dan ben je blij dat je klaar bent met de zwemlessen....

De afgelopen jaren heb ik best veel tijd doorgebracht in het zwembad. Niet voor mijn lol, maar wachtend op de kinderen. Jip en Janneke waren geen vlotte zwemleerlingen. Al met al heb ik een jaar of 5-6 nonstop in te warme, plakkerige zwembaden rondgehangen.

Janneke had al bedacht dat ze na haar b-diploma zou gaan paardrijden. Zo gezegd zo gedaan... een proeflesje, even kijken of ze het leuk vond, wat losse lessen boeken, een abonnementje, en nu krijgt ze dus ook haar ruiterpaspoort. Ze vindt het leuk, en ik heb het gevoel dat dat paardrijden wel een blijvertje is.

En dan zijn er momenten dat ik me afvraag wat erger is. De manege ligt prachtig midden in het bos. Zeker 's zomers is het geen straf om daar op het terras te zitten als ze in de buitenbak rijden. Veel beter dan dat vieze, klamme, stinkende zwembad.

Maar nou komt het: Als je kind het niet zelf kan, dan wordt er dus van je verwacht dat je als ouder mee helpt met op- en aftuigen van het paard. En ik heb niet zoveel met paarden. Ik vind ze groot, ik vind ze onvoorspelbaar, ik vind ze eng (want ze kunnen bijten en trappen), en ik vind ze vies (want het zijn dieren).  Als kind heb ik wel een paar keer op een paard gezeten. Maar aan dat op en aftuigen heb ik geen herinneringen.

Om even voor 5 worden altijd de paardjes omgeroepen. Wie rijdt op welk paardje. Altijd weer een spannend moment. Want als ik bof, dan rijdt het paard al in de les en hoef ik niets te doen. Maar meestal bof ik niet en dan moet ik optuigen.

Ik moet zeggen, ik maak vorderingen. Tot een paar weken terug ging ik met een rotsvast voornemen om het klusje nu even te klaren gewapend met zadel en hoofdstel de box binnen. Maar bij de geringste beweging van het paard zijn hoofd richting mij stond ik met dezelfde vaart weer buiten. En nu ben ik zover dat het zadel me wel lukt. Het hoofdstel, daar begin ik net zo dapper mee, maar daar ontbreekt het me toch echt aan moed. Tot nu toe is er altijd wel een aardige vader geweest die zijn kortdate mannelijkheid wilde tonen, of een aardige instructeur die wel even wilde helpen. Het komt dus altijd goed. Zij het met zweet op mijn rug.

Janneke rijdt een uurtje paard. Ik kom een uurtje bij. En dan komt deel twee van het verhaal: het aftuigen.

Het paard is na de les lekker klam en bezweet. Er zit allemaal schuim om zijn bek en om zijn bit. Janneke brengt het paard naar de stal, en wordt dan vervolgens net zo zenuwachtig als ik. Het paard duikt meestal met bit en al de voerbak in, dus van aftuigen komt niks, totdat hij klaar is met eten. Om zijn bek mond zitten nu behalve schuim ook etensresten. Janneke springt intussen zenuwachtig om heen. Ik probeer kalm te blijven en met al mijn moed het paard in de juiste positie te krijgen om het af te tuigen. Vaak moet ik dan onder zijn kop hoofd door kruipen die in de voerbak hangt.  Alles voelt nat aan. Ik vind het al vies om mijn eigen bezwete shirtjes uit mijn sporttas te pakken, laat staan dat ik een vies, nat, behaard paardenzadel van een rug af haal. Het zadel is zwaar, dus ik moet het met heel mijn armen tegen mijn lijf dragen (ieuw).

Dan komt het hoofdstel. Het paard vindt dat niet fijn. Ik ben niet doortastend genoeg en aarzel te veel, en het paard schudt met zijn kop. Schuimklodders vliegen om mijn oren (gruwel). Een zucht van verlichtig als het hoofdstel uiteindelijk van zijn hoofd afglijdt. Uiteindelijk hangt alles weer in de stal (het bitje wassen is Jannekes taak). Het paardje wordt beloond voor zijn geduld. En ik kan weer een weekje bijkomen.

En ja... dan verlang ik weer even terug naar dat warme,  plakkerige zwembad. Maar Jannekes glunderende koppie als ze op het paardje zit, maakt altijd weer een hoop goed.