Na het doorgronden van de stelling van pythagoras begin ik echt lol te krijgen is wiskunde....
Wie doet er even met me mee?
Wandelaar Teun vertrekt om 12 uur vanuit A naar B. Hij loopt met een snelheid van 6 km per uur. Wandelaar Willem gaat vanuit B op stap naar A, ook om 12 uur. Hij loopt wat langzamer: 5 km per uur. Op een gegeven moment ontmoeten zij elkaar. Wie van de twee wandelaars is nu het verst van A verwijderd ? :-) :-) :-)
woensdag 23 december 2009
maandag 21 december 2009
mijn opa, cambodja en de spinningmarathon
Ik zie hem nog voor me staan, mijn opa.
Met zijn felblauwe ogen kijkt hij uit de hoogte op me neer. Een witte kop met haar. Zijn ademhaling zit hoog. Hij ademt een paar keer flink door, voordat hij wat wil gaan zeggen. Hij leunt een beetje achterover. Ik wacht geduldig af op de opmerking die nu weer gaat komen. Zijn stem klinkt altijd veel te hard, dus ik begin inwendig mezelf alvast een beetje te wapenen voor hetgeen wat komen gaat.
‘Zo, Cambodja……’ !!!!! buldert hij…. En er volgt een rare opmerking waar ik niks mee kan. Er volgt altijd een rare opmerking waar ik niks mee kan. En als ik niet snel genoeg wegduik, dan pakt hij me ook nog beet en gaat hij me ‘rikkepikken’: heel hard kietelen. En hoe hard ik ook smeek om te stoppen, hij houdt pas op als oma en papa en mama hem ook zeggen dat het nu wel genoeg is.
Ik heb het nooit een aardige man gevonden. Althans, laat ik me anders uitdrukken: ik heb zijn aardige kant nooit leren kennen. Ik was een beetje bang van hem. En hij kon nooit normaal met ons praten. Hij gaf ons altijd maar rare namen. Mijn nichtje Monique was Mozambique, Natasja werd dus Cambodja, tegen mijn zus met haar lange benen zei hij altijd: ‘zo…. Langpootmug’ en ik, met mijn kromme dikke pootjes werd voor de afwisseling ook weleens Spekmug genoemd.
Ik heb het hem nooit kwalijk genomen. Hij was zoals hij was. En mijn lieve oma, daar kwamen we voor. Die had een hart van goud. En mijn opa had dat vast ook wel hoor, maar je moest heel goed zoeken om dat te zien.
Nooit noemde hij me bij de naam, en heeft hij een zinnige vraag aan mij gesteld. Misschien ook wel. Maar ik kan het me niet herinneren. En toen ik volwassen was, heb ik bij hem nooit hetzelfde gedaan. Ik ben nooit naast hem gaan zitten, nooit begonnen met het woordje ‘opa’ en ik heb hem nooit naar iets gevraagd. Dus eigenlijk ben ik daarin hetzelfde als hij.
En heel af en toe liet hij zien dat hij toch ook zijn gevoelige kant had. Na een feestje bij 'smoorenburg' bijvoorbeeld. Als we er dan allemaal waren, en iedereen had lol gehad, de slang van de polonaise was een langzame dood gestorven, en iedereen zat achter een bak koffie met een broodje (veel broodjes! we hebben grote eters in de familie) na te genieten, dan hield opa altijd een toespraakje, waarin hij aangaf dat het genoegen geheel aan zijn zijde was. En dan zag ik toch echt dat zijn ogen een beetje waterig werden.
En wat heeft mijn opa nou met de spinningmarathon te maken? Helemaal niets….
Alleen het goede doel waar we voor fietsen is een stichting die werkt voor kinderen in Cambodja.
En toen vanavond het goede doel bekend gemaakt werd galmde meteen, bij het horen van het land direct ik in mijn hoofd, van heel ver, maar ook heel luid, de bulderende stem van mijn opa : ‘Zo…….. Cambodja...’ !!!!!! En nu heb ik dus de hele avond aan mijn opa moeten denken.
6 uur lang gaan we spinnen. En ik heb bij deze dus een frustratiepuntje waar ik op de moeilijke momenten tegenaan kan trappen.
Sponsors mogen zich overigens melden.
Een vast bedrag, per gefietst uur, per kilometer (da’s wat lastiger, er zit geen teller op die fietsen) of per verbrande calorie…. Het mag allemaal. Dat laatste is wel een leuke: bij de vorige spinningmarathon had ik er zo’n 4370 verbrand. Dus tel maar uit....dat zou een leuk bedrag worden….
Oh, en nog even de link waar we voor fietsen!
http://www.pureforkids.nl/
Met zijn felblauwe ogen kijkt hij uit de hoogte op me neer. Een witte kop met haar. Zijn ademhaling zit hoog. Hij ademt een paar keer flink door, voordat hij wat wil gaan zeggen. Hij leunt een beetje achterover. Ik wacht geduldig af op de opmerking die nu weer gaat komen. Zijn stem klinkt altijd veel te hard, dus ik begin inwendig mezelf alvast een beetje te wapenen voor hetgeen wat komen gaat.
‘Zo, Cambodja……’ !!!!! buldert hij…. En er volgt een rare opmerking waar ik niks mee kan. Er volgt altijd een rare opmerking waar ik niks mee kan. En als ik niet snel genoeg wegduik, dan pakt hij me ook nog beet en gaat hij me ‘rikkepikken’: heel hard kietelen. En hoe hard ik ook smeek om te stoppen, hij houdt pas op als oma en papa en mama hem ook zeggen dat het nu wel genoeg is.
Ik heb het nooit een aardige man gevonden. Althans, laat ik me anders uitdrukken: ik heb zijn aardige kant nooit leren kennen. Ik was een beetje bang van hem. En hij kon nooit normaal met ons praten. Hij gaf ons altijd maar rare namen. Mijn nichtje Monique was Mozambique, Natasja werd dus Cambodja, tegen mijn zus met haar lange benen zei hij altijd: ‘zo…. Langpootmug’ en ik, met mijn kromme dikke pootjes werd voor de afwisseling ook weleens Spekmug genoemd.
Ik heb het hem nooit kwalijk genomen. Hij was zoals hij was. En mijn lieve oma, daar kwamen we voor. Die had een hart van goud. En mijn opa had dat vast ook wel hoor, maar je moest heel goed zoeken om dat te zien.
Nooit noemde hij me bij de naam, en heeft hij een zinnige vraag aan mij gesteld. Misschien ook wel. Maar ik kan het me niet herinneren. En toen ik volwassen was, heb ik bij hem nooit hetzelfde gedaan. Ik ben nooit naast hem gaan zitten, nooit begonnen met het woordje ‘opa’ en ik heb hem nooit naar iets gevraagd. Dus eigenlijk ben ik daarin hetzelfde als hij.
En heel af en toe liet hij zien dat hij toch ook zijn gevoelige kant had. Na een feestje bij 'smoorenburg' bijvoorbeeld. Als we er dan allemaal waren, en iedereen had lol gehad, de slang van de polonaise was een langzame dood gestorven, en iedereen zat achter een bak koffie met een broodje (veel broodjes! we hebben grote eters in de familie) na te genieten, dan hield opa altijd een toespraakje, waarin hij aangaf dat het genoegen geheel aan zijn zijde was. En dan zag ik toch echt dat zijn ogen een beetje waterig werden.
En wat heeft mijn opa nou met de spinningmarathon te maken? Helemaal niets….
Alleen het goede doel waar we voor fietsen is een stichting die werkt voor kinderen in Cambodja.
En toen vanavond het goede doel bekend gemaakt werd galmde meteen, bij het horen van het land direct ik in mijn hoofd, van heel ver, maar ook heel luid, de bulderende stem van mijn opa : ‘Zo…….. Cambodja...’ !!!!!! En nu heb ik dus de hele avond aan mijn opa moeten denken.
6 uur lang gaan we spinnen. En ik heb bij deze dus een frustratiepuntje waar ik op de moeilijke momenten tegenaan kan trappen.
Sponsors mogen zich overigens melden.
Een vast bedrag, per gefietst uur, per kilometer (da’s wat lastiger, er zit geen teller op die fietsen) of per verbrande calorie…. Het mag allemaal. Dat laatste is wel een leuke: bij de vorige spinningmarathon had ik er zo’n 4370 verbrand. Dus tel maar uit....dat zou een leuk bedrag worden….
Oh, en nog even de link waar we voor fietsen!
http://www.pureforkids.nl/
zondag 20 december 2009
2 keer dezelfde sneeuw, 2 keer een andere beleving
Zaterdagmorgen. Om half 8 gaat de wekker. Ik schuif de gordijnen open en ik kijk uit het raam. Ik voel de voorpret al: de sneeuw ligt er nog mooi bij en de lucht is helder. Over een uurtje zal de lucht strakblauw zijn, en een mager zonnetje zal zijn best om een beetje warmte te geven. En ik mag ervan gaan genieten! In in het bos! Eventjes moet ik de koude slaapkamer overwinnen, maar eenmaal aangekleed komt de zin weer terug.
Zaterdagmorgen is míjn morgen. Er wordt dan altijd hardgelopen in het bos. En weer of geen weer…. Er is altijd een opkomst van een man of 20.
Zo gauw ik de afslag naar het bos oprij, lijkt het of ik in een sprookjeswereld kom. Alles is wit, alle takken nog bedekt met een vers laagje sneeuw. De winterefteling is er niks bij….
We beginnen met een rustig dribbeltje. Het is -12 ! De spieren worden maar moeilijk warm. Het is prachtig in het bos, en stil. Maar het gekraak van de sneeuw onder 25 paar voeten klinkt oorverdovend.
We schroeven het tempo op. De voorhoede maakt zich los van de groep. Ik probeer aan te haken, en voor een paar honderd meter lukt het. Maar, ai, wat is die wind koud. Ik herschik mijn muts en frummel wat aan mijn sjaal. En ondertussen beslaan mijn brilleglazen. Als ik weer zicht heb, zie ik dat er een gat is ontstaan tussen mij en de man voor mij. En ik besluit het zo te laten. IK BESLUIT HET ZO TE LATEN! Van schrik doe ik een tandje terug, en ik geniet!!!! Ik geniet van de stilte. Het lijkt of alleen ben in dat mooie, stille bos, maar ik voel de veiligheid van de groep die voor en achter me met me meeloopt.
En ineens VOEL ik ook het kwartje vallen. Meestal heb ik een negatief gevoel als ik niet mee kan komen, en sinds de operatie is dat gevoel heel vaak aanwezig. Maar ineens VOEL ik ook wat ik al 100 keer had gedacht, maar dan om mezelf moed in te spreken/ vermanend toe te spreken. Ik VOEL dat het niet uitmaak hoe hard ik loop. Ik voel DAT ik daar loop, en dat ik blij ben dat ik daar kan lopen. Voor hetzelfde geld was de uitslag heel anders geweest en had ik niet onbezorgd verder kunnen leven. En wat maak ik me dan druk om kleine kwaaltjes? Ik loop en ik ben gelukkig!!!
Zondagmorgen half 8. Ik slaap bij mijn vriendin in Capelle a/d IJssel. Ze schuift de grodijnen open en ze kijkt uit het raam. Ze meldt dat er een vers pak sneeuw is gevallen, en ik baal. De weg zal slecht zijn. Voorlopig zullen de strooiwagen ook nog niet klaar zijn met hun rondes. Om half 10 moet ik in Bergen op Zoom zijn. Janneke heeft een turn uitvoering, en ik heb afgsproken om mee te doen aan de Kievitloop. Tja…. Wat doen we… ik besluit toch maar te gaan rijden. Er is voor de hele morgen sneeuw voorspeld, dus veel beter zal het niet worden. Stapvoets glij ik de wijk uit. Ik vind het 10 keer niks…. De grotere wegen gaan iets beter, maar op de snelweg kunnen we niet sneller dan 80. Tot de Moerdijkbrug gaat het goed. Maar daarna kom je Brabant in, en dan tel je kennelijk niet meer mee. Er is daar nog geen strooiwagen geweest, geen sneeuwschuiver….
Het is bar en boos. In colonne rijden we met een gangetje van 50 richting Bergen. En het pak sneeuw wordt alleen nog maar dikker. Hoe dichter ik bij huis kom hoe moeilijker het wordt. Ik vind het eng met de kindjes achterin, maar hen ontgaat ‘de strijd die moeders levert tegen de elementen’ . Zij zijn zoet op hun DS-sjes.
Gelukkig pas ook de rest van wakker Nederland zich goed aan de snelheid aan, en komen we veilig thuis.
Thuisgekomen blijkt dat de kievitloop is afgelast, maar stiekem had ik al besloten om toch maar niet te gaan. Gelukkig heeft Janneke een leuke turnuitvoering gehad, dus hebben we niet helemaal voor niets mopperend en balend de sneeuw getrotseerd.
Van beide ochtenden heb ik geen illustrerend fotomateriaal. Maar kijk naar buiten, en je kunt je er vast wel een voorstelling bij maken.
Maar wat mij het meest verbaast is hoe het de ene dag bijna hemels kan zijn, en de volgende dag bijna hels!
Zaterdagmorgen is míjn morgen. Er wordt dan altijd hardgelopen in het bos. En weer of geen weer…. Er is altijd een opkomst van een man of 20.
Zo gauw ik de afslag naar het bos oprij, lijkt het of ik in een sprookjeswereld kom. Alles is wit, alle takken nog bedekt met een vers laagje sneeuw. De winterefteling is er niks bij….
We beginnen met een rustig dribbeltje. Het is -12 ! De spieren worden maar moeilijk warm. Het is prachtig in het bos, en stil. Maar het gekraak van de sneeuw onder 25 paar voeten klinkt oorverdovend.
We schroeven het tempo op. De voorhoede maakt zich los van de groep. Ik probeer aan te haken, en voor een paar honderd meter lukt het. Maar, ai, wat is die wind koud. Ik herschik mijn muts en frummel wat aan mijn sjaal. En ondertussen beslaan mijn brilleglazen. Als ik weer zicht heb, zie ik dat er een gat is ontstaan tussen mij en de man voor mij. En ik besluit het zo te laten. IK BESLUIT HET ZO TE LATEN! Van schrik doe ik een tandje terug, en ik geniet!!!! Ik geniet van de stilte. Het lijkt of alleen ben in dat mooie, stille bos, maar ik voel de veiligheid van de groep die voor en achter me met me meeloopt.
En ineens VOEL ik ook het kwartje vallen. Meestal heb ik een negatief gevoel als ik niet mee kan komen, en sinds de operatie is dat gevoel heel vaak aanwezig. Maar ineens VOEL ik ook wat ik al 100 keer had gedacht, maar dan om mezelf moed in te spreken/ vermanend toe te spreken. Ik VOEL dat het niet uitmaak hoe hard ik loop. Ik voel DAT ik daar loop, en dat ik blij ben dat ik daar kan lopen. Voor hetzelfde geld was de uitslag heel anders geweest en had ik niet onbezorgd verder kunnen leven. En wat maak ik me dan druk om kleine kwaaltjes? Ik loop en ik ben gelukkig!!!
Zondagmorgen half 8. Ik slaap bij mijn vriendin in Capelle a/d IJssel. Ze schuift de grodijnen open en ze kijkt uit het raam. Ze meldt dat er een vers pak sneeuw is gevallen, en ik baal. De weg zal slecht zijn. Voorlopig zullen de strooiwagen ook nog niet klaar zijn met hun rondes. Om half 10 moet ik in Bergen op Zoom zijn. Janneke heeft een turn uitvoering, en ik heb afgsproken om mee te doen aan de Kievitloop. Tja…. Wat doen we… ik besluit toch maar te gaan rijden. Er is voor de hele morgen sneeuw voorspeld, dus veel beter zal het niet worden. Stapvoets glij ik de wijk uit. Ik vind het 10 keer niks…. De grotere wegen gaan iets beter, maar op de snelweg kunnen we niet sneller dan 80. Tot de Moerdijkbrug gaat het goed. Maar daarna kom je Brabant in, en dan tel je kennelijk niet meer mee. Er is daar nog geen strooiwagen geweest, geen sneeuwschuiver….
Het is bar en boos. In colonne rijden we met een gangetje van 50 richting Bergen. En het pak sneeuw wordt alleen nog maar dikker. Hoe dichter ik bij huis kom hoe moeilijker het wordt. Ik vind het eng met de kindjes achterin, maar hen ontgaat ‘de strijd die moeders levert tegen de elementen’ . Zij zijn zoet op hun DS-sjes.
Gelukkig pas ook de rest van wakker Nederland zich goed aan de snelheid aan, en komen we veilig thuis.
Thuisgekomen blijkt dat de kievitloop is afgelast, maar stiekem had ik al besloten om toch maar niet te gaan. Gelukkig heeft Janneke een leuke turnuitvoering gehad, dus hebben we niet helemaal voor niets mopperend en balend de sneeuw getrotseerd.
Van beide ochtenden heb ik geen illustrerend fotomateriaal. Maar kijk naar buiten, en je kunt je er vast wel een voorstelling bij maken.
Maar wat mij het meest verbaast is hoe het de ene dag bijna hemels kan zijn, en de volgende dag bijna hels!
maandag 7 december 2009
Eureka! overakwadraatplusbkwadraatisckwadraat
Jeumig..... dan ben je 37... dan zit je wat te googelen op internet, en dan ineens..... na het zien van een plaatje, snap je eííííindelijk wat pythagoras heeft bedoeld met zijn stelling. Uren en uren aan wiskunde zijn er bij mij ingepomt ... Kansloos!!!!! het kwartje wilde maar niet vallen.
En dit plaatje? Dat heb ik vroeger dus helemaal gemist hè? Of ik heb zitten slapen in die belangrijke les waarin de basis van de wiskunde gelegd zou moeten worden. Of ze hebben de methode 'voor Dummy's' op het gymnasium gewoon maar overgeslagen, omdat de basis toch wel als bekend werd beschouwd.
Hier volgt het plaatje!
En hier volgt de uitleg (die heb ik ook niet zelfverzonnen hoor ):
Er bestaan meer dan 300 bewijzen voor de stelling van Pythagoras. Een van de eenvoudigste bewijzen deelt een vierkant met zijde a+b op twee manieren in. In de linkerfiguur is het vierkant opgebouwd uit een vierkant met zijde a, een vierkant met zijde b, en 4 rechthoekige driehoeken waar we mee begonnen. De rechterfiguur is een vierkant opgebouwd uit een vierkant met zijde c, en wederom de 4 rechthoekige driehoeken.
In beide figuren zien we een vierkant met zijde a+b, dus beide vierkanten hebben dezelfde oppervlakte. Laten we nu zowel links als recht de vier rechthoekige driehoeken weg, dan hebben die figuren die je overhoudt nog steeds dezelfde oppervlakte. Maar links houdt je een vierkant met zijde a, en een vierkant met zijde b over, met samen een oppervlakte van a2+b2. Rechts houdt je een vierkant met zijde c over, met een oppervlakte van c2. Hieruit volgt de stelling.
Eureka !!!!! zou ik haast zeggen!!!! (of heb ik het dan nog verkeerd begrepen en haal ik nu 2 stellingen door elkaar?)
Heb ik nog 1 vraagje?
Hoe schreef pythagoras de stelling?
Welke griekse letter gebruikte hij als letter c? Was dat dan de gamma, die ik vertaal als g? Maar was dat eigenlijk de c?
Of hebben wij de stelling al dik 2000 jaar onjuist vertaald? Misschien moet ik daar google ook maar even op loslaten.
En dit plaatje? Dat heb ik vroeger dus helemaal gemist hè? Of ik heb zitten slapen in die belangrijke les waarin de basis van de wiskunde gelegd zou moeten worden. Of ze hebben de methode 'voor Dummy's' op het gymnasium gewoon maar overgeslagen, omdat de basis toch wel als bekend werd beschouwd.
Hier volgt het plaatje!
Er bestaan meer dan 300 bewijzen voor de stelling van Pythagoras. Een van de eenvoudigste bewijzen deelt een vierkant met zijde a+b op twee manieren in. In de linkerfiguur is het vierkant opgebouwd uit een vierkant met zijde a, een vierkant met zijde b, en 4 rechthoekige driehoeken waar we mee begonnen. De rechterfiguur is een vierkant opgebouwd uit een vierkant met zijde c, en wederom de 4 rechthoekige driehoeken.
In beide figuren zien we een vierkant met zijde a+b, dus beide vierkanten hebben dezelfde oppervlakte. Laten we nu zowel links als recht de vier rechthoekige driehoeken weg, dan hebben die figuren die je overhoudt nog steeds dezelfde oppervlakte. Maar links houdt je een vierkant met zijde a, en een vierkant met zijde b over, met samen een oppervlakte van a2+b2. Rechts houdt je een vierkant met zijde c over, met een oppervlakte van c2. Hieruit volgt de stelling.
Eureka !!!!! zou ik haast zeggen!!!! (of heb ik het dan nog verkeerd begrepen en haal ik nu 2 stellingen door elkaar?)
Heb ik nog 1 vraagje?
Hoe schreef pythagoras de stelling?
Welke griekse letter gebruikte hij als letter c? Was dat dan de gamma, die ik vertaal als g? Maar was dat eigenlijk de c?
Of hebben wij de stelling al dik 2000 jaar onjuist vertaald? Misschien moet ik daar google ook maar even op loslaten.
vrijdag 27 november 2009
je zal maar wat te verbergen hebben
Vandaag kreeg Mike een brief in de brievenbus, afkomstig van de de Rijksdienst voor het wegverkeer. Met de mededeling dat het kenteken van mijn Fiësta-tje op die en die dag tussen 15 en 16 uur gesignaleerd was op de Bezuidenhoudse weg in Den Haag.
Ja .... en ????????
Of hij mee wilde werken aan een onderzoek.
Dus Mike begint te denken..... die dag zat hij in Parijs.... wat the fuck moet Natasja in Den Haag, zomaar op een doordeweeksedag als ze eigenlijk bij de kindjes moet zijn als ik in Parijs zit?
Na twee keer denken was het hem toch wel duidelijk.... ik ben er langsgereden voor de begrafenis van Ger d'r zusje.... dus het verhaal klopt.
Maar stel..... Stél nou, dat ik toch niet helemaal eerlijk ben, en had gedacht.... die Mike, die zit ver weg in parijs, ik ga eens lekker buiten de deur (vul zelf maar in) bij mijn vriendje in Den Haag.... dan weet ik dus niet of ik glashard binnen een paar seconden zonder blozen een antwoord klaar had gehad.(Niet dat hij daar nou met mijn postmenopauzale libido angst voor moet hebben, maar dat is weer een ander verhaal).
Maar eigenlijk vind ik het wel een beetje ver gaan, qua inbreuk op mijn privacy.
Ik denk dat ik de enquete maar leuk ingevuld terug ga sturen:
Wat ging u doen op het adres waar u naar toe ging: werken, zakenbezoek, familiebezoek of anders, nl: voor een goeie beurt naar mijn buitenechtelijke relatie!
Hoe vaak maakt u deze rit gemiddeld: Meer dan vijf keer per week.
Nou ja... zo kan ik er nog wel vanalles smeuïgs bij verzinnen. Ik denk dat ik er vanavond eens even lekker voor ga zitten!
Dus mensen.... jullie zijn gewaarschuwd. Ook op de weg is big brother you aan het watchen!Wat deed u op het adres waar u vandaan kwam: net een punt achter de relatie gezet omdat er toch al vermoeden was van overspel, dat bij het sturen van uw brief dus bij dezen bij mijn ex bevestigd is!
Ja .... en ????????
Of hij mee wilde werken aan een onderzoek.
Dus Mike begint te denken..... die dag zat hij in Parijs.... wat the fuck moet Natasja in Den Haag, zomaar op een doordeweeksedag als ze eigenlijk bij de kindjes moet zijn als ik in Parijs zit?
Na twee keer denken was het hem toch wel duidelijk.... ik ben er langsgereden voor de begrafenis van Ger d'r zusje.... dus het verhaal klopt.
Maar stel..... Stél nou, dat ik toch niet helemaal eerlijk ben, en had gedacht.... die Mike, die zit ver weg in parijs, ik ga eens lekker buiten de deur (vul zelf maar in) bij mijn vriendje in Den Haag.... dan weet ik dus niet of ik glashard binnen een paar seconden zonder blozen een antwoord klaar had gehad.
Maar eigenlijk vind ik het wel een beetje ver gaan, qua inbreuk op mijn privacy.
Ik denk dat ik de enquete maar leuk ingevuld terug ga sturen:
Wat ging u doen op het adres waar u naar toe ging: werken, zakenbezoek, familiebezoek of anders, nl: voor een goeie beurt naar mijn buitenechtelijke relatie!
Hoe vaak maakt u deze rit gemiddeld: Meer dan vijf keer per week.
Nou ja... zo kan ik er nog wel vanalles smeuïgs bij verzinnen. Ik denk dat ik er vanavond eens even lekker voor ga zitten!
Dus mensen.... jullie zijn gewaarschuwd. Ook op de weg is big brother you aan het watchen!Wat deed u op het adres waar u vandaan kwam: net een punt achter de relatie gezet omdat er toch al vermoeden was van overspel, dat bij het sturen van uw brief dus bij dezen bij mijn ex bevestigd is!
woensdag 25 november 2009
exit rugzak
Het is precies zo gegaan als we verwachten. De adviescommissie heeft een negatief advies gegeven aan de indicatiecommissie. En de indicatiecommissie heeft dat advies opgevolgd. Voor wie het hier al niet meer kan volgen: Jip krijgt geen rugzak.
Het is afgewezen op de twee laatste punten die in de zitting naar voren werden gebracht. Dit waren dus 2 nieuwe punten, waar M.ike en ik ons niet op hadden kunnen voorbereiden, en waar we dus geen duidelijk antwoord op konden geven. In de auto op weg naar huis zeiden we nog tegen elkaar dat we dit, omdat het nieuwe informatie was, onmiddelijk van tafel hadden moeten vegen, en voorspelden we al dat dit ons de kop zou kosten.... maar ja.... achteraf kijk je een paard in zijn kont.
En wat ik ook voorspelde... ik mailde het van de week nog naar een vriendin..... dat het er wel op uit zou draaien dat we niet vanzelf antwoord zouden krijgen en dat ze ons zouden vergeten te berichten. Ook daar zat ik juist. Vandaag heeft M.ike gebeld, wat het besluit nu was en het antwoord was : Goh..... heeft u daar nog geen bericht van gehad? Dat was anders 16 oktober al bekend hoor!!!! Grrrrrrrrr.... Ik ben best een beetje boos.
Nu kunnen we 3 dingen doen. Of in beroep gaan bij de rechter, of ons er bij neerleggen, of over een half jaar de rugzak opnieuw aanvragen.
Eerst maar eens op school gaan praten en zijn rapport afwachten.
(En ik ga er maar niet over nadenken hoeveel uurtjes RT (= bijles) Jip had kunnen krijgen van al het geld dat nu besteed is aan allerlei commissies die hier wat van moeten vinden. )
Het is afgewezen op de twee laatste punten die in de zitting naar voren werden gebracht. Dit waren dus 2 nieuwe punten, waar M.ike en ik ons niet op hadden kunnen voorbereiden, en waar we dus geen duidelijk antwoord op konden geven. In de auto op weg naar huis zeiden we nog tegen elkaar dat we dit, omdat het nieuwe informatie was, onmiddelijk van tafel hadden moeten vegen, en voorspelden we al dat dit ons de kop zou kosten.... maar ja.... achteraf kijk je een paard in zijn kont.
En wat ik ook voorspelde... ik mailde het van de week nog naar een vriendin..... dat het er wel op uit zou draaien dat we niet vanzelf antwoord zouden krijgen en dat ze ons zouden vergeten te berichten. Ook daar zat ik juist. Vandaag heeft M.ike gebeld, wat het besluit nu was en het antwoord was : Goh..... heeft u daar nog geen bericht van gehad? Dat was anders 16 oktober al bekend hoor!!!! Grrrrrrrrr.... Ik ben best een beetje boos.
Nu kunnen we 3 dingen doen. Of in beroep gaan bij de rechter, of ons er bij neerleggen, of over een half jaar de rugzak opnieuw aanvragen.
Eerst maar eens op school gaan praten en zijn rapport afwachten.
(En ik ga er maar niet over nadenken hoeveel uurtjes RT (= bijles) Jip had kunnen krijgen van al het geld dat nu besteed is aan allerlei commissies die hier wat van moeten vinden. )
maandag 5 oktober 2009
de rijdende rechter
Vandaag hebben we dus de hoorzitting gehad, over Jips rugzakje.
Qua sfeer deed het me nog het meeste aan de rijdende rechter denken :-d.
2 partijen, en ieder mocht zijn zegje doen en over de uitslag gaan ze zich beraden :s.
Ik heb wel het gevoel dat ik alles heb kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Ik heb daarbij heel veel aan de gesprekken gehad die ik op school nog heb gevoerd afgelopen week. Ik was ook blij dat M.ike erbij was.
Ik vond het wel jammer dat er niemand van school mee was.
De man van de indicatiecommissie, die dus de partij vertegenwoordigde die het afgewezen had, merkte als laatste op dat hij niet kon terugvinden op welke manier de school expertise of budget van het SBO in Bergen op Zoom verkregen had voor de hulp voor Jip.
Ik had daar geen antwoord op. Bij navraag op school bleek dat dit per regio anders geregeld is, en dat hier tussen SBO en de school van Jarno geen afspraken over zijn. Het was ook voor het eerst dat ik erover hoorde. Had ik iemand van school bij me gehad, dan hij hierop verweer kunnen geven. Nu lijkt het net alsof ze daar nog een stukje hebben laten liggen. Dit is (bedacht ik me achteraf) ook een vraag geweest die mij niet eerder gesteld was, en ik heb me daar dus ook niet op voor kunnen bereiden. Maar ja, achteraf, toen we naar huis reden, bedachten we pas dat we dat direct hadden moeten zeggen. (En achteraf kijk je een paard in zijn kont :-p )
Over 3 dagen vergadert het BAC (de bezaaradviescomissie, die ons dus uitgenodigd had voor de zitting) en geven ze weer een advies aan de indicatie commissie. Zij kunnen dat advies volgen of naast zich neerleggen. Wij krijgen dan weer antwoord op 16 oktober, en als ze dat niet redden op 11 november.
Nou, ik hoop dat jullie het nog kunnen volgens met alle partijen, tegenpartijen, commissies en afkortingen.
Ik ken inmiddels een dossier van 5 centimeter dik per pagina uit mijn hoofd....
Wordt vervolgd...
Qua sfeer deed het me nog het meeste aan de rijdende rechter denken :-d.
2 partijen, en ieder mocht zijn zegje doen en over de uitslag gaan ze zich beraden :s.
Ik heb wel het gevoel dat ik alles heb kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Ik heb daarbij heel veel aan de gesprekken gehad die ik op school nog heb gevoerd afgelopen week. Ik was ook blij dat M.ike erbij was.
Ik vond het wel jammer dat er niemand van school mee was.
De man van de indicatiecommissie, die dus de partij vertegenwoordigde die het afgewezen had, merkte als laatste op dat hij niet kon terugvinden op welke manier de school expertise of budget van het SBO in Bergen op Zoom verkregen had voor de hulp voor Jip.
Ik had daar geen antwoord op. Bij navraag op school bleek dat dit per regio anders geregeld is, en dat hier tussen SBO en de school van Jarno geen afspraken over zijn. Het was ook voor het eerst dat ik erover hoorde. Had ik iemand van school bij me gehad, dan hij hierop verweer kunnen geven. Nu lijkt het net alsof ze daar nog een stukje hebben laten liggen. Dit is (bedacht ik me achteraf) ook een vraag geweest die mij niet eerder gesteld was, en ik heb me daar dus ook niet op voor kunnen bereiden. Maar ja, achteraf, toen we naar huis reden, bedachten we pas dat we dat direct hadden moeten zeggen. (En achteraf kijk je een paard in zijn kont :-p )
Over 3 dagen vergadert het BAC (de bezaaradviescomissie, die ons dus uitgenodigd had voor de zitting) en geven ze weer een advies aan de indicatie commissie. Zij kunnen dat advies volgen of naast zich neerleggen. Wij krijgen dan weer antwoord op 16 oktober, en als ze dat niet redden op 11 november.
Nou, ik hoop dat jullie het nog kunnen volgens met alle partijen, tegenpartijen, commissies en afkortingen.
Ik ken inmiddels een dossier van 5 centimeter dik per pagina uit mijn hoofd....
Wordt vervolgd...
maandag 21 september 2009
Twijfel
Twijfel
Soms gaat het heel moeizaam
Loopt er weer van alles mis
En is het duidelijk merkbaar
Dat hij toch echt heel anders is
Soms gedraagt hij zich voorbeeldig
Is hij aardig en sociaal
Dan slaat direct de twijfel toe
Overdrijven we het allemaal?
Is het niet gewoon een fase?
Of de leeftijd of zoiets?
Zijn we wel verstandig bezig?
Of mankeert hij misschien niets?
Ik weet wel dat hij anders is
Maar mijn hart wil er niet aan
Hoe zeker ik het soms ook weet
De twijfel blijft bestaan
Uit: Storm in mijn hoofd van Arwin Wels
Dit gedichtje las ik ooit, toen we in de beginfase stonden van de malle molen van onderzoeken bij Jip. Ik had toen nog het naïeve idee dat, met het stellen van een diagnose, de problemen voor ons opgelost zouden worden. Dat alle instanties ons handvaten zouden geven om Jip de begeleiding te geven die hij nodig heeft. Deels is dat ook zo geweest. Maar voor een groot deel heb ik toch wel heel veel hulp gemist.
De diagnose kwam er: Een stoornis in het autistisch spectrum. Om specifieker te zijn: PDD/NOS. Oftewel: Pervasive Development Disorder / Not Otherwise Specified.
In gewoon nederlands houdt dat in dat het een Pervasive ontwikkelingsstoornis is / niet anders omschreven. De betekenis van pervasief is dan weer: Diep indringend, in alle lagen van de hersenen, dus niet alleen op het gebied van leren, maar ook sociaal, emotioneel, etc, etc,. En niet anders omschreven wil dan weer eigenlijk zeggen dat volgens de DSM IV, hét handboek waar alle psychische ziektes in staan omschreven, dat deze stoornis niet onder te brengen is bij andere ziektes. Ik vertaal dat dan maar voor mezelf als alles wat ze nog vinden buiten de bestaande diagnoses en wat ze onder geen een noemer thuis kunnen brengen dat brengen ze dan maar onder onder de noemer NOS.
En als ik nou heel kort moet uitleggen hoe het zit met Ji[, dan hou ik het voor het gemak op een vorm van autisme.
Ik had gedacht dat de twijfel die spreekt uit het gedichtje ook nooit meer van toepassing zou hoeven zijn. Immers, er is een diagnose, hij zit op een goede school, we leven in Nederland, een land waar de hulpverlening centraal staat…. En toch slaat nu de twijfel weer toe.
Oké, ik zie zelf ook wel wat er aan de hand is. En ik zie zelf ook de verschillen tussen Jip en de kinderen uit de klas. Ik zie hoe hard hij moet werken op school, en hoe hard wij met hem mee moeten werken. Ik zie de onmacht bij Jip om zijn emoties te kunnen benoemen en te reguleren. Ik zie de angst, voor onbekende dingen, voor onoverzichtelijke situaties. Ik zie de moeite die het hem kost om in de klas mee te kunnen draaien met het sociale gebeuren. Ik zie zoveel. En anderen zien het ook. Luisterend naar je eigen gevoel, je eigen inzicht en op advies van ‘die anderen’ heb ik dan ook extra hulp aangevraagd. We konden kiezen: Speciaal onderwijs, of finaciele hulp voor de school, om Jip extra begeleiding te kunnen geven; een rugzak. Dat laatste daar hebben we voor gekozen.
Tussen de eerste hulpvraag van school en vandaag zit een periode van bijna 2 jaar. Wachtlijsten, rapportages die geschreven moeten worden, commissies die zich erover buigen. En uiteindelijk hebben we dan het bericht gekregen dat Jip niet in aanmerking komt voor de rugzak. Ik heb daartegen uiteraard een bezwaarbrief geschreven. En nu zijn we uitgenodigd om een hoorzitting bij te wonen bij de Bezwaar Advies Commissie te Utrecht. Dan wordt de casus Jip nogmaals besproken en mag ik, eventueel met hulp van een deskundige (wie????) ook nog mijn zegje doen. Van alle duizenden leerlingen die inmiddels de school hebben gepasseerd, ben ik de eerste bij wie dit gebeurd. Heb ik weer…..
En dan slaat weer de twijfel toe….
Soms gaat het heel moeizaam
Loopt er weer van alles mis
En is het duidelijk merkbaar
Dat hij toch echt heel anders is
Soms gedraagt hij zich voorbeeldig
Is hij aardig en sociaal
Dan slaat direct de twijfel toe
Overdrijven we het allemaal?
Overdrijven we het niet allemaal??????
Misschien wel… er zijn immers zo ontzettend veel kinderen die vanalles toegekend krijgen. Soms ook op basis van minder, als ik het zo zeggen mag. Dus als ik dan om iets vraag, en ik krijg het niet, dan zal ik het wel óf verkeerd verwoorden, óf verkeerd zien. Maar ik zie dus ook dat Jip het zo niet gaat redden. Of is dat dan weer de moederlijke bezorgdheid? En waarom staan als die hulpverleners niet gewoon klaar om mij de weg te wijzen in hulpverlenerland? Waarom moet ik zelf in het bos de bomen vinden? Waarom moet ik steeds maar weer mensen ervan overtuigen dat ik dit niet voor de lol doe, maar omdat ik vind dat mijn kind de juiste kansen moet krijgen? Waarom moet ik steeds maar weer uitleggen dat ik wil voorkomen dat hij vastloopt? Of krijg ik soms de hulp niet omdat ik te bescheiden ben. Of, net zoals ik vroeger niet voor mezelf op kon komen, omdat ik nu ook niet genoeg voor Jips belang opkom? Dat ik niet genoeg vecht voor mijn kind. Of is het woud van hulpverleners zo dicht dat ik gewoon door de bomen het bos niet zie, en maar steeds de verkeerde wegen bewandel? Ik weet het niet… het zal wel een combinatie zijn van…..
We gaan ons dus maar voorbereiden op 5 oktober. Dat is kort.
En daarna? Daarna zien we wel weer verder. Als dit het niet wordt, dan vinden we vast wel wat anders in het woud van de hulpverlenende instanties.
Soms gaat het heel moeizaam
Loopt er weer van alles mis
En is het duidelijk merkbaar
Dat hij toch echt heel anders is
Soms gedraagt hij zich voorbeeldig
Is hij aardig en sociaal
Dan slaat direct de twijfel toe
Overdrijven we het allemaal?
Is het niet gewoon een fase?
Of de leeftijd of zoiets?
Zijn we wel verstandig bezig?
Of mankeert hij misschien niets?
Ik weet wel dat hij anders is
Maar mijn hart wil er niet aan
Hoe zeker ik het soms ook weet
De twijfel blijft bestaan
Uit: Storm in mijn hoofd van Arwin Wels
Dit gedichtje las ik ooit, toen we in de beginfase stonden van de malle molen van onderzoeken bij Jip. Ik had toen nog het naïeve idee dat, met het stellen van een diagnose, de problemen voor ons opgelost zouden worden. Dat alle instanties ons handvaten zouden geven om Jip de begeleiding te geven die hij nodig heeft. Deels is dat ook zo geweest. Maar voor een groot deel heb ik toch wel heel veel hulp gemist.
De diagnose kwam er: Een stoornis in het autistisch spectrum. Om specifieker te zijn: PDD/NOS. Oftewel: Pervasive Development Disorder / Not Otherwise Specified.
In gewoon nederlands houdt dat in dat het een Pervasive ontwikkelingsstoornis is / niet anders omschreven. De betekenis van pervasief is dan weer: Diep indringend, in alle lagen van de hersenen, dus niet alleen op het gebied van leren, maar ook sociaal, emotioneel, etc, etc,. En niet anders omschreven wil dan weer eigenlijk zeggen dat volgens de DSM IV, hét handboek waar alle psychische ziektes in staan omschreven, dat deze stoornis niet onder te brengen is bij andere ziektes. Ik vertaal dat dan maar voor mezelf als alles wat ze nog vinden buiten de bestaande diagnoses en wat ze onder geen een noemer thuis kunnen brengen dat brengen ze dan maar onder onder de noemer NOS.
En als ik nou heel kort moet uitleggen hoe het zit met Ji[, dan hou ik het voor het gemak op een vorm van autisme.
Ik had gedacht dat de twijfel die spreekt uit het gedichtje ook nooit meer van toepassing zou hoeven zijn. Immers, er is een diagnose, hij zit op een goede school, we leven in Nederland, een land waar de hulpverlening centraal staat…. En toch slaat nu de twijfel weer toe.
Oké, ik zie zelf ook wel wat er aan de hand is. En ik zie zelf ook de verschillen tussen Jip en de kinderen uit de klas. Ik zie hoe hard hij moet werken op school, en hoe hard wij met hem mee moeten werken. Ik zie de onmacht bij Jip om zijn emoties te kunnen benoemen en te reguleren. Ik zie de angst, voor onbekende dingen, voor onoverzichtelijke situaties. Ik zie de moeite die het hem kost om in de klas mee te kunnen draaien met het sociale gebeuren. Ik zie zoveel. En anderen zien het ook. Luisterend naar je eigen gevoel, je eigen inzicht en op advies van ‘die anderen’ heb ik dan ook extra hulp aangevraagd. We konden kiezen: Speciaal onderwijs, of finaciele hulp voor de school, om Jip extra begeleiding te kunnen geven; een rugzak. Dat laatste daar hebben we voor gekozen.
Tussen de eerste hulpvraag van school en vandaag zit een periode van bijna 2 jaar. Wachtlijsten, rapportages die geschreven moeten worden, commissies die zich erover buigen. En uiteindelijk hebben we dan het bericht gekregen dat Jip niet in aanmerking komt voor de rugzak. Ik heb daartegen uiteraard een bezwaarbrief geschreven. En nu zijn we uitgenodigd om een hoorzitting bij te wonen bij de Bezwaar Advies Commissie te Utrecht. Dan wordt de casus Jip nogmaals besproken en mag ik, eventueel met hulp van een deskundige (wie????) ook nog mijn zegje doen. Van alle duizenden leerlingen die inmiddels de school hebben gepasseerd, ben ik de eerste bij wie dit gebeurd. Heb ik weer…..
En dan slaat weer de twijfel toe….
Soms gaat het heel moeizaam
Loopt er weer van alles mis
En is het duidelijk merkbaar
Dat hij toch echt heel anders is
Soms gedraagt hij zich voorbeeldig
Is hij aardig en sociaal
Dan slaat direct de twijfel toe
Overdrijven we het allemaal?
Overdrijven we het niet allemaal??????
Misschien wel… er zijn immers zo ontzettend veel kinderen die vanalles toegekend krijgen. Soms ook op basis van minder, als ik het zo zeggen mag. Dus als ik dan om iets vraag, en ik krijg het niet, dan zal ik het wel óf verkeerd verwoorden, óf verkeerd zien. Maar ik zie dus ook dat Jip het zo niet gaat redden. Of is dat dan weer de moederlijke bezorgdheid? En waarom staan als die hulpverleners niet gewoon klaar om mij de weg te wijzen in hulpverlenerland? Waarom moet ik zelf in het bos de bomen vinden? Waarom moet ik steeds maar weer mensen ervan overtuigen dat ik dit niet voor de lol doe, maar omdat ik vind dat mijn kind de juiste kansen moet krijgen? Waarom moet ik steeds maar weer uitleggen dat ik wil voorkomen dat hij vastloopt? Of krijg ik soms de hulp niet omdat ik te bescheiden ben. Of, net zoals ik vroeger niet voor mezelf op kon komen, omdat ik nu ook niet genoeg voor Jips belang opkom? Dat ik niet genoeg vecht voor mijn kind. Of is het woud van hulpverleners zo dicht dat ik gewoon door de bomen het bos niet zie, en maar steeds de verkeerde wegen bewandel? Ik weet het niet… het zal wel een combinatie zijn van…..
We gaan ons dus maar voorbereiden op 5 oktober. Dat is kort.
En daarna? Daarna zien we wel weer verder. Als dit het niet wordt, dan vinden we vast wel wat anders in het woud van de hulpverlenende instanties.
zondag 6 september 2009
Vakantietip: Hotel Dijkzicht!
Jongens, mochten jullie binnenkort eens denken: Ik zoek een leuk verblijf, niet ver weg, maar ook niet te dichtbij, op een leuke plek waar vanalles te doen en te beleven is, voor niet te veel geld en toch niet te shabby… dan heb ik voor jullie een tip. Ga naar hotel Dijkzicht. Gelegen in het mooie Rotterdam, op een toplocatie aan de Maas, uitzicht over de havens en voorbijvarende bootjes, met topmusea als het Booijmans van Beuningen en de Kunsthal en niet te vergeten de Euromast (dé meest onderschatte topattractie van Rotterdam) op loopafstand.
Op het eerste gezicht doet het gebouw een beetje massaal aan, maar doordat het gebouw is verdeeld in verschillende afdelingen behoudt de plek zelf toch zijn intimiteit.
Bij aankomst werden we verwelkomd door een lieve gastvrouw en kregen we direct een kamer voor 2 personen toegewezen. Dat was wel een klein minpuntje, dat ik geen 1-persoonskamer had, maar daar viel gelukkig over te praten en mijn wensen voor een privé kamer werden direct ingewilligd. TV en ook telefoon waren op de kamer aanwezig. ( min-puntje: geen toegang tot internet.) Vrijwel direct na binnenkomst werd er op de kamer een zalmschotel voor 2 personen geserveerd. De rest van de middag bestond het vertier uit luieren, lezen en kijken naar het prachtige uitzicht vanaf 10 hoog over de havens van Rotterdam en naar de bootjes die het sluisje in de diepte beneden passeerden. Na een eenvoudige maaltijd, op de kamer geleverd door de roomservice, bestond avondvertier uit een romantische wandeling door het museumpark. Tot het tijd was om te gaan slapen kwam er regelmatig een aardige dame van de roomservice, keurig gekleed in een wit uniformpje, vragen of alles naar wens was.
Desgewenst wilden ze me ook wel iets lekkers geven om te gaan slapen, maar de sfeer was zo ontspannen dat dat niet eens nodig was.
Helaas… uitslapen was er niet bij, om 7 uur kwam een aardige dame me wekken, en raar maar waar, na het douchen kreeg ik een pil aangeboden waar ik wel zó ontzettend lekker stoned van werd. Veel heb ik niet meer meegekregen van de rest van de dag. Ik ben een paar keer in een bed van de ene etage naar een andere gereden, en de rest van de dag heb ik lekker liggen trippen in mijn bed. Ik vermoed zelfs dat ik pure alcohol heb gekregen, niet gewoon uit een glaasje, of via een trechter, maar letterlijk via het infuus. Er stond op het zakje Nacl 0,9 % en ik vermoed dat dat staat voor Normaalwaarde AlCohoL. Met andere woorden: ze wilden vast het promillage van mijn bloed op 0,9 houden. Ik ben er van overtuigd het goedkope illegaal gestookte rommel uit het oostblok was waar bij het %-tje een nulletje op het zakje was weggevallen is. Helaas, op een bepaald ogenblik vonden ze het wel weer genoeg, en werd ik ontkoppeld van het infuus. Maar op dat moment stond er naast mijn maaltijd, die weer geserveerd werd op bed, een kwartetje aan pilletjes voor me klaar. Toen ik weer bij positieven was, kwam Mike om me weer mee te nemen naar huis. Ik bedankte de dames hartelijk voor het aangename verblijf en de goed zorgen en ben zonder dat er een rekening volgde, nog lichtelijk zwevend aan Mikes arm de deur uit gegaan.
Blijft voor velen van jullie natuurlijk de vraag: Rotturdam??? Waarlègdattan?
En dan nu de serieuzere berichten waar jullie nattuurlijk allemaal op zitten te wachten:
De operatie is prima verlopen.. Volgens het plan zijn de eierstokken en eileiders middels een kijkoperatie verwijderd. De arts wist me te vertellen dat er op het oog geen afwijkingen te zien waren. En dat is al heel positief. Er volgt nog een uitslag van de kweek van de eierstokken en het spoelwater. Dat duurt nu nog een dag of 10. Maar daar heb ik alle vertrouwen in dat dat goed gaat zijn. Gisteren heb ik meer last van pijn gehad dan ik van te voren had ingeschat, ik voelde me moe, was mopperig, kortom, ik had het allemaal een beetje onderschat. Vandaag voelt als de wonderbaarlijke wederopstanding. De pijn in mijn schouders ( dat hoort bij een kijkoperatie, ze blazen lucht in de buik, om goed te kunnen kijken, en dat zoekt het hoogste punt op) is nagenoeg verdwenen. De buikspieren krijgen hun oorspronkelijke vorm weer terug, dus ook die pijn verdwijnt langzaam. Van opvliegers heb ik nog geen last gehad! Ik heb 4 kleine sneetjes, waarvan 1 in mijn navel, dus ook dat droogt vast goed op :-)
En het allerfijnste is, dat ik voor het eerst sinds tijden weer durf te geloven dat ik gewoon 100 jaar kan worden!
Op het eerste gezicht doet het gebouw een beetje massaal aan, maar doordat het gebouw is verdeeld in verschillende afdelingen behoudt de plek zelf toch zijn intimiteit.
Bij aankomst werden we verwelkomd door een lieve gastvrouw en kregen we direct een kamer voor 2 personen toegewezen. Dat was wel een klein minpuntje, dat ik geen 1-persoonskamer had, maar daar viel gelukkig over te praten en mijn wensen voor een privé kamer werden direct ingewilligd. TV en ook telefoon waren op de kamer aanwezig. ( min-puntje: geen toegang tot internet.) Vrijwel direct na binnenkomst werd er op de kamer een zalmschotel voor 2 personen geserveerd. De rest van de middag bestond het vertier uit luieren, lezen en kijken naar het prachtige uitzicht vanaf 10 hoog over de havens van Rotterdam en naar de bootjes die het sluisje in de diepte beneden passeerden. Na een eenvoudige maaltijd, op de kamer geleverd door de roomservice, bestond avondvertier uit een romantische wandeling door het museumpark. Tot het tijd was om te gaan slapen kwam er regelmatig een aardige dame van de roomservice, keurig gekleed in een wit uniformpje, vragen of alles naar wens was.
Desgewenst wilden ze me ook wel iets lekkers geven om te gaan slapen, maar de sfeer was zo ontspannen dat dat niet eens nodig was.
Helaas… uitslapen was er niet bij, om 7 uur kwam een aardige dame me wekken, en raar maar waar, na het douchen kreeg ik een pil aangeboden waar ik wel zó ontzettend lekker stoned van werd. Veel heb ik niet meer meegekregen van de rest van de dag. Ik ben een paar keer in een bed van de ene etage naar een andere gereden, en de rest van de dag heb ik lekker liggen trippen in mijn bed. Ik vermoed zelfs dat ik pure alcohol heb gekregen, niet gewoon uit een glaasje, of via een trechter, maar letterlijk via het infuus. Er stond op het zakje Nacl 0,9 % en ik vermoed dat dat staat voor Normaalwaarde AlCohoL. Met andere woorden: ze wilden vast het promillage van mijn bloed op 0,9 houden. Ik ben er van overtuigd het goedkope illegaal gestookte rommel uit het oostblok was waar bij het %-tje een nulletje op het zakje was weggevallen is. Helaas, op een bepaald ogenblik vonden ze het wel weer genoeg, en werd ik ontkoppeld van het infuus. Maar op dat moment stond er naast mijn maaltijd, die weer geserveerd werd op bed, een kwartetje aan pilletjes voor me klaar. Toen ik weer bij positieven was, kwam Mike om me weer mee te nemen naar huis. Ik bedankte de dames hartelijk voor het aangename verblijf en de goed zorgen en ben zonder dat er een rekening volgde, nog lichtelijk zwevend aan Mikes arm de deur uit gegaan.
Blijft voor velen van jullie natuurlijk de vraag: Rotturdam??? Waarlègdattan?
En dan nu de serieuzere berichten waar jullie nattuurlijk allemaal op zitten te wachten:
De operatie is prima verlopen.. Volgens het plan zijn de eierstokken en eileiders middels een kijkoperatie verwijderd. De arts wist me te vertellen dat er op het oog geen afwijkingen te zien waren. En dat is al heel positief. Er volgt nog een uitslag van de kweek van de eierstokken en het spoelwater. Dat duurt nu nog een dag of 10. Maar daar heb ik alle vertrouwen in dat dat goed gaat zijn. Gisteren heb ik meer last van pijn gehad dan ik van te voren had ingeschat, ik voelde me moe, was mopperig, kortom, ik had het allemaal een beetje onderschat. Vandaag voelt als de wonderbaarlijke wederopstanding. De pijn in mijn schouders ( dat hoort bij een kijkoperatie, ze blazen lucht in de buik, om goed te kunnen kijken, en dat zoekt het hoogste punt op) is nagenoeg verdwenen. De buikspieren krijgen hun oorspronkelijke vorm weer terug, dus ook die pijn verdwijnt langzaam. Van opvliegers heb ik nog geen last gehad! Ik heb 4 kleine sneetjes, waarvan 1 in mijn navel, dus ook dat droogt vast goed op :-)
En het allerfijnste is, dat ik voor het eerst sinds tijden weer durf te geloven dat ik gewoon 100 jaar kan worden!
dinsdag 21 juli 2009
afscheid van onze 'stock-manager'
Zo, Natas, dan is nu toch de tijd daar gekomen dat wij binnenkort afscheid van elkaar moeten gaan nemen. We hadden graag nog een paar jaar ons werk willen doen, maar we begrijpen… Je hebt geen keus.
We zijn niet altijd even dikke vriendinnen geweest.
In je puberteit was je een beetje bang van ons. En later werden we je potentiele vijand.
Maar er kwam een tijd dat je ons voor eeuwig dankbaar was voor wat wij je hebben kunnen geven.
Met een jaar of 13-14 werd voor jou voor het eerst zichtbaar dat wij ons werk goed deden. Wat hebben we je laten schrikken. ‘s Morgens onder de douche vandaan, en merken dat er bloed op je handdoek zat. Je dacht nog: ‘hoe komt die bramenjam nou op die handdoek?’ De eerste keren ongesteld zijn waren geen pretje voor je. Wij lieten zien dat we goed waren in waar we voor gemaakt waren, en we lieten je hevig bloeden en krampen hebben. Die krampen hebben we er lekker in gehouden. Om je lekker een beetje te pesten, en je te laten beseffen dat wij er waren :-)
Na een paar jaar kreeg je een vriendje en werden wij met op allerlei manieren tegengehouden om te doen wat we moesten doen: Eitjes produceren was uit den bozen. 3 van de 4 weken in de maand kwamen er vreemde hormonen binnen die de boel saboteerden.
In ‘98 vond je het welletjes. Je was een beetje bang gemaakt door het overlijden van je tante en het overlijden van je moeder. Je was bang dat die hormonen op lange termijn kanker konden veroorzaken, en je stopte met de pil. Wij konden lekker ons gang weer gaan. We hebben mooie eitjes geproduceerd, en minder mooie, maar het allermooiste exemplaar hebben we bewaard voor de vakantie in 1999, op Kreta. En laat nou net dat ene allermooiste eitje het mooiste zaadcelletje treffen dat bij M.ike ooit is geproduceerd. Samen vonden ze een warm plekje in jouw baarmoederwand. Na 9 maanden kregen jullie een geweldig kind. Wat waren wij trots, dat wij aan de wieg hebben gestaan van alles wat dat mooie mannetje geworden is. Dat we toen een jaar lang op non-actief stonden vanwege de borstvoeding, vonden we helemaal niet erg. Jip groeide er goed van.
Na een dikke twee jaar kwam er net zo’n mooi eitje vrij als in ‘99. Ook die wisten jullie te vangen. Dit keer met een celletje zonder Y-chromosoom. En met dit exemplaar waren we even groots als met Jip. Tot onze schrik duurde de platlegging van de centrale een dikke 2 jaar! Maakt niet uit. Ook Janneke groeide goed op jouw melk.
Wat ons betreft had de rij kindertjes nog wel veel langer mogen zijn. Er is toch heel wat werk ‘verspild’. Maar we hebben er ook voor gezorgd dat je er jong uit bleef zien, dat je mooie vetjes kweekte op de juiste plaatsen, dat je nog geen rimpels kreeg. En om je te sarren deden we er nog eens een flinke portie stemmingswisselingen bij, zo vlak voor je menstruatie. En vooral toen je zwanger was, en de hormoonhuishouding in de war was…. We hebben ons rot gelachen! En ook een beetje medelijden gehad met Mike :-)
De laatste jaren deden we nog maar voor spek en bonen mee. We deden wat we moesten doen, ééns per maand een ei produceren, waar toch nooit wat mee gedaan werd, en af en toe gaven we met onze hormonen je nog een duwtje mee om te genieten van een stevig robbertje ehhh... bridge... om het zo maar eens te noemen! :-$
Dat we mogelijk niet je hele leven bij je zouden blijven dat weten we al een jaar of 10. Maar dat onze wegen ineens zo snel zullen gaan scheiden, dat valt ons ook een beetje rauw op het dak. De tumormarkers in je bloed zijn verhoogd. Of dat daadwerkelijk onze schuld is, dat durven we je ook niet te zeggen. Dat zijn processen, die draaien achter ons rug om. Ook wij zijn bang voor eierstokkanker. Kanker laat ons niet weten dat het in ons woekert. Het gebeurt zonder dat we het merken. En daardoor kunnen wij ook geen signalen afgeven, zoals pijn, of bloedverlies. Daardoor merkt niemand dat er iets aan de hand is. En als we dan wat merken, en signalen af kunnen gaan geven, dan is het al te laat. Dan is de kanker zo aanwezig, dat er niets meer aan te doen is. Het laat zich ook maar moeilijk opsporen. Het wordt niet voor niets ‘the Silent Lady-Killer’ genoemd (het lijkt wel de naam van een spannende film…).
We weten hoe je over ons denkt. Haat en liefde. Die liggen ook bij eierstokken dicht bij elkaar. Wat heb je ons gehaat, als wij ervoor zorgden dat je precies weer midden in de vakantie ongesteld was. En wat heb je ons lief gehad, toen bleek dat we je 2 mooie kinderen konden geven. En wat was je bang van ons, toen je hoorde dat Elly overleed aan kanker op de eierstokken en dat dezelfde eierstokken ook borstkanker kunnen veroorzaken. En ook wij hebben de afgelopen weken jouw enorme angst en onzekerheid kunnen voelen. Nee, Tas, wij kennen onze plaats, en begrijpen je besluit.
Vorige week hebben we voor de laatste keer nog 1 keer gedaan wat we moesten doen: zonder dat we wisten dat het de laatste keer zou zijn hebben we nog 1x een ei geproduceerd. En volgende week laten we je voor de laatste keer nog een keer bloeden.
Tenzij de operatie lang op zich laat wachten, dan krijgen we nog 1 extra kans.
En als wij weg zijn dan neemt je lichaam een loopje met je. Je krijgt rimpels Het vel gaat hangen. Je vet blubbert uit. Je wordt grijs. Je krijgt opvliegers. Minder zin in sex. Stemmingswisselingen… je zal nog eens naar ons terug verlangen. Maar ook nooit meer ongesteld: wat zal dat een zegen voor je zijn!
En wij? Wij zullen waarschijnlijk in mootjes gehakt in een petri-schaaltje en onder de microscoop belanden bij de patholoog-anatoom. Of misschien wel bij studenten in de les… je wordt immers geopereerd in een universitair ziekenhuis. Daarna belanden we op een grote hoop afval. Samen met een berg …. Nou ja, laten we daar maar niet over nadenken. Het zal helaas geen eerbiedige, elegante en dames-waardige plek zijn :-(.
We hebben het best getroffen met jou. We hebben twee keer mogen laten zien waar we goed in waren. Je hebt altijd goed voor je lichaam, en dus ook voor ons gezorgd, en we waren blij dat je toch ook wel blij met ons was.
Nu nemen we afscheid. Het valt voor jou niet mee. Maar het is goed zo. Wij kunnen je ook niet zeggen of het de juiste keuze is, en of het noodzakelijk is, maar ook wij zeggen: BETTER SAFE THAN SORRY.
We wensen je nog een lang en gelukkig leven toe!
Liefs,
je Ovaria
We zijn niet altijd even dikke vriendinnen geweest.
In je puberteit was je een beetje bang van ons. En later werden we je potentiele vijand.
Maar er kwam een tijd dat je ons voor eeuwig dankbaar was voor wat wij je hebben kunnen geven.
Met een jaar of 13-14 werd voor jou voor het eerst zichtbaar dat wij ons werk goed deden. Wat hebben we je laten schrikken. ‘s Morgens onder de douche vandaan, en merken dat er bloed op je handdoek zat. Je dacht nog: ‘hoe komt die bramenjam nou op die handdoek?’ De eerste keren ongesteld zijn waren geen pretje voor je. Wij lieten zien dat we goed waren in waar we voor gemaakt waren, en we lieten je hevig bloeden en krampen hebben. Die krampen hebben we er lekker in gehouden. Om je lekker een beetje te pesten, en je te laten beseffen dat wij er waren :-)
Na een paar jaar kreeg je een vriendje en werden wij met op allerlei manieren tegengehouden om te doen wat we moesten doen: Eitjes produceren was uit den bozen. 3 van de 4 weken in de maand kwamen er vreemde hormonen binnen die de boel saboteerden.
In ‘98 vond je het welletjes. Je was een beetje bang gemaakt door het overlijden van je tante en het overlijden van je moeder. Je was bang dat die hormonen op lange termijn kanker konden veroorzaken, en je stopte met de pil. Wij konden lekker ons gang weer gaan. We hebben mooie eitjes geproduceerd, en minder mooie, maar het allermooiste exemplaar hebben we bewaard voor de vakantie in 1999, op Kreta. En laat nou net dat ene allermooiste eitje het mooiste zaadcelletje treffen dat bij M.ike ooit is geproduceerd. Samen vonden ze een warm plekje in jouw baarmoederwand. Na 9 maanden kregen jullie een geweldig kind. Wat waren wij trots, dat wij aan de wieg hebben gestaan van alles wat dat mooie mannetje geworden is. Dat we toen een jaar lang op non-actief stonden vanwege de borstvoeding, vonden we helemaal niet erg. Jip groeide er goed van.
Na een dikke twee jaar kwam er net zo’n mooi eitje vrij als in ‘99. Ook die wisten jullie te vangen. Dit keer met een celletje zonder Y-chromosoom. En met dit exemplaar waren we even groots als met Jip. Tot onze schrik duurde de platlegging van de centrale een dikke 2 jaar! Maakt niet uit. Ook Janneke groeide goed op jouw melk.
Wat ons betreft had de rij kindertjes nog wel veel langer mogen zijn. Er is toch heel wat werk ‘verspild’. Maar we hebben er ook voor gezorgd dat je er jong uit bleef zien, dat je mooie vetjes kweekte op de juiste plaatsen, dat je nog geen rimpels kreeg. En om je te sarren deden we er nog eens een flinke portie stemmingswisselingen bij, zo vlak voor je menstruatie. En vooral toen je zwanger was, en de hormoonhuishouding in de war was…. We hebben ons rot gelachen! En ook een beetje medelijden gehad met Mike :-)
De laatste jaren deden we nog maar voor spek en bonen mee. We deden wat we moesten doen, ééns per maand een ei produceren, waar toch nooit wat mee gedaan werd, en af en toe gaven we met onze hormonen je nog een duwtje mee om te genieten van een stevig robbertje ehhh... bridge... om het zo maar eens te noemen! :-$
Dat we mogelijk niet je hele leven bij je zouden blijven dat weten we al een jaar of 10. Maar dat onze wegen ineens zo snel zullen gaan scheiden, dat valt ons ook een beetje rauw op het dak. De tumormarkers in je bloed zijn verhoogd. Of dat daadwerkelijk onze schuld is, dat durven we je ook niet te zeggen. Dat zijn processen, die draaien achter ons rug om. Ook wij zijn bang voor eierstokkanker. Kanker laat ons niet weten dat het in ons woekert. Het gebeurt zonder dat we het merken. En daardoor kunnen wij ook geen signalen afgeven, zoals pijn, of bloedverlies. Daardoor merkt niemand dat er iets aan de hand is. En als we dan wat merken, en signalen af kunnen gaan geven, dan is het al te laat. Dan is de kanker zo aanwezig, dat er niets meer aan te doen is. Het laat zich ook maar moeilijk opsporen. Het wordt niet voor niets ‘the Silent Lady-Killer’ genoemd (het lijkt wel de naam van een spannende film…).
We weten hoe je over ons denkt. Haat en liefde. Die liggen ook bij eierstokken dicht bij elkaar. Wat heb je ons gehaat, als wij ervoor zorgden dat je precies weer midden in de vakantie ongesteld was. En wat heb je ons lief gehad, toen bleek dat we je 2 mooie kinderen konden geven. En wat was je bang van ons, toen je hoorde dat Elly overleed aan kanker op de eierstokken en dat dezelfde eierstokken ook borstkanker kunnen veroorzaken. En ook wij hebben de afgelopen weken jouw enorme angst en onzekerheid kunnen voelen. Nee, Tas, wij kennen onze plaats, en begrijpen je besluit.
Vorige week hebben we voor de laatste keer nog 1 keer gedaan wat we moesten doen: zonder dat we wisten dat het de laatste keer zou zijn hebben we nog 1x een ei geproduceerd. En volgende week laten we je voor de laatste keer nog een keer bloeden.
Tenzij de operatie lang op zich laat wachten, dan krijgen we nog 1 extra kans.
En als wij weg zijn dan neemt je lichaam een loopje met je. Je krijgt rimpels Het vel gaat hangen. Je vet blubbert uit. Je wordt grijs. Je krijgt opvliegers. Minder zin in sex. Stemmingswisselingen… je zal nog eens naar ons terug verlangen. Maar ook nooit meer ongesteld: wat zal dat een zegen voor je zijn!
En wij? Wij zullen waarschijnlijk in mootjes gehakt in een petri-schaaltje en onder de microscoop belanden bij de patholoog-anatoom. Of misschien wel bij studenten in de les… je wordt immers geopereerd in een universitair ziekenhuis. Daarna belanden we op een grote hoop afval. Samen met een berg …. Nou ja, laten we daar maar niet over nadenken. Het zal helaas geen eerbiedige, elegante en dames-waardige plek zijn :-(.
We hebben het best getroffen met jou. We hebben twee keer mogen laten zien waar we goed in waren. Je hebt altijd goed voor je lichaam, en dus ook voor ons gezorgd, en we waren blij dat je toch ook wel blij met ons was.
Nu nemen we afscheid. Het valt voor jou niet mee. Maar het is goed zo. Wij kunnen je ook niet zeggen of het de juiste keuze is, en of het noodzakelijk is, maar ook wij zeggen: BETTER SAFE THAN SORRY.
We wensen je nog een lang en gelukkig leven toe!
Liefs,
je Ovaria
woensdag 15 juli 2009
het meisje met de eierstokjes
Vandaag mocht ik dus eindelijk bij de gyn langskomen.
Een Belg, dus Mike kon hem goed verstaan :-)
Hij maakte zich dus zorgen om de stijgende bloedwaardes (de tumormarkers).
Het hoeft dus niet te duiden op eierstokkanker, maar het kán wel.
Het kan ook betekenen dat de buik op een andere manier geprikkeld is, maar dat is nu even niet de vraag.
Hét grote probleem met eierstokkanker is dus dat het geen klachten geeft. En het laat zich moeilijk opsporen. Je kan het dus opsporen door echo, en door de labwaardes te meten. Met de echo, zo legde hij uit, kun je weleens iets missen. Het is alsof je als het ware door een mat-glazen plaat de buikholte in kijkt, En dan kun je dus weleens wat missen. Net als de bloedwaardes. Een verhoogd ca 125 ( dat is dus de waarde waar het om gaat) kán duiden op eierstokkanker, maar ook op iets anders, of soms op niets.
Als één van deze parameters dus afwijkende waardes geeft… dan moet je dus wat doen. Je kunt wachten tot het zich herstelt. Maar hoelang moet je wachten? En ben je dan misschien niet te laat?
Het advies om de eierstokken te laten verwijderen had ik anders toch op mijn 40ste gekregen.
Argument om ze nog te behouden zou zijn: het nog even uitstellen van de overgang. Het grote probleem is dat er botontkalking optreedt op het moment dat de overgang zijn intrede doet. En hoe later dat is… hoe beter. Maar….. wat winnen we daarmee? 3 jaar… ( ik ben nu 37)
Elly (de zus van mijn moeder) overleed aan deze ziekte toen ze 37 was.
En met zijn argument: ‘better safe than sorry’ kon ik het alleen maar grondig eens zijn.
De arts raadde om deze reden aan, nadat hij me nogeens ge-echood had, en had geconstateerd dat hierop écht niets afwijkends te zien was, om nogmaals goed te overwegen om de eierstokken nu al te laten verwijderen.
Morgen komt 'mijn casus' in het teamoverleg. En als het team zijn mening deelt, dan word ik binnen nu en een paar weken opgeroepen om mijn eierstokken preventief te laten verwijderen.
Zo, nu het hier zwart op wit staat, hakt het er toch wel een beetje in. Ik wil niets liever dan mijn kinderen groot zien worden, en ik wil zelf ook heel graag nog een paar jaar mee, dus ja, better safe than sorry!
Ik heb ze niet meer nodig, mijn gezinnetje is compleet.
Maar ik ga daarmee wel direct in de overgang.
Maar ook .... nooit meer mijn 'regels' ( om maar eens een Belgische uitdrukking te gebruiken voor ‘de maandelijkse stonde’ :-) )
Vrijdag word ik teruggebeld. En dan hoor ik of en wanneer er geopereerd gaat worden, of dat er mogelijk sprake is van een plan B.
Voor nu ben ik vooral opgelucht dat er vooralsnog geen sprake is van een kwaadaardigheid... maar het idee dat ik met een paar weken mijn eierstokjes misschien kwijt ben.... daar moet nog even een knop voor om
Eerst maar op vakantie hoor, heb ik de dokter gezegd. En dat vond hij ook een heel goed plan !
Een Belg, dus Mike kon hem goed verstaan :-)
Hij maakte zich dus zorgen om de stijgende bloedwaardes (de tumormarkers).
Het hoeft dus niet te duiden op eierstokkanker, maar het kán wel.
Het kan ook betekenen dat de buik op een andere manier geprikkeld is, maar dat is nu even niet de vraag.
Hét grote probleem met eierstokkanker is dus dat het geen klachten geeft. En het laat zich moeilijk opsporen. Je kan het dus opsporen door echo, en door de labwaardes te meten. Met de echo, zo legde hij uit, kun je weleens iets missen. Het is alsof je als het ware door een mat-glazen plaat de buikholte in kijkt, En dan kun je dus weleens wat missen. Net als de bloedwaardes. Een verhoogd ca 125 ( dat is dus de waarde waar het om gaat) kán duiden op eierstokkanker, maar ook op iets anders, of soms op niets.
Als één van deze parameters dus afwijkende waardes geeft… dan moet je dus wat doen. Je kunt wachten tot het zich herstelt. Maar hoelang moet je wachten? En ben je dan misschien niet te laat?
Het advies om de eierstokken te laten verwijderen had ik anders toch op mijn 40ste gekregen.
Argument om ze nog te behouden zou zijn: het nog even uitstellen van de overgang. Het grote probleem is dat er botontkalking optreedt op het moment dat de overgang zijn intrede doet. En hoe later dat is… hoe beter. Maar….. wat winnen we daarmee? 3 jaar… ( ik ben nu 37)
Elly (de zus van mijn moeder) overleed aan deze ziekte toen ze 37 was.
En met zijn argument: ‘better safe than sorry’ kon ik het alleen maar grondig eens zijn.
De arts raadde om deze reden aan, nadat hij me nogeens ge-echood had, en had geconstateerd dat hierop écht niets afwijkends te zien was, om nogmaals goed te overwegen om de eierstokken nu al te laten verwijderen.
Morgen komt 'mijn casus' in het teamoverleg. En als het team zijn mening deelt, dan word ik binnen nu en een paar weken opgeroepen om mijn eierstokken preventief te laten verwijderen.
Zo, nu het hier zwart op wit staat, hakt het er toch wel een beetje in. Ik wil niets liever dan mijn kinderen groot zien worden, en ik wil zelf ook heel graag nog een paar jaar mee, dus ja, better safe than sorry!
Ik heb ze niet meer nodig, mijn gezinnetje is compleet.
Maar ik ga daarmee wel direct in de overgang.
Maar ook .... nooit meer mijn 'regels' ( om maar eens een Belgische uitdrukking te gebruiken voor ‘de maandelijkse stonde’ :-) )
Vrijdag word ik teruggebeld. En dan hoor ik of en wanneer er geopereerd gaat worden, of dat er mogelijk sprake is van een plan B.
Voor nu ben ik vooral opgelucht dat er vooralsnog geen sprake is van een kwaadaardigheid... maar het idee dat ik met een paar weken mijn eierstokjes misschien kwijt ben.... daar moet nog even een knop voor om
Eerst maar op vakantie hoor, heb ik de dokter gezegd. En dat vond hij ook een heel goed plan !
maandag 13 juli 2009
Als wij binnenkort buro jeugdzorg op ons dak hebben...
.... dan komt het doordat Jips juf melding heeft gedaan van het volgende ;-): (Dit is écht erg hoor... ik durf het bijna niet te vertellen...)
Jip kreeg laatst zijn opstellenschriftje mee naar huis. Leuk om te lezen denk je dan... dan zie je een beetje welke fantasieën in het koppie van die knul rond gaan.
Er gaan veel opstellen over draken en bloed en Star Wars en T-Rexen. Dat kan ik helemaal volgen: dat past helemaal bij Jip.
Soms moeten ze een stukje schrijven over een bepaald onderwerp. En bij het onderwerp 'Ruzie' schreef Jip, tot mijn grote schaamte :-$ het volgende:
Ruzie
Mijn papa en mama maakten ruzie.
Papa zei fakjoe en mama zei K*t en ik was erbij. Mijn papa vond het belangrijk dat ik erbij was.
Ik schoot heel hard in de lach toen ik het las, maar ik ging me tegelijkertijd ook héél erg schamen.
Ik weet dat M.ike en ik vorig jaar een keer ruzie hebben gehad, dat Jip daarbij was, dat wij toen geen aardige dingen tegen elkaar gezegd hebben en dat we daarna tegen Jip sorry hebben gezegd en uitgebreid met Jip hebben besproken dat dit niet oké was. Maar ik weet ook dat er daarbij géén woorden als f*ck you en k*t gevallen zijn. En ik snap al helemaal niet hoe Jip erbij komt dat papa het belangrijk vind dat hij er bij moest zijn. Waarschijnlijk bedoelt Jip dat papa het heel vervelend vond dat hij bij die ruzie aanwezig was.
Maar.... als wij dit lezen, dan heeft de juf het ook gelezen. En wat moet die nu wel niet denken???? Ik durf haar gewoon niet meer onder ogen te komen. Ze zal wel denken... dat lieve stille moedertje, maar ondertussen.....!
Jip zegt dat de juf het niet heeft gelezen. Dat kan; er staat geen commentaar of correctiestrepen bij, dus er is nog hoop. En de juf heeft me er ook nog nooit op aangesproken.:s
Hmmmm.... hier blijkt toch wel uit de de ruzie toch wel indruk heeft gemaakt op zijn tere kleine-jongenshartje....
Wat ben ik blij dat het maar een opstel van 3 zinnen was... wie weet wat er anders nog meer in had gestaan :-(
Jullie weten wat ze zeggen hè? Over kinderen en dronken mensen.....
Jip kreeg laatst zijn opstellenschriftje mee naar huis. Leuk om te lezen denk je dan... dan zie je een beetje welke fantasieën in het koppie van die knul rond gaan.
Er gaan veel opstellen over draken en bloed en Star Wars en T-Rexen. Dat kan ik helemaal volgen: dat past helemaal bij Jip.
Soms moeten ze een stukje schrijven over een bepaald onderwerp. En bij het onderwerp 'Ruzie' schreef Jip, tot mijn grote schaamte :-$ het volgende:
Ruzie
Mijn papa en mama maakten ruzie.
Papa zei fakjoe en mama zei K*t en ik was erbij. Mijn papa vond het belangrijk dat ik erbij was.
Ik schoot heel hard in de lach toen ik het las, maar ik ging me tegelijkertijd ook héél erg schamen.
Ik weet dat M.ike en ik vorig jaar een keer ruzie hebben gehad, dat Jip daarbij was, dat wij toen geen aardige dingen tegen elkaar gezegd hebben en dat we daarna tegen Jip sorry hebben gezegd en uitgebreid met Jip hebben besproken dat dit niet oké was. Maar ik weet ook dat er daarbij géén woorden als f*ck you en k*t gevallen zijn. En ik snap al helemaal niet hoe Jip erbij komt dat papa het belangrijk vind dat hij er bij moest zijn. Waarschijnlijk bedoelt Jip dat papa het heel vervelend vond dat hij bij die ruzie aanwezig was.
Maar.... als wij dit lezen, dan heeft de juf het ook gelezen. En wat moet die nu wel niet denken???? Ik durf haar gewoon niet meer onder ogen te komen. Ze zal wel denken... dat lieve stille moedertje, maar ondertussen.....!
Jip zegt dat de juf het niet heeft gelezen. Dat kan; er staat geen commentaar of correctiestrepen bij, dus er is nog hoop. En de juf heeft me er ook nog nooit op aangesproken.:s
Hmmmm.... hier blijkt toch wel uit de de ruzie toch wel indruk heeft gemaakt op zijn tere kleine-jongenshartje....
Wat ben ik blij dat het maar een opstel van 3 zinnen was... wie weet wat er anders nog meer in had gestaan :-(
Jullie weten wat ze zeggen hè? Over kinderen en dronken mensen.....
dinsdag 7 juli 2009
eieren voor mijn geld kiezen?
Eigenlijk had ik hier een jubelberichtje willen plaatsen, met daarin de mededeling dat het allemaal even spannend geweest is, maar dat het allemaal loos alarm was. Misschien draait het daar uiteindelijk nog wel op uit, ik hoop het, maar de angst dat het allemaal nog een staartje krijgt, groeit.
Vanwege de familiegeschiedenis word ik dus scherp in de gaten gehouden door de artsen in de Daniel in Rotterdam. 2 keer per jaar controle en foto van de borsten, 1 keer per jaar op audiëntie bij de gyn. Normaal gesproken zie ik die bezoekjes min of meer als een bezoekje bij de tandarts. Met het verschil dat de gyn een iets intiemere holte inspecteert en de stoel iets minder comfortabel ligt, ga ik daar altijd een klein beetje een zenuwachtig gevoel naartoe. En na de controle zegt de dokter dan weer: Alles is in orde mevrouw, blijf uzelf goed controleren, tot over een jaar ( of over een half jaar, als het de borsten betreft).
De laatste paar keer was het telkens bal. Eerst was de foto niet goed te beoordelen, en moest er aanvullend een echo gedaan worden. Vervolgens toch maar een MRI-scan. Toen voelde de dokter een knobbeltje en wilde ze er een punctie van doen. Op zich allemaal oké, maar dan wordt het pas écht spannend. Verder niks aan de hand, zo lang de uitslag maar goed is, en je na een paar keer diep zuchten weer door kunt gaan met je leven.
Bij de gyn doen we altijd een echo en bloedprikken. Het bloed wordt gecontroleerd op de aanwezigheid van tumormarkers. En een verhoging daarvan kán betekenen dat er sprake is van eierstokkanker. Kán.... maar dat hoeft niet.... De uitslag van de echo krijg je gelijk. Voor bloed geldt: Geen nieuws goed nieuws. De echo was oké. Maar een dikke week later lag er op vrijdagmiddag een brief in de bus. Of ik over 6 weken het bloed over wilde laten prikken. Na het wekend gelijk gebeld. De waarden waren licht verhoogd. Oké, nog geen zorgen. Keertje overprikken dan maar. (Kan ik ik gelijk van de last een lust maken en een bakkie doen bij een vriendin van boven de rivieren :-d)
Gisteren heb ik gebeld voor de uitslag. En daar waar ik er echt van overtuigd was dat het allemaal wel weer in orde zou zijn, waren de waardes helaas weer gestegen. Vandaag heb ik de gyn gesproken. Over een week wil hij me zien, en bespreken wat we doen met deze waarden. We gaan ze natuurlijk niet blijven prikken totdat ze vanzelf weer dalen. Hij had het er ook over dat hij wilde bespreken of het wijs was om de eierstokken preventief te verwijderen. De kans op eierstokkanker haal je daar direct mee weg, de kans op borstkanker verminder je daarmee in mijn geval van 1 op 4 tot 1 op 10 (als ik het allemaal goed heb onthouden). En da's dan ook mooi meegenomen.
De familie is genetisch onderzocht. Het BRCA-1 en BRCA-2 gen is nooit ontdekt bij ons, maar gezien het vóórkomen op jonge leeftijd in de familie worden wij toch als een gevalletje erfelijk beschouwd. Was het gen nu wel gevonden, dan hoefde ik er niet over na te denken... dan was alles al weg geweest. Maar nu is het verhaal weer zo dat het niet zo hoeft te zijn, en dat alles berust op ongelukkig toeval.
Nou... het feit dat de echo goed was neemt een groot deel ongerustheid weg. En het feit dat de gynaecoloog alarmfase 3 niet laat draaien ook. Maar mijn nachtelijke transpiratiesessies (3 keer per nacht een schoon shirtje is heel normaal) zinnen me helemaal niet.
Het feit dat mijn tante (Elly) 37 was toen ze overleed aan eierstok kanker (net zo oud als ik nu ben.... ik moet er werkelijk niet aan denken....) zorgt er ook voor dat ik ervoor moet waken dat mijn gedachten geen rare bokkesprongen gaan maken...
En ja... als er wat aan de hand is, dan heb je het niet over een griepje, maar is er serious trouble....
En ik hoef denk ik ook niet te vertellen dat ik het ook erg jammer vind dat ik mijn moeder hier niet even over kan bellen, om de zorgen mee te kunnen delen....
Nou... wordt vervolgd.
Ik maak me nog geen ernstige zorgen, maar ben er voorlopig weer een weekje zoet mee: voldoende stof tot nadenken :-(
Vanwege de familiegeschiedenis word ik dus scherp in de gaten gehouden door de artsen in de Daniel in Rotterdam. 2 keer per jaar controle en foto van de borsten, 1 keer per jaar op audiëntie bij de gyn. Normaal gesproken zie ik die bezoekjes min of meer als een bezoekje bij de tandarts. Met het verschil dat de gyn een iets intiemere holte inspecteert en de stoel iets minder comfortabel ligt, ga ik daar altijd een klein beetje een zenuwachtig gevoel naartoe. En na de controle zegt de dokter dan weer: Alles is in orde mevrouw, blijf uzelf goed controleren, tot over een jaar ( of over een half jaar, als het de borsten betreft).
De laatste paar keer was het telkens bal. Eerst was de foto niet goed te beoordelen, en moest er aanvullend een echo gedaan worden. Vervolgens toch maar een MRI-scan. Toen voelde de dokter een knobbeltje en wilde ze er een punctie van doen. Op zich allemaal oké, maar dan wordt het pas écht spannend. Verder niks aan de hand, zo lang de uitslag maar goed is, en je na een paar keer diep zuchten weer door kunt gaan met je leven.
Bij de gyn doen we altijd een echo en bloedprikken. Het bloed wordt gecontroleerd op de aanwezigheid van tumormarkers. En een verhoging daarvan kán betekenen dat er sprake is van eierstokkanker. Kán.... maar dat hoeft niet.... De uitslag van de echo krijg je gelijk. Voor bloed geldt: Geen nieuws goed nieuws. De echo was oké. Maar een dikke week later lag er op vrijdagmiddag een brief in de bus. Of ik over 6 weken het bloed over wilde laten prikken. Na het wekend gelijk gebeld. De waarden waren licht verhoogd. Oké, nog geen zorgen. Keertje overprikken dan maar. (Kan ik ik gelijk van de last een lust maken en een bakkie doen bij een vriendin van boven de rivieren :-d)
Gisteren heb ik gebeld voor de uitslag. En daar waar ik er echt van overtuigd was dat het allemaal wel weer in orde zou zijn, waren de waardes helaas weer gestegen. Vandaag heb ik de gyn gesproken. Over een week wil hij me zien, en bespreken wat we doen met deze waarden. We gaan ze natuurlijk niet blijven prikken totdat ze vanzelf weer dalen. Hij had het er ook over dat hij wilde bespreken of het wijs was om de eierstokken preventief te verwijderen. De kans op eierstokkanker haal je daar direct mee weg, de kans op borstkanker verminder je daarmee in mijn geval van 1 op 4 tot 1 op 10 (als ik het allemaal goed heb onthouden). En da's dan ook mooi meegenomen.
De familie is genetisch onderzocht. Het BRCA-1 en BRCA-2 gen is nooit ontdekt bij ons, maar gezien het vóórkomen op jonge leeftijd in de familie worden wij toch als een gevalletje erfelijk beschouwd. Was het gen nu wel gevonden, dan hoefde ik er niet over na te denken... dan was alles al weg geweest. Maar nu is het verhaal weer zo dat het niet zo hoeft te zijn, en dat alles berust op ongelukkig toeval.
Nou... het feit dat de echo goed was neemt een groot deel ongerustheid weg. En het feit dat de gynaecoloog alarmfase 3 niet laat draaien ook. Maar mijn nachtelijke transpiratiesessies (3 keer per nacht een schoon shirtje is heel normaal) zinnen me helemaal niet.
Het feit dat mijn tante (Elly) 37 was toen ze overleed aan eierstok kanker (net zo oud als ik nu ben.... ik moet er werkelijk niet aan denken....) zorgt er ook voor dat ik ervoor moet waken dat mijn gedachten geen rare bokkesprongen gaan maken...
En ja... als er wat aan de hand is, dan heb je het niet over een griepje, maar is er serious trouble....
En ik hoef denk ik ook niet te vertellen dat ik het ook erg jammer vind dat ik mijn moeder hier niet even over kan bellen, om de zorgen mee te kunnen delen....
Nou... wordt vervolgd.
Ik maak me nog geen ernstige zorgen, maar ben er voorlopig weer een weekje zoet mee: voldoende stof tot nadenken :-(
donderdag 19 maart 2009
Spijt
Het kan ook '88 of '89 geweest zijn.
Ik werkte me een slag in de rondte bij Jos op de notenkraam. Voor dag en dauw vertrokken we om een uur of half 6 in de morgen om op tijd te zijn voor de opening van de markt, op plekken die niet naast de deur lagen, om om een uur of 8 's avonds weer thuis terug te keren. Van dat geld deed ik leuke dingen... een surfplank kopen, contactlenzen, op vakantie gaan, of naar een concert. En die Jos, die had veel vriendjes, die altijd in handeltjes zaten.
En zo regelde hij ook kaarten voor U2. Het was nog in de tijd dat je ouderwets met je slaapzakje voor de deur van een verkooppunt moest gaan liggen, wilde je er op tijd bij zijn. Wel zo handig dus, als je ze zomaar in je schoot geworpen kreeg.
Helaas, de timing voor het concert was erg slecht... er stond ook een vakantie voor de deur. Dus in een moment van verstandsverbijstering besloten mijn vriendin B. en ik dat het beter was om de kaarten te verkopen, en het geld lekker in de vakantie te gaan verbrassen.
Zo gezegd zo gedaan... de vakantie was geweldig, maar dat was het ook wel geweest zonder die extra 65 gulden. En ook het concert was geweldig... hadden we van horen zeggen :-(....
En nu heb ik al een dikke 20 jaar spijt van deze domme actie.
Maar nu ga ik het goedmaken.
Ik dacht dat morgen de kaartverkoop van U2 begon. Nu startte ik een dikke 2 uur geleden mijn pc-tje op, op mijn favoriete forum, en ik zie tot mijn verbazing dat de verkoop al een vol uur aan de gang is. Ships.... toch maar ingelogd en geprobeerd... keer op keer op keer op keer werd ik eruit geknikkerd ... wasmand op schoot, tussendoor even vouwen en blijven proberen. Met steeds minder moed..... Tot het moment dat er ineens kaarten vrijkwamen voor het tweede concert! En toen had ik meer geluk. Leve het internet, leve Mike zijn credit-card en leve mijn engelengeduld :-). Wij gaan naar U2!!!!!!
Ik ga mijn stomme actie van 20 jaar geleden goedmaken !!!!
Ik ben blij en ik stuiter!
Voeg ik er bij deze gelijk een oproep voor oppas aan toe voor 2 geweldig lieve engelachtige kindjes... Wie biedt?????. .
maandag 2 maart 2009
60
En ik vier deze dag niet.
Hij valt me eigenlijk een beetje zwaar.
Het is dat het voorjaar zo heerlijk in de lucht hangt, anders zou ik vandaag weer in mijn hol gekropen zijn om me nog een extra dagje te wijden aan mijn winterslaap.
Toch vind ik het wel een goed moment om haar even te introduceren in de digitale wereld. Ik had haar al een poosje terug hier in mijn fotoalbum geschoven, maar nu dan even officieel :-)
Alle foto’s die we van haar hebben stammen nog uit de tijd van de fotorolletjes… je weet wel, uit de tijd van het fotorolletje kopen, (of uit de koelkast halen, want dat was naar zeggen de beste plek om ze te bewaren) dan moest je van tevoren beslissen of je zwart/wit of kleur ging maken, of je binnen of buiten ging fotograferen, of met flits, want voor alles had je dan weer een aparte ISO of ASA nodig, van te voren beslissen of je 12, 24 of misschien wel 36 foto’s ging maken…. En niet teveel van 1 ding… anders was je rolletje vol… ‘Laten we maar wat foto’s bewaren voor later op de dag, dan hebben we nog wat’. Om dan vervolgens een half jaar met een half vol rolletje te zitten, die eerst volgeschoten moest voordat je hem wegbracht. (Wel altijd een verassing, als er na ontwikkeling van die vergeten foto’s tevoorschijn kwamen.) En vervolgens het spannende wachten op ontwikkeling. Dat duurde een paar dagen, maar als je écht ongeduldig was, dan bracht je ze naar de 1-uur-service. Maar dat had dan wel weer zijn prijskaartje. En na het lange wachten ontdekte je dan dat er van de 36 foto’s eigenlijk maar 6 leuk waren. Ogen dicht, gekke bek, onderkin, niet scherp, overbelicht, onderbelicht, te ver uitgezoemd, hoofd eraf, benen eraf, etc. Met soms een lucky shot.
Eigenlijk vond ik toch wel dat ik minimaal 1 foto van haar digitaal op mijn pc-tje zou moeten hebben.
Deze foto is genomen op onze trouwdag.
Je ziet, ze straalt. En ze ziet er eigenlijk helemaal niet slecht uit voor iemand die 18 dagen later dood zou zijn … Ik heb ze slechter gezien… Maar ik heb háár ook beter gezien….
Als je deze foto vergelijkt met foto’s van mijn zus d’r bruiloft, een jaar of 3 eerder, een prachtige stralende zongebruinde vrouw… dan zie je toch wel dat er al flink wat pijn, verdriet, zorgen en angst in d’r lijf zaten hier.
En vandaag, nu we voor de 11e keer haar verjaardag niet vieren, nu mijn vriendin vandaag na de reeks chemo voor dezelfde kloteziekte start met haar bestralingen, vind ik het gewoon weer allemaal even kut…. Ik kan nu gewoon niet mijn schouders ophalen, denken dat shit happens, en alleen mijn zegeningen tellen. Zéker niet als ik aan mijn vriendin denk…
Nou ja… Wat ik eigenlijk ook nog zeggen wil… dat ik dankbaar ben voor alles wat ik van haar heb meegekregen. Alles wat ik aan creativiteit in me heb, dat heb ik van haar gekregen. En alles waar ik van kan genieten, dat heeft ook zij me geleerd.
Maar het allerbelangrijkste vind ik dat, wanneer ik met Jarno en Josha knuffel, wanneer ik besef hoeveel ik van ze hou, dat ik weet en voel hoe onnoemelijk véél zij van mij, van Simone en van Arne heeft gehouden. Dat houden van, dat zit verankert in ons bloed en onze genen. En dan weet ik dat de cirkel weer rond is. De cirkel van mij, mijn prachtige kinderen en mijn lieve moedertje….
(Jaja, dat er in dat cirkeltje natuurlijk ook 2 geweldige /lieve mannen/vaders horen, dat weet ik, maar dat kon ik even niet zo mooi in 1 zin vatten... )
zaterdag 28 februari 2009
het toppunt van inburgering
De vastenavend (zoals het carnaval hier in Bergen op Zoom wordt genoemd) (of eigenlijk het Krabbegat, zoals Bergen tijdens de vastenavend heet) gaat gepaard met een aantal bijzondere gewoontes. (Wat een ingewikkelde zin… volgens mij klopt hij ook van geen kant!) Als buitenstaander val je gelijk door de mand, als je in je pipo-pak de stad in komt lopen. Of als je het in je hoofd haalt om niet getooid in een stuk vitrage, zonder dweil op je kont, geen rode zakdoek, geen bontjas en geen hoedje of een lampekap met oude meuk en krabben op je hoofd naar het vastenavendtoneelstuk van de leraren op school te gaan. Tja… als niemand je inlicht over de gebruiken, dan kan het voorkomen dat je, net als ik vorige jaar, redelijk underdressed op de toneelavond verschijnt. Als enige niet in de ‘voorgeschreven kledij’….
Dit jaar wist ik beter, gelukkig.
Het blijft een raar gezicht, als je weken van tevoren op een verloren zondag tijdens je hardlooprondje rond de plas allemaal mensen getooid in vitrage richting de stad ziet trekken. Maar naar mate de carnaval vordert valt het gewoon op als iemand er ‘normaal ‘ uitziet.
Vorig jaar vertrokken Mr. C. en ik nog giechelend op de fiets naar de stad getooid in ons 'geddijntje'... Steels achteromkijkend of niemand ons zag, verborgen onder capuchon en dikke sjaal…
Dit jaar voelde het alweer een stuk natuurlijk om voor je de deur uitging niet alleen je jas aan te doen, maar ook het gordijntje, je dweiltje en het zakdoekje aan te trekken. En eenmaal in de bus, was alle schroom verdwenen. Het is een beetje als in je blote kont de sauna binnenstappen. De eerste minuten voelt het raar, maar daarna voelt het als de normaalste zaak van de wereld.
Het hele vastenavendgebeuren is gestoeld op een legende waarin de prins, Heks Wana, de nar, en agent Stéketee en de Grootste Boer hoofdrol spelen. Zij spelen ieder jaar weer een prominente rol in het hele carnavalsgebeuren. En de geit van Mie de’n Os niet te vergeten. Dat beestje was ooit zo onfortuinlijk om over een hek te springen doordat ze schrok van een dweilbandje, en daarbij verloor ze een stukje van d’r uier. Sindsdien is er een standbeeld voor haar opgericht in de stad, en komt zij ook jaarlijks weer terug in het carnavalsverhaal. Het verhaal gaat dat Heks Wana op reis was. Toen zij bij Reimerswaal kwam, vroeg zij te drinken, maar dat kreeg zij niet. Toen zij bij Steenbergen kwam vroeg ze te eten, maar dat kreeg zij niet. Toen zij bij Bergen kwam werd zij wel gevoed en gelaafd. Zij sprak een vloek uit: ‘Reimerswaal zal vergaan, Steenbergen zal half vergaan, maar Bergen op Zoom zal altijd blijven bestaan!’ En inderdaad… sla Wiki er maar op na… Reimerswaal is niks van over… een verdronken dorp, ergens diep in de Schelde (geloof ik) , Steenbergen is half verwoest door een brand, maar Bergen is altijd blijven bestaan.
Veel mensen, ook ik, kunnen het feest maar moeilijk volgen… Wat is er nou leuk aan 4 dagen dronken zijn, hossen, etc? En hoe zit het met het geloof, waar de carnaval eigenlijk vandaan komt? Hoeveel mensen zullen er op ‘asselewoensdag’ hun as-kruisje nog halen? Hoeveel mensen doen er mee aan het vasten? Hoeveel mensen zullen carnaval gevierd hebben zonder te weten waar het feest vandaan komt?
Intussen ben ik om! Ik vind het echt een geweldig feest. Als ik zie hoeveel mensen zich inzetten om het feest tot een feest te maken. En een feest dat is het! 4 dagen zoveel mensen in de stad, en zoweinig rottigheid…. Denk aan de moeders die 1200 dweiltjes hebben beschilderd op school, voor elk kind 1!, denk aan alle bouwclubs, die de meest prachtige wagens hebben gebouwd, en er zijn nogal wat bouwclubs in bergen en omgeving, denk aan de dweilbandjes die ieder jaar weer ‘rippeteren’ voor het nieuwe carnavalsliedje, denk aan alle creatieve geesten die zorgen voor de leuke eenmansacties! 'Agge mar leut et!'
De leukste avond is voor mij de maandagavond. Dan hebben in een bepaalde straat in Bergen bijna alle mensen hun woonkamerraam omgetoverd tot een ‘etalage’ . In die etalage hebben ze dan wat geks neergezet, wat te maken heeft met het thema van het carnaval van dat jaar ( dit jaar was het: vastenavend… da’s pas vekansie!). Of ze gaan zelf achter het raam zitten en ze voeren er een toneelstukje op. Andere mensen verzinnen iets geks, en voeren dat uit op straat, alleen, of met een groep. En de rest van de bevolking loopt langs, kijkt, doet mee en geniet! Erg leuk om te zien wat voor leuks de mensen met bij het thema kunnen verzinnen. Ik ga het niet proberen na te vertellen, da’s niet leutig, je moet het gewoon een keer komen zien!
Inmiddels is alles in de stad weer gewoon. De peperbus is weer ontdaan van zijn kiel. De kraai van Heks Wana is dinsdagavond om 11 over 11 weer gevallen, onder luid gezang van een overvol plein vol mensen die met zijn allen de zevensprong doen. En ik heb het zelf gezien… er zijn er genoeg bij die een traantje wegpinken dan!
Mr.C. en ik zijn intussen goed ingeburgerd in de plaatselijke carnavalsgebruiken. Maar het toppunt van inburgering zag ik tijdens de optocht. Een Bergenaar van Marokkaanse afkomst reed mee, met zijn busje volgestapeld met koffers, fietsen en weet ik wat allemaal, onder het motto: ‘met je busje naar Marokko, da’s pas vekansie! ‘ Kijk… als je op die manier mee weet te doen aan de optocht, de juiste toon weet te pakken, en de draak kunt steken met het cliché en het beeld dat de Nederlanders van de marokkanen hebben, dan ben je naar mijn idee cum laude geslaagd voor je inburgering! Daar kunnen wij nog wat van leren!
dinsdag 17 februari 2009
een kijkje in een donker-leren motorverleden
Getriggerd door de aanschaf van de nieuwe motor (heel ander type als de Magna waar we toen mee reden) en door mijn hyvesvriendinnetje Marion ben ik weer de fotoalbums ingedoken, en heb ik wat foto’s van toen digitaal gemaakt. Vandaar mijn stapje terug in de tijd….
We (Mike en ik dus) waren lid van Motorclub The Dry Throats in Den Haag. Een klein motorclubje dat er spannender uitzag dan dat het daadwerkelijk was. De club bestond inderdaad uit gevaarlijk uitziende mannen ( en een paar vrouwen, maar die zagen er minder gevaarlijk uit). Maar het waren stuk voor stuk aardige jongens. Het ging er wel aan toe zoals het er in een traditionele motorclub aan toe hoort te gaan. Er was een President, we hadden een roadcaptain, er was een penningmeester en als je lid wilde worden moest je eerst ‘prospect lopen’. Als je je als prospect een poosje lidwaardig had gedragen, besloot de groep of je lid mocht worden. En als dat dan mocht, dan moest je een proef doorstaan, een soort ontgroening zegmaar. Op een avond werden Mike en ik geblinddoekt en ontvoerd, en ik kan me er niet meer alles van herinneren, maar ik weet wel dat ik een drankje met een worm erin moest drinken en dat ik dat níet gedaan heb. Kennelijk hadden ze toch een zwak voor me ofzo, of heel hard nieuwe leden nodig, want ondanks dit falen mocht ik toch wel toetreden tot de club.
Zo hadden we het mosseltreffen in Zierikzee, de pinkstertoertochten, de weekenden met de club overal in huisjes in het land… En ik mocht voor het eten (als braafst uitziend meisje) altijd voorop om te vragen of er plek was voor een tafel voor x –personen, om dan vervolgens de hele club het restaurant in mee naar binnen te loodsen.
De beste herinneringen bewaar ik aan het treffen in Maidstone in Engeland. Georganiseerd door de Hells Angels aldaar. Een enorm veld, zover als je kon kijken, met tentjes en motoren. Het was prachtig weer, lekker hangen voor je tentje, er was muziek, er was drank, er waren veel bizarre motoren te zien… het was gezellig. Het hoogtepunt van de avond was voor velen het optreden van de groep “Rockbitch’ . Een groep schaarsgeklede meiden die echt een goed potje konden spelen. :-$(Ook hier heb ik foto’s van, maar die vind ik minder geschikt voor publicatie.) Na het optreden werd het pas echt spannend… er werd altijd een gouden condoom het publiek in geworpen, en wie hem ving mocht met één van de meiden back-stage…. Je raadt het al… Mike ving hem nèt niet :-p.
Ik vond het best spannend om naar zo’n groot treffen van de Angels te gaan… ze hadden toen toch ook al hun naam, maar er is, voor zover ik het heb gezien, geen wanklank gevallen. Het enige wat viel waren dronken mensen, en die vielen bij bosjes! Er waren erbij die zich op hun niet opgezette tentje op de grond lieten vallen, zich een paar keer daarin wikkelden en zo heerlijk de nacht doorbrachten… ook een manier!
Die vrijheid verlang ik nog het meest naar terug. Het is nu ondenkbaar dat je ter plekke bedenkt dat je over een uur vertrekt naar weetikwaar. Nog een jaar of 10... dan kunnen de kinders op eigen benen staan en dan zeg ik weer tegen Mike: kom schat, de zon schijnt in Luxemburg... we zetten de helm op en we gaan!
vrijdag 13 februari 2009
rijkdom
Ik vind het altijd een beetje een moeilijk onderwerp. Zeker als je zelf vindt dat je het heel erg goed hebt …. Dan is het allemaal makkelijk praten ….
Toch is het de laatste tijd een hot issue in huize C.oli.
Vroeger had ik een vriendinnetje. En bij dat vriendinnetje hadden ze duidelijk meer te besteden als bij ons thuis. Natuurlijk kwam ik daar met de jaren pas achter, en pas in de puberteit is het mee gaan spelen in de vriendschap. In het begin merkte ik het niet zo. Ja, ze had de hele serie Pinkeltje compleet en zo waren er nog tal van zaken waar ik er 1 of geen van had en zij een plank vol. Maar zo van lieverlee merkte ik dat zij bepaalde dingen die bij ons in het gezin speelden niet begreep.
Mijn vader was brandweerman. Zijn mazzel was dat hij om de 24 uur 48 uur vrij was. In die uren werd iedere vrije minuut besteed aan het verdienen van een extraatje voor het opgroeiende gezin. Mijn moeder was, wat we tegenwoordige TBM-er noemen. Thuisblijfmoeder dus. Maar toen heette dat nog huisvrouw.
Ik weet niet eens meer waar het toen precies om ging. Het was iets met de nieuwe kamer die mijn zus en ik hadden gekregen en daardoor konden we iets anders niet doen…. Op vakantie gaan ofzo. Zo belangrijk, dat ik het niet heb onthouden. Het geld kon immers maar 1x uitgegeven worden. Maar wat mij heel goed is bijgebleven, is hoe ik mij voelde toen mijn vriendinnetje keihard in de lach schoot toen ze dat hoorde. Toch was ik loyaal genoeg om nog jaren haar vriendinnetje te blijven, ook wel werd het verschil steeds groter en kon ik haar steeds moeilijker volgen. Haar ouders kochten een megagroot herenhuis, waarin ruimte genoeg was voor een etage voor oma. Als we gingen winkelen in Den-Haag mochten we van haar moeder niet naar de Spuistraat, dat was veel te ordinair. (Waar moest je ánders je kleren vandaan halen? Ik had werkelijk geen idee…..). Het liefst kocht zij haar zomerjas bij Maison Bonneterie. En zij stak dat ook niet onder stoelen of banken, ze was er erg trots op om dat te kunnen vertellen. Zij was één van de weinigen die Amerika in het echt had gezien, daar waar wij niet verder kwamen dan Luxemburg. Met een oude gammele vouwwagen, waarover mijn vader achteraf vertelde dat het maar hopen was dat we er ook weer thuis mee kwamen.
Met de jaren heeft het een bepaalde ongelijkwaardigheid gegeven aan onze vriendschap. Niet dat ik nou zo jaloers was op de dingen die zij wel had en ik niet… Nee, het was meer de manier waarop ik voelde dat zij neerkeek op … ja waar keek zij op neer? Ik vermoed op ons ‘simpele’ brandweergezin, ofzoiets, waarin nou eenmaal stukken minder te besteden was als zij gewend was. Sinds ik naar de HAVO ben gegaan, en zij op het VWO bleef is de vriendschap over gegaan. Ik heb nooit meer wat van haar vernomen (nee, ook google en hyves leverde me niks op. Hyves zal vast niet passen binnen de kringen waarin zij zich begeeft….)
Toch heb ik niet het idee dat het me ooit aan iets ontbrak. Mijn ouders deden er alles aan om ons te geven wat zij belangrijk vonden. En zéker gezien de middelen die er toen waren, kan ik nu zeggen dat ze dat meer dan goed hebben gedaan!
En nu hebben onze kinderen zelf vriendjes en vriendinnetjes. En ook zij (met name Jip) zien de verschillen. Laat ik vooropstellen dat ik vind dat we enorm boffen. We hebben een heerlijk huis, we gaan niet 3x per jaar op vakantie, maar we leven er goed van.
Maar wij wonen ook in een wijk waar zat mensen zijn die het nóg beter hebben. En ook die kinderen komen bij Jip en Janneke in de klas. Een paar maanden geleden voelde ik me al wat kleintjes worden toen ik Jip op moest halen bij vriendinnetje S. Een huis met een oprijpad van een meter of 50. Groot hek voor het pad. Toen ik op mijn fiets het bochtje omging keek ik op tegen een prachtige vrijstaande villa met een grote glazen pui van 2 etages, uitkijkend over het Markiezaatsmeer.
Nu heeft Jip vriendje B. Vriendje B. is al een poosje erg geliefd bij Jip, en heeft maarliefst 3 achternamen. De ouders van Vriendje B. zijn allebei arts. Zijn moeder van het slag Schumacher, zo eentje waar ik terecht zou kunnen voor een extreme make-over. B. woont in een nog groter huis dan het huis van vriendinnetje S. Met een zwembad en een whirlpool in de tuin. En het optrekje betreedt je over een echte oprijlaan ( waar je op punt A de oprit binnen rijdt en op punt B de oprit weer verlaat) met 6 bellen op het hek. Kun je je voorstellen dat ik niet eens aan durfde te bellen toen ik Jip ging ophalen? En dat ik me per stap kleiner en kleiner voelde worden?
Jip en B. hebben er weleens gesprekjes over.
J:’ Jij woont in een heel groot huis, hè? Dus jij bent heel erg rijk’.
B. antwoordt vervolgens: ‘Nou dat valt wel mee hoor, want vroeger hadden we een kasteel, en nu gewoon een huis, maar de schilderijen uit ons kasteel hangen wel in de huiskamer. Maar nu hebben papa en mama allebei een praktijk en toen we ons nieuwe huis kochten waren we niet zo rijk, en toen we onze boot in Turkije kochten waren we ook niet zo rijk, maar nu hebben we nóg een boot en nu zijn we wel weer rijk.’
Offeh …. Onderweg van school naar huis in de auto vraag ik aan vriendje B: ‘En, B., wat doe jij in de Carnavalsvakantie? Ga je carnavallen of ga je op wintersport? ‘ B. antwoordt dat ze in de kerstvakantie al op wintersport zijn geweest. ‘O, dus dan kan je lekker gaan carnavallen in de vakantie’, is mijn conclusie. ‘Nee’, zegt B. , ‘in de carnavalsvakantie gaan we naar Dubai’. En Jip vraagt vervolgens of je erg rijk moet zijn als je twee keer achter elkaar op vakantie gaat. Ik antwoord heel diplomatiek dat het maar nèt is waar je je geld aan uit wíl geven.
Even is het stil en in mijn achteruitkijkspiegel zie ik Jip denken. Na een korte stilte geeft Jip enige juiste antwoord: ‘Mama’, zegt hij, ‘het gaat er niet om of je rijk bent met veel geld, maar écht rijk moet je zijn van binnen’!
En dan besef ik dat hij met zijn 8 jaar het beter heeft begrepen dan ik vroeger. En dat hij het hoogstwaarschijnlijk ook beter heeft bergrepen dan mijn vriendinnetje van toen. En wij, volwassen mensen, weten inmiddels dondersgoed dat geluk 'm niet zit in geld of materiele zaken, maar ik voelde toch een soort van trots, toen ik Jip hoorde vertellen hoe het zit!
En als ik dan in mijn achteruitkijkspiegel kijk, en ik zie daar mijn heerlijke mannetje lol maken met zijn vriendje, en ik zie de gouden lokken van mijn kleine prinses… allebei supergezond en lekker in hun vel, en als ik dan de auto parkeer voor mijn warme gezellige huisje, waar M.ike de tafel al heeft gedekt voor het middag eten, dan voel ik me schathemelstinkendrijk!
Toch is het de laatste tijd een hot issue in huize C.oli.
Vroeger had ik een vriendinnetje. En bij dat vriendinnetje hadden ze duidelijk meer te besteden als bij ons thuis. Natuurlijk kwam ik daar met de jaren pas achter, en pas in de puberteit is het mee gaan spelen in de vriendschap. In het begin merkte ik het niet zo. Ja, ze had de hele serie Pinkeltje compleet en zo waren er nog tal van zaken waar ik er 1 of geen van had en zij een plank vol. Maar zo van lieverlee merkte ik dat zij bepaalde dingen die bij ons in het gezin speelden niet begreep.
Mijn vader was brandweerman. Zijn mazzel was dat hij om de 24 uur 48 uur vrij was. In die uren werd iedere vrije minuut besteed aan het verdienen van een extraatje voor het opgroeiende gezin. Mijn moeder was, wat we tegenwoordige TBM-er noemen. Thuisblijfmoeder dus. Maar toen heette dat nog huisvrouw.
Ik weet niet eens meer waar het toen precies om ging. Het was iets met de nieuwe kamer die mijn zus en ik hadden gekregen en daardoor konden we iets anders niet doen…. Op vakantie gaan ofzo. Zo belangrijk, dat ik het niet heb onthouden. Het geld kon immers maar 1x uitgegeven worden. Maar wat mij heel goed is bijgebleven, is hoe ik mij voelde toen mijn vriendinnetje keihard in de lach schoot toen ze dat hoorde. Toch was ik loyaal genoeg om nog jaren haar vriendinnetje te blijven, ook wel werd het verschil steeds groter en kon ik haar steeds moeilijker volgen. Haar ouders kochten een megagroot herenhuis, waarin ruimte genoeg was voor een etage voor oma. Als we gingen winkelen in Den-Haag mochten we van haar moeder niet naar de Spuistraat, dat was veel te ordinair. (Waar moest je ánders je kleren vandaan halen? Ik had werkelijk geen idee…..). Het liefst kocht zij haar zomerjas bij Maison Bonneterie. En zij stak dat ook niet onder stoelen of banken, ze was er erg trots op om dat te kunnen vertellen. Zij was één van de weinigen die Amerika in het echt had gezien, daar waar wij niet verder kwamen dan Luxemburg. Met een oude gammele vouwwagen, waarover mijn vader achteraf vertelde dat het maar hopen was dat we er ook weer thuis mee kwamen.
Met de jaren heeft het een bepaalde ongelijkwaardigheid gegeven aan onze vriendschap. Niet dat ik nou zo jaloers was op de dingen die zij wel had en ik niet… Nee, het was meer de manier waarop ik voelde dat zij neerkeek op … ja waar keek zij op neer? Ik vermoed op ons ‘simpele’ brandweergezin, ofzoiets, waarin nou eenmaal stukken minder te besteden was als zij gewend was. Sinds ik naar de HAVO ben gegaan, en zij op het VWO bleef is de vriendschap over gegaan. Ik heb nooit meer wat van haar vernomen (nee, ook google en hyves leverde me niks op. Hyves zal vast niet passen binnen de kringen waarin zij zich begeeft….)
Toch heb ik niet het idee dat het me ooit aan iets ontbrak. Mijn ouders deden er alles aan om ons te geven wat zij belangrijk vonden. En zéker gezien de middelen die er toen waren, kan ik nu zeggen dat ze dat meer dan goed hebben gedaan!
En nu hebben onze kinderen zelf vriendjes en vriendinnetjes. En ook zij (met name Jip) zien de verschillen. Laat ik vooropstellen dat ik vind dat we enorm boffen. We hebben een heerlijk huis, we gaan niet 3x per jaar op vakantie, maar we leven er goed van.
Maar wij wonen ook in een wijk waar zat mensen zijn die het nóg beter hebben. En ook die kinderen komen bij Jip en Janneke in de klas. Een paar maanden geleden voelde ik me al wat kleintjes worden toen ik Jip op moest halen bij vriendinnetje S. Een huis met een oprijpad van een meter of 50. Groot hek voor het pad. Toen ik op mijn fiets het bochtje omging keek ik op tegen een prachtige vrijstaande villa met een grote glazen pui van 2 etages, uitkijkend over het Markiezaatsmeer.
Nu heeft Jip vriendje B. Vriendje B. is al een poosje erg geliefd bij Jip, en heeft maarliefst 3 achternamen. De ouders van Vriendje B. zijn allebei arts. Zijn moeder van het slag Schumacher, zo eentje waar ik terecht zou kunnen voor een extreme make-over. B. woont in een nog groter huis dan het huis van vriendinnetje S. Met een zwembad en een whirlpool in de tuin. En het optrekje betreedt je over een echte oprijlaan ( waar je op punt A de oprit binnen rijdt en op punt B de oprit weer verlaat) met 6 bellen op het hek. Kun je je voorstellen dat ik niet eens aan durfde te bellen toen ik Jip ging ophalen? En dat ik me per stap kleiner en kleiner voelde worden?
Jip en B. hebben er weleens gesprekjes over.
J:’ Jij woont in een heel groot huis, hè? Dus jij bent heel erg rijk’.
B. antwoordt vervolgens: ‘Nou dat valt wel mee hoor, want vroeger hadden we een kasteel, en nu gewoon een huis, maar de schilderijen uit ons kasteel hangen wel in de huiskamer. Maar nu hebben papa en mama allebei een praktijk en toen we ons nieuwe huis kochten waren we niet zo rijk, en toen we onze boot in Turkije kochten waren we ook niet zo rijk, maar nu hebben we nóg een boot en nu zijn we wel weer rijk.’
Offeh …. Onderweg van school naar huis in de auto vraag ik aan vriendje B: ‘En, B., wat doe jij in de Carnavalsvakantie? Ga je carnavallen of ga je op wintersport? ‘ B. antwoordt dat ze in de kerstvakantie al op wintersport zijn geweest. ‘O, dus dan kan je lekker gaan carnavallen in de vakantie’, is mijn conclusie. ‘Nee’, zegt B. , ‘in de carnavalsvakantie gaan we naar Dubai’. En Jip vraagt vervolgens of je erg rijk moet zijn als je twee keer achter elkaar op vakantie gaat. Ik antwoord heel diplomatiek dat het maar nèt is waar je je geld aan uit wíl geven.
Even is het stil en in mijn achteruitkijkspiegel zie ik Jip denken. Na een korte stilte geeft Jip enige juiste antwoord: ‘Mama’, zegt hij, ‘het gaat er niet om of je rijk bent met veel geld, maar écht rijk moet je zijn van binnen’!
En dan besef ik dat hij met zijn 8 jaar het beter heeft begrepen dan ik vroeger. En dat hij het hoogstwaarschijnlijk ook beter heeft bergrepen dan mijn vriendinnetje van toen. En wij, volwassen mensen, weten inmiddels dondersgoed dat geluk 'm niet zit in geld of materiele zaken, maar ik voelde toch een soort van trots, toen ik Jip hoorde vertellen hoe het zit!
En als ik dan in mijn achteruitkijkspiegel kijk, en ik zie daar mijn heerlijke mannetje lol maken met zijn vriendje, en ik zie de gouden lokken van mijn kleine prinses… allebei supergezond en lekker in hun vel, en als ik dan de auto parkeer voor mijn warme gezellige huisje, waar M.ike de tafel al heeft gedekt voor het middag eten, dan voel ik me schathemelstinkendrijk!
zondag 4 januari 2009
kâhwe klâhwe
Ben ik nou degene die altijd het hardste roept dat die kouwe kl**e winter gewoon maar lekker overgeslagen moet worden, die nog maar eens een rondje extra in de auto rijdt, om maar een positieve bijdrage te leveren aan de 'global warming' (en dan even vergeet dat het huis slechts aan 3 kanten omgeven wordt door water...), die het liefst een winterslaap houdt en het liefst op 4 maart pas het nieuwe jaar begint, als de eerste krokusjes hun kopje boven het gras steken....? Ik... die vandaag zo enorm genoten heeft van diezelfde kl**te winter.
Het begon om 9 uur in het bos. De traditionele nieuwjaarscross. Althans... voor mij was het een eerste keertje, de rest van de loopgroep loopt hem al sinds 1991 op de eerste zaterdag in het nieuwe jaar. En dan kom ik om half 8 mijn bed uit, vrijwillig... en dan sta ik om 10 over half 9 de auto te krabben, en dan zijn mijn handen ( zelfs met handschoenen aan!) al pijnlijk en halfbevroren voordat ik goed en wel onderweg ben... en dan weet ik even niet meer waarom het nou ook alweer zo lekker was om iedere keer maar weer die rondjes in het bos te moeten rennen. Ja... het overgrote merendeel van de groep is man. Maar de grootste categerie is 60+... krasse knarren dus. Maar toch... het is iedere keer gezellig, iedere keer weer anders, en de natuur is zo 's morgens vroeg altijd weer verrassend mooi. Ook vandaag, ondanks de kou, of beter... dankzij de kou. Zo tussen de bomen was het weinig spannend en alleen maar koud, totdat we op de grote zandvlakte kwamen, en het was echt alsof we plotseling een andere wereld binnenstapten... door de poortjes van de winterefteling... alle bomen rond die vlakte prachtig wit berijpt... een winterse sprookjeswereld... En ik genoot! En ik voelde me een bevoorrecht mens dat ik mijn bed uit was gekomen en dit mocht zien!
Thuisgekomen heb ik gauw de kinderen in pyamaatje gelaten (dat is zo lekker warm op het ijs) de kleren eroverheen aangetrokken, haren kammen kon ik ivm mutsjes overslaan, en zijn we gaan schaatsen. De plas was goed dicht, hier en daar een klein dun plekje of een klein wakje, maar de baan waarop het ijs goed was, had zich door de vele schaatsers al wit afgetekend. Jip en Janneke hadden de afglopen dagen al flink kunnen oefenen, en gingen als een speer. Wel nog het liefst aan het handje, maar toch! Mikey was ook blij met zijn superhippe onderbindijzers. Vandaag kon hij ook op het ijs zonder dat zich scheuren vormden met M.ike zelf als centrum.
En ik heb ook in geen tijden zo lekker geschaatst als vandaag! Echt... het is als leren fietsen... als je het eenmaal kunt, dan kun je het voor de rest van je leven. De slag zat er weer zo lekker in, ik vloog over het ijs.... voor het gevoel dan hè?
Een rondje 32 zit er vast nog niet in, en als ik mezelf terug zou zien op video, dan ziet het er vast een stuk minder soepel uit... maar het was heerlijk! (Overigens... ik blijf me er werkelijk over verbazen dat ik met mijn kromme x-voetjes in staat ben om er een behoorlijke slag uit te krijgen op de schaats...Anatomisch gezien moet dit onmogelijk zijn....)
Als M.ike zijn I-phone aan me wil afstaan ( dat ding is voor hem verdorie net zo heilig als de afstandsbediening) dan zal ik eens kijken of ik de foto's daarvandaan over kan zetten.... Morgen gaan we iets beter voorbereid op pad... Jip en Janneke begonnen veel te vroeg naar mijn zin te mopperen over honger en dorst, dus er gaat gewoon een rugzakje met liga's en wickey mee. Want koek-en-zoopie dat kennen ze hier in Bergen nog niet.
Kortom... laat het wat mij betreft nog maar even vriezen dat het kraakt. Ik ben vanavond al 3 keer naar buiten gelopen om te voelen of het nog wel hard genoeg vriest. En daarbij... ik gun mijn vader zooo enorm zijn 11-stedentocht (hij is ingeloot dit jaar!).
Zo.... en bij deze is mijn eerste goede voornemen ook alweer gesneuveld.... Ik had me voorgenomen om de fles port eens een weekendje dicht te laten, maar laat ik nou een onwijs goeie, 10-jaar-oude-fles port nog open hebben staan van de kerst.... te lekker en te zonde om die te laten bederven. 1 voordeel... er zijn nog zo'n 51 weekenden dit jaar over waarin ik het beter kan doen!
Zo, en nu kruip ik lekker onder mijn warme dekje!
Het begon om 9 uur in het bos. De traditionele nieuwjaarscross. Althans... voor mij was het een eerste keertje, de rest van de loopgroep loopt hem al sinds 1991 op de eerste zaterdag in het nieuwe jaar. En dan kom ik om half 8 mijn bed uit, vrijwillig... en dan sta ik om 10 over half 9 de auto te krabben, en dan zijn mijn handen ( zelfs met handschoenen aan!) al pijnlijk en halfbevroren voordat ik goed en wel onderweg ben... en dan weet ik even niet meer waarom het nou ook alweer zo lekker was om iedere keer maar weer die rondjes in het bos te moeten rennen. Ja... het overgrote merendeel van de groep is man. Maar de grootste categerie is 60+... krasse knarren dus. Maar toch... het is iedere keer gezellig, iedere keer weer anders, en de natuur is zo 's morgens vroeg altijd weer verrassend mooi. Ook vandaag, ondanks de kou, of beter... dankzij de kou. Zo tussen de bomen was het weinig spannend en alleen maar koud, totdat we op de grote zandvlakte kwamen, en het was echt alsof we plotseling een andere wereld binnenstapten... door de poortjes van de winterefteling... alle bomen rond die vlakte prachtig wit berijpt... een winterse sprookjeswereld... En ik genoot! En ik voelde me een bevoorrecht mens dat ik mijn bed uit was gekomen en dit mocht zien!
Thuisgekomen heb ik gauw de kinderen in pyamaatje gelaten (dat is zo lekker warm op het ijs) de kleren eroverheen aangetrokken, haren kammen kon ik ivm mutsjes overslaan, en zijn we gaan schaatsen. De plas was goed dicht, hier en daar een klein dun plekje of een klein wakje, maar de baan waarop het ijs goed was, had zich door de vele schaatsers al wit afgetekend. Jip en Janneke hadden de afglopen dagen al flink kunnen oefenen, en gingen als een speer. Wel nog het liefst aan het handje, maar toch! Mikey was ook blij met zijn superhippe onderbindijzers. Vandaag kon hij ook op het ijs zonder dat zich scheuren vormden met M.ike zelf als centrum.
En ik heb ook in geen tijden zo lekker geschaatst als vandaag! Echt... het is als leren fietsen... als je het eenmaal kunt, dan kun je het voor de rest van je leven. De slag zat er weer zo lekker in, ik vloog over het ijs.... voor het gevoel dan hè?
Een rondje 32 zit er vast nog niet in, en als ik mezelf terug zou zien op video, dan ziet het er vast een stuk minder soepel uit... maar het was heerlijk! (Overigens... ik blijf me er werkelijk over verbazen dat ik met mijn kromme x-voetjes in staat ben om er een behoorlijke slag uit te krijgen op de schaats...Anatomisch gezien moet dit onmogelijk zijn....)
Als M.ike zijn I-phone aan me wil afstaan ( dat ding is voor hem verdorie net zo heilig als de afstandsbediening) dan zal ik eens kijken of ik de foto's daarvandaan over kan zetten.... Morgen gaan we iets beter voorbereid op pad... Jip en Janneke begonnen veel te vroeg naar mijn zin te mopperen over honger en dorst, dus er gaat gewoon een rugzakje met liga's en wickey mee. Want koek-en-zoopie dat kennen ze hier in Bergen nog niet.
Kortom... laat het wat mij betreft nog maar even vriezen dat het kraakt. Ik ben vanavond al 3 keer naar buiten gelopen om te voelen of het nog wel hard genoeg vriest. En daarbij... ik gun mijn vader zooo enorm zijn 11-stedentocht (hij is ingeloot dit jaar!).
Zo.... en bij deze is mijn eerste goede voornemen ook alweer gesneuveld.... Ik had me voorgenomen om de fles port eens een weekendje dicht te laten, maar laat ik nou een onwijs goeie, 10-jaar-oude-fles port nog open hebben staan van de kerst.... te lekker en te zonde om die te laten bederven. 1 voordeel... er zijn nog zo'n 51 weekenden dit jaar over waarin ik het beter kan doen!
Zo, en nu kruip ik lekker onder mijn warme dekje!
Abonneren op:
Posts (Atom)