeveel jaar we er geweest zijn? Voor mijn gevoel mijn hele jeugd, iedere zomer, 6 zonnige weken lang. Maar mijn verstand zegt dat een jaar of 3 en steeds een week of  3 beter klopt. En dat het vast ook weleens regende.

En wat is nou het leukste aan een link op funda? Juist ja... even binnenkijken!
'Bladerend' (wat is daar het nieuwe woord voor? Door foto's bladeren doe ik al jaren niet meer) door de foto's op de site kwamen de herinneringen boven drijven. En de geur! Bijzonder hoe die ineens voorbij komt drijven. Ik heb eigenlijk alleen maar fijne herinneringen aan die plek. Het was een oude boerderij, met zeeeën van ruimte om te spelen.

Natuurlijk kwamen eerst de hoogtepunten voorbij en de momenten die zijn vastgelegd op foto: Familie die kwam logeren. Een oom die voor het eerst van zijn leven in een ligbad ging. Bij het leeglopen van het bad overstroomde de beerput... dat klusje moest geklaard worden. Puntje bij paaltje is hij nog nooit zo vies geweest als na dat bad.
Mijn zus die ging vissen met een werphengel en prompt zichzelf aan de haak sloeg. Met haak en al is ze naar de dokter vervoerd.
Mijn vader die sla had geoogst in de moestuin. In de sloot, met zijn grote lijf op een klein vlotje, spoelde hij het ergste vuil eraf. Gevolg: Met zijn kropje ging hij kopje onder.
Mijn vader die op de vaart ging zeilen in een optimistje. Heen ging wel, maar terug.... wat hebben mijn zus en ik staan huilen aan de waterkant, bang dat hij nooit meer terug zou komen...
Ik weet nog goed dat ik op een dag in de stal aan het spelen was. Vanuit het kolenhok hoorde ik kleine piepjes. Toen ik ging kijken waar dat geluid vandaan kwam droeg moederpoes net haar nest met jonge katjes naar buiten. Wat hebben we genoten die zomer, van dat kleinepoezennest!
Ik herinner me de twee grote witte villa's op de hoek. In één ervan woonde een klein, vriendelijk oud vrouwtje met 2 grijze vlechten over haar hoofd. En hoe vreemd vond ik het dat zij ons uitnodigde in haar huis om eens rond te kijken. Het stond er vol met prullaria. Eigenlijk ben ik er net pas achtergekomen dat het in de jaren '70 een antiekwinkeltje is geweest :-)

Later kwamen de details. De spinnen in de wastafel. De bbq die de stal ingedragen werd als het ging regenen. De spinnen in de kano's. IJs in worstvorm. De spinnen die mijn zus in mijn nek probeerde te gooien. De stank van de bokjes. De spinnen waar mijn zus me zogenaamd mee achternaliep. Een gigantisch net met maiskolven, waar we iedere avond de kippetjes mee voerden. De oorwurmen onder de voordeur. Aalbesjes met suiker. De vochtige kelder die vol zat met spinnen. Forten bouwen op het strandje aan de IJssel. De slakkenrace op de muur van de stal. De 'Heksenwilg' in het bos. Boterhammen met beertjespasta op hoge krukken aan de bar in de grote leefkeuken. Ja... op een paar langpotige details na was het geweldig daar.

Maar wat vooral blijft hangen is het gevoel. Hoe fijn het daar was. Hoe fijn het was om daar te kunnen zijn. Hoe fijn het is om alleen maar warme herinneringen op te kunnen halen aan een lieve, sterke vader, een lieve zachte moeder, een lief klein broertje, en een lieve zus als speelkameraadje. (En ook hier zal de herinnering anders gekleurd zijn dan de waarheid: als mijn moeder haar versie zou beschrijven kwamen er ongetwijfeld momenten naar boven waarop mijn zus en ik met ons eeuwige gekibbel het bloed onder haar nagels vandaan haalden.)

Nu, 30 jaar later, is het huis 'volledig verbouwd en aangepast aan de eisen van de moderne tijd' zoals de makelaar het zou kunnen omschrijven. Gelukkig is het bedrag wat ervoor wordt gevraagd ver voorbij onze dromen. Ik hoef het dus niet eens te overwegen... Maar ach.. dromen mag... 10 kamers, waarvan 4 slaapkamers, 2 badkamers, een grote stal die verbouwd kan worden... als ik mijn broer en mijn zus nou eens zo gek zou krijgen...? Samen komen we vast een heel eind. Dromen mag... en dat heb ik vandaag naar hartelust gedaan!