Zaklopen in Nisse

Vandaag was de langverwachte zakloop.

Met mijn bouwjaar als startnummer (nummer 72) kon dat niet mis gaan. Dat je dan tevens met je gewicht op je buik 7,5 kilometer rond moet gaan rennen in een nietsverhullende strakke hardloopbroek geeft toch een beetje het gevoel van een veekeuring. ( Haha, en dan staat er ook nog eens MEGA boven!!! Dat zie ik nou pas.) Niet over nadenken was ons devies... als je hard genoeg loopt ziet niemand het.

Met mijn hardloopvriendinnetje toog ik naar het Zeeuwsche Nisse. (Nee, niet naar het Brabantse NisPen... 't was goed dat we afspraken om samen te gaan, anders had mijn tomtom me zomaar de verkeerde kant op gestuurd :-)) Buiten de wereldberoemde zakloop om had ik nog nooit van Nisse gehoord, maar het is echt een omweggetje waard. Een plekje waar je in de dorpskern je makkelijk kan voorstellen hoe het leven er 100 jaar geleden uit moet hebben gezien. Een kerkje, een muziekkapelletje, een dorpspomp, een veldje (heette dat geen dorpstiende?) met in een kringetje wat huizen eromheen, zodat je elkaar goed in de gaten kon houden. Het zag er allemaal heel vriendelijk uit. Voor de zeeuwse dorpen misschien 13 in een dozijn, maar ik was er wel van gecharmeerd.

Het parcours liep over de dijken en langs de weilanden. Mooie vergezichten, de zon scheen helder op de omgeploegde klei, paardjes die met ons meegaloppeerden in de wei. De wind blies onze hoofden leeg. Slechts een paar verfrissende druppels regen uit de donkere dreigende luchten die voorbij kwamen waaien.

De loop ging niet vanzelf. We hebben alles gegeven wat erin zat. Meer dan wat we hebben gegeven zat er niet in vandaag. Voor mijn gevoel had mijn finishtijd minuten sneller moeten zijn. Maar dit was wat het was.
Het was veruit het mooiste loopje wat ik ooit gelopen heb!

Het allerleukste was de lol die ik had met mijn vriendin. Dat gaf ons bijna nog meer energie dan het lopen zelf. We doen dingen die we ook zouden doen toen we 16 waren. We lachen om dezelfde dingen waarom we ook zouden kunnen lachen toen we 16 waren. Mensen genoeg om naar te kijken, mooie mannenbenen genoeg om naar te kijken. Misschien maakt dat ons ook wel een beetje puberaal?

Hoe heb ik hem voor de start kunnen missen, maar bij het uithijgen spotte ik dus de pomp. En ja... die moest vastgelegd worden voor mijn blog. Vriendin wilde de foto's wel opsturen, onder voorwaarde dat ik ze in de juiste volgorde zou plaatsen. Nou ja... om aan te geven hoe plat en  puberaal het niveau was.... En dat op zondag in een dorp in zeeland... het moet niet gekker worden.

Mijn startnummer heb ik op de koelkast geplakt. Het wordt mijn motivatie voor de komende week om de dalende (of is het stijgende?) lijn vast te houden. De goede lezer ziet de speculaas al uitdagend klaar liggen voor consumptie. Het feit dat het zondagmiddag is, en dat hij nog ongeopend op het aanrecht ligt is al een hele prestatie: meestal ligt het zakje tegen deze tijd al van de inhoud gescheiden in de prullebak.