Zwijmelen op Zaterdag: You have been loved

Toen David Bowie en Prince eerder dit jaar overleden vroeg ik het me af: Hoe zal het voelen als er iemand overlijdt van wie je echt je hele leven fan bent geweest?
Iemand van wie de muziek verbonden is met alle fases in je leven.
De muziek als troost, vreugde, uitlaatklep, of muziek die je keer op keer gebruikte als uitdaging op je lange duurlopen...

Sinds een paar dagen weet ik hoe het voelt.
Ik was in eerste instantie in shock.
Het internet afspeuren... is het geen hoax? Welke kanalen bevestigen het bericht?
De volgende dag, toen ik wakker werd, voelde ik me verdrietiger dan ik me redelijkerwijs zou moeten voelen om het overlijden van iemand die je niet echt kent en die van jouw bestaan totaal geen weet heeft.
Het voelde echt een beetje als rouwen.

Al sinds de eerste hits van Wham! was ik fan van George Michael.
Posters van zijn hoofd hingen levensgroot boven mijn bed en bureau.
Hele gesprekken heb ik in gedachten gevoerd met dat hoofd.
Vriendjes wisten dat ze de strijd met George aan moesten gaan.
Ze deden er altijd een beetje lacherig over voor mijn liefde voor George Michael.
Ze konden me plagen met 'Sjors Boomschors' wat ze wilden,  maar ik wist wel beter. Deze liefde was echt :-) !

Later, toen hij solo ging, ben ik zijn muziek alleen maar meer gaan waarderen.
Eén keer heb ik hem live gezien.
Ik weet nog goed dat ik op de radio hoorde dat hij in Ahoy op zou treden. Dat was destijds met de metro nog geen halfuurtje van mijn huis af.
Maar ja. Uitverkocht natuurlijk.
Ik nam de gok om via Marktplaats kaartjes te kopen.
Ik belde iemand in de buurt en die moest lachen om mijn telefoontje. Ze had ze nog geen minuut geleden op Marktplaats gezet en ze was blij dat ze eraf was, want haar man was ziek geworden.

Ik heb bijna helemaal vooraan gestaan en ademloos staan kijken en luisteren.
Wat was hij echt! Wat was hij mooi! Wat een prachtige show! Wat een goede muziekanten!
En vooral die stem! Alles noten waren loepzuiver.
Het was een optreden dat me altijd bij zal blijven.

En nu is hij er dus niet meer. Er zal nooit meer nieuwe muziek van hem komen.
En ik vraag me vooral af hoe zijn leven geweest moet zijn... De jarenlange ontkenning van zijn geaardheid. Een leven vol drugs... Hoe eenzaam of hoe geliefd zal hij geweest zijn?

In 2016 zijn veel grootheden heen gegaan.
Ook veel niet bekende grootheden.
Mensen die in al hun eenvoud groots waren voor de mensen om hen heen.
Het nummer You have been loved past wel bij mijn verdrietige stemming van deze week.
Verdrietig ook, na het afscheid van een man gisteravond, die door zijn gezin, familie en vrienden ontzettend geliefd was. Ook aan hem een ode bij het plaatsen van dit mooie lied.

Zwijmelen op zaterdag: Outta Step & Ill at ease

Afgelopen donderdag ging ik met mijn zoon op pad.
Ik haalde hem op van zijn werk om naar het poppodium in onze stad te gaan.
(Wat klinkt dat groot en volwassen hè... 'ik haalde hem op van zijn werk' :-) ).
We gingen naar een voor ons onbekende band waarover we goede verhalen hadden gehoord.
Natuurlijk hadden we wat youtubejes beluisterd en wat we hoorden stond ons wel aan.
Drie jonge gasten met een gitaar, een Hammond-orgeltje en een drumstel.
Lekker stevige jaren '70 muziek.
Beetje Pink Floyd-Doors-Eagles-achtige invloeden. Leuk!

Zelf was ik aangenaam verrast door dit optreden.
De zanger schat ik op niet ouder dan 25, zijn broer, de drummer nog maar 22 las ik net, maar toch viert de band volgend jaar hun 10-jarig bestaan.
Al kijkende en luisterende concludeerde ik voor mezelf dat ze best een groter podium dan dit verdienden. Achteraf bleek die conclusie te kloppen. Ze hebben al op grotere podia opgetreden. Pink Pop, Down the Rabbithole,  maar ook in het buitenland.
En ja die zanger.... Als ik 20 jaar jonger had geweest, dan had ik daar denk ik best een crush op gehad! Wat een leukertje! Met zo'n jongen mag mijn dochter wel mee thuis komen over een paar jaar. Maar ja, ze houdt niet van jongens met lang haar.

We hebben een hele leuke avond gehad.
Ik vind het superleuk dat ik eindelijk weer iemand heb die ervan houdt om naar optredens te gaan. Ik vind dat zelf altijd heel erg leuk, maar ik heb eigenlijk heel lang niemand in de buurt gehad die daar ook van houdt, dus ik hoop eigenlijk dat hij nog lang met zijn moeder op pad wil gaan.
Ik heb natuurlijk altijd nog de troef in handen dat ik voor de kaartjes betaal :-).
Zoon Jip had een klasgenootje getipt en samen stonden ze vooraan voor het podium helemaal op te gaan in de muziek. Zo leuk om dit op een afstandje te bekijken!

Ik plaats een wat rustiger nummer, omdat dit toch een zwijmelrubriek blijft.
In deze clip is de band uitgebreid met wat extra muziekanten.

Zwijmelen op zaterdag: Can't stand loosing you

Afgelopen donderdag tijdens het eten koken ging de deurbel.
Altijd een onhandig moment.
Meestal is het de postbode die een pakketje af komt geven voor mijn koopzieke buurvrouw :-).
Ik zette de gaspitjes laag een liep in het schemerdonker door de gang naar de voordeur.

Dat moment waarop je hart stil staat en dat je in één seconde weet dat er dikke shit is!
Ik zag zwaailichten voor de deur!

Mijn dochter had een uurtje eerder geappt dat ze rond half 6, tegen etenstijd, vanaf haar vriendinnetje vandaan naar huis zou fietsen. Het was al donker.
Dit was vast de politie die aanbelde om te zeggen dat ze een ongeluk had gehad.

In de tweede seconde zag ik wat er aan de hand was.
Mijn hart begon weer te kloppen en bonkte in mijn keel...
Mijn dochter had aangebeld. Ze was met de zaklamp op haar telefoon aan het spelen en stond met het knipperlicht door het raampje in de deur naar binnen te schijnen.

Dat was alles...
Niks aan de hand dus.
Maar echt... zo wordt je dus in 3 seconden 10 jaar ouder...
En besef je weer wat een zegen het is als je met je hele cluppie compleet aan tafel zit.

Zwijmelen op Zaterdag: Home and Away (angel eyes)

Weer een plaatje dat allang in de zwijmel had moeten staan. 

Hij kwam gisteravond voorbij toen ik met mijn Prulleke de sint cadeau's aan het inpakken was. 

Angel Eyes van Wet Wet Wet. Of eigenlijk heet het Home and Away.
Wat een heerlijk jaren '80 plaatje is dit toch!

Het was even zoeken naar een goed youtubje, want van de officiële video liepen geluid en beeld niet synchroon. Maar in dit filmpje is echt wel hoe het in de Eighties was, met die veel te wijde jasjes, dunne leren stropdasjes en Top of the Pops.

Overigens kwam ik er vandaag achter dat de good old cassette hoesjes in de jaren '80 betere ruitenkrabbers waren dan CD-hoesjes. Sjongejonge... 3 auto's voor de deur hebben (ja, ja, er moet er één weg, maar welke???) en dan in géén enkele auto een ruitenkrabber hebben liggen.
En dan mocht ik nog blij zijn dat ik CD-hoesjes had liggen, want met een usb-ding kom je nergens als het om krabben gaat.

Zwijmelen op Zaterdag: Samson

Afgelopen zondag liep ik de 7-Heuvelenloop in Nijmegen.
Altijd een hele happening zo'n loopje aan de andere kant van het land.
Vroeg uit bed, al je spullen organiseren. Niet teveel meenemen, maar ook weer niet te weinig.
En de treinreis. Ook altijd weer een ding.
Herinnert u zich mijn City-Pier-City-loop in Den Haag nog? Toen de trein niet verder reed dan Dordrecht en we nog maar net op tijd in het startvak stonden?

De heenreis naar Nijmegen ging voortreffelijk, maar de terugreis eindigde in een 'CPC-tje'.
De trein reed niet verder dan Tilburg.
Gelukkig werden er nu wel bussen naar Breda ingezet en kon ik Mr.C. vragen om me daarvandaan met de auto op te halen. Met een uurtje vertraging was ik toch nog redelijk snel weer thuis.

Maar ik heb spijt.
Spijt van een gemiste kans.

Op het station tussen alle dolende mensen was er 1 man die me opviel.
Een man in een hardloop-pakkie.
Iets deed me aan mijn eerste verkering denken. Niet zijn uiterlijk. We waren 15 en 18, of hooguit 16 en 19. Hoeveel verandert een mens in 30 jaar? Het was iets in zijn blik en houding.
Ik durfde niet te vragen of zijn naam E. was.
Later stonden we in een grote massa mensen op de bus te wachten. Er stonden een stuk of 10 mensen tussen ons in, dus zo 'en plein publiek' zijn naam roepen durfde ik nu ook niet.
Toen de bus aankwam en ik in de mensenstroom werd meegenomen de bus in, bleef hij achter bij de halte. We hadden even oogcontact. En dat was het.

Dat was het...

Het liet me niet los...
Ik heb gekeken of zijn naam in de uitslagenlijst voorkwam van de Heuvelenloop. En jawel. Hij heet geen Jansen of Pietersen ofzo van zijn achternaam, dus de kans dat hij degene is die ik zocht is heel groot. Via naam kwam ik bij startnummer, via startnummer bij foto. En ja... dat was dezelfde als de man op het station.

En nu heb ik spijt.
Want hoe groot is de kans dat je iemand van vroeger treft na een evenement waar duizenden mensen op afkomen? En dat op een plek ver van de regio waar we beiden opgroeiden?
En hoe groot is de kans dat we elkaar ooit weer toevallig zullen ontmoeten?

Als ik niet zo chicken was, dan had ik eindelijk sorry kunnen zeggen.

Ik was 15, 16 jaar. Ik was stapelgek op hem. Maar ik maakte het uit.
Waarom? Ik weet en snap het nog steeds niet. Ik was jong. Onzeker en verlegen. Een minderwaardigheidscomplex zal ook zeker een rol gespeeld hebben.
Ik kreeg een ander vriendje en ook dat ging uit.
Op 25 juni 1988, ik kan me die dag nog zo goed herinneren (het was dag dat Nederland won van Duitsland in München), heb ik de tweede kans verkloot.
Een gemeenschappelijke vriend had op mijn verzoek E. meegenomen naar de kroeg waar we voetbal gingen kijken. Maar daar kwam M. op de proppen. (Niet mijn huidige M. hoor... een andere M. om het makkelijk te maken).
M. was spannend, volwassen, alternatief en ik dacht onbereikbaar voor mij. Ik zag E. nog wel staan die dag, maar ging er toch met M. vandoor.
Onuitstaanbaar hè?

Ik heb er vaak nog aan gedacht dat die dag achteraf zo beslissend is geweest in mijn leven. Want als ik die dag M. had laten lopen, dan had ik mijn lief Mr.C. ook niet leren kennen en waren mijn kinderen ook geen deel van mijn leven.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik wat ouder, of in ieder geval wijzer geweest was op het moment dat ik E. ontmoette en als ik alles beter op waarde wist te schatten, dat onze levens dan misschien wel heel anders waren gelopen.

En ja... Ik voel me er 30 jaar later nog steeds lullig over dat ik het uitmaakte en dat ik me op die dag ten opzichte van E. zo onuitstaanbaar heb gedragen. Dus als ik minder chicken was geweest, dan had ik eindelijk sorry kunnen zeggen.

Maar ik was chicken. En ik heb niks gezegd...
Ik heb een derde kans verkloot.



Ik vond hier een prachtig liedje bij, over Eerste Liefde.
Samson, van Regina Spektor.

Zwijmelen op Zaterdag: Pretender

Zoooo....
Mijn stress level is weer een beetje gedaald.
De tickets zijn binnen.
Vandaag om 10 uur begon de kaartverkoop voor Rock Werchter.
Op zondag 2 juli treden the Foo Fighters op, en Jip en ik willen daar ontzettend graag naartoe!

Wat een gestress is dat altijd achter de pc, met wachtrijen, inloggen op bestelsites wat mislukt etc.
Maar ze zijn binnen!

Het enige dat nog een kink in de kabel kan geven is het examen van Jip.
Volgens mij is dat nèt in juli klaar.
Maar dat weet ik dus niet zeker. Ik heb dat niet in mijn agenda gezet, en ik kan de papieren waar het in staat niet vinden.
O, wat wens ik soms een georganiseerd huishouden....

We hebben dus gekozen voor de Foo Fighters.
Het was een lastige keuze hoor, want Jip is al jaren fan van Linkin Park, en die komen op zaterdag, samen met System of a Down. En vrijdag met Radiohead is óók leuk.
Keuzes, keuzes.
Maar als we terug dachten aan 2 jaar geleden toen the Foo Fighters ook op Werchter zouden spelen hoe jammer het we vonden dat we toen vanwege een financiële dip geen tickets konden kopen, viel het kwartje toch om naar the Foo Fighters.
Dat zanger Dave Grohl toen zijn been brak en dat daardoor het optreden niet door ging, dat maakte het voor ons weer draaglijk ;-), hoe sneu het ook was voor Dave en alle andere fans.
We wachten met spanning op de rest van de line up voor de 2e juli.

En we zoeken dus eigenlijk nog een sponsor voor de zaterdag :-).

Dus, wat plaats ik in de Zwijmel...
Het nummer waarmee ik kennismaakte met de Foo Fighters: Pretender.
Tot mijn verbazing heb ik dit nummer nog nooit in de zwijmel geplaatst en het is toch écht één van mijn lievelingsmuziekjes, Het staat ook op mijn hardloop playlist en het is een heerlijk powerfull nummer om op los te gaan.

Voor de zwijmelaars die de bak met herrie te groot vinden voor de zaterdag... Zet het geluid zacht en geniet van de mooie mannen.
Voor jullie plaats ik rustiger nummer dat al eerder een plekje kreeg in deze rubriek: Times Like These.

Meer zwijmelen, mee zwijmelen?  Klik bij Marja

Zwijmelen op Zaterdag: L.O.V.E

Vorige week vertelde ik in de zwijmel dat ik naar een optreden van Danny Vera ging.
Hij heeft er een fan bij hoor!
Wat een leuke zanger. Wat een veelzijdige band.
Rock'n Roll, met een flinke vleug Country, mooie akoestische kleine liedjes, een rondje met verzoeknummers (ze konden van alles spelen), en hij probeerde het met zijn publiek echt gezellig te maken! De band had echt plezier op het podium. En dan die toetsenist op zijn Hammond-orgeltje... Briljant!
Ik heb genoten.

Maar wat heb ik me staan schamen voor het Bergse publiek.
Dat gekwebbel in de zaal!
Bij de wat zachtere nummers moest hij gewoon het publiek om stilte manen, anders kwam hij er niet bovenuit. Hij deed dat op zijn Danny's wel op een hele leuke manier hoor. Hij vertelde dat de volgende nummers met amper versterkers gespeeld zouden worden, en dat het daarvoor wel stil moest zijn in de zaal. En als je liever bleef kletsen, dat je dan maar beter even naar buiten kon gaan, even roken, of voor zijn part kakken...
Luid applaus van degenen die wel wilden luisteren, maar niemand droop af. En er werd natuurlijk gezellig verder geouwehoerd.

Hoe moeilijk is het om even fatsoenlijk je mond te houden als iemand op het podium alles staat te geven om jou een leuke avond te bezorgen?

Na een nummer waarin hij min of meer het publiek opriep om meer liefde te verspreiden (L.O.V.E.) moest hij zijn liedje onderbreken omdat er voor in de zaal een knokpartijtje was ontstaan.
"Wat er ook gebeurt... er wordt hier niet gevochten... Niet hier op mijn feestje, jammer dat je de woorden van het vorige nummer niet hebt begrepen'' of iets in die strekking werden er door de zanger gezegd.

Pffff.... en dat is dan je publiek.
Gelukkig had hij mij, met een heel groot deel van de zaal, wel in zijn greep.

En omdat ik deze week - na de overwinning van Trump en alle haatberichten die voorbijkomen vanwege het zwartepietengebeuren- heel hard hoop dat de liefde blijft regeren plaats ik vandaag L.O.V.E. van Danny Vera in de zwijmel.

Nou, vooruit, omdat ik bewegend beeld veel leuker vind, nog een klein stukje met beeld.

Zwijmelen op Zaterdag: Back to Black

Vanavond ga ik uit. Met mijn Lief.
Hoe lang het geleden is dat we samen uitgingen?
Te lang.
Als ik nadenk dan kom ik niet verder dan Werchter in 2013.
Zou het écht zó lang geleden zijn dat we samen weg gingen?
Het zou zomaar kunnen.
We zijn wel eens vaker weg geweest daarna hoor, maar dan waren er altijd anderen bij. Familie, of een clubje vrienden. Of kinderen.
We gaan het zien of we het nog gezellig hebben samen :-).
En we gaan het zien of het leuk is.
Op aanraden van mijn zus gaan we naar Danny Vera. Hij treedt op in een klein pop-podium in onze stad. Ik ken zijn muziek niet zo goed, maar wat ik ervan gehoord en gezien heb bevalt me.
Beetje country, met een mooie diepe volle klank. En ik roep altijd dat country niet mijn genre is, maar kennelijk is er country en country.
En het is een mooie verschijning om naar te kijken.

Dus... Ik ben benieuwd.

De zwijmel van vandaag dus: Een Danny Veraatje van een paar jaar geleden.
Met een cover van Amy Winehouse.

Zwijmelen op Zaterdag: 500 miles

Afgelopen maandag ging ik weer eens een keertje naar het filmhuis met mijn vriendin. Je weet wel: daar waar de film altijd zo gezellig door een vrijwilliger met een praatje ingeleid wordt en waar je zo'n leuk scheurkaartje krijgt om je film te beoordelen.

Zo nu en dan nodigt mijn vriendin me hiervoor uit en ik laat me graag verrassen. Het is nog nooit tegengevallen.

De film was een documentaire over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Er werden een paar mensen gevolgd in hun wandeltocht daarnaartoe. Of eigenlijk... daarvoorbij. Want de echte 'diehard' loopt nog even een stukje verder naar de Kaap Finisterre, 'naar het einde van de wereld'.

Het hele idee van de pelgrimstocht heeft me de afgelopen week niet meer los gelaten.
Ik vind het zo'n aantrekkelijk idee om ooit eens de voettocht te gaan maken.
Niet dat ik opzoek ben naar de zin van het leven, of een antwoord wil op grote levensvragen, of opzoek ben naar mezelf. Het is niet uit religieuze of spirituele overwegingen... Niks van dat alles.
Ik ben gewoon wel heel benieuwd wat zo'n voettocht mij zal brengen.
Hoe ga ik om met de stilte. Kan ik alle mensen om me heen verdragen, bijvoorbeeld 's nachts in de slaapzaal van de herberg. Kan ik omgaan met de uitdaging: met de hitte, de droogte, de afstand.
Hoe eng is het om in je eentje (of met zijn tweeën) te lopen op plekken waar weinig mensen zijn waar je moet vertrouwen op de goedheid van de mensen die je tegenkomt. Hoeveel mensen zal ik wantrouwen?
Zou ik dat in mijn eentje kunnen? Of zou ik dat liever samen met iemand doen? En als ik dat met iemand samen doe, wie zal dat dan zijn? Vind ik diegene na zoveel kilometers nog steeds aardig?
En hoe regel ik dat met thuis. Want Mr.C. krijg ik hier niet voor mee. Die vindt het maar geitenwollensokkengedoe. Iets voor wereldvreemde mensen. (Haha, en wat zegt dat over mij?).
Ik vind de rituelen mooi. De pelgrimspas waarmee je onderdak kunt krijgen in de 'Refugios'. Er is een plek waar de pelgrims al jaren lang een steentje neerleggen dat ze meenemen van thuis. Die steen staat symbool voor een probleem. Op de kaap de Finisterre verbranden veel mensen de kleding die ze hebben gedragen op hun tocht. Dat soort dingen...

Ik loop al langer met het idee om de komende jaren het Pieterpad te gaan lopen. Gewoon, in een weekend beginnen in Groningen, kijken hoever we komen, en dan in een volgend weekend weer verder vanaf het punt waar we gebleven zijn. Totdat we in het puntje van Limburg zijn. En dat hoeft dan niet binnen een paar weken klaar te zijn. Daar wil ook best wel een paar jaar over doen. Vanaf het eindpunt in Limburg staat het bordje naar Santiago de Compostella al aangegeven. Dus misschien is dat een mooi moment om verder te wandelen.
Van de week heb ik mijn vader voorgesteld om hier samen een projectje van te maken. (Van het Pieterpad dan hè... niet naar Santiago.) Het lijkt me zo leuk om dit samen met hem te doen. Het zou een leuke manier zijn om meer tijd samen door te brengen. Mijn vader weet altijd zoveel te vertellen, over de vogeltjes die hij ziet. Over de dingen om hem heen. Hij gaat erover nadenken en ik hoop heel erg dat hij ja zegt.
Er hangt een behoorlijk prijskaartje aan zo'n project (iedere keer de reis naar het oosten van het land, twee keer overnachten, uit-eten...) dus op dat vlak zitten er ook voor ons beiden haken en ogen aan. En waar halen we de tijd vandaan? Hij mag dan wel een pensionada zijn, maar hij heeft het volgens mij nog drukker dan ik. Maar nogmaals: we mogen er ook een paar jaar over doen.

Mocht er iemand zin hebben om ooit in de toekomst een stukje met me mee te lopen naar Santiago? De inschrijving is geopend.

Ik vond hier dit muziekje bij. Een lekker vorlijk stukje muziek. Op marstempo :-).
The Proclaimers stonden nog niet eerder in de zwijmel-eregalerij.

Zwijmelen op Zaterdag: Photograph

Een paar weken geleden vertelde ik in de zwijmel over hoe we hulp zouden krijgen bij de studiekeuze voor Jip. Vorige week deed Jip een test en gisteren hadden we een uitgebreide bespreking daarover. 

Cognitief moet hij een niveau 3 opleiding makkelijk aankunnen, bleek uit de test. Vergeleken met een heleboel jongeren die op zijn niveau leren scoort hij op bijna alle vlakken bovengemiddeld. 

In de uitslag van rest van de test, die ging over Jips persoonlijkheid, herkenden we Jip goed. 

Dat gedeelte ging over de factoren in Jips persoonlijkheid die ervoor zorgen of een bepaalde opleiding wel of geen kans van slagen zou hebben bij Jip. 

Het leuke was dat Jip veel aan het woord was. En ondanks dat hij aangaf dat hij heel zenuwachtig was voor het gesprek, kon heel goed zijn mening formuleren. Hij kwam met veel anekdotes uit de klas. Voor ons ook heel leuk om te horen, vooral omdat hij thuis niet zo spraakzaam is over de gebeurtenissen op school. Ook zijn levensloop kwam weer even aan bod. Hij had het zelf allemaal beter in het geheugen als wij zelf. 

Ruim 3 uur hebben we zitten praten, met de studie-adviseur. Ik vind het echt geweldig dat dit bureau (het Centrum voor Studiekeuze en Beroep) er is voor de West-Brabantse MBO's. (Hoe wordt dit in vredesnaam gefinancierd?).

We kregen goede tips. De komende maanden zullen we in de omgeving wat scholen gaan bezoeken. En hoera!!! Vanaf januari 2017 wordt het openbaar voor voor MBO-studenten ook vergoed! Dat betekent dat we geen bom duiten kwijt zullen zijn aan openbaar vervoer als de keuze toevallig op Vlissingen, Rotterdam of Breda valt. (Echt... ik schrok daarvan. De OV-kosten kunnen dan weleens oplopen tot €2000,- per jaar!) 

Op het moment dat alles dan weer even de revue passeert, de eerste jaren op school, de verhuizing, blijven zitten, de overgang naar speciaal onderwijs, de overstap naar het middelbaar, en dan nu de studiekeuze bepalen... dan draait de hele film in mijn hoofd weer even af. Jemig... waar is de tijd gebleven. 

Ik vond er, met hulp van mijn dochter, een mooi Liedje bij van Ed Sheeran: Photograph. 

Leeslijstje (deel 4)

Zoals beloofd, het laatste deel van mijn leeslijstje.

Eerder deze maand schreef ik deel 1, deel 2 en deel 3.
Vandaag, nu de herfst toch écht begonnen is (wat een wind en regen!) vertel ik over de laatste boeken die ik deze zomer en dit najaar heb gelezen.

De geschiedenis van mijn tanden van Valeria Luiselli

'Never judge a book by it's cover', wordt er vaak over boeken gezegd.
Maar eigenlijk doe ik dat altijd.
Ook dit boek heb ik gekozen vanwege de voorkant, en vanwege de titel.
Als medewerkster op een tandartsenpraktijk heb ik in de loop van de jaren toch een soort van vreemde liefde voor tanden gekregen.

De flaptekst:
'De geschiedenis van mijn tanden' is het verhaal van Gustavo Sánchez Sánchez, bijgenaamd Snelweg, naar eigen zeggen de beste veilingmeester ter wereld. Van kinds af is hij een verwoed verzamelaar. De groezelige nagelreepjes die zijn vader elke avond afscheurt en door de kamer keilt, vormen zijn eerste collectie.

Snelweg legt zich toe op de kunst van het veilen en blijkt daarin uit te munten. Naarmate hij ouder wordt, krijgen de verhalen die hij over de voorwerpen vertelt, steeds meer gewicht. Hij veilt zijn eigen krakkemikkige tanden door ze een voor een toe te dichten aan zijn favoriete filosofen en er een onwaarschijnlijk verhaal aan op te hangen. Op een veiling in Miami tikt hijzelf het gebit van Marilyn Monroe op de kop.

Ik heb het boek uitgelezen, maar daar is alles mee gezegd.
Ik blijf het vervelend vinden om het te zeggen wanneer ik een boek niet goed vind (de schrijver heeft er immers zijn ziel en zaligheid in gelegd) maar óf het ging me boven de pet, óf het was gewoon mijn humor niet, óf het was gewoon echt niet goed. Ik hou het op de eerste twee mogelijkheden. Jammer. De titel was zo veelbelovend en het plaatje sprak me zo aan.

Menthol van Frank Krake

Dit was wel weer een leuk boek met raakvlakken in het vak! 

De samenvatting:
Amsterdam, 1925. Joseph Sylvester, bijgenaamd Menthol, komt na een jarenlange zwerftocht aan in de hoofdstad van Nederland. Gevlucht voor de uitzichtloze situatie in zijn geboorteland Saint Lucia en voor de rassenhaat en het geweld van de Ku Klux Klan in Amerika. Een vlucht naar de vrijheid. Hij verdient zijn brood op markten met zijn Babajaba tandpasta, dat hij aanprijst als ‘het natuur geheim van het zwarte ras’. Daarmee trekt hij het hele land door. Complete steden en dorpen lopen uit. Menthol leert Nederland tandenpoetsen. Roosje Borchert is een vrijgevochten dame van stand en staat als mannequin bekend als het mooiste meisje van de stad. Als zij Joseph tegenkomt is het liefde op het eerste gezicht. Hij zwart, zij blank. Een schier onmogelijke combinatie in de jaren twintig van de vorige eeuw. Maar het paar trotseert alles en iedereen en trouwt. Zij gaan wonen in een provinciestad waar nog nooit eerder iemand een zwarte man heeft gezien. Twaalf jaar later breekt de oorlog uit. Opnieuw dreigt Joseph’s vrijheid te worden aangetast. Het echtpaar besluit te scheiden, uit pure liefde voor elkaar. En dat is maar goed ook….

Heel bijzonder, bizar, om te lezen hoe bijna een eeuw geleden werd gereageerd op mensen met een donkere huidskleur. En het lijkt me nu zo vreemd dat het een eeuw geleden niet gebruikelijk was om twee keer per dag je tanden te poetsen!
Een boek dat vlot wegleest, spannend en mooi geschreven is. De foto's in het boek laten het verhaal extra leven.

Lieveling van Kim van Kooten

Puck is jarig. Ze is vijf geworden, en ze staat met haar moeder op de stoep van een Rotterdamse achterstandswijk te wachten op een zwarte, glimmende auto. Naast hen staan hun koffers. Haar moeder heeft gereageerd op een contactadvertentie: ‘Heer (niet onbemiddeld) zoekt hulp in de huishouding’. En nu komt die meneer hen ophalen. Eenmaal in Zwijndrecht, in de kapitale villa waar de man woont, wordt Puck overladen met kado’s. Haar moeder, geestelijk matig begaafd, krijgt de leesmap en elke dag een fles rosé. De man – ‘ome meneer’ en later ‘papa’ genoemd – is pedofiel. Vanaf dag één wordt Puck misbruikt.

Zo begint het boek Lieveling. 

In Lieveling vertelt Kim van Kooten het verhaal van haar vriendin Pauline Barendrecht. Het is een boek met een zwaar onderwerp dat met heel veel humor (de plat-Rotterdamse oma!) toch luchtig blijft en dat vind ik heel knap gedaan!

Pogingen iets van het leven te maken, het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar

Samengevat: Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage...

Ik vond dit een superleuk boek. Zo geschreven dat je denkt dat dit dagboek écht door de oude bejaarde man zelf is geschreven. Knap!
Ik heb meerdere malen hardop zitten lachen.
Er is nog een tweede deel verschenen, maar daar wacht ik nog even mee, omdat ik bang ben dat dat een beetje veel van hetzelfde wordt.

De engel van Amsterdam van Geert Mak

Dit boek heb ik eigenlijk gekozen omdat ik naar een ander boek van Geert Mak op zoek was: De levens van Jan Six. Dat boek was uitgeleend in de bieb en ik liep tegen deze aan.
Geert Mak is altijd goed. En hoewel dit boek zéker niet het mooiste boek is dat ik van Geert Mak heb gelezen, is het toch zeker wel de moeite waard. 

Een verhalenbundel over Amsterdam. Ik denk dat het boek me nóg meer aan zou spreken als ik Amsterdam wat beter zou kennen.
Geert Mak kan heel onderhoudend en verhalend vertellen tegelijkertijd, en daarom vind ik zijn boeken altijd zo heerlijk om te lezen.
Tips die ik hier zomaar aan toe kan voegen:
De eeuw van mijn vader.
Hoe God verdween uit Jorwerd.

In Europa.

Lopen met van Lennep. 
Stuk voor stuk pareltjes over de geschiedenis.

Dit was mijn lijstje!
Ik heb wat leuke tips teruggekregen als reacties op mijn blogs (dank daarvoor) dus over een poosje komt er weer een vervolg. 

Zwijmelen op Zaterdag: High Hopes

Ik heb het er al vaker over gehad, over de muziekkeuze van mijn zoon Jip: Dat ik het zo leuk vind dat hij steeds weer kiest voor de oude knarren van voor mijn jeugd/in mijn jeugd.
Het begon met Queen, Linkin Park en later de Red Hot Chilipeppers.
Vandaag hoorden we een nummer van The Cure op de radio. Dat vind ik zulke vette muziek, zei Jip!
Echt... ik vraag me af... Hoe komt zo'n jongen erbij om muziek van zo'n jaren '80 band op te zoeken en te gaan zitten luisteren? Maar ja... ik moet hem gelijk geven. Het is gewoon toffe muziek. En muziek is eigenlijk ook wel gewoon van alle tijden...

Van de week zat hij weer in mijn cd-kastje te neuzen, op zoek naar de verzameling Pink Floyd cd's.
Het is allemaal niet heel toegankelijke muziek en er zitten cd's tussen die ik in geen jaren heb gehoord, maar zodra ik het hoor, kan ik het weer woord voor woord en gitaarriedeltje voor gitaarriedeltje meezingen. Echt leuk, dat ik op deze manier weer met mijn oude muziek in aanraking kom.

Momenteel is dit één van zijn lievelings. Het is een nummer van The Divison Bell. Eén van de latere cd's van Pink Floyd.
En ik ben het weer met hen eens:

Leeslijstje (deel 3)

Afgelopen week schreef ik al twee blogjes over de boeken die ik deze zomer heb gelezen.
Mijn lijstje is nog niet klaar.

Het boek waar ik mijn blog vandaag mee begin is eigenlijk geen leesboek.
Het is ook geen boek van mij, maar van mijn docher.
Toch ga ik het vermelden omdat het zo'n ontzettend leuk boek is.

Wreck this Journal van Keri Smith

Normaal gesproken is het de bedoeling dat je zuinig bent op je boek. Je zorgt er tijdens het lezen voor dat het weer schoon en onbeschadigd in de boekenkast gezet kan worden. 

Bij dit boek is het de bedoeling dat je het juist vies maakt en sloopt. Op iedere bladzijde staat een opdracht. 

Loop door de modder en stap loop vervolgens over deze bladzijde. Plak hier je fruitstickertjes. Bind je boek aan een touwtje en slinger er hard mee in het rond. Breek de rug van het boek. Maak van deze bladzijde een trechter. Prik met je potlood gaatjes in deze bladzijde. 

Janneke kreeg dit boek voor haar rapport en ze is in de vakantie dagen zoet geweest met het uitvoeren van de opdrachten. Echt een leuke cadeautip voor meiden van ik schat een jaar of 9 tot 13 jaar.

Het achterhuis van Anne Frank

Eigenlijk haalde ik dit boek in huis omdat ik het verplichte kost vind voor mijn kinderen.
Jip is geen lezer, dus ik snap dat hij er niet aan is begonnen. Janneke is er een paar jaar geleden aan begonnen maar heeft niet doorgezet. Ik had gehoopt dat het haar, nu ze zelf 13 is, meer aan zou spreken. Helaas, heeft ze het niet gelezen. 

Zelf las ik dit boek voor het laatst toen ik een puber was. Hoog tijd om het nog eens te lezen dus. 

En jemig... het was nog net zo mooi als toen. In één ruk uitgelezen. Wat een aangrijpend verhaal. Eigenlijk denk ik niet dat het veel zin heeft om dit boek hier te vermelden. Iedereen zal het kennen en al gelezen hebben. Maar misschien raak je erdoor geïnspireerd om dit boek ook weer eens op te pakken. 

Hoe ik talent voor het leven kreeg van Rodaan Al Galidi 

Toen ik dit boek las was het gelukkig een paar dagen mooi weer om een paar middagen met dit boek in de hand lekker in de tuin door te kunnen brengen. Het was te mooi om weg te leggen.

De flaptekst:
Semmier Kariem vlucht uit Irak. Zeven jaar van honger, verdwalen en angst later landt hij op elf februari om negen uur - of was het om elf uur op negen februari - op Schiphol. In de chaos van die eerste dagen in Nederland kan hij zich het precieze tijdstip niet meer herinneren. Hij vraagt asiel aan. Wat hij niet weet is dat hiermee het langste wachten van zijn leven begint, in het asielzoekerscentrum, een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen. Intussen bestudeert Semmier het land waar hij misschien ooit deel van uit mag maken, maar ook al verblijft hij er nu, hij blijft een buitenstaander. 'Nederland had mij drie dingen geleerd: niet meer respect hebben voor Europa dan voorzichtigheid. Een nette leugen is beter dan de rommelige waarheid. En ik kende nu het verschil tussen een omafiets en een vrouwenfiets.' 'Hoe ik talent voor het leven kreeg' is een roman over mensen die onderworpen zijn aan wetten en regels. Rodaan Al Galidi (Irak) putte voor deze roman uit zijn eigen ervaringen als asielzoeker.

Een prachtig en aangrijpend boek.
Voor mijn studie als verpleegkundige in obstetrie en gynaecologie schreef ik mijn eindscriptie over de begeleiding van de bevalling en kraamtijd bij asielzoekers. Daarbij liep ik een aantal dagdelen stage bij de medische dienst op een asielzoekerscentrum. Ik was daar weer helemaal terug bij het lezen van dit boek. Niet te geloven dat iemand het zoveel jaren volhoudt met 0,0 privacy en altijd zoveel mensen om je heen. Je hebt soms niet veel te kiezen, maar hier heb ik echt bewondering voor.
Mooi geschreven. Humor. Aangrijpend.
Een boek dat iedereen zou moeten lezen om het begrip dat er voor asielzoekers in Nederland vaak veel te weinig is, te vergroten.

't Jagthuys Merijn de Boer

Dit boek heb ik gekozen omdat ik het ergens op een lijstje tegenkwam bij de beste boeken van 2016 ofzoiets. Eigenlijk vond ik het maar een beetje een raar verhaal.

De korte samenvatting: 
Vera is zorgverlener en gaat op een dag naar een afgelegen en vervallen villa aan de Vecht, waar een moeder en haar zoon wonen. Hij is nog nooit buitenshuis geweest en heeft in zijn leven slechts een aantal mensen ontmoet. Vera valt als een blok voor de wereldvreemde kluizenaar. Hij heeft het verstand van een professor en het lichaam van een bouwvakker. ‘En ik heb hem helemaal voor mij alleen,’ denkt ze tevreden, ‘niemand weet dat hij bestaat.’ Ze probeert hem bij zijn moeder weg te halen.

Op zich een prima boek. Het leest makkelijk weg, is goed geschreven en blijft ook wel boeien. maar op de één of andere manier kan ik niet zoveel met de hoofdpersoon in dit verhaal. Ik zou dit boek dus niet heel hard aanraden, maar mocht je het in handen krijgen, dan is het ook weer niet heel erg zonde van je tijd ofzo.

Ik hou het hier weer even bij in dit blog.

Er volgt er nog eentje denk ik. Dan ben ik weer helemaal bij.

Leeslijstje (deel 2)

Gisteren  begon ik  aan een overzicht van de boeken die ik de afgelopen periode heb gelezen.
Vandaag dus het vervolg.

Solitude van Jeroen Thijssen

Ik zei het gisteren al. Ik hou van boeken over lange familiegeschiedenissen. Dit is er ook weer zo één. Heel anders qua sfeer als 'De Stamhouder' waar ik gisteren over schreef. 

Boeken over het oude Nederland Indië hebben bij mij altijd een streepje voor.
Goed geschreven. De sprongen in de tijd, van de broers in Indië naar de broers (kleinzoons) in Nederland in de jaren '80, houden de afwisseling erin.
Ook weer zo'n lekker dik boek, waarvan ik het jammer vond dat ik het uit had.

Uitgeverij Nieuw Amsterdam schreef er het volgende over:

Een Indische familiegeschiedenis. Wanneer Frank en Robert het huis van hun opa leeghalen, ontdekken ze hun duistere familiegeschiedenis. Hun voorvaderen hebben meegevochten op Lombok in 1896; ze ondergingen de gruwelen van de oorlog en vestigden zich met de verworven buit als echte kolonialen in Nederlands-Indië, de een als planter, de ander als journalist. Dagboeken en andere documenten uit de vorige eeuw brengen Frank ertoe de geschiedenis van zijn opa en diens vader te reconstrueren. Erfelijke belasting en onverwachte familiebanden vormen een rode draad, en de Indische wortels zitten dieper dan Robert en Frank, in Nederland opgegroeid, ooit voor mogelijk hadden gehouden.

Anatomie van een soldaat van Harry Parker

Dit vond ik een heel bijzonder boek. Het boek bestaat uit korte hoofdstukken die steeds vanuit een ander perspectief worden geschreven. Zo is bijvoorbeeld in het ene hoofdstuk een kogel aan het woord, gevolgd door de baret, en in een ander hoofdstuk het draadje van de infuuslijn of een stapeltje bankbiljetten. Ook lopen de hoofdstukken niet in chronologische volgorde en de beschrijvingen horen ook niet altijd bij dezelfde persoon. Per hoofdstuk weet je dus niet meteen waar en op welk moment in de tijd iets zich afspeelt. In het begin is het daarom een beetje lastig om te ontdekken waar de schrijver met zijn verhaal naartoe wil. Al gauw blijkt dat het verhaal gaat over een soldaat die in de oorlogsgebied bij een explosie ernstig gewond is geraakt en aan het herstellen is van zijn verwondingen. Ik heb bij het lezen van dit boek heel vaak aan mijn zwager moeten denken, die een aantal jaren geleden ernstig gewond raakte bij een motorongeluk. Ik denk dat ik ook daardoor dit boek zo heftig vond. 

Harry Parker verloor zelf beide benen na een explosie tijdens de oorlog in Afghanistan.

Ivanov van Hannah Berrevoets

De flaptekst: 
Moskou, 1922: De tsaar is verdreven, de bolsjewieken hebben de macht gegrepen en de vooruitstrevende wetenschapper Ilya Ivanov heeft één droom. Hij insemineert chimpansees met mensensperma om zo een heel nieuw, hybride wezen te kweken: half mens, half aap.

New York, 1994: De aidsepidemie is op een hoogtepunt, de stad wordt geteisterd door bedbugs en de jonge, homoseksuele Felix van der Elsken komt aan op JFK Airport. Hij is hier voor een studie journalistiek, maar toch vooral om te worden wie hij altijd wilde zijn. Het lukt Felix alleen niet zijn draai te vinden, tot hij virologe Helena Frank ontmoet. Zij onderzoekt de oorsprong van het hiv-virus en is geobsedeerd door de fameuze kruisingsexperimenten van Ivanov. Felix is op zijn beurt gefascineerd door Helena en haar jongere assistente Lois, en raakt verstrikt in een gevaarlijke driehoeksrelatie: wat wil Helena van hem, wat wil hij eigenlijk van haar? En welk geheim verbergen de twee vrouwen? 

Een mooi boek met meerdere lagen en verschillende verhaallijnen. Het belangrijkste is de ethische kwestie: wat is wel en niet geoorloofd in de wetenschap? Het boek staat niet in mijn persoonlijke op 10, maar is toch zéker wel de moeite van het lezen waard!

Ma van Hugo Borst

Wat een mooi en lief boek dit. Zo vol liefde schrijft Hugo Borst over zijn dementerende moeder.

Echt... dat mijn eigen moeder overleed toen ze 49 jaar was, is een groot gemis. Maar toen ik dit las kon ik alleen maar denken dat ik zo blij was dat me zoveel verdriet bespaard is gebleven.
Jammer dat het boek in een middagje uit was...

Mijn leeslijstje is nog lang niet klaar, maar dit blogje is weer lang genoeg.
Stay tuned for more!

Leeslijstje (deel 1)

Al weken was ik van plan om de boekentips van de boeken die ik de afgelopen zomer heb gelezen hier te delen. Het kwam er steeds niet van.
Waarom niet? Juist ja... ik was druk met lezen.
Ik had een paar boeken liggen waar een deadline op stond. Ik had ze geleend bij de bieb en ik kon ze niet verlengen omdat ze gereserveerd waren voor een andere lezer.
Dat was dus hard werken.
Vannacht om 1.30 uur legde ik deze pil weg:

Een klein leven van Hanya Yanagihara 

Ik vraag me bij dit boek steeds weer af: Wat heb ik nu eigenlijk gelezen en waarom bleef het me zo boeien dat ik door wilde lezen? Ik heb in het begin een paar keer de neiging gehad om niet verder te lezen. Het kwam wat moeizaam en traag op gang. Maar op bol.com las ik dat ik toch écht even door moest zetten. En dat deed ik dus braaf.

Ik kopieer even een korte beschrijving uit de Volkskrant:

Een klein leven (A Little Life) begint verraderlijk rustig, ja bijna kabbelend. We maken kennis met vier vrienden die zijn afgestudeerd aan een prestigieuze universiteit. Ze gaan in New York wonen, om daar carrière te maken.
En jawel: stapje voor stapje gebeurt dat. Willem, een would-be-acteur die - uiteraard - in een restaurant werkt, ontwikkelt zich tot een ware ster. JB wordt een succesrijk kunstenaar. Malcolm groeit uit tot een globetrottende toparchitect. En hoofdpersoon Jude, wiens verleden in nevelen is gehuld, wordt een briljant jurist.
Gaandeweg richt de roman zich steeds meer op Willem en Jude, die een liefdesrelatie hebben, en worden hier en daar tipjes van de sluier rond Judes verleden opgelicht.

Veel passages zijn echt te gruwelijk om te lezen. Het boek is dik (750 bladzijdes) en de bladzijdes hebben een volle bladspiegel en kleine lettertjes. Er komen veel personages in voor, wat het voor mij ook altijd verwarrend maakt. Het verhaal is toch vaak wel veel van hetzelfde. Maar toch... Ik bleef lezen, uren en uren achter elkaar. Het is vaak nachtwerk geworden de afgelopen weken. Was het de sympathie voor de hoofdpersonen? Was het het verhaal dat me zo raakte?

Ik vond het een uniek boek. Onvergelijkbaar met alles wat ik ooit gelezen heb.

Voor de bikkelaars onder de lezers, die een moeilijk verhaal niet uit de weg gaan, die hard willen werken om een boek te lezen, is dit echt wel een aanrader.

De wildernis in van John Krakauer

In het verleden heb ik op mijn blog al eens verteld over de film Into the wild.

Een film over een jongen die afstand neemt van al zijn bezittingen, van zijn familie en na een rondreis door de VS de wildernis van Alaska in trekt.
Een prachtige film. Een mooi en intrigerend verhaal. En de hoofdpersoon... Zo'n jongen waar ik 25 jaar geleden smoorverliefd op had kunnen worden en die ik nu best als zoon of schoonzoon zou willen hebben.
Het verhaal loopt niet goed af. Christopher McCandless, alias Alexander Supertramp, wordt dood gevonden in een verlaten bus die hij gebruikte als schuilplaats in Alaska. Oorzaak: verhongering.

Het boek is geschreven door een journalist die voor een tijdschrift een kort artikel schreef over dit macabere voorval. Het liet hem niet los en hij onderzocht wie McCandless nu eigenlijk was, wat hem dreef om alles achter zich te laten en hoe het kon dat hij zo noodlottig aan zijn einde is gekomen.

Ik kan niet kiezen wat ik mooier vond, de film of het boek. De film bevatte zulke mooie beelden. En de muziek! De muziek in de film is van Eddie Vedder, de zanger van Pearl Jam. Eén van mijn favorieten! Maar het boek geeft zoveel meer achtergrond dan de film.
Mijn advies: kijk eerst de film en lees dan het boek.

Oke... even een voorproefje dan:

En nog eentje... omdat de stem van Eddie Vedder zo mooi is.

Met beelden van de echte Alexander Supertramp.



Echt... dit hele verhaal boeit me mateloos. Ik ben uren zoet geweest met het bekijken van docu's op Youtube over dit hele gebeuren en het luisteren naar de muziek die Eddie Vedder erbij gemaakt heeft.



Nog één boek. De rest doe ik in een volgend blog.


De Stamhouder van Alexander Münninghof

Dit is écht een boek naar mijn hart! Een familiegeschiedenis doe zich uitrolt over een paar generaties. Een lekker langzaam verhaal. Of eigenlijk niet een verhaal maar een documentaire over de familiegeschiedenis van de schrijver.

Ook hier kopieer ik voor het gemak even de samenvatting:

Ik ben geboren op 13 april 1944 in Posen, een oude Poolse stad die eeuwenlang Pozna werd genoemd. Maar toen ik er geboren werd, te midden van bombardementen die het einde der tijden leken aan te kondigen, was dit Posen een Duitse stad vanwaaruit Hitler-Duitsland zijn Heerestruppen naar de Sovjet-Unie had gestuurd en die nu de verminkten, de gewonden, de doden en een onafzienbare stoet vluchtelingen terugkreeg.
Mijn familie had deel aan dat drama. Over hen gaat dit boek. En over de gevolgen van de oorlog. Over een sluwe grootvader, die op spectaculaire wijze een van de rijkste mensen van Letland was geworden, maar twee dagen voordat de oorlog uitbrak met zijn Russische vrouw en vier kinderen, met achterlating van al zijn bezittingen, moest vluchten naar Nederland. Over een naïeve vader, die aan het Oostfront, in het uniform van de Waffen ss, uit idealisme tegen de Sovjets vocht en vervolgens in Nederland ten onder ging. Over een moeder, die na de scheiding naar Duitsland vluchtte en mijn moeder niet mocht zijn. En over mij, de kleinzoon, de zoon, de stamhouder.

Ik heb dit boek echt met veel plezier gelezen. Het is heel erg mooi geschreven. Ook het perspectief spreekt me aan: De stamhouder die in Nederland in de oorlog opgroeide met een vader die bij onze vijand vocht. Mooi hoe de karakters, vooral de grootvader, 'de Oude Heer', zijn neergezet.
De ongelooflijke gebeurtenissen. De vader die hem in de steek heeft gelaten. Er werd behoorlijk wat gemanipuleerd in die tijd door die familie. En toch is het allemaal echt gebeurd.
Leuk ook dat ik de omgeving waar het zich afspeelt, de laan van Nieuw Oost Indië in Voorburg, goed ken. Als puber heb ik jarenlang, dag in dag uit, die laan afgefietst op weg naar school.
Eén van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen!

Zwijmelen op Zaterdag: School Days

Gisteren hadden we een informatieavond bij Jip op school over het jaar dat ons, en vooral hem, te wachten staat: Het Examenjaar.

Jip zit op het speciaal onderwijs. Een klein klasje van 12 met allemaal "autisten en ADHD-ers".
Het wordt een heel spannend jaar waarin ook belangrijke keuzes gemaakt moeten worden.
Want wat gaat hij hierna doen?
De verwachting is dat hij uitstroomt naar een MBO-3 opleiding: een 3 tot 4 jarige Middelbare Beroepsopleiding. En dat is, gezien zijn niveau VMBO-kader, eigenlijk best wel goed te noemen.

Er zitten een paar mitsen en maren aan dat examen.
Jip krijgt geen VMBO-diploma als hij geslaagd is.
Hij doet per vak een staatsexamen en als hij slaagt voor het betreffende vak, krijgt hij daarvoor een certificaat.

Anders dan bij het regulier onderwijs tellen de cijfers die hij nu krijgt nog niet mee voor zijn examen. Op het examen in juni wordt dus echt getest wat hij op dat moment weet.
Jammer... je zal maar een slecht moment hebben.
Haal je het examen niet, dan kan je het ook niet herkansen.

Ook anders dan bij het regulier onderwijs is dat Jip, een week of 4 tot 6 ná het schriftelijk eindexamen voor alle vakken ook nog eens een mondeling examen af moet leggen.
Dat is immers onderdeel van het staatsexamen.

De regering heeft beslist dat de docenten op het speciaal onderwijs niet bevoegd zijn om examens af te nemen. Daarom worden van middelbare scholen uit het hele land vakcdocenten ingevlogen om de mondelinge examens af te nemen. En daarom wordt er ook op een zaterdag geëxamineerd: de docenten staan door de weeks immers zelf voor de klas.

Na het schriftelijk examen krijgen ze nog niet hun cijfer te horen. Pas als ze het laatste mondeling examen hebben afgelegd krijgen ze na een paar uur te horen voor welke vakken ze geslaagd zijn. Ze weten dus ook niet na het schriftelijk examen of ze goed genoeg voorbereid zijn voor het mondeling examen.

Raar allemaal hè? Juist op een plek waar veel jongeren met autisme zijn, die het goed doen in hun vertrouwde omgeving met vertrouwde mensen om hun heen... Daarbij zou je toch verwachten dat dit allemaal een beetje fijner geregeld zou moeten zijn?

Daarbij komt nog dat eind mei de inschrijvingen voor het MBO al rond moeten zijn en de MBO's de klassen al gaan verdelen. Tot ver in juli weten ze dus nog niet of Jip bij hun op school zal komen.

Voor Jip is het natuurlijk buitengewoon zuur dat iedereen die eindaxamen doet in mei al lekker aan de zomervakantie kan beginnen en dat hij nog tot juli door moet bikkelen.

En welke opleiding gaat hij kiezen? Vorig jaar was was hij overtuigd dat het de opleiding voor ICT ging worden. Nu ziet hij daarvan af en twijfelt hij tussen een koksopleiding en PABO. Maar voor de PABO moet je minimaal Havo hebben. Een opleiding voor Pedagogisch werk dan maar? En welk niveau? Is een niveau 2 opleiding het maximum? Of zit er een niveau 3 opleiding in?

Gelukkig hebben de MBO-scholen hier in de omgeving een goede band met zijn school. Ze laten de cijfers van het afgelopen jaar, de stage-beoordeling én de inzet zwaar wegen in de aanname-procedure. Volgende week gaat hij een test doen om te kijken wat hij kan en wat hij wil, gevolgd door een gesprek met iemand die weet wat er te bieden is en wat mogelijk bij hem past. Fijn dat iemand ons even aan de hand neemt om ons wegwijs te maken in de wereld van de MBO's.

Een spannend jaar dus. Niet alleen voor Jip. Ik denk dat ik het zelf allemaal net zo spannend ga vinden als hij.

Zwijmelen op Zaterdag: Maid of Orleans

Volgens mij is deze nog nooit voorbijgekomen in de zwijmel-ere-galerij.
En toch verdient hij daar écht een plaatsje.

Maid of Orleans van Orchestral Manoeuvres in te Dark.

Zwijmelen op Zaterdag: Something in the Way

Het lastige aan de weekendjes in ons zomerhuisje is het meenemen van alle spullen die je nodig hebt.
Veel heb ik daar liggen, maar sommige dingen heb ik nu eenmaal niet dubbel in huis.
De oplader van mijn telefoon bijvoorbeeld, of alles wat ik nodig heb als ik ga hardlopen.
Een setje sportkleding ligt er inmiddels, maar vaak neem ik toch mijn lievelingssetje mee, omdat het weer weer net te koud of net te warm is voor de outfit die daar ligt.
Maar jeetje, waar ik al niet aan moet denken als ik daar even wil gaan hardlopen.
Ik draag bij het lopen altijd een andere bril, omdat mijn gewone dagelijkse bril door het zweten steeds afzakt. Ik moet er aan denken dat ik mijn sport-BH meeneem. (Weet je hoe rot het loopt in je gewone padded-BH?) Of die keer dat ik alles bij me had, behalve mijn oortjes. Bij een duurloopje móét ik gewoon muziek hebben. Of de armband waar ik mijn telefoon in draag tijdens het lopen. Ook zo'n ding waar ik er maar 1 van heb en die redelijk essentieel is.

Vorige week was ik dus mijn telefoon vergeten en gelukkig was Jip zo lief om de zijne aan mij uit te lenen. We delen grotendeels dezelfde muzieksmaak dus dat kwam goed.
In zijn playlist kwam ik het complete album Nevermind van Nirvana tegen. Mooi!  Het was een poos geleden dat ik hoorde.
Halverwege mijn laatste loopje was het laatste nummer voorbij en ik verwachtte dat de muziek verder zou gaan met een nieuw nummer of een nieuw album. Maar, ik wachten, en nog eens wachten. Er gebeurde niks. Het geluid harder... nog niks.
Ik moest toen toch maar mijn loopje onderbreken om muziek te zoeken, maar op een vreemde telefoon en in het felle zonlicht kon ik de juiste knopjes op het scherm niet vinden.
Uiteindelijk was er weer geluid en bleek dat ik de replay-knop had gevonden. Dus noodgedwongen liep ik mijn loopje met nog een keer het hele album uit. Het was geen straf. Lekkere stevige muziek, en net bij het uitlopen kwam het laatste rustige nummer.

Heb ik trouwens mijn lievelingsvalleitje weleens laten zien? Ik denk het wel hè? 

Als ik daar loop, heb ik echt de neiging om te gaan huppelen. 

In  middag ben ik er nog even met Janneke naar teruggefietst om er samen te gaan picknicken. 

Maar hoe zat het nou met de muziek die niet verder speelde? Waarom begon er geen nieuw nummer?
Toen ik thuis kwam viel het kwartje. Het album heeft een hidden song. Na 15 minuten stilte krijg je het laatste nummer pas te horen. En die was ik dus even vergeten.

Ik plaats dus het op één na laatste nummer van dit album in de zwijmel vandaag. Omdat dat één van de weinige rustige nummers van Nirvana is. Ik denk dat de meeste zwijmelaars dat op de zaterdagmorgen het beste 'kunnen pruimen', hoewel het een behoorlijk depressieve song is.
Ik hou van het 'donkere' geluid van de gitaar in de muziek van Nirvana. Ik hou van de stem van Kurt Cobain. Een klassieker die gelukkig ook door de volgende generatie gewaardeerd wordt.

Het leed dat Moestuin heet

Leuk hoor... die moestuintjes.
Het kost je ontzettend veel energie, maar je krijgt er zoveel voor terug...
Althans... de rest van moestuinierend Nederland misschien, maar ik niet.

Vanaf april begonnen we vol goede moed, Janneke en ik.
Met moestuintjes van de Appie en wat ander los zaad.
Laten kiemen in de vensterbank. Zorgen dat ze niet te droog, maar ook zeker niet te nat werden.
Laten harden in tuin, 's avonds weer naar binnen.

Overpotten. Niet vergeten water te geven.
De schuur stond vol met potten in allerlei maten.
Ontrupsen.
Bemoedigend toespreken.
We waren er maar druk mee.

Na een zomer moestuineren kan ik concluderen dat ik volgens jaar beter maar alleen nog maar paprika's en pepers kan zaaien. Dit was het enige wat succesvol was.

Kijk hem eens hangen en glimmen, die kanjer!

De bietjes die ertussen staan, gaan het denk ik niet redden. Ze blijven wat achter qua groei en zien er wat droogachtig uit. 

De Broccoli: Rupsenvoer... 

De venkel: Die ging wel de lengte in, maar die vergat dat hij ook nog dik moest worden. Hij is zo matig dat hij niet eens goed op de foto wilde... Overigens... het ligt niet alleen aan het vrij kleine potje. De venkel die wat ruimer behuisd was zag er niet veel beter uit. 

De peterselie: Die doet het goed. Maar wat moet je met zoveel peterselie? Dat gaat toch alleen maar in de soep? En als ik 2 keer per jaar groentensoep maak, dan is het veel... 

De meloenen: Het werden prachtige planten. Maar de meloentjes verschrompelen zodra ze het formaat knikker dreigen te krijgen. 

En zo ook de courgette. Veel blad, met prachtige gele bloemen. Maar 0 vruchten. 

Dan de tomaatjes. Die verschrompelen op het moment dat ze bijna rijp zijn. 

Ik geloof dat het er nog geen 10 van heb kunnen snoepen.

Wat het wel goed deed, waren de augurken. Maar ja... die zijn eigenlijk niet zo heel lekker om zo te eten. En de augurken inmaken, vond ik dan net weer veel werk. Het was ook niet zo dat ik ze bij bakken tegelijk kon plukken... 

En ook hulde voor de sperzieboontjes. Daar had ik 3 plantjes van. Maar dat was lang niet genoeg voor 1 maaltijd. 

De andijvie schoot door voordat het groot was en smaakte veel te bitter. 
De radijsjes deden het goed, maar er poepte een kat in de bak en toen hoefde ik ze niet meer. 
De rucola was veel te stug.

Dus. Conclusie. 

Voor herhaling vatbaar? 

Nee, eigenlijk niet. 

Maar ik weet zeker dat de tuin volgend jaar wil vol met potten staat, want eigenlijk vonden Janneke en ik het toch ook wel heel erg leuk. 

Tot die tijd zijn tips welkom. 

Zwijmelen op zaterdag: she's like a rainbow

Het was vorige week alweer 3 jaar geleden dat mijn lieve schoonzusje Annemiek  overleed.
Of is het nog maar 3 jaar geleden?
De mooie dappere vrouw.
Dit nummer zat de afgelopen weken steeds weer in mijn hoofd.
Hoe mooi... dat we bij iedere regenboog altijd weer even aan haar denken!

Theekransje (2)

Waar mag je mij 's nachts voor wakker maken?

Mijn kinderen mogen me altijd wakker maken als er iets is.
Als het onweert ofzo. Of als ze eng gedroomd hebben.
Maar verder mag niemand me ergens voor wakker maken.
NIEMAND! NERGENS VOOR!

Echt. Ik ben een slechte inslaper. Het duurt sowieso vaak minimaal een uur voordat ik in een diepe slaap wegzak. Ongeacht hoe laat ik naar bed ga. Mijn gedachten springen altijd alle kanten op.
Daarbij zijn de nachten verder ook gewoon onrustig. Ik droom veel.
En vooral: ik transpireer veel.
Vies ja. Maar het is zoals het is.
Op mijn nachtkastje licht een stapel shirtjes klaar zodat ik, als ik weer eens badend in het zweet en onderkoeld (want kletsnatte kleren voelen gewoon koud) wakker word, met zo min mogelijk inspanning gauw weer even lekker wat droogs aan kan trekken.
En dat gebeurt gemiddeld twee keer per nacht.
Het is al een stuk minder dan het was hoor. Tot vorig jaar was dat nog een keer of 4 per nacht. Dus ik heb hoop dat het ooit weer over gaat!

Voor iemand die eigenlijk standaard te laat naar bed gaat, en voor haar biologische ritme dagelijks te vroeg op staat, is dus iedere minuut nachtrust kostbaar.

Wat is het meest bijzondere wat iemand ooit voor mij deed? 

Het waren een paar mensen die heel veel voor mij deden op 1 dag.

Eind juli 1998 besloten Mr.C en ik halsoverkop te gaan trouwen.
Mijn moeder had te horen gekregen dat ze uitzaaiingen had van kanker door heel haar lijf. Het zou een kwestie zijn van weken.
Mr.C en ik zouden eigenlijk in mei 1999 trouwen. Maar toen we dit slechte nieuws hoorden besloten we direct dat we zo snel als mogelijk was onze bruiloft zouden houden, zodat mijn moeder erbij kon zijn. Maar hoe regel je dat binnen twee weken?
We hadden veel familie en vrienden om ons heen, die zich ervoor inzetten om deze dag onvergetelijk voor ons te maken.
Er was een vriend die een trouwauto regelde. Mijn zwager zorgde voor de bloemen en de corsages. Een vriendin nam vrij om met Mr.C. de stad in te gaan om nog gauw een pak te scoren. Twee collega's van mijn vader boden aan om de hele dag op video vast te leggen. Mijn oom had een party-boat en die stelde hij voor ons beschikbaar. Hij regelde diner, taart en de hele mikmak.

Dankzij dat warme bad van mensen om ons heen kijken wij nog steeds terug op een prachtige dag. Er was liefde. Er was verdriet, omdat veel mensen wisten dat ze mijn moeder waarschijnlijk voor het laatst zouden zien. Er waren heel veel tranen. Maar ik zou die dag nooit, maar dan ook nooit op een andere manier over willen doen.

Mijn moeder had in de twee weken naar de huwelijksdag toe veel afleiding door alle voorbereidingen. Ze heeft er, vanaf haar ziekbed heel erg naartoe geleefd. En ik ben er dankbaar voor dat we haar die voorpret hebben kunnen geven. Ze heeft genoten van een prachtige dag en alles gegeven wat ze nog aan kracht in zich had. Op 4 augustus trouwden we. Op 20 augustus is ze overleden.

Heb ik de afgelopen weken nog iets nieuws geleerd?

Ik volgde wat youtubejes met Jip's nieuwe gitaar in de hand.
Ik leerde vanalles over akkoorden. Ik leerde hoe ik zo'n akkoordenblokje moet lezen.
En ik leerde dat het nummer van Guus Meewis 'Het is een Nacht' maar uit 4 akkoorden bestaat.
En ik leerde twee akkoorden spelen. Het E-akkoord en A-mineur akkoord.

En ik paste iets toe dat ik van mijn dochter leerde.
Je weet wel... die piraten met dat ooglapje. Dat hebben ze dus voor hun oog zodat ze makkelijk kunnen zien als ze een donkere ruimte binnenlopen. (Heeft 40 jaar geduurd voordat ik dat wist...)
Dus zei ze: als je nou 's nachts je bed uitgaat, om te plassen, en je doet het licht aan, dan moet je één oog dicht houden. Dan kan je in het donker makkelijk je bed weer terugvinden.
Nou ja... Echt handig!
Het is zo'n goede tip en zo simpel dat vast de hele wereld dit altijd doet. Behalve ik natuurlijk.

Wat is het leukste wat ik leerde van mijn oma? 

Mijn oma (van mijn vaders kant) leerde me breien. Met dikke houten pennen en dikke bruine wol.
Niet dat ik dat ooit verfijnd heb, want ik kan niet meer dan een sjaal breien, maar ik vond het wel heel leuk om naast haar te zitten en met haar mee te kunnen breien. Ik was altijd wel jaloers hoor op haar breivaardigheid. Die ging zo snel.
Ik heb nog jaren een door haar gebreid poesje gehad. Wittewolletje heette die.

Maar wat ik nu, nu ik zelf volwassen ben, het meest bewonder aan mijn oma, is haar grote hart en haar hartelijkheid. (Of is dat hetzelfde?)
Er was plek voor iedereen. Nooit was haar huis te vol. Nooit was iets te veel. Nooit had ze geen zin in een logeerpartijtje.
Zelf ben ik veel meer op mezelf.Ik vind veel mensen in huis gezellig hoor, maar ook gewoon heel erg druk. En vaak, als ik even geen zin heb in een logeerpartijtje (als de kinderen vriendjes/vriendinnetjes) willen uitnodigen, dan denk ik even aan oma, bij wie altijd iedereen welkom was. En dan denk ik, ach... wat kan het eigenlijk ook schelen...
Dat is eigenlijk wel de grootste les die ze me, zonder dat ze het zelf wist, heeft geleerd.



Schuiven jullie even gezellig aan?
Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden!