the dark side of the rainbow

Ik pluk de inspiratie vanavond uit de oude doos.
Het onderwerp heb ik vaker besproken, toen ik blogde op een andere plek. Ik heb het niet naar blogspot geïmporteerd, omdat ik het te ingewikkeld vond om alle filmpjes er weer bij op te zoeken.
Maar na de tv-uitzending van vanavond is-ie toch weer actueel. Vanmiddag ben ik er weer even ingedoken, en ja, het blijft een maf dingetje.

Het gaat om het album van Pink Floyd: The Dark Side of the Moon.
De liefde voor deze muziek is me bijgebracht door  de liefde die ik had voor Mr.C. zijn intrede in mijn leven deed. Ik, een onschuldig meisje van 16 met een 'man' van 24. Eéntje met een behoorlijk pakketje bagage. Eéntje met een bijzondere kijk op de wereld.  Eéntje die qua muzieksmaak veel verder was dan Wham en Duran Duran. Via hem kwamen Pink Floyd en Mr. C. in mijn leven. En daar ben ik hem tot op de dag van vandaag nog dankbaar voor.

Vanavond ging het in het VPRO programma Classic Albums over The Dark Side of the Moon. Ik denk dat hier *klik* vandaag of morgen de uitzending wel terug te zien is. Het hele album wordt geanalyseerd en besproken met de bandleden. Mooi altijd om te zien, hoe de muziek die je zo vaak gehoord hebt, tot stand is gekomen. En wat valt er altijd veel te horen, als de muziek op verschillende sporen 'uit elkaar getrokken ' wordt.

Eén grappig feitje kwam in deze uitzending niet aan bod. En dat grappige feitje is dat als je het album gelijk start met de film 'the Wizzard of Oz' , dat dan de film min of meer synchroon loopt met de muziek. Nou ja, de band spreekt het tegen, de filmmakers vinden het grote onzin. En ik vind het grappig :-) Op internet doet dit gegeven de ronde als 'the Dark Side of Oz' of als 'the Dark Side of the Rainbow'.
Bijvoorbeeld: het nummer 'Money' begint op het moment dat de film van zwart/wit overgaat in kleur.
De zang improvistatie waarbij de zangeres een 'doodskreet' zingt, loopt synchroon met de tornado. Op het moment dat het meisje luistert naar het hart van de robot-zonder-hart, dan hoor je op de plaat een heartbeat. Als Roger Waters zingt: 'who knows which is which' dan verschijnt de heks in beeld.

Er is even veel te zeggen over dingen die het tegenspreken. Ik ken de film niet goed genoeg om te beoordelen of erin geknipt is.  Maar ik ken het album wel goed genoeg om te beoordelen dat daar niet in geknipt en geplakt is. En wat ik me eigenlijk nog het meest afvraag: hoe zot moet je zijn om hierachter te komen? Is er iemand die toevallig de film en de muziek tegelijkertijd start en dit opmerkt? Of is er iemand die zijn levensdoel gemaakt heeft van het vinden van met films synchroonlopende albums? Iemand die de hele dag niets anders doet dan platen en films tegelijkertijd afspelen?

Iedereen die nog even 1 uur, 41 minuten en 47 seconden over heeft, kan hier *klik* zelf zijn mening hierover vormen. (Haha, alsof iemand dat gaat zitten doen... hoewel... ik was zelf ook zo gek om dit te gaan zitten doen ;-) )