verdubbeld !

Kijk, dat vind ik nou leuk om te zien.
Ten opzichte van de maand januari is voor de maand april het aantal pageviews van mijn blog verdubbeld :-).

Vrienden, familieleden, medebloggers, goede kennisen, vage kennissen, collega's, ex- collega's, buren, ... bedankt :-)

Ik voel me vereerd dat jullie zo vaak mijn blog bezoeken.

geachte meneer of mevrouw van de C-duizent 2

Geachte meneer of mevrouw van de C-duizent,

Wilt u alstublieft voortaan ervoor zorgen dat u blikjes gepelden tomaten teidig aangevult zijn? En wilt u alstublieft niet daarmee wachten totdat alleen nog maar de onverkoopbare gedeukte eksemplaaren daar nog staan? Het kan namelijk weleens gebeuren dat mijn man dan, bij gebrek aan beter, er toch voor kiest om zo'n onverkoopbaar gedeukt eksemplaar in zijn boodschappenwagentje te leggen.

En wilt u s.v.p. ook voor de zekerheid uw kasjères instruweren dat,  als zei dit zien, dat zei mijn man erop weizen dat hij die overkoopbare gedeukte eksemplaaren beter niet kan kopen?

Het kan namelijk zomaar gebeuren dat ik mijn blikopener in zo'n onverkoopbaar gedeukt blikje zet, en dat dan in minder dan een sekonde mijn keuken is omgetovert tot een paddenstoel: rood met witte stippen.

Ik zou het zeer waarderen als u hier in het vervolg aandacht voor heefd.

Met vriendelijke groet,

een kland

Drieëntachtig donkere dagen (WE-300)

Hij ging zitten op een gammele kruk, steunend op zijn stok. De boog van het handvat was glad en kaal. Hij kneep zijn ogen dicht tegen het felle licht terwijl hij achterover leunde tegen de muur. Hij genoot zichtbaar van de warmte. Op het tafeltje naast hem stond een espresso met stuk amandeltaart. Het wasgoed hing feestelijk over de reling.

Hij zuchtte diep en begon te vertellen. 'Negentig donkere winters heeft het geduurd. En nu voor het eerst in negentig jaar, vier ik mijn verjaardag niet in een grauwe schemer. Het is toch wonderbaarlijk dat ik dit beleef...'

Met zijn kromme vinger wees hij naar de berg. Ik volgde zijn bibberende hand. Vanaf boven kaatste een lichtbundel. Récht op het balkonnetje. 

Hij nam een slokje van zijn koffie, schraapte zijn keel  en vertelde verder. 'Vroeger was het vanzelfsprekend dat je bleef waar je was geboren. Ik had de pech om op te groeien in dit door God vergeten alpendorp, diep in het dal tussen de bergen. Hier leefde je van februari tot november. Ieder jaar scheen de zon op 11 november voor het laatst over de bergkam heen. Op 2 februari kwam hij pas weer tevoorschijn. Drieëntachtig donkere dagen. Grijsheid, geen warmte, klam wasgoed, sombere buren... En nu... het is een paardemirakel... schijnt de zon ons vanuit het noorden toe! De burgermeester heeft een immense spiegel op de berg gezet. Nu schijnt de zon ook in de winter op het dorp. Meestal recht op het kerkplein. Maar vandaag, op mijn negentigste verjaardag, zet de burgemeester mij in het zonnetje. De spiegel heeft hij zó gedraaid, dat de bundel precies op mijn balkonnetje valt.'

Met een tweede teug dronk de man zijn kopje leeg. Hij kneep zijn ogen dicht tegen het licht, en glimlachend liet hij de stralen zijn lijf verwarmen.

Lees hier *klik* het krantenbericht voor de inspiratie van mijn verhaal.

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: schaduw
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com

De plaat en zijn verhaal (we-300)

De krankzinnige zit in het gras, hij is verdoofd door drugs.
Hij denkt aan de spelletjes die hij vroeger deed. Aan hoe hij kettingen reeg van madeliefjes.
Hij denkt aan dingen waar hij met zijn vriendjes om gelachen heeft.
Dit zijn herinneringen die de gekken op het rechte pad zouden moeten houden.

De waanzinnigen zijn ook in mijn portaal.
De krant staat er vol mee, en diezelfde krant houdt hun gevouwen gezichten tegen de grond gedrukt. Iedere dag opnieuw laat de krantenjongen meer gekken op mijn deurmat vallen.

Er zit een zwakke plek in de dam. Wanneer de dam uiteindelijk toch jaren te vroeg openbarst, dan vluchten we met zijn allen naar een hoge berg. We zullen te laat komen, er zal geen plek meer voor ons zijn. En als je hoofd met donkere voortekens zal barsten, laten we dan afspreken, dat we elkaar op de donkere kant van de maan zullen zien.

De krankzinnige zit in mijn hoofd. Je probeert me ervan af te helpen.
Je heft het zwaard, je brengt veranderingen aan. Je herschikt me net zolang totdat ik weer gezond ben. En wanneer het echt niet anders gaat, dan doe je deur deur dicht, draai je hem stevig op slot en gooi je de sleutel ver weg. Het is raar: Er zit iemand in mijn hoofd, maar ik ben het in ieder geval niet.

Op een dag zal de wolkbreuk openbarsten. De donder zal dreunen in mijn oren. Door al het geraas heen zie ik je schreeuwen, maar ik kan niet horen wat je zegt. Niemand schijnt te horen wat je zegt. 
In de band waarin je speelt is niemand op elkaar afgestemd. Iedereen speelt verschillende toonhoogtes, verschillende melodieën. Maar wij, wij hebben afsgeproken dat we elkaar zullen zien op de donkere kant van de maan.

Dit is het verhaal van deze plaat:

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: schaduw
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com

Met dank aan Pink Floyd en Radio Veronica voor de inspiratie voor deze WE-300

surfles

Vorige week vertelde ik dat de kinderen een zeilles *klik* hadden. De zeilles was een groot succes en vandaag wilden ze ook het windsurfen eens proberen.
Net als vorige week deed het weer vandaag helaas ook niet zo heel goed mee, maar we wilden toch een poging wagen.

Janneke kreeg helaas een nat surfpak aan. Daar was ze al niet blij mee :-(. Tijdens de instructie op het droge, met de kop vol in de wind, stemde ze haar humeur gelijk af op haar temperatuur. Met de harde warrelige wind was het voor haar net iets te moeilijk. Tegen de tijd dat ze echt te water gingen had ze het eigenlijk wel gezien. Op naar de warme kleren en warme chocomelk.

K.k.k.k.oud.....

Jip vond het helemaal leuk. De instructie op het droge, die behalve moeilijk, ook gewoon best een beetje ingewikkeld was, kon hij goed volgen.

Samen met een instructeur ging hij het water op. En ondanks het feit dat hij meer in het water lag dan op de plank stond, heeft hij het heel leuk gevonden. Ik denk dat hij een uur bezig is geweest. Toen werd hij heel luxe door een bootje weer naar de wal gesleept. Met ijskâhwe klâhwe, dat dan weer wel.

Hij zou wel op surfen willen, maar helaas, de lessen beginnen pas op zijn vroegst volgend jaar. Gelukkig hebben zijn vader en zijn moeder in een grijs verleden ook gesurfd, dus die lessen hoeven niet persé. Maar een klein plankje met een kinderzeiltje... daar hebben we vandaag stiekem over zitten dromen...

Overigens... wie héél goed op de foto's kijkt, ziet de zwaluwtjes alweer vliegen. Hoe zat het ook al weer met dat speekwoord? En ja... ze vlogen laag vandaag. 'De zwaluwen vliegen laag vandaag, er is zwaar weer op komst' , zeggen wij dan altijd. Of was dat nou met meeuwen? We zullen het afwachten. De zomer zal toch niet voorbijgaan zonder zon?

onze fitness- drijfsijss

Ahhh, dit is zo schattig, dit moet ik even delen.

Begin deze maand berichtte ik hier *klik* over de eend die bij de sportschool broedde in de plantenbak.

Moedereend zat moederziel alleen, dag in dag uit, haar eitjes warm te houden. Dagelijks kreeg ze een handje brood toegeworpen, en een bakje water en daar moest ze het mee doen.

Vandaag kreeg ik op facebook deze foto gedeeld.

En dit loeispannende filmpje!

Maarliefst 13 kleine donzige pluizebolletjes hebben de sprong in het diepe overleefd. De plantenbak waar de moeder in broedde, was zeker een meter hoog. En eigenijk heb ik me daar al die tijd wel zorgen over gemaakt, of die kleintjes hun eerste sprong zouden overleven. En als ze deze sprong hadden overleefd, dan moesten ze nog 2 wegen over om de plas te bereiken. Survival of the fittest...

Mijn collega stelde me gerust. De auto's waren keurig gestopt om moedereend met kroost de gelegenheid te geven voor de Grote Oversteek.

Nu hoef ik me daar ook geen zorgen meer over te maken.

Dus nu zwemmen ze daar. 13 kleine pluizebolletjes in een immens grote plas. In de kou, in de wind, geen warmte van de zon... en heel veel snoeken verborgen in het donkere water, klaar om toe te slaan voor een lekker mals hapje....

Nee, ik moet het loslaten. Per slot van rekening zijn het originele Fitness Palace drijfsijssjes. En die zijn erop getraind om tegen een stootje te kunnen.

Peppi en Kokki

Van de week was mijn collega een beetje boos op mij. Ze was moe omdat ze te laat was gaan slapen. En dat was mijn schuld, zei ze. Ik was me van geen kwaad bewust, maar ze had mijn blog ontdekt. En ze kon niet stoppen met lezen. Ik vind het leuk om stukjes te schrijven, maar ik vind het nog leuker als het dan ook nog aanslaat bij mijn 'publiek'. Ik was dus best een beetje blij met dit verkapte compliment.

Ik moet altijd ontzettend om haar lachen. Ze heeft leuke verhalen. Ik lach me rot als ze weer een man tegenkomt op de praktijk bij wie ze als kind in de klas heeft gezeten en op wie ze als kind verliefd is geweest. Ze heeft een leuke vorm van zelfspot. Op onverklaarbare en toevallige wijze STAAT ze altijd in de kantine op een stoel als de officemanager de kantine binnenkomt. Ze noemt me T.efal, omdat ik overal aan denk :-).

Maar nu komt het volgende. De laatste dagen merkte ik dat de gesprekken stopten als ik de kantine of haar behandelkamer binnenkwam. Zij en een andere collega zijn bang dat ze voor gaan komen in mijn blog. Als ze nu wat vertelt, dan zegt ze erachteraan of ik het wel of niet in mijn blog mag vermelden.

Bij deze kan ik haar geruststellen. Ik zal nooit iets geks vertellen over iemand zonder toestemming. En als ik dan toch iets over iemand vertel, dan zorg ik dat diegene niet herkenbaar is voor anderen. Ik zal een nick-name gebruiken. En als er ooit iemand is die vindt dat ik mijn boekje te buiten ga, dan hoop ik dat diegene het me laat weten, zodat ik het bericht zo snel mogelijk weg kan halen.

Dus, Peppi... of was je nou Kokki... Het is niet nodig om een gek verhaal te vertellen. Het is niet nodig om een gekke actie te doen. Het mooie is dat je zonder dat alles al inspiratie bent voor mijn blog :-)

Melk heeft een neutrale pH waarde, dus dat mag je tandbederftechnisch gezien onbeperkt drinken :-)

verstoppertje

Sinds twee weken is het weer lang genoeg licht 's avonds om te gaan harlopen in het bos. De hele winter heb ik me op de dinsdagavonden naar de training moeten slepen. Zo na het eten, in mijn after-diner-dipje onder een dekentje op de bank, wetende dat je de kou in moet... Het viel niet altijd mee. Ik begon al te twijfelen aan mijn motivatie. Vond ik het nog wel leuk genoeg? We liepen rondjes op de baan, of rondjes rond het sportpark. Vaak liepen we ook vanaf het sportpark 'helemaal' naar 'de Plaat'. De Plaat is de wijk waar ik woon. En er is maar weinig vervelender dan in de kou langs je huis lopen, in de wetenschap dat je nog maar halverwege bent, en ook weer 'helemaal' terug moet lopen naar het sportpark. Over dat saaie lange fietspad. Thuis... is waar de koffie op je wacht. Thuis is een warme douche, en een dekentje. Thuis kijkt m'n mannetje naar me uit   naar de tv...

De eerste avondtraining in het bos voelde ik me als een koetje die wordt losgelaten in de wei na een lange winter. En zo voelt het eigenlijk nog. Je ziet het bos met de weken groener worden. Je ziet de kiemblaadjes uit de grond komen als we met onze neuzen dicht bij de grond onze oefeningen doen. Volgende week staan de rhododendrons weer in bloei.

Nu weet ik weer waarom ik de hele winter doorgelopen heb: om in de zomerperiode fit genoeg te zijn om mee te kunnen naar het bos. Met de veiligheid van je clubje om je heen. Met een trainer die ieder paadje en heuveltje kent en benut. Het is zo fijn!

Wat heeft verstoppertje dan te maken met hardlopen? Alles, als je tijdens de training een spelletje verstoppertje gaat doen en je moet rennen voor je leven om van achter de rhododododendrons als eerste de buutplaats te bereiken. Heerlijk om weer even kind te zijn.

En over verstoppertje gesproken... Blogspot heeft zijn lay-out veranderd. Het is vast een kwestie van wennen, en het zal vast een verbetering zijn, maar voorlopig kan ik het allemaal niet meer vinden. Ik zoek me het ongans naar de juiste knoppen om op te klikken.

zeilles

Van de week las ik in de krant dat er bij ons achter op de plas opstaplessen voor surfen en zeilen werden gegeven. Helaas... ik mocht niet meedoen. Met een maximum leeftijd van 25 jaar viel ik net buiten de boot (woordgrapje ;-))

Maar.... de kinderen waren er wel voor te porren. Dus die had ik aangemeld. En vanmiddag was het zover. Met nul komma nul zeilervaring was het ook nog wel een beetje spannend. Zeker voor Jip. Zo goed en zo kwaad als het kon probeerde ik hem voor te bereiden. Maar ik had zelf ook geen idee hoe het eraan toe zou gaan.

We hielden de weersvoorspellingen nauwlettend in de gaten. Het zag er een beetje sombertjes uit de afgelopen week. Veel wind, veel buien, maar ook hier en daar een opklaring. En van die opklaring moesten we het dan maar hebben.

Na het aantrekken van een nat wetsuit (wat al een belevenis op zich was.... brrr....),  het aantrekken van de reddingsvesten, en het aanhoren van instructies, gingen ze in hun optimistjes het water op. Gezien de harde wind samen met een instructeur. En eigenlijk vond ik het wel fijn dat ze begeleid het bootje in gingen.

Jip vond het geweldig. Hij wil op les. En Janneke heeft het ook leuk gehad. Ze zegt dat ze ook een cursus wil doen, maar ik moet haar nog even peilen. Volgende week is de surfles. Ik hoop dat ze dat net zo leuk vinden.

Heel het gebeuren leverde mooie plaatjes op!

aan de overkant regent het, maar bij ons schijnt de zon

mooie wolkenpartijen boven de Binnenschelde

Janneke in d'r optimist (op de achtergrond de sportschool waar ik werk mooi in beeld)

Jip gaat overstag

Ondertussen wacht ik met Mr.C. tot ze klaar zijn: geen straf om daar op de steiger in de zon te moeten zitten

snoepje van de week

genietende, verre blik, verwaaide bos krullen... zo zie ik hem het liefst.... m'n mooie manneke...

Toen ze klaar waren trok de wind ineens behoorlijk aan. Schuimkoppen op het water... Maar gelukkig waren wij toen op weg naar een warme douche!

Schuimkoppen op de plas. Ergens aan de overkant wonen wij. Niet direct aan het water hoor, maar wel dichtbij genoeg om ervan te kunnen genieten

en de linkerhoek van de plas. vanaf dit punt zien we onze wijk eigenlijk niet zo vaak

sneak preview

Vorige week werden we uitgenodigd voor een fotoshoot *klik* .

Vandaag kreeg ik de eerste resultaten binnen. Hier mogen we een selectie uit maken die dan door de fotograaf nog worden bewerkt.

Trots als ik ben op mijn mooie koppel, kan ik niet wachten met het laten zien van de eerste resultaten.

Ik zeg: in groot formaat op canvas aan de muur!

fotoshoot

Vrijdag werd ik gebeld.

Of ik het leuk vond om met de kinderen mee te doen aan een fotoshoot.

Natuurlijk vond ik dit leuk! En de kinderen zelf waren er gelukkig ook wel voor te porren.

Jip was als eerste aan de beurt. Tikkie onzeker, tikkie verlegen. Maar dat verdween toen zijn zus erbij kwam. Mooi om te zien hoe hij openbrak, toen ze samen aan het werk gingen :-)

Janneke was een heel ander verhaal. Ze trekt haar snoetje in de juiste positie,  neemt een pakkende pose aan, tovert een twinkeltje in haar ogen, of juist een ondeugende blik.... als een vis in het water.

Bij een eerdere fotoshoot werd ze door de fotograaf  'een zelfregulerend model' genoemd. Haha, toen was ze nog maar net 3. Ze poseerde toen voor een brochure voor Roos-patronen.

Ik ga kijken of ik de foto's nog op de PC heb staan.... Ja, ik heb er 1 gevonden!  Ik ga even ongegeneerd pronken hoor :-) !!!!

De rest is van de pc verdwenen, toen die crashte, maar die staan vast hopelijk nog ergens opgeslagen.

O, en deze stond nog op een website. Wat een dotje hè? Het betreffende jurkje heb ik later zelf gemaakt en gaat nu bij mijn (achter)nichtjes de familie door. Na al die jaren hebben de meiden er nogsteeds sjans in :-)

Vandaag kreeg ik een belletje. Of ik even een stickie kon langsbrengen. Dan kan de fotograaf ze erop zetten. Ik kan niet wachten! Ik hoop op heel veel mooie plaatjes.

Van die dingen dat je denkt waarom: Koffiemelk

Vandaag had ik een flesje koffiemelk nodig voor in een recept. Ik koop eigenlijk nooit koffiemelk. Mr. C. drinkt poeder in de koffie. En ik drink hem zwart. Of de luxe variant met opgeklopte melk een een snufje cacao. Maar meestal ben ik daar te lui voor.

Dus... koffiemelk had ik nodig. Een flesje van 186 ml. alstublieft. Niet een flesje van 185 ml. of 187 ml. of gewoon lekker makkelijk afgerond een flesje van 200 ml. Nee, exact 186 ml!.

Kan iemand mij vertellen waarom er 186 ml. in een flesje zit?

Ik heb gegoogeld, maar dat leverde niks op. Het is ook geen deel van een dozijn, waarmee je keer 12 dus op een mooi rond getal uit zal komen. En oja, dan staat er ook nog op de verpakking: 1 portie is 7 ml. Dus dan zit je altijd bij je 26e of 27e portie op een te melkig bakkie, of op een bakkie met nèt te weinig melk. Dat snap ik dan wel weer, want verkooptechnisch is het handig als je bij je 26e bakkie net teveel melk erin doet, of bij je 27e bakkie een nieuwe verpakking open maakt, maar handig is het niet.

Het zullen geen dombo's zijn bij de Campina. Er zal door meer koffiemelkfabrieken over nagedacht zijn, want er zijn een hoop koffiemelkverpakkingseenheden te koop met 186 ml. van veel verschillende merken. Zullen andere producten dan ook verpakt zitten in flesjes van 186 ml, vraag ik me af? Bijvoorbeeld je make-up remover? Of je saladedressing?

Nou ja, als iemand me aan inzichten kan helpen? Graag!

Oké... nog één keer... voor de laatste keer :-)

Zondag gaan we met wat mensen van de loopgroep een dagje naar Rotterdam. De hardlopers aanmoedigen. De man van mijn vriendin loopt de hele, hij zet in op 3 uur (bikkel) en een andere vriendin loopt voor de eerste keer de 10. Waarom ik niet meeloop? Rotterdam en ik zijn niet zulke hele goede loopmaatjes....

Ik zal nog één keer het verhaal vertellen van mijn hardloopdebuut in 2007.
Nog één keer, en dan stop ik het weg in de diepste krochten van mijn geheugen, ware het niet dat de opmerking: 'ik ken iemand die....' gevolgd door een gedeelte van het komende verhaal, op verjaardagen en feestjes door lieve vrienden en familieleden nog vaak wordt aangehaald om te zorgen voor de nodige hilariteit....

Even voor de setting van het verhaal: Rotterdam, april 2007, ik had de 10 kilometer aardig in de benen. Temperatuur tegen de 30 graden! Om een lang verhaal kort te maken: ik ben bij 7 kilometer out gegaan, en geëindigd aan het infuus. Voor wie de sappige details wil lezen... ga vooral door :-)

Ik weet nog dat ik op 7 km. lekker in de race zat. Ik vond het wel ontzettend ver, en ontzettend warm, en zwaar, maar het ene moment had ik nog het idee dat ik hem uit ging lopen, en het andere moment hing ik in de armen van een hulpverlener. Ik weet nog steeds niet hoe ik in zijn armen terecht ben gekomen, maar hij heeft me tegen een lantarenpaal gezet, en geprobeerd me op te kalefateren met Mars en Dextran. Het werd al gauw duidelijk dat ik zelfs niet meer lopend over de finish kon komen, en uiteindelijk ben ik met de bezemwagen weer naar de finish gebracht.

Bij de finish werden we uit het busje gezet met op zijn plat rotterdams de mededeling: 'hier is de metro, daar is de finish, zie maar dat je thuis komt'. De nederlaag...

Achteraf gezien, had ik daar meteen moeten melden dat het helemaal niet goed met me ging. Maar ik wist nog dat ik met Mr. C. een paar honderd meter vóór de finish bij Ici Paris had afgesproken, dus ik dacht, ik ga dat kleine stukkie wel lopen. Eenmaal uit de bus, was ik totaal gedesoriënteerd, voelde ik me helemaal vaag, en was ik totaal de weg kwijt. Ik heb aan een paar mensen gevraagd waar Ici Paris was. Ik werd 200 meter die kant op gestuurd, toen weer 100 meter terug, en ik voelde me totaal verloren. Ik liep daar rond, totaal verdwaasd, wanhopig, omdat ik dacht dat ik niet meer thuis zou komen, bang om flauw te vallen, en niemand die het aan me zag.... Ik dacht alleen maar... rustig blijven, geen paniek, het komt goed.... maar er waren ook momenten dat ik echt even dacht dat ik het gewoon niet meer ging redden.

Uiteindelijk heb ik uit pure wanhoop 2 agenten aangesproken. Zij hebben geprobeerd Mr. C. op te sporen om hem bij me te brengen, maar dat lukte in alle drukte niet. Ik kon zijn mobiele nummer ook niet meer opnoemen. (Het lullige was.... ik had het mobiele nummer achterop mijn startnummer gezet ( die droeg ik op mijn buik) maar ook dat was ik vergeten. Ik voelde me zoooo onnozel, dat ik daar niet aan gedacht had.... ik had gewoon even moeten kijken.... maar ja... ik was zo vaag....)

De agenten hebben me lopend naar de ehbo post gebracht ( wat trek je dan bekijks, als je aan de arm van een agent afgevoerd word :-(  ), en daar ben ik flauwgevallen.
Gelijk allemaal toeters en bellen eromheen, infuus in mijn arm, ijsblokjes, koude gel op mijn benen, ( ik had een temperatuur van 38) en daar was uiteindelijk iemand zo slim om mijn startnummer van mijn buik te halen: 'kijk, nou, suffie, is dat niet het nummer van je man??????'
Aarghhhh, wat was ik blij.... Maar ik wist echt niets meer.... ik wist niet eens hoe oud ik was, en schijn gezegd te hebben dat ik 19 was....
Toen SBS6 met de cameraploeg en verslaggevers binnen kwamen wandelen was het feest helemaal compleet. Ik heb maar even mijn ogen dicht gedaan, en gedaan alsof ik sliep, lekker op mijn brancard met ijsblokjes :-)

Mr.C. was met de kinderen in de stad. Ergens tussen Ici Paris en de finish. Hij had me na een uur, hooguit anderhalf uur wel weer terug verwacht en snapte er helmaal niets van. We hadden afgesproken dat hij, als ik hem niet meer zou kunnen vinden, toch maar naar huis zou gaan, ik had immers zijn mobiele nummer bij me, dus we konden elkaar altijd bereiken... maar ja... ik belde ook maar niet. Uiteindelijk heeft hij toch maar de metro naar huis genomen, en toen hij uiteindelijk gebeld werd door de verpleegkundige stapte hij net de auto in naar huis. Hij is de stad weer ingereden, (wat op zich ook al een heldendaad is, heb je al eens gezien hoe onbereikbaar de binnenstad is bij een marathon? Heel de stad is afgezet!) en heeft me bij de ehbo post opgehaald.

Ik kreeg Mr. C. ook nog even aan de telefoon, met de mededeling van de verpleegkundige: hier je vriendje... Hij moest ook erg lachen toen er even later een boom van een kerel van dik 40 binnen kwam stappen met aan elke hand een koter!

Ik ben nog nooit zo blij geweest om thuis te komen.... Ik ben samen met Janneke mijn bed in gekropen, en heb haar helemaal plat geknuffeld. Tot een uur of 10 's avonds is alles wat ik at en dronk weer naar buiten gekomen en daarna knapte ik langzaam op.

En het allerlulligste vond ik nog wel dat ik later, 's nachts,  toen ik alles nog eens lag te overdenken,  ineens precies weer wist hoe ik had moeten lopen vanaf het punt waar we het busje uit waren gezet naar het punt waar ik met Mr. C. had afgesproken. Stom, hoor... Het was echt maar een stukkie van 50, hooguit 100 meter.

Ik was zo enorm geschrokken, en zo enorm ontdaan van het feit dat je zó de weg kwijt kunt zijn. Dat je je zó ontzettend verloren kunt voelen, met zoveel drukte om je heen. En had het ook totaal niet verwacht dat dit mij zou overkomen. Eerst kon ik alleen maar denken... wat een blunder, op 7 km. af moeten haken, maar toen ik later hoorde dat de marathon vanwege het grote aantal afvallers was stilgelegd, dat er 5 mensen met dezelfde verschijnselen waren opgenomen in het ziekenhuis, toen vond ik het naar mezelf toe al een stuk minder erg.

Het heeft een paar dagen jaar geduurd voordat ik over de teleustelling heen was. Inmiddels heb ik mijn betere kant kunnen laten zien. Maar met de marathon van Rotterdam heb ik nooit meer vrienden kunnen worden. En met het vooruitzicht daar komende zondag te staan, komt de herinnering toch weer even boven.

Ik wens de lopers veel succes. Ik heb mijn vriendin beloofd dat ik, als ik haar niet zie finishen, toch ook voor de zekerheid op de EHBO post de infusen even langsloop om te kijken of ze toevallig niet daaraan hangt... Maar dit is gekheid. Ze gaat gewoon een geweldige race lopen, genieten van de mensen, de sfeer, de muziek en al het gebeuren eromheen.

Zelf kies ik sindsdien de rustigere loopjes uit.
Ik zet in op de 'zakloop' in de zak van Beveland op moederdag. Een paar honderd deelnemers, in de vrije natuur, is me druk genoeg.

ik kwam een lief berichtje tegen :-)

Lieve mama ,

ik weet dat jij veel doet
en wat je doet is altijd goed
mama, ik ben heel erg blij
met zo'n super-mama als jij! '

* bloos.... dit is teveel eer hoor....
Maar wel heel lief, als je op je hyves zo'n lief berichtje van je dochter tegenkomt*

puberlijf

Ze zag het wel hoor, dat haar puberzoon neerslachtig was de laatste tijd. Wat zat hem dwars? Gedoe op school? Gedoe met meisjes? Het was altijd zo’n open knul. Maar nu haalde hij steeds zijn schouders op. ‘Er was niks… ‘


Gistermiddag werd het duidelijk. De vertrouwenspersoon van school belde en vertelde haar dat hij tobde over zijn lijf. Het maakte haar verdrietig. Die dikke buiken waren al generaties lang een probleem. Met overgroot-oma, opa, zijn vader als voorbeeld… En nou had zij zelf ook gefaald in het doorbreken van het patroon? Hij had er last van, vertelde de dame van school. Haar zoon zag alleen maar buik en teveel lijf.  Hoe liet ze merken dat het overgewicht ongewenst is zonder hem af te wijzen? Hoe pak je dit aan zonder het probleem groter te maken dan het is? Een middenweg kon ze hierin maar moeilijk vinden.

Die avond zaten ze samen achter zijn klassenfoto op de bank. Ze gingen het rijtje af. ‘Met wie zou jij nou willen ruilen’, had ze gevraagd? ‘En dan niet alleen om zijn buik? Maar het hele pakketje. Ook zijn ogen, oren, haar, zijn fiets, alles!’ Hij had lang nagedacht. ‘Met niemand, mama’, had hij uiteindelijk gezegd. Dat was het enige antwoord dat ze wilde horen! ‘Zie je nou wel’,  zei ze: 'Zíj zijn ook meer dan rare oren, een grote neus, of verkeerd haar. We hebben allemaal wat. En net zoals jij meer ziet dan dat, zien zij ook dat je meer bent dan alleen je buik. Er zit nog een jongen achter met allerlei dingen die wèl fijn zijn’. Er brak een lachje door op zijn gezicht. Ze wist dat dit slechts een begin was. Voor even wist hij dat hij er wezen mocht. Oók met een buikje met een randje teveel.

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: vormen
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com

...

Sister

Life is too short to wake up with regrets.
So love the people who treat you right.
Love the ones who don't just because you can.
Believe everything happens for a reason.
If you get a second chance, grab it with both hands.
If it changes your life, let it.
Kiss slowly. Forgive quickly.
God never said life would be easy.
He just promised it would be worth it.


De deken heeft een weekje troost mogen geven...
Laten we hier vandaag even bij stilstaan....

en toen antwoordde mijn collega...

En hier het antwoord van mijn collega, na mijn bericht van gisteren *klik*.

Heerlijk toch, om dit na de middagpauze op je drukke balie tegen te komen?

Vandaag schijnt de zon buiten weer. Met een lekker lang weekend voor de deur.

Voor iedereen: een fijne pasen. Met veel zonnestraaltjes!

zonnetje in huis

Ken je dat? Van die nachten dat je hoofd vol zit met alles wat er die dag gepasseerd is, en alles wat nog moet gebeuren? Dat de radertjes maar blijven draaien en nauwelijks tot stilstand willen komenen?  Dat je de klok vooruit ziet gaan en dat je weet dat je nog maar 5-4-3 uurtjes slaapt hebt? En dat je weet dat je de volgende dag weer met een veel te moe hoofd en veel te moe lijf er weer volle bak tegenaan moet gaan?

Vanmorgen stond ik dus met een veel te moe hoofd en veel te moe lijf, eigenlijk een beetje tegen de dag op ziend, voor Jannekes kast om haar kleren te pakken.

"Bij mij schijnt altijd de zon."

Dat stond met gouden letters geschreven op haar geknutselde zonnetje.

Ik werd er op slag vrolijk van. Laat de dag maar komen!

En ik geef hem even door aan jullie. Voor iedereen die een zonnestraaltje nodig heeft. Voor iedereen die met een glimlach de dag wil beginnen.

Shine on !

tarwegrassap

Vandaag zijn we de dag lekker begonnen met de voorjaarsloop bij Fitness Palace. De voorjaarsloop, eenvoudigweg een rondje rond de plas,  is van een éénmalig evenement op nieuwjaarsdag uit aan het groeien tot een terugkerende traditie. Waarom geen gebruik maken van de omgeving, als de sportschool zo mooi aan het water is gelegen? *klik*
Voor elk wat wils. Je mag wandelen, je mag hardlopen. Na afloop staat er altijd iets lekkers klaar.
Dus, de zon scheen, ik bond mijn loopschoenen onder, Mr. C. en de kinderen de skates, en daar gingen we.

En het was voorjaar! Lekker zonnetje, fris windje, vogeltjes druk bezig met vanalles, een specht ratelde op een boomstam, eendjes stonden in paartjes langs de kant. Een ander eendje had een beschut plekje gevonden in de bloembak om te broeden.  (Janneke dacht dat zij wel klaar zou zijn met persen, want het hoofdje was niet meer roze :-) )

Het rondje rond de plas was voor mij een bijzondere vorm van intervaltraining. Intervallen variërend van een rustig dribbeltje, tot wandelen, stilstaan, extra ballast achter me dragend omdat Janneke het toch wel ver vond en getrokken wilde worden, tot een eindsprint op het laatste stukje. Jip had halverwege, toen we langs huis kwamen, de skates ingeruild voor de fiets. Dus toen kon het tempo even flink worden  opgeschroefd.

Terug op de sportschool werden we getrakteerd op een calorie-arm sportdrankje, vette paaseitjes en een lekker stukje krentebrood.
Arie gaf een demonstratie van onze noviteit: tarwegrassap. Uitgeperst tarwegras, boordevol vitamineminen, mineralen, aminozuren en enzymen. Het verjongt, het ontgift, bevordert de spijsvertering en stimuleert de bloedsopmloop. Kortom, het is gewoon goed voor je. Tot zover het promotiepraatje :-).

Het duurde even , maar dan heb je ook wat. Zo gebeurde het dat we allemaal klaarstonden met een shotje in de hand, dat gezonder is dan dat het eruitziet, met zijn gif-groene kleur. Klaar om het goedje in één teug naarbinnen te werken.

Annemarie onderzocht gelijk even de mogelijkheden voor het gebruik van het restprodrukt.

En Janneke vroeg zich af of ze het gras ook zo kon eten.

32 maart bestaat niet, las ik van de week op de bushalte. 1 april wel. Op de terugweg naar huis bekroop me het gevoel dat we allemaal het slachtoffer waren geworden van een goedgeslaagde 1 april grap. Dat Arie thuis de tranen in zijn onderbroek zat te lachen, omdat hij de meiden aan het grassap had gekregen.
Gelukkig bestaat google. Er zijn tal van sites die het drinken van tarwegrassap aanbevelen.

Broedende eendjes, een rondje rond de plas in de voorjaarszon, paaseitjes, grassap drinken... als dit niet het ultieme voorjaarsgevoel is....