gestraft

Ken je dat moment...
Dat moment dat je opstaat van tafel na een paar glazen wijn, en dat blijkt dat het zittend allemaal nog wel ging, maar dat het bewegend toch iets moeilijker wordt?
En ken je dan ook dat moment dat je met je gezelschap (collega's bijvoorbeeld) naar buiten loopt om een kroegje verder te gaan, en dat je besluit je fiets alvast mee te nemen, en terwijl ze op je staan te wachten vóel je gewoon de opluchting wanneer het je binnen 5 seconden is gelukt om je fiets van het slot te friemelen?

In die toestand sloot ik vrijdagavond na een leuke teambuildingmiddag (waarover hier *klik*  meer) de week af.

Ik had me ook voorgenomen om geen smoesjes meer te verzinnen om trainingen over te slaan. Dussss.... op zaterdagmorgen ging mijn wekker. Ik constateerde hoofdpijn en dorst en een lichte misselijkheid. En ik constateerde dat ik eigenlijk nog wel even door wilde slapen. Maar hé, de zon scheen, ik dacht: 's avonds een vent, 's morgens een vent. Ik werkte een boterhammetje naar binnen (de koffie sloeg ik over... ja, dan is het ernstig met me gesteld) en ik maakte me klaar om naar het bos te gaan om te gaan  hardlopen.

Op het moment dat ik mijn been over mijn fiets slingerde om op te stappen hoorde ik plotseling een echo van de stem van mijn trainer in mijn hoofd: 'Volgende week heb ik een verrassing voor jullie'. Ik overwoog nog even af te stappen, maar ik was nu al zo ver gekomen...

Tja... die verrassing, dat kon eigenlijk maar 1 ding betekenen: de Coopertest. Maar meestal wordt-ie pas in april afgenomen. Dus misschien zou het meevallen. Voor degenen die hem niet kennen: de Coopertest is een test om je conditie te meten. In 12 minuten loop je zo ver als je kunt en geef je álles! En het zijn maar 12 minuten. Maar je gaat bijna dood.

Terwijl we met de loopgroep stonden te wachten tot het 9 uur was, werd mijn vermoeden steeds meer bevestigd. De trainer verscheen niet (die wast vast de bordjes op het parcours neer aan het zetten) en de vervangende trainer nam ons zonder iets te zeggen mee op pad. Hij vermeed angstvallig het Coopertestparcours. En ik wist.... ik wist met mijn houten kop, dat ik ergens tussen nu en 10 uur zo diep zou zitten, dat ik niets meer geven kon. Daar had ik gisteravond nou geen moment over nagedacht. Pffff... één avondje losbandig, en dan gelijk zo gestraft worden ?

Nou ja. Ik heb nu wel geleerd dat je ondanks een stevige kater toch een redelijke Coopertest kan lopen. Hij was niet wat hij ooit geweest was, maar wel weer een klein stukje verder dan een half jaar geleden. En daar was ik al heel tevreden mee. En er heeft weer eens een keer verse lucht gecirculeerd in mijn diepstgelegen, minderactieve longblaasjes. Ik voelde gewoon dat ze ervan schrokken!

Vanmorgen mocht ik in de herkansing voor een lekker loopje. Om 8 uur ging de wekker (eigenlijk 7 uur vanwege het aanvangen van de zomertijd). En dat was dan weer heerlijk. Zo rustig. Tempo laag. Stil op straat. De belofte van het vroege voorjaar. De belofte van een mooie dag. En zoals altijd.... als ik opsta, dan denk ik; waarom leg ik mezelf dit op, waarom moet ik van mezelf. Maar als ik dan eenmaal loop, dan ben ik altijd weer blij dat ik ben gegaan.

De rest van de dag heb ik bij verschillende famileden zittend op het terras, genietend van de zon en fijne mensen, doorgebracht. En liggend, op een stretcher: met mijn kont naar de zon en de wind toegekeerd. Dochterlief was zo goed om een glas water om te gooien. Een voltreffer midden in mijn kruis. Het had veel erger gekund: 10 minuten daarvoor zat ik nog aan een kop tomatensoep :-)