zaterdag 19 november 2011

onzichtbaar (we-300)

Het jongetje staat op zijn vaste zijn plekje bij het duikelrek. ‘Gelukkig zijn ze aan het voetballen,’ denkt hij, ‘dan laten ze mij tenminste met rust. Anders komen ze weer zeggen dat ik niet zo stom tegen het duikelrek moet staan. Dan sta ik hier niet meer op mijn gemak. Ik verveel me dood. Als ik nou heel langzaam mijn koekje eet, dan lijkt het of ik me niet verveel. Niels heeft gezegd dat hij mijn vriend niet meer is. Nu heb ik helemaal niemand meer om mee te spelen. Nu zijn er ook geen partijtjes meer. Niels was de enige bij wie ik mocht komen.
De klas wil alleen maar voetballen. Ik wil Starwars spelen. Maar Starwars is voor kleuters zeggen ze.

De meester kijkt naar me. Hij beweegt zijn hoofd. Zou hij bedoelen dat ik naar hem toe moet gaan? Ik doe net of ik niets zie. Anders moet ik vertellen dat Rik me heeft geduwd. En dat ik niet mee wil doen met voetballen. Ze zeggen altijd dat ik alles verpest. Dan zegt de meester weer dat ik het me niet aan moet trekken. Maar dan word ik nog bozer, want ik weet niet hoe dat moet ... iets me niet aantrekken….

Gelukkig hoef ik niet naar de overblijf vandaag. Mama heeft gezegd dat ze thuis komt eten. Bij mama mag ik boos zijn en huilen. Bij mama is het fijn. Mama snapt tenminste hoe ik me voel. Maar ze kan me niet helpen. De meester snapt al helemaal niet hoe ik me voel.

Ik voel tranen, maar ik ga niet huilen. Straks zeggen ze dat ik een watje ben, en een slappeling. Kon iemand me maar vertellen wát ik moet doen. Misschien kan ik me wel onzichtbaar maken. Kon iemand me maar vertellen hoe dat moet...’



We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: Oplossing.
Meer lezen/meedoen?

http://platoonline.wordpress.com

16 opmerkingen:

  1. Arm ventje. Je voelt gewoon hoe eenzaam hij is. Knap verwoord.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gosjh wat een bang eenzaam kind beschrijf jij hier, het raakt me.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Een knap beschreven stuk verdriet en eenzaamheid.
    Groetjes ,Ria

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Goed geschreven, ik word er zelf bijna eenzaam van. (Schrijf je nog hoe het afloopt?) Met plezier gelezen!
    groetjes,
    Mirjam Kakelbont

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi geschreven, ik voel hoe 't jongetje zich voelt ....

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ach, wat mooi geschreven dit. Je 'hoort' het het kereltje gewoon denken allemaal. Triest ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Heel invoelend geschreven Natasja. Zo zou hij kunnen denken. En zo zie je maar dat een leerkracht best wat specialisatie zou mogen hebben om zo'n jongen aan te voelen. Die eenzaamheid wordt in het verhaal haast tastbaar.

    Heel goede WE. Dank je wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Oh Tas, zit met tranen in mijn ogen je blog te lezen omdat ik weet dat het niet zomaar een verhaal is, maar voor Jip bijna dagelijks realiteit. En als moeder zijnde moet je daar maar mee zien te dealen! Liefs MaDuck

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Och och och 't arme kind.... wat zou ik nu toch graag kunnen toveren...
    Schrijnend verdriet dat me tot tranens toe roert...

    Wel intens mooi en beeldend geschreven, chapeau!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Tja zo hebben we ons allemaal wel eens gevoeld en soms voel ik me nog zo..

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Kinderen willen wel meedoen, maar weten niet hoe dat te vragen. Autisme betekent niet "alleen" willen zijn, maar wel alleen en onbegrepen voelen. Een hele moeilijke wereld met nog te weinig steun en sympathie.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Bedankt allemaal voor de lieve reacties. Helaas is het niet zomaar een verhaaltje...
    @Nathalie: ook jij bedankt voor je aanvulling. Het jongetje wil inderdaad meedoen, maar een potje voetbal is veel te ingewikkeld voor hem, met alle vaststaande, en daarnaast ook nog eens alle ongeschreven regels, die hij moet kunnen aanvoelen om goed mee te kunnen spelen. Een onmogelijke opgave, die bij beide partijden tot veel boosheid en frustratie leiden. Zowel bij hem zelf als bij de kinderen uit de klas.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. wat een verdriet en eenzaamheid...
    mooi geschreven, dat dan weer wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wat laat je in de verhaal goed zien hoe eenzaam een kind wat gepest word is ...... en tja, dat onzichtbaar zijn zou in zijn ogen de oplossing zijn!

    BeantwoordenVerwijderen