APK-tje

Vlak voordat mijn moeder overleed had ik een gesprekje met haar. Over hoe het leven in het hiernamaals zou zijn. Of er überhaupt een leven in een hiernamaals zou zijn. En hoewel het toch een beetje een moeilijk onderwerp is om te bespreken, kan ik me herinneren dat de sfeer een beetje lacherig was. Ik vroeg me af of ze ons nog zou zien. Of wij het zouden merken als ze om ons heen was. We spraken af dat ze zo af en toe maar eens een teken moest geven. We spraken af dat ze het dan maar een beetje op een originele manier moest doen. Niet zoiets afgezaagds als knipperen met het licht, of kloppen op de deur. We wisten niet hoe, want we wisten immers nog niet wat in de mogelijkheden zou liggen. Maar, beloofde ze me:  als ik dan een teken geef, dan wéét je dat ik het ben.

De maand maart is na al die tijd nog steeds een beetje een lastige. We waren altijd kort op elkaar jarig. De lente was écht haar seizoen. Ze was een echte zonaanbidster en als ze kon, dan zou ze de eerste zonnestralen gulzig naar binnen slurpen. Ze genoot van alle prille beloftes op een lange zonnige zomer die de natuur liet zien.

Maart is ook altijd de maand waarin mijn periodieke controle valt. Omdat mijn moeder al op jonge leeftijd borstkanker kreeg, word ik regelmatig gecontroleerd. Wel zo fijn dat dat kan... Ik moet dan altijd naar het ziekenhuis om röntgenfoto's van mijn borsten te laten maken. Dan volgt er een controle door de dokter, en direct daarna krijg ik de uitslag van de foto's. Al met al niet heel ingrijpend, maar omdat ik voor dat pakketje naar Rotterdam moet, ben ik daar toch weer een dagdeel aan kwijt. En hoewel het slechts als iets meer dan een routine-controle bij de tandarts voelt, ben ik toch altijd weer blij om te horen als het goed is. Ik heb mijn APK-tje weer binnen, zeg ik dan altijd maar, om het een beetje luchtig te houden. Maar diep in mijn hart denk ik er wel altijd even over na dat het weleens een erop of eronder kan zijn.

Zo reed ik dus vorige week weer terug uit Rotterdam. Alle tijd om na te denken. Alle tijd om met mijn gedachten weer even bij mijn moedertje te zijn. En toen ik Bergen binnen reed, reed er een wagentje voor me. Met grote letters op de achterruit www.rietje.be. Haar naam.... Dat kon geen toeval zijn. Dat was nou weer zo'n moment waarop ik dacht... zie wel... ze is er. De wagen bleef voor me rijden. Tot aan mijn huis, en 1 straat voorbij mijn huis moest hij zijn.

Ik heb de website even gecheckt. En dat was dan wel weer jammer... een saaie website van een garagebedrijf in België,  daar was niets bijzonders op te zien. Dat had ze beter kunnen doen :-).

En omdat ik nu toch aan haar denk, laat ik gelijk het liedje even horen, dat steevast voorbijkomt, op momenten dat we haar missen. Op momenten dat we allemaal bij elkaar zijn en zij schittert door afwezigheid. Nu, na ruim 13 jaar, kan ik er eindelijk met droge ogen naar luisteren...

O, en dames... hebben jullie de maandelijkse zelf-controle in de agenda staan? Ook jullie, ja, de jonkies, voor wie het allemaal de ver van je bed show is, omdat het allemaal pas voorkomt als je ouder wordt? Het is belangrijk dat je nu al je borsten 'leert kennen'. Dat je nu weet wat normaal en afwijkend is. Dat je straks, als je ooit wat denkt te voelen, weet wat normaal is en wat abnormaal is. Ik heb zelf vorige week ook weer even de puntjes op de i gezet en de maandelijkse reminder in de iphone gezet.

Zo... ik heb gesproken :-)