een stal vol oliebollen

Soms heb je van die acties waarbij je van tevoren denkt: leuk, maar eigenlijk is het gekkenwerk.
Gisteren had ik er zo één.

Ik was door tante L. uitgenodigd om deel te nemen aan de jaarlijkse oliebollenbakkerij.  Familieactiviteiten staan gelijk aan een hoop lol en een hoop gezelligheid. Dus eigenlijk had ik daar wel zin in. Maar om daarvoor nou bij elkaar 3eneenhalfuur met de auto op en neer te gaan rijden.... Dat was eigenlijk best een goed idee ;-)

Tante L. had haar kaasstal omgebouwd tot oliebollenbakkerij. Onder leiding van Meesteroliebollenbakker ome J. werden er kilo's deeg, appelen, rozijnen en liters olie omgebouwd tot oliebollen. Om 9 uur werd het startsein gegeven. Met 2 logés en 2 eigen kinderen die pas na 'Home Alone 3' wilden gaan slapen, en anderhalf uur reistijd, was 9 uur een echte mission impossible. Rond koffietijd haakten we aan. Handig.... dan konden we gelijk de eerste baksels keuren. Bij binnenkomst was het dan ook al behoorlijk mistig in de kaasstal van tante L. Met een stuk of 4 frituurpannen vol oliebollenvet gaat dat vanzelf.

Zoals verwacht was het dan ook beregezellig. Samen wat maken schept een band. En hoe meer je samen maakt, hoe groter de band wordt. Schalen en schalen vol met oliebollen, flappen en beignets heb ik voorbij zien komen. Met de radio op de top 2000, een stal vol ooms, tantes, nichten, neven en een zus, soep, koffie en broodjes, heb je niet in de gaten dat het eigenlijk best hard werken is. De kinderen hebben tussen de ruzietjes door heerlijk gespeeld op de boerderie en kwamen zo af en toe even binnenlopen voor een slokje limo, een worstenbroodje of om de kâhwe klâwhe op te warmen (dat bekt altijd zo lekker, in plat haags).

hard werken hoor, dat oliebollenbakken :-)

Voor iemand die nog nooit een oliebol gebakken had was het ook best een leerzaam dagje.
Ik weet nu dat:
- het helemaal niet gek is om voor het uitsteken van appelbeignets pvc moffen te gebuiken.
- dat die dingen moffen heten

pvc mof van 100 mm

- dat rijstijd wat anders is dan reistijd
- dat deeg niet onafgedekt in een koude stal rijst, maar dat je dat even binnen in de vensterbank in het zonnetje moet zetten onder een doekje
- dat je bladerdeeg niet onbeperkt kan kneden en rollen, althans... het kan wel, maar het wordt er niet lekkerder op. 2 keer is max.
- dat je de deeg wel goed moet uitrollen, anders wordt ome J. boos omdat de beignets dan never nooit nie gaar worden
- dat gewone koopmansmix met een extra schep kaneel, gist, rozijnen en appels prima oliebollen geven
- dat de soep van tante M. niet zo zout gegeten dient te worden als hij wordt opgediend (heerlijk!)
- dat het best de moeit waard is om voor een schaaltje oliebollen van brabant naar het groene hart te rijden
- dat je van deeg rollen dikke tieten krijgt


(Dat laatste is nog niet gestaafd... straks even flashen bij Mr. C... kijken of hij nóg meer dan anders onder de indruk is... ik hèb me daar een partij staan rollen gisteren....)

Na de afwas stond er een heerlijk warm glas gluhwein klaar. Mét een schaal oliebollen natuurlijk.

Ik zeg volgend jaar weer!

gekke zussie... zoveel oliebollen, en dan precies in de mijn willen happen.

(Mocht er iemand zijn die er bezwaar tegen heeft om met zijn hoofd op het wereldwijdeweb te staan, laat het dan even weten in een reactie of via de mail, dan haal ik de foto gelijk weg)

mobiele brigade

Het begon op 1e kerstdag met een bericht over een gratis app.
Mijn zus zat al weken te pushen dat het zo handig was als ik whatsapp zou installeren op mijn iphone. Gelijk had ze, dan konden we gratis berichten versturen, en fotootjes, en onzin, en onbelangrijke dingen waar we eigenlijk helemaal niet op zitten te wachten. Ik had het al eens geprobeerd, maar met het invullen van het wachtwoord voor betaling liep ik vast... ik was het wachtwoord kwijt. Het nieuwe wachtwoord opvragen werd te ingewikkeld. Had ik geen zin in. Gisteren was het dus gratis te downloaden, en het was leuk. Tijdens het kerstdiner waren mijn zus en ik toch een beetje bij elkaar. De foto's van de gerechten werden gewhapped, en voorzien van commentaar weer teruggestuurd.

Mijn broer kwam bij ons logeren met kerst. Ook hij plukte ook de whatsapp gratis uit de lucht en whappde vrolijk mee. Samen waren we ook nog eens verwikkeld in een enorme wordfeud. Mijn broer kon het niet aanzien dat ik achter de computer plaatsnam om een app op mijn telefoon te zetten en met wat gegoogle en gechoochel met wachtwoorden lukte het mij ook om zonder computer via het draadloze netwerk apps voor facebook en blogger op de telefoon te zetten. Die kerstavond facebookten, whatsappden, laptopten en wordfeudeten we er vrolijk op los.

Mr. C. voelde zich nu toch een beetje buitengesloten. Hij bezit een oude illegale versie van zijn telefoon en is daardoor al jaren buitengesloten van alle apps die het leven zo gezellig bleken te maken. Broerlief startte zijn laptop, googelde wat naar een oplossing en vond een programma waarmee hij ook de telefoon van Mr. C. app-loadable kon maken.

Achter de computer merkte hij dat ons netwerk wel heul erg traag was. Ook dat kon hij niet aanzien, en na wat gestoei met laptop en vaste pc's draaide alles weer snel. Nu we toch bezig waren.... kon hij misschien ook even mijn muziekbibliotheek op mijn I-phone zetten? Dat werkte anders als bij mijn Ipod-shuffle en ik had nog geen zin gehad om me erin te verdiepen hoe het wel moest. Ook dat was in een poep en een zucht gebeurd. En dan misschien ook even mijn I-phone connecten aan mijn  Parrot in mijn auto? Helaas... het moet nog even uitgevogeled worden hoe dat moet; mijn Iphone kreeg hij niet aan mijn Parrot geconnect.

Nouja, het eindigde ermee dat de mobiele eenheid moest vechten om het oplaadsnoertje. Met al die connecties op het draadloze netwerk gaan de batterijen wel heel snel leeg. Jip dacht daarvoor de oplossing te hebben. Misschien konden we een app downloaden die ervoor zorgt dat de batterij wat langer meegaat?
Leuk bedacht Jip. Helaas. Lijkt me een leuk project voor de toekomst.

Nu nog wil ik nog een app gedownloaded zien te krijgen die de mij vertelt hoe ik al die nieuwe woorden moet spellen. Want hoe makkelijk alles ook is in het gebruik, die spelling van die woorden blijft een struikelblok.




de snijplank-app: ook handig bij het bereiden van het kerstdiner!



Kerstmis.com

Kerst 2011staat in het teken van verbondenheid . Dankzij nerdiebroertje waren wij tijdens het kerstdiner via whatsapp verbonden met zus en zwager . En kan ik jullie nu ook via mijn iPhone berichten over ons kerstdiner. Mr.C is over het een en ander minder gecharmeerd.

28 engeltjes

Vanavond sloot groepklas 5d de kerstviering af met een lied.
Ze hadden zelf vast niet door hoe mooi en hoe waar de tekst was.


Als ik dan 28 kinderstemmetjes hoor zingen, dan wordt mijn moederhartje week en biggelen de tranen over mijn wangen...

Wie zingt kan niet dicteren
Wie lacht schreeuwt geen bevel
Wie danst kan niet marcheren
Maar vertellen kan hij wel...

laat het weten:
het verhaal van vrede is
het geloof in hoop en liefde
is het licht in duisternis

(geschreven door de muziekmeester himself)

En wat ik dan zo gek vind... ik ben de enige bij wie je het ziet, maar ik hoor altijd dat iedereen hetzelfde voelt.
Ik roep gewoon hierbij alle watjes op om voortaan gewoon je tranen te laten stromen.

een krijgertje

Die boom... die het kwam er maar niet dit jaar.
Geen zin om ervoor op pad te gaan. Geen fut om ervoor op pad te gaan. Te nat om ervoor op pad te gaan. Kortom... het kwam er niet van.
Tarzan had al besloten dat we hem maar een jaartje over zouden slaan. Janneke was het daar niet mee eens. Jip vond het allemaal wel best, er lagen immers al kerstslingers met lampjes. En ik.... het zat me eigenlijk gewoon niet lekker. Iedere keer als ik langs de kesrtboomstandaard in de garage liep voelde ik een verwijtende blik: 'wordt het niet eens tijd, mevrouw?'
Bovendien... het optuigen en weer aftuigen van de boom zou me twee keer een dagdeel kosten. Vóór 4 januari moet het weer opgeruimd zijn, want dan staat de gemeente klaar om hem weer mee te nemen. Ook daar had ik helemaal geen zin in. En toch.... zat het me nog steeds niet lekker.

Vanmorgen was ik druk met boodschappen. Dat gaat bij mij altijd in etappes. Bij de A.ldi is het kerstbrood het lekkerst, bij de A.ppie hebben ze net dat ene essentiële ingrediënt voor in een gerecht, bij de N.etto hebben ze heerlijke zeevruchten in de diepvries... ik was er maar druk mee vandaag.

Nadat ik bij de A.ppie met 2 medewerksters 3 keer de winkel was doorgelopen voor mijn onmisbare ingredient (citroengras voor in de wortel-gembersoep... klinkt niet zo heel lekker hè, maar is het wel!) zag ik bij het afrekenen aan de kassa dat een mevrouw net een bordje ophing: Gratis meenemen: kerstboom. Er waren er 20 teveel geleverd. Die zou ze aan de straatstenen nog niet kwijt raken. Keurig klein formaatje, opgerold in een rolladenetje, pastte zo in mijn karretje en op de achterbank van de auto. Nou ja... ik lijk dan wel niet op een straatsteen, maar als hij dan toch zo in mijn schoot geworpen wordt.... doe dan maar...

En zo geschiedde het dat er met kerst in het jaar 2011 toch een kerstboom bij de familie C. in huis stond.

Nou ja, ik ben er toch maar mee in mijn nopjes :-)

En hé, het is niet de mooiste boom ooit, maar voor een krijgertje lang niet gek!

how to make a tongspatel-snake

Speciaal voor Roos en Plato: het is een kwestie van op de juiste manier onder spanning leggen.

1000 tongspatels gezocht

Lijkt me leuk, voor gezapige dagen in de kesrtvakantie.....

model gezocht m/v

Het is een man...

Het moet niet gekker worden.

Maar het leuke nieuws is:

Als hij er een mooie boezem bij krijgt, dan zal het bij mij ook werken.

Het jurkje heb ik overigens van de week gekocht.

Voor nog geen 15 euro kan ik netjes de feestdagen in.

aftellijstjes

Ik ben niet zo'n wintertype. Neem nou zo'n ochtend als vandaag... Je staat op, je gaat aan de gang, en naarmate de ochtend verstrijkt moet je steeds meer lichten aan doen. Ik word daar meestal niet zo heel erg vrolijk van.

Het is vandaag het aftellijstje die me erdoorheen sleept. Deze week telt radio Veronica af. Van 2000 naar 1. Een reisje door de tijd. Het is me gelukt om de radio aan te krijgen. Sinds we digitaal gegaan zijn met de radio en tv is het niet altijd een vast gegeven dat dat lukt. Twee zappers, 3 aan-knopjes die geactiveerd moeten worden,  en dan ook nog in de juiste volgorde... soms lukt het me geeneens om de radio aan te krijgen (ik hoor de echo van mijn moeder..). Vanmorgen had ik in één keer de magische combinatie te pakken, en de radio staat hard. Over de boxen! Daar is namelijk nog een extra handeling voor nodig. En daarbij moet ik eraan denken dat ik de tuner op de 'tv-stand' zet. Wat ook weer zo totaal niet logisch is, omdat ik radio ga luisteren. Afijn, Tarzan kan het me honderd keer uitleggen Het blijft niet hangen. Meestal roep ik de kinderen erbij. En die zitten op school. Het is dus een klein wonder dat het is gelukt.

Heb je er weleens over nagedacht hoe je je computer afsluit? Je wilt dus stoppen met wat je aan het doen bent op de PC. Je gaat naar 'start'.... Ja.... Je gaat naar 'start'omdat je ergens mee wil stoppen. En dan ben ik het eigenlijk al kwijt. Vast door een man bedacht ;-) Zo is het ook met de radio aan zetten. Niet te volgen!

Terug naar mijn aftellijstjes. De reisjes door de tijd. Vandaag staat het huishouden op het programma, en ik moet koken voor het jaarlijkse kerstdiner van de naaiclub. Met de radio hard aan, zodat ik hem boven en onder de afzuigkap ook nog kan horen gaat dit vast een lekker dagje worden. Aan veel liedjes kleeft een herinnering, een gevoel. En laat ik nou zo gezegend zijn dat ik bijna alleen maar fijne herinneringen heb. Zelfs de verdrietige herinneringen worden overschenen door de warmte van mensen om me heen die me hebben kunnen steunen. Mooi hè, om dat te kunnen zeggen.

Als Veronica klaar is met aftellen gaan we door op radio 2: de albumtop-zoveel. Daar waar Veronica redelijk voorspelbaar is, is radio twee dat net iets minder. Van de meeste albums laten ze 2 nummers horen. Eén grote hit, en een wat minder bekend nummer. En die minder bekende nummers, daar luister ik voor. Dat zijn altijd van die fijne verrassinkjes.  Op het einde van het jaar, als Radio 2 aftelt, heb ik veel ritjes naar de randstad gepland staan. Autorijden is geen hobby van me, maar met de juiste muziek kan de rit me niet lang genoeg duren.

Gisteren las ik dat van goede muziek je bloedvaten  wijder open gaan staan. Vandaar, dat hardlopen met de ipod op zo lekker gaat, dacht ik toen.

Aanstaande vrijdagavond doe ik mee aan een spinningmarathon van 8 uur 's avonds tot middernacht. Het thema: een reis door de tijd! We beginnen in de jaren 50 en eindigen in de jaren 80. Als het klopt wat ik gisteren las, dan fietsen we met zijn allen die marathon met twee vingers in de neus uit.

jaja, met twee vingers in de neus...

vertrouwen

De afgelopen weken gaat het maar moeizaampjes met Jip. Met name op school. Of eigenlijk... dat het op school zo moeilijk gaat, dat merken we thuis. De meester heeft niet zoveel in de gaten. Jip laat daar ook niet zoveel merken.

Zijn resultaten zijn goed, maar het sociale gebeuren... daar valt nu echt een gat tussen hem en de rest van zijn klas. De ruzie met zijn enige vriendje uit zijn klas zorgt voor verdrietige buien. Huilbuien thuis, gevoelens van eenzaamheid, boos gedrag, niet kunnen slapen, piekeren, geen zin meer om naar school te gaan. Kortom, allemaal gedrag dat niet thuis hoort in een onbezorgd leventje van een jongetje van 11.

Afgelopen vrijdag hadden we een gesprek op school. We hebben goede afspraken kunnen maken. Dat alles wat we nu hebben afgesproken niet direct na de zomervakantie al is doorgevoerd is, is dan weer een beetje jammer, maar de afspraken staan nu. En hoe goed en positief ook is dat we die afspraken maken, tijdens zo'n gesprek word je wel weer goed met je neus op de feiten gedrukt. Als alles waar aan gespijkerd moet worden weer eens op een rijtje wordt gezet, dan zie je eigenlijk pas hoeveel dingen er zijn waar Jip het moeilijk mee heft. Niet gek dat hij overprikkeld en redelijk geradbraakt thuis komt.

Ik moet er voor waken dat ik na die gesprekken ook niet zelf in een dip schiet. Het maakt me vaak verdrietig, ik voel de onmacht weer, ik voel een hoop frustratie. Een stukje machteloosheid heb ik gisteren tijdens een looptraining achter kunnen laten in het bos. Maar het verdriet bleef hangen.
Jip wordt op dit moment gevormd voor de toekomst. Zoals het nu gaat, gaat het niet goed. En op het moment dat het niet goed gaat verwijt ik dat mezelf. Ik ben immers zijn moeder, dus ik moet ervoor zorgen dat de dingen die hem kunnen schaden uit zijn leven weggenomen moeten worden. Maar ook ik stuit op de beperkingen in 'het systeem'. En ook ik weet niet welke wegen ik moet of kan bewandelen. En ja, dat voel ik dan als falen.

Al die negatieve gevoelens.... daar moest maar wat positiefs tegenover komen. Papa nam Jip mee naar de stad. Lekker naar de mediamarkt enzo. Kijken naar leuke spullen die ze toch niet kunnen kopen. Ik had ook ingefluisterd dat Jip nieuwe schoenen nodig had. Halverwege de middag ging de telefoon en Jip vertelde dat hij mooie Nikes had gezien. Met veters.

Dat geveter is altijd een lastig puntje geweest. Hoeveel uur we niet hebben zitten oefenen. Hoe boos we niet zijn geworden op elkaar. Ik heb het een aantal jaren geleden opgegeven. Er bestaat immers klittenband. Ik zei tegen Jip dat hij ze mag kopen als hij veters kan strikken. En waarom verbaast het me nu helemaal niks: binnen een paar seconden legde hij, na 1 keer voordoen, een mooie strik in de veter. Trots en blij kwam hij weer thuis. Blij met zijn nieuwe schoenen. Trots op het feit dat hij kan strikken.

En vanaf dat moment kwam bij mij ook het vertrouwen ineens weer een beetje terug. Want zo is het gegaan met alles wat hij leerde. Hij heeft nooit willen oefenen. Vallen en opstaan is niet zijn methode. Zo ging het met leren lopen, zo ging het met leren fietsen. Oefenen , dat deden we, met grote tegenzin. Jip was laat met lopen, maar toen hij zijn eerste stapjes had gezet, is hij niet één keer over zijn eigen voeten gestruikeld. Jip was laat met fietsen. Maar op een dag pakte hij de crossfiets van een vriendje, stapte op, en reed in één keer weg. Ons in grote verbazing achterlatend. En zo is het nu dus ook weer gegaan met strikken.

Ik denk dat het ook zo zal gaan met alle ongeschreven regeltjes op het schoolplein en in vriendschappen. Jip ziet ze niet. Jip voelt ze niet aan. Je kan de regeltjes uitleggen, maar ze zijn iedere keer nèt weer even anders. En ja... daar word je boos om. En als je boos bent, dan vinden kinderen het niet meer leuk om met je te spelen. Zo zal het misschien gaan met alle dingen die Jip nu moet doen, maar waarvoor hij eigenlijk gewoon nog niet rijp voor is. En misschien zijn er dingen die hij nooit goed zal kunnen. Maar nadat Jip ineens een zelfgemaakte strik liet zien, bedacht ik dat het misschien wel goed zou komen met de dingen waar we de laatste weken zo mee worstelen. Misschien niet nu, maar misschien wel volgend jaar. En als het volgend jaar niet gebeurt, dan misschien wel het jaar daarop. We zullen niet achterover hangen om te wachten wat er gebeurt. Maar als het even niet gebeurt, dan is het wel even fijn dat ik hier aan kan denken en erop kan proberen te vertrouwen dat het misschien wel komt.

Vannochtend heb ik het laatste beetje verdriet weg kunnen trappen op de spinningfiets. Frisse moed en vol vertrouwen zijn te grote woorden voor wat ik voel vandaag, maar gelukkig heb ik nu weer ietsje meer vertrouwen dan gisteren.

Morgen weer een nieuwe week met nieuwe kansen. We zullen straks met Jip de afspraken nog even goed doornemen, en de spullen klaarleggen die ervoor nodig zijn. En dan hoop ik maar, of nee, dan heb ik er vertrouwen in, dat we volgende week weer een vrolijke en een wat blijere Jip in huis hebben.  

een lesje geduld

In de decembermaand is het altijd een gekkenhuis op het werk.
De mensen krijgen begin december ineens in de gaten dat ze nog verzekeringsgeld over hebben en komen tot de conclusie dat er nog wel geld over is voor een nieuwe kroon of brug, of voor het vervangen van een paar grote vullingen. Als ze dan eind november eens actie ondernemen, dan wordt het krap om alle behandelingen nog in te kunnen plannen. Wij doen er alles aan om de mensen tegemoet te komen. En tot nu toe is het gelukt. Maar nu barst de agenda toch écht uit zijn voegen en kunnen we, op een paar spoedgevallen na, pas in januari de mensen weer helpen. Maar dan zijn de tandartstarieven vrijgegeven, ' dus zal het wel weer duurder zijn' en vinden de meeste mensen dat zij het recht hebben om dit jaar nog geholpen te worden.

Don't shoot the messenger, maar aan de telefoon ben ik dus de hele ochtend in de weer geweest met steeds maar weer het uitleggen van hetzelfde verhaal. Niemand wil wachten tot januari. De ene heeft een beetje last, de ander gaat na de kerst voor 2 maanden op vakantie, en weer een ander wil de dure rekeningen over 2 jaar spreiden. Eéntje nu, en één begin januari. De telefoon bleef rinkelen... er kwam gewoon rook uit!

In de luchpauze ben ik eerst 10 minuten op mijn stoel gaan zitten om bij te trekken. Domweg voor me uit zitten staren... Helaas... er moesten  vanavond nog 4 magen worden gevuld, dus in mijn 3 kwartiertjes pauze die er nog over waren wilde ik snel nog even wat boodschappen halen.

Bij de kassa had ik de keuze tussen de 'mandjeskassa-met-de-rookwaren-en-andere-neuzeldingen' en een lopende band waar een heer op leeftijd al in discussie was met de kassadame. Bij de mandjeskassa-met-de- rookwaren-en-andere-neuzeldingen lijkt het meestal snel te gaan, maar duurt het me vaak te lang. Iedereen heeft daar ook nog even een pakje sigaretten, een kraslot, een pakje vloei, of een ander neuzelding nodig. Daar ga ik dus liever niet staan. Ik koos voor de lopende band met de heer op leeftijd. Ken je dat? Je kiest altijd verkeerd.

De heer op leeftijd discussieerde over de aanbieding van de allesreininger. 3 flessen voor zoveel euro. De werkelijke aanbieding bleek 18 cent per fles te zijn. En dat vond hij niet echt een geweldige aanbieding. Daar waar ik zonder erover na te denken 3 flessen in mijn karretje gooi, zijn er dus ook mensen die erover nadenken. Na wat wikken en wegen besloot hij de flessen mee te nemen en kon er verder worden gescand. Het waren best veel boodschappen. De kassadame was klaar, noemde het bedrag, (wat de heer op leeftijd best weinig vond) en daar waar ik zou gaan pinnen zodat de kassadame verder kan, ging de heer op leeftijd rustig door met het inpakken van zijn boodschappen.

Ik had de vaart en de onrust van de ochtend nog in mijn hoofd en in mijn lijf zitten, en wilde eigenlijk lekker gaan pauzeren. De kassadame zag mijn onrust en glimlachte naar me. De heer op leeftijd zag dat, keek naar me, lachte, zette zijn karretje nog eens een paar meter opzij, pakte op zijn gemak zijn pinpasje uit zijn portemonnee, lachte nog eens naar me en zei: 'geduld is een schone zaak, mevrouw'. Op dat moment wist ik even niks te antwoorden en ik beaamde: 'Ja , meneer, geduld is inderdaad een hele schone zaak. '
En op dat moment besloot ik om daar even een aardige glimlach bij op te zetten. Het leek alsof er een soort van spanning brak. De vraag van de kassadame of hij spaarde voor de vuurwerkzegeltjes speelde hij door naar mij. En toen hij zijn vuurwerkzegeltjes aan me gaf zeiden we lachend tegen elkaar: 'Zo, dan wordt het geduld toch weer beloond.'

Mooi, zo'n lesje geduld, van een wijze man op leeftijdaan de kassa, zomaar na een drukke woensdagochtend. Op een ochtend waarop de telefoon niet wilde wachten maar dringend en dwingend bleef overgaan en knipperen. Een ochtend waarop de mensen niet wilden wachten tot er plek was voor hun afspraak. Een ochtend waarop ik zelf eigenlijk ook helemaal niet van plan was om lang te wachten voor een heer op leeftijd bij de kassa.

Op mijn gemakje liep ik terug naar de praktijk, waar ik even onderuit ging zitten, rustig de tijd nemend voor  mijn boterhammetje met kaas.  De boodschap van de heer op leeftijd was overgekomen.

Bijna 100-ste bericht (en misschien wel de laatste ;-) ): de horrorwinter is begonnen!

Zo, ik begin even met een lampje aan doen, blind typen lukt helaas nog niet.

Volgens mijn statistieken zie ik net dat ik 99 berichten heb staan op mijn blog.
De 100e vind ik dan toch wel een vermelding waard :-) Helaas, het lijkt erop dat het mijn laatste is...

Ik duik onder....
Zeker tot maart, misschien wel tot april.

Ga ik zojuist even een boodschap halen, ik zie een beetje donkere luchten, maar verder niks aan de hand. Kom ik buiten.... tref ik dit aan:

Ik denk dat de horror-winter is begonnen.
Het is nu alweer genoeg geweest.
Ik kruip vanavond een donker ruim in, daar zal ik een aantal dagen, misschien wel weken vertoeven, en als ik mijn koppetje weer door het luik steek, dan zal de Spaanse zon mijn huid en mijn hartje verwarmen.

Dag lief gezinnetje (ga gewoon lekker met me mee), dag lieve vrienden en familie, dag lieve collega's (zeg tegen de de tandarts dat hij vanaf woensdag zelf de telefoon moet aannemen), dag lieve nieuwe blogvrienden.... Ik wens jullie de winter toe waar jullie op hopen!

Zo! En nou onweert het nog ook.... ik schrik me-eigen het apelazarus. Wat een klap!
Ik grabbel nog wat spullen bij elkaar en ik ben pleite !

* titel gewijzigd... zie reacties :-)

10voortaal

Gisteren hadden we een gesprekje op school. Over het rapport van Janneke. Buiten het feit dat Janneke een voorbeeldige leerling is, en een prima rapport had, vertelde de juf dat ze, ondanks haar 9 op het rapport voor spelling, een 5 had gehaald voor haar spellingstoets. Janneke had het al sip verteld.

Wat was er nou gebeurd? De juf vertelde het en liet het zien.
Ze kregen een woordjesdictee.
De juf had als laatste tip meegegeven: Als je het nu echt niet meer weet, schrijf het woord dan even op, op allebei de manieren, en dan zie je vaak vanzelf hoe het hoort.

Janneke had de laatste tip iets te goed onthouden.
Haar dictee zag er als volgt uit (ik heb helaas geen foto ervan genomen met m'n telefoon):

vader    fader
sleutel   zleutel
vogel     fogel
zeuren   zueren
veren    veeren
appels   apels
apen    aapen
sloten   zlooten

En meer van dit soort werk.

Nou ja...de juf kon er niet meer voor geven dan een 5.
Uiteraard was ik het niet met haar eens. Er stonden een hoop goeie woordjes tussen.
En eigenlijk had ze gewoon een 10 moeten krijgen voor creatief taalgebruik!
Als Remco Campert ook groot geworden is met zijn vurrukkulluk, dan voorzie ik een grootse toekomst voor Janneke.

Zaklopen in Nisse

Vandaag was de langverwachte zakloop.

Met mijn bouwjaar als startnummer (nummer 72) kon dat niet mis gaan. Dat je dan tevens met je gewicht op je buik 7,5 kilometer rond moet gaan rennen in een nietsverhullende strakke hardloopbroek geeft toch een beetje het gevoel van een veekeuring. ( Haha, en dan staat er ook nog eens MEGA boven!!! Dat zie ik nou pas.) Niet over nadenken was ons devies... als je hard genoeg loopt ziet niemand het.

Met mijn hardloopvriendinnetje toog ik naar het Zeeuwsche Nisse. (Nee, niet naar het Brabantse NisPen... 't was goed dat we afspraken om samen te gaan, anders had mijn tomtom me zomaar de verkeerde kant op gestuurd :-)) Buiten de wereldberoemde zakloop om had ik nog nooit van Nisse gehoord, maar het is echt een omweggetje waard. Een plekje waar je in de dorpskern je makkelijk kan voorstellen hoe het leven er 100 jaar geleden uit moet hebben gezien. Een kerkje, een muziekkapelletje, een dorpspomp, een veldje (heette dat geen dorpstiende?) met in een kringetje wat huizen eromheen, zodat je elkaar goed in de gaten kon houden. Het zag er allemaal heel vriendelijk uit. Voor de zeeuwse dorpen misschien 13 in een dozijn, maar ik was er wel van gecharmeerd.

Het parcours liep over de dijken en langs de weilanden. Mooie vergezichten, de zon scheen helder op de omgeploegde klei, paardjes die met ons meegaloppeerden in de wei. De wind blies onze hoofden leeg. Slechts een paar verfrissende druppels regen uit de donkere dreigende luchten die voorbij kwamen waaien.

De loop ging niet vanzelf. We hebben alles gegeven wat erin zat. Meer dan wat we hebben gegeven zat er niet in vandaag. Voor mijn gevoel had mijn finishtijd minuten sneller moeten zijn. Maar dit was wat het was.
Het was veruit het mooiste loopje wat ik ooit gelopen heb!

Het allerleukste was de lol die ik had met mijn vriendin. Dat gaf ons bijna nog meer energie dan het lopen zelf. We doen dingen die we ook zouden doen toen we 16 waren. We lachen om dezelfde dingen waarom we ook zouden kunnen lachen toen we 16 waren. Mensen genoeg om naar te kijken, mooie mannenbenen genoeg om naar te kijken. Misschien maakt dat ons ook wel een beetje puberaal?

Hoe heb ik hem voor de start kunnen missen, maar bij het uithijgen spotte ik dus de pomp. En ja... die moest vastgelegd worden voor mijn blog. Vriendin wilde de foto's wel opsturen, onder voorwaarde dat ik ze in de juiste volgorde zou plaatsen. Nou ja... om aan te geven hoe plat en  puberaal het niveau was.... En dat op zondag in een dorp in zeeland... het moet niet gekker worden.

Mijn startnummer heb ik op de koelkast geplakt. Het wordt mijn motivatie voor de komende week om de dalende (of is het stijgende?) lijn vast te houden. De goede lezer ziet de speculaas al uitdagend klaar liggen voor consumptie. Het feit dat het zondagmiddag is, en dat hij nog ongeopend op het aanrecht ligt is al een hele prestatie: meestal ligt het zakje tegen deze tijd al van de inhoud gescheiden in de prullebak.

ze hebben het nèt niet helemaal begrepen

Het hele jaar door wordt mij door de media verteld dat de mensen vandaag de dag een stuk minder te besteden hebben. Winkeliers verdienen te weinig. De zaken gaan slecht. Er is sprake van een crisis.
Ook ik moet iets langer nadenken dan voorheen over hoe ik mijn geld uitgeef. Geen probleem, we hebben het goed. Deels kan ik die berichten dus begrijpen.

Maar wat ik dan niet begrijp..... (let op het wordt een lang verhaal...)

Dan heeft Sinterklaas mij gevraagd om hem te helpen met de inkopen. Jip en Janneke hebben keurig de boekjes verknipt, de plaatjes opgeplakt, en de verlangboekjes (verlanglijstjes kan ik de boekwerken niet meer noemen) in hun schoen gestopt. Moeilijk moet het dus niet zijn. Zelfs Tarzan had zijn wens kenbaar gemaakt. Alles was in één winkel te koop. Dus ik dacht, laat ik vandaag gaan, dan ben ik er vroeg bij, dan is het niet zo druk, en dan ben ik vlug klaar. Dacht ik dus…

Hier in Bergen hebben we de keuze tussen twee winkels: Winkel A en winkel B. Ze liggen op nog geen 20 meter afstand naast elkaar. Het is om het even waar je naar binnen loopt. Het zijn 2 grote ketens, het ene is hier wat duurder, het ander is daar wat goedkoper. Eén pot nat. In winkel A was één van de spellen die ik zocht uitverkocht. Omdat ik niet twee keer bij de kassa in de rij wilde staan liep ik meteen door naar winkel B.

In winkel B stond 1 dame bij de kassa, voor betalen en inpakken. De andere dame liep met hoogrode konen door de winkel heen en weer. Ze werd bestookt met vragen. Niemand kon vinden wat hij zocht. Steeds als ze mee liep om te kijken was de conclusie: ‘Sorry uitverkocht. Kom morgen maar terug, dan is de wagen met lading weer geweest en is het er misschien weer.’ Zo was het ook met het kadootje dat op mijn lijstje stond. Ik had nog niet nagedacht over een alternatief, en ik kon zo gauw ook niets leuks vinden. Dus dan maar met het deel wat ik wel had gevonden aansluiten in de veel te lange rij en terug naar winkel A.

Winkel A had ook niet wat ik zocht. Ja, wel een kleinere aanvulverpakking, maar niet de grote starterset. Maar ik kon het wel bestellen. Dan kwam het vrijdag binnen.

En toen was ik het kwijt.

Dan wordt er gemopperd dat ik te weinig geld uitgeef in winkels. Dan sta ik op een doordeweekse dinsdagmiddag met de rest van nietwerkend Bergen op Zoom in de speelgoedwinkel. Het is 22 november. Sinterklaas staat voor de deur en mijn salaris is net gestort, dus ik ben eventueel bereid en in de verleiding te brengen om meer geld uit te geven dan ik eigenlijk van plan was. Dan hebben knappe koppen van te voren er zo goed over na gedacht. Dure reclames op tv; tijdens alle reclameboodschappen word ik door de kinderen naar de tv geroepen omdat ze willen laten zien wat ze willen hebben. We bieden dit aan, we brengen het zo op de markt, we lokken ze hiermee de winkel in.
Dan heb je als winkelketen weet ik hoeveel euro's uitgegeven aan folders, om de mensen je winkel in te trekken. En als dan uiteindelijk het moment suprème daar is, als ik dan uiteindelijk in de winkel sta, dan gaat het mis. Is het dan heel gek om te verwachten dat alles op voorraad is en dat er voldoende personeel aanwezig is om advies te geven en te helpen? Is het dan heel gek dat ik niet verwacht dat ik word afgescheept met een aanvulsetje terwijl ik een grotere en veel duurdere starterset had willen kopen? Is het dan heel gek dat ik niet doorverwezen wil worden naar de winkel verderop, omdat ik daar net vandaan kom? Ik heb geld op zak, ik wil kadoos kopen, ik wil verleid worden…. Ik sta híer, ik sta hier nú, ik sta hier niet morgen, ik sta hier ook niet vrijdag, maar ik hou de euro's lekker in mijn zak.

Uiteindelijk heb ik gevonden wat ik wil. En uiteindelijk stond ik bij de kassa, in de veel te lange rij, met mijn veel te warme winterjas onder een speakerbox met veel te luide, irritante ^&*^*&*-sinterklaasliedjes, de ene opvlieger na de andere weg te puffen. En dan wil ik maar 1 ding, en dat is naar buiten, en wel zo snel mogelijk.

En ja, het is een luxe probleem. Ik mag blij zijn dat ik in een speelgoedwinkel in de rij kan staan. En ik mag blij zijn dat mij winterjas te warm is voor deze temperaturen. Maar mag ik ook zeggen dat dat hele gedoe in een winkel zo ontzettend niks voor mij is????

Onder het mom van: erger je niet, verwonder je slechts ben ik weer naar de auto gelopen.

Maar man, wat heb ik me kapot verwonderd op die doordeweekse dinsdagmiddag.

Volgend jaar log ik vanuit mijn luie stoel in bij het winkeltje met het blauwe bolletje. Kijken of ze het daar wel begrepen hebben.

zie je dat trouwens ??? ze hebben gesmokkeld op dit plaatje! Piet staat helemaal niet op de P. ze hebben hem stiekem op de R gezet,

alles of niets

Kennen jullie dat? Dat je niet een beetje kunt roken, of een beetje kunt lijnen of een beetje kunt... nou ja, ik geloof dat iedereen voor zichzelf iets kan invullen. Het is óf alles, óf niets. Bij mij dan....

Daarom ben ik gisteren weer begonnen met een suikervrije week. Zo eens in de zoveel tijd, dan doe ik dat. In de hoop dat het ooit nog eens een gewoonte wordt om helemaal suikervrij te gaan (ja, ja.....)
Ik doe dat omdat ik geen maat kan houden. Als ik om 10 uur zeg dat ik 3 pepernoten mag, dan mag ik er na een uur nog 3. 's Middags mag ik dan nog een handje, omdat het vanmorgen ook mocht. En tegen de tijd dat het avond is vul ik gezellig een bakje, want de dag is toch al verpest: morgen weer opnieuw met een schone lei beginnen. 
Nou gaat het niet alle dagen zo hoor. Maar er zijn zo van die dagen...

Ik heb gemerkt dat de alles of niet tactiek beter bij mij past. Vandaar dat ik die suikervrije weken doe. Er is dan immers zoveel wat 'niet mag'. Snoep, koek, chips, frisdrank, zoet beleg, toetjes, alcohol, etc. Ook de suikervervangers mogen niet. Het enige wat ik als zoet gebruik is honing of fruitsuikers. En bij alles wat ik in mijn mond stop bekijk ik de ingredientenlijst op toegevoegde suikers. Het zal je verbazen waar ze allemaal suiker in stoppen! Ook in de hartige dingen, waar je het helemaal niet van verwacht.
Niet dat ik dan alles met een spoortje suiker laat staan, maar als ik de keuze heb tussen product A en procuct B, dan kies ik degene met de minste suiker. En terwijl ik bezig ben met beslissen, kan ik altijd ook nog voor C kiezen: besluiten om iets níet in mijn mond  te stoppen.

Zondag loop ik mee met de zakloop in Nisse: http://www.zaklopers.nl/. Een loopje door 'de zak van Beveland'.
Mijn startnummer is 72. Da's niet alleen mijn bouwjaar, maar het lijkt me ook erg leuk om te kunnen zeggen dat ik  met mijn gewicht op mijn buik rondhuppel.
Het is een relatief kort loopje. En ik geloof dat de omstandigheden goed zullen zijn. Zie je het voor je, het weer van vandaag? Wat laaghangende mist in de verte, waar het zonnetje prachtig op schijnt. Een koude prikkel in de lucht, nog net geen vrieskou, maar al wel met de belofte van de winter? Ik heb er nu al zin in!

Ik heb in ieder geval voor deze week een goede motivatie. Met al dat decemberlekkers in huis (speculaas, kruidnoten, chocola) is er genoeg waar ik nu nee tegen zeg. En met de loop van zondag in gedachten is ieder pondje dat ik niet bij iedere stap mee hoef te sjouwen meegenomen.

Met mijn loopvriendinnetje heb ik net ons doel vastgelegd. Ben reuzebenieuwd of we het doel gaan halen. Zo niet, dan hebben we in ieder geval genoten van een mooi loopje in een mooi zeeuwsch landschap.

soort prietje

Vandaag was er een jongetje (Lars) over de vloer. Ik ving het volgende gesprekje op tussen Jip en Lars.

Lars: Mijn vader wil een betere plek op zijn werk. Hij is nu luitenant, maar hij wil kapitein worden. 

Jip: wat is dat dan, luitenant of kapitien?

Lars: dat is een rang in het leger, dan ben je hoger of lager.

Jip: Maar jouw vader werkte toch bij Lego?

Lars: Nee, mijn vader werkt bij het leger.

:-)

Ik denk dat de vader van Lars vandaag van Jips voetstuk is gevallen. Hij had het de laatste maanden vaak over de vader van Lars, die een hoge functie had bij Lego. Dat wil hij later zelf ook wel!

De beelddenker in me gaat dan gelijk weer met voorstellingen aan de haal. Ik zie dan grote mannen voor me, in stoere uniformen, die aan een grote tafel een bloedserieuze oorlog aan het voeren zijn met.... Legopoppetjes.

onzichtbaar (we-300)

Het jongetje staat op zijn vaste zijn plekje bij het duikelrek. ‘Gelukkig zijn ze aan het voetballen,’ denkt hij, ‘dan laten ze mij tenminste met rust. Anders komen ze weer zeggen dat ik niet zo stom tegen het duikelrek moet staan. Dan sta ik hier niet meer op mijn gemak. Ik verveel me dood. Als ik nou heel langzaam mijn koekje eet, dan lijkt het of ik me niet verveel. Niels heeft gezegd dat hij mijn vriend niet meer is. Nu heb ik helemaal niemand meer om mee te spelen. Nu zijn er ook geen partijtjes meer. Niels was de enige bij wie ik mocht komen.

De klas wil alleen maar voetballen. Ik wil Starwars spelen. Maar Starwars is voor kleuters zeggen ze.

De meester kijkt naar me. Hij beweegt zijn hoofd. Zou hij bedoelen dat ik naar hem toe moet gaan? Ik doe net of ik niets zie. Anders moet ik vertellen dat Rik me heeft geduwd. En dat ik niet mee wil doen met voetballen. Ze zeggen altijd dat ik alles verpest. Dan zegt de meester weer dat ik het me niet aan moet trekken. Maar dan word ik nog bozer, want ik weet niet hoe dat moet ... iets me niet aantrekken….

Gelukkig hoef ik niet naar de overblijf vandaag. Mama heeft gezegd dat ze thuis komt eten. Bij mama mag ik boos zijn en huilen. Bij mama is het fijn. Mama snapt tenminste hoe ik me voel. Maar ze kan me niet helpen. De meester snapt al helemaal niet hoe ik me voel.

Ik voel tranen, maar ik ga niet huilen. Straks zeggen ze dat ik een watje ben, en een slappeling. Kon iemand me maar vertellen wát ik moet doen. Misschien kan ik me wel onzichtbaar maken. Kon iemand me maar vertellen hoe dat moet...’

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: Oplossing.
Meer lezen/meedoen?
http://platoonline.wordpress.com

minpuntje ;-)

'je moet hier je kind bij je houden'

Als je nou zo'n leuke fout maakt, dan is het toch helemaal niet erg om 'maar' een 9+ te halen in plaats van een 10 !!!

Met dank aan Janneke voor de inspiratie van vandaag.

7 december 1977

Natasja, jouw aard,
is kalm en bedaard,
Lijkt daarin het meest op je Paatje.

Je bent zacht en lief,
en heel creatief,
Zeg heb je dat van je Maatje?

Je bent vlug van begrip,
Kent dingen in een wip,
Denkt over dingen diep na

Een evenwichtig kind,
die haar weg heus wel vindt,
Maar is nu nog graag thuis bij Mama.

Wat een lief gedichtje hè?
Dit schreef mijn moeder op 7 december 1977 in mijn Poeziealbum.
Ik was toen nog geen 6 jaar.

En weet je wat ik nou zo bijzonder vind?
Dat ze mij, klein als ik was, zo goed heeft weten te typeren. Dat ze al die (eigenlijk best wel mooie) eigenschappen toen al zag en wist te benoemen.

De afgelopen jaren heb ik in mijn werksfeer best wel wat gesprekken gehad over mijn functioneren en altijd kwamen juist die eigenschappen, die zij op die decemberdag in 1977 benoemde, naar voren: Je bent zo kalm, je bent zo rustig. Je bent zo evenwichtig, we kunnen van je op aan. Je zegt nooit zoveel, maar als je wat zegt, dan snijdt het hout, je mag best wat meer inbrengen op vergaderingen, want je hebt altijd goede punten. Je pakt het zo lekker snel op, je hebt het snel door. Je gaat niet op 1 spoor, je bent creatief in het bedenken van oplossingen.  Dat soort dingen :-)

Zal ze me nu zo goed gekend hebben? Of zal dat gedichtje zich in mijn hoofd verankerd hebben en ben ik ernaar gaan leven?

Het gedichtje gaat alleen maar over mijn mooie eigenschappen. Ik heb er even een paar tussencoupletjes bijgemaakt:

Je bent verlegen en stil,
Zegt vaak niet wat je wil,
Zit het liefst in een hoekje weggedoken

Je hebt heel veel talent
kan veel meer dan je denkt
zeg kom jij eens uit je schulpje gekropen!

Als het zo is dat ik naar het gedichtje ben gaan leven, dan had ik gehoopt dat ze deze regels erbij had gezet. Misschien was ik die laatste regels dan ook wel na gaan leven.

Ja... het is een beetje de rode draad van de laatste weken. Ik blijf maar hangen in waar ik me veilig bij voel. Ik durf mijn nek niet uit te steken. Heel menselijk, heel normaal, maar bij vlagen zit het me wel een beetje dwars.

Ondertussen zou ik best de proef op de som willen nemen of ik dat trucje bij mijn eigen kinderen kan herhalen: In een paar regels hun specifieke eigenschappen benoemen, en dan over 35 jaar kijken of het typeert hoe zij zijn. Wordt wellicht vervolgd :-)

Een kinderschoen is snel gevuld... of niet?

Vanmorgen werden de schoenen weer gechecked op inhoud. Zou er wederom een kadootje in gestopt zijn? Helaas... Moedersint had het te druk gehad voor shoppen. De chocoladeletter was al gegeven. Janneke was voor het slapengaan heel brutaal geweest. Een sultana konden ze krijgen... volgende keer weer beter. Handig, konden ze de sultana gelijk in hun schooltas stoppen om mee te nemen. Klaar.

Terwijl ze op de bank hun boterhammetjes zaten te eten hoorde ik vanuit de keuken de volgende discussie:
Janneke: Er zit een kadootje in de schoen.
Jip: Nee hoor, het is geen kadootje.
Janneke: Jawel, het is wel een kadootje.
Jip: Vind je het leuk of lekker?
Janneke: Ja
Jip: Is het een verrassing?
Janneke: Ja
Jip: Kan je er iemand jaloers mee maken?
Janneke: Nou het is maar een sultana hoor, nee dus.
Jip: Dan is het ook geen kadootje.

Nou ja... Dat is dus een manier waarop ik werkelijk nog nooit naar een kadootje heb gekeken. 'kun je er iemand jaloers mee maken?' Ik kreeg daar wel even een heel wrang gevoel bij. Natuurlijk is het leuk om iets te hebben en misschien is het ook wel leuk om iets te hebben wat een ander niet heeft. Maar om nou te zeggen dat het leuk is om een ander jaloers te maken met een kadootje? En om nou kadootjes te classificeren onder de noemer 'kun je er iemand jaloers mee maken?' Dat lijkt me niet zo'n heel goed idee.

Ik heb dit even moeten laten bezinken. Want ergens snap ik zijn gedachtengang. De gedachtengang van een kind. Maar het komt wel een beetje verwend en niet zo heel erg aardig op me over. Ik moet er nog even over nadenken hoe ik ga verwoorden waarom ik dit niet leuk vind. En ik vraag me ook erg af waar hij dit vandaan heeft. Want ik kan me niet voorstellen dat hij dit zelf heeft bedacht.

De schoenen staan ook vanavond weer voor de kachel. Laarzen welteverstaan... daar past veel in :-/
Ik bedenk me ineens dat is ze eigenlijk nog moet vullen. Smoeltjes met taaismaak en chokobolletjes. En daar kan ik dan wel jaloers op worden: teveel suiker, teveel vet... dat past op het moment niet in mijn dieet.
Groen zal ik zien, als ze morgenochtend die koekjes in hun mond stoppen.

een hoofd vol plannen

Na weken tekenen, klussen en procastineergedrag begint het project 'toilet beneden' enige vorm te krijgen. Tarzan kan meer dan aan lianen zwaaien en op zijn borst roffelen: hij kan ook klussen! De nieuwe tegels zitten aan de muur, het verlaagde plafond is geplaatst, inclusief de inbouwspotjes. Nu 'alleen nog' de vloertegels, de wasbak en de pot ophangen. Als het voor de kerst klaar is, ben ik al heel blij!

ff checke of het niet te krap wordt

Tijd om te dromen over het volgende project.
Ik wil heel graag op de zolder gaan slapen. Dat is een hele mooie lichte ruimte. Gezellig ook, met een schuin aflopend dak. Vanaf de zolder stap je op een groot dakterras. Wat is er nou lekkerder om je bed uit te rollen, om op je dakterras de frisse ochtendlucht naar binnen te kunnen zuigen terwijl je controleert of links de Binnenschelde en rechts het Markiezaatsmeer nog niet zijn leeggelopen terwijl je sliep? Ik zie het helemaal voor me!

Er is 1 nadeel aan de zolder: Het kan er behoorlijk warm worden en je kan er geen ramen tegenoverelkaar open zetten om door te laten waaien. (Oja, en nog een nadeel: hij staat best wel vol met rommel.)
Gisteren had ik ineens een pling-moment! Ik wil een buitenbed! Gewoon een robuust houten frame, met hemel, zodat ik er een goede klamboe over kan spannen. Dan kan ik heerlijk op mijn dakterras gaan slapen. Voorwaarde is wel dat het systeem binnen 3 minuten op te ruimen/op te hangen is. Er zitten nogwal wat spinnen onder de overkapping... dus ik kan de boel daar niet laten hangen.  Gelukkig ben ik best handig met stof en naald en draad, dus daar zullen best uitvoerbare ideeën over komen.

Dus dan lig ik in mijn bed... en dan gaan de radertjes draaien. Ik wil dit, ik wil dat, kan het zus, kan het zo? En dan gaan er zomaar uren en uren voorbij voordat ik slaap val. Nou ja, gelukkig is het weekend en kon ik 's morgens nog even wat slaap inhalen. Op internet heb ik intussen al allerlei ideetjes gevonden. Ik kan niet wachten tot het volgende project! Laat mij maar dingen bedenken. Dan hou ik gelijk Tarzan van de straat! Of moet ik zeggen: uit de lianen?

kijk, zoiets bedoel ik, maar dan met een stevige bodem. Hij mag best hangen aan stevige kettingen!

en wat dacht je van zo'n boekenkast ipv traphekje?

daar sta ik dan, met mijn weke moederhart

Eigenlijk neem ik vandaag een beetje afscheid van een fase. De fase van het geloven in Sinterklaas. Hoe het nu precies bij Janneke zit, dat weet ik niet, maar ze heeft er zo haar eigen ideeen over. Ze weet dat de papa's en de mama's de kadootjes geven. En ook dat de papa's en de mama's de schoentjes vullen. Maar op de vraag waarom er dan een boot vol Pieten kwam, antwoordde ze dat er toch Pieten moesten zijn om te controleren of er geen schoentjes waren overgeslagen. En hoe zat het dan met de Sint vanmiddag, vroeg ik? Was dat wel echt dan? Janneke zei dat dat de TV-Sint was. 'Die komt af en toe alleen nog maar opdraven bij een intochtje ofzo. Of als er eens iets is georganiseerd. Maar verder niet. Verder zijn het gewoon verklede mensen.'
Maar ja... als hij dan op zijn paardje voorbij komt rijden, dan is het ineens wel weer heel erg echt.

Tot een paar jaar geleden had ik het niet zo op intochten. Zoals bekend is Jip nogal angstig van aard. Jaren hebben we het geprobeerd, zo'n intocht. Blauwbekkend van de kou stonden we aan de waterkant. Nog voordat de Sint aan wal kwam keerden we alweer huiswaards met een overprikkeld mannetje achterop de fiets. Jip heeft zichzelf goed leren kennen. Toen ik vandaag vroeg of hij nog zin had om mee te gaan antwoordde hij kort en bondig: 'nee, teveel prikkels'.

fotootje van vorig jaar, om te laten zien hoe leuk het eruit ziet

Sinds we in Bergen wonen word ik écht blij van intochten. De sint komt aangevaren door de sluizen. Op een paar meter afstand komt een boot vol met Pieten voorbijvaren. Vervolgens komt hij in de haven aan wal. Het is een hele happening. De eerste keer dat we dit in Bergen zagen waren we echt onder de indruk: dweilbands, een heuse reclame-karavaan, versierde wagens.... we hadden het idee dat de Bergenaren weer blij waren dat de hele carnavals-poppenkast alvast weer even van stal gehaald mocht worden.





Op de fiets naar Sinterklaas: wat wonen we hier toch mooi... ik hoop dat het nooit went en dat ik er nog heel lang van kan genieten!

Vandaag ben ik dus waarschijnlijk voor het laatst naar de intocht geweest.
De rit ernaartoe was al geweldig met dit mooie weer.
Ook een rare gewaarwording dat er mensen zonder jas aan de Sint welkom staan te heten.
Janneke weigerde om vooraan te gaan staan. Voelde ze zich misschien toch te groot? Voelde ze zich mischien toch een beetje bang? Ik weet het niet. Maar toen de Sint voorbijkwam was mijn paardenmeisje toch vooral geïnteresserd in zijn paard.

Ja, ik stond daar een beetje met een week hart... de laatste keer met mijn meisje bij de intocht van de Sint...
Het is ook altijd zo'n oerhollands gebeuren. Ook dat stemt me zo weemoedig , op de één of andere manier... Ik zal wat plaatjes bijvoegen... kunnen jullie meegenieten.



kijk wat leuk, met gansjes!



'mama, Piet heeft het paard verkeerd vast, hij moet de teugel beetpakken en niet bij zijn bit!'



dat meisje achteraan moet ook een pepernoot krijgen

zo zie je ze toch niet in het Westen

ijs in worstvorm

Ik heb een beetje heimwee vandaag. Heimwee naar mijn jeugd. Heimwee naar het veilige gezinnetje van vroeger. Heimwee naar mijn kleine broertje, naar mijn zus, naar mijn lieve, sterke papa, maar mijn lieve, zachte mama. Zo'n heimweegevoel, dat ik er gewoon bijna een beetje emotioneel van ben.

Tijdens de lunchpauze stuitte ik heel toevallig op een link. Ons oude vakantiehuis staat te koop. Ik denk dat ik een jaar of 10 was dat we er de laatste vakantie hebben gevierd. En hoeveel jaar we er geweest zijn? Voor mijn gevoel mijn hele jeugd, iedere zomer, 6 zonnige weken lang. Maar mijn verstand zegt dat een jaar of 3 en steeds een week of  3 beter klopt. En dat het vast ook weleens regende.

En wat is nou het leukste aan een link op funda? Juist ja... even binnenkijken!
'Bladerend' (wat is daar het nieuwe woord voor? Door foto's bladeren doe ik al jaren niet meer) door de foto's op de site kwamen de herinneringen boven drijven. En de geur! Bijzonder hoe die ineens voorbij komt drijven. Ik heb eigenlijk alleen maar fijne herinneringen aan die plek. Het was een oude boerderij, met zeeeën van ruimte om te spelen.

Natuurlijk kwamen eerst de hoogtepunten voorbij en de momenten die zijn vastgelegd op foto: Familie die kwam logeren. Een oom die voor het eerst van zijn leven in een ligbad ging. Bij het leeglopen van het bad overstroomde de beerput... dat klusje moest geklaard worden. Puntje bij paaltje is hij nog nooit zo vies geweest als na dat bad.
Mijn zus die ging vissen met een werphengel en prompt zichzelf aan de haak sloeg. Met haak en al is ze naar de dokter vervoerd.
Mijn vader die sla had geoogst in de moestuin. In de sloot, met zijn grote lijf op een klein vlotje, spoelde hij het ergste vuil eraf. Gevolg: Met zijn kropje ging hij kopje onder.
Mijn vader die op de vaart ging zeilen in een optimistje. Heen ging wel, maar terug.... wat hebben mijn zus en ik staan huilen aan de waterkant, bang dat hij nooit meer terug zou komen...
Ik weet nog goed dat ik op een dag in de stal aan het spelen was. Vanuit het kolenhok hoorde ik kleine piepjes. Toen ik ging kijken waar dat geluid vandaan kwam droeg moederpoes net haar nest met jonge katjes naar buiten. Wat hebben we genoten die zomer, van dat kleinepoezennest!
Ik herinner me de twee grote witte villa's op de hoek. In één ervan woonde een klein, vriendelijk oud vrouwtje met 2 grijze vlechten over haar hoofd. En hoe vreemd vond ik het dat zij ons uitnodigde in haar huis om eens rond te kijken. Het stond er vol met prullaria. Eigenlijk ben ik er net pas achtergekomen dat het in de jaren '70 een antiekwinkeltje is geweest :-)

Later kwamen de details. De spinnen in de wastafel. De bbq die de stal ingedragen werd als het ging regenen. De spinnen in de kano's. IJs in worstvorm. De spinnen die mijn zus in mijn nek probeerde te gooien. De stank van de bokjes. De spinnen waar mijn zus me zogenaamd mee achternaliep. Een gigantisch net met maiskolven, waar we iedere avond de kippetjes mee voerden. De oorwurmen onder de voordeur. Aalbesjes met suiker. De vochtige kelder die vol zat met spinnen. Forten bouwen op het strandje aan de IJssel. De slakkenrace op de muur van de stal. De 'Heksenwilg' in het bos. Boterhammen met beertjespasta op hoge krukken aan de bar in de grote leefkeuken. Ja... op een paar langpotige details na was het geweldig daar.

Maar wat vooral blijft hangen is het gevoel. Hoe fijn het daar was. Hoe fijn het was om daar te kunnen zijn. Hoe fijn het is om alleen maar warme herinneringen op te kunnen halen aan een lieve, sterke vader, een lieve zachte moeder, een lief klein broertje, en een lieve zus als speelkameraadje. (En ook hier zal de herinnering anders gekleurd zijn dan de waarheid: als mijn moeder haar versie zou beschrijven kwamen er ongetwijfeld momenten naar boven waarop mijn zus en ik met ons eeuwige gekibbel het bloed onder haar nagels vandaan haalden.)

Nu, 30 jaar later, is het huis 'volledig verbouwd en aangepast aan de eisen van de moderne tijd' zoals de makelaar het zou kunnen omschrijven. Gelukkig is het bedrag wat ervoor wordt gevraagd ver voorbij onze dromen. Ik hoef het dus niet eens te overwegen... Maar ach.. dromen mag... 10 kamers, waarvan 4 slaapkamers, 2 badkamers, een grote stal die verbouwd kan worden... als ik mijn broer en mijn zus nou eens zo gek zou krijgen...? Samen komen we vast een heel eind. Dromen mag... en dat heb ik vandaag naar hartelust gedaan!

Jupiter

Wist u dat....

... Jupiter vanavond zo gunstig belicht is door onze maan dat je vanavond, zelfs met een gewone verrekijker een aantal van zijn manen kunt zien?
Cool hè?
Ik heb het net ff gechecked (ben gek op dat soort sterredingetjes) en het klopt. Ik zag er 1 zeker, de 2e dacht ik te zien, de 3e zou je moeten kunnen zien ;-) En dat onder het licht van een lantarenpaal.

Vind je het nu te laat, of denk je morgen bij het lezen van dit bericht: shit, daar komt ze nu pas mee? Bij helder weer kun je het morgen ook nog zien.

(wwweetje: weer wat wijzer!)

de 'teringding'

Van de week sprak ik iemand en die vertelde over een 'teringding' dat werd bespeeld in het koor van zijn vrouw. Althans, dat verstond ik. Het bleek te gaan over een 'Theremin'. Laat ik daar nou werkelijk nog nooit van gehoord hebben.

Daar moest ik natuurlijk het mijne van weten. Onderzoek leert dat het een kruising is tussen luchtgitaar spelen op een piano, een zingende zaag, een operazangeres en de voorloper van de synthesizer. Ik grapte al dat hij vast en zeker was uitgevonden door meneer Theremin... en dat was juist :-).
Nou ja... Youtube staat er vol mee. Het meeste is het beluisteren niet waard: kattengejengel. Maar hier zien we de uitvinder zelf aan het werk.

Een voorbeeld van waar het wel aardig klinkt is ' Good Vibrations' van the Beach Boys. Het hoge keukenmeidengegil in dat nummer is afkomstig van de Theremin.

Ik vond het helemaal passen in het psychedelische eind jaren 60/begin jaren 70 sfeertje. En jawel... ik had het nummer al zo vaak gehoord, maar nooit geweten... in één van mijn favoriete Pink Floyd-nummers:  'Echoes' wordt ook de Theremin gebruikt... hoe kon het ook anders...

Mocht je interesse zijn gewekt: voor nog geen honderd dollar kun je in Australië een zelfbouwpakketje bestellen.

En dat vind ik nou het leuke aan heel dat internetgebeuren hè... er staat zoveel op wat ik kan leren... nietmachines, thereminnen... er gaat een wereld voor me open!

(www-tje: weer wat wijzer)

motivatie

Dit is een blog waarvan ik niet weet hoe ik de juiste toon moet zetten. Ik weet niet hoe ik het ga omschrijven zonder te verzanden in een klaagzang. Of zonder de indruk te geven dat ik complimentjes nodig heb. Ik wil gewoon beschrijven hoe bijzonder ik het vond wat er vorige week gebeurde. Hoe alles samenkwam tot een punt waarop het ineens weer even lukte. Ik ga een poging doen...

Ik had een beetje gebrek aan motivatie. Ik was moe. Voelde me slap, dik en lusteloos en ongemotiveerd. Ik cirkelde rond in negatieve gedachtes. Het gekke aan de hele situatie is, ik heb eigenlijk geeneens een probleem, gelukkig maar. Hooguit een luxe-probleem. Maar toch vond ik wat ik doe niet goed genoeg. Ik had juist problemen met de negatieve gedachtes die ik had over het niet behalen van mijn doelen.

Met Tarzan had ik er een gesprekje over. Ik vroeg hem, als hij ergens mee zat, hoe vaak op een dag hij daar dan negatieve gedachtes over had. 'Best wel vaak' was zijn antwoord. Ik zei: 'maar hoe vaak is vaak? Is dat 10 keer op een dag, is dat 50 keer, of 100 keer'? 'Nee', zei Tarzan, 'een keer of 3 per dag'. Toen viel bij mij langzaam het kwartje dat als je ergens zeker honderd keer per dag een negatieve gedachte over hebt, dat je dan best wel een probleem hebt.

Dinsdag was de dag waarop alles samenkwam. Mijn vriendin belde en het gesprek kwam op door haar behaalde doelen en mijn gebrek aan motivatie. Ik kreeg de nodige peptalk, ik kreeg de nodige motivatie. Daarna ben ik op internet gaan googelen, in de hoop dat ik wat externe motivatie kreeg. Do something today, your future self will thank you for! Dat was de slogan die ik tegenkwam en waar ik die dag mee aan de slag ging.
Op mijn geliefde moederforum vroeg ik om raad en ik kreeg de tip over een heel nuttig programma met de naam: 'Your future self'. Dat kon geen toeval zijn!

's Avonds reed ik na een training (die ik eigenlijk had willen skippen... het begon al te werken ;-) ) in de auto naar huis. Op de radio viel mijn oor op een tekst die mij drie keer werd toegeschreeuwd: So I'm breaking the habit, I'm breaking the habit, I'm breaking the habit, tonight!
Toen was het me duidelijk. Hier waren hogere machten aan het werk. Dit viel niet meer te ontkennen. Misschien zou mijn buurvrouw het uitleggen als stiekeme gebeden die verhoord werden. Misschien gaf mijn moeder me van boven een duwtje in de goede richting. Maar vanaf dit moment lukte het me weer om mijn doelen voor ogen te zien, en voelde ik weer de motivatie om mijn doelen te gaan halen. En ja... een week is te kort om te zeggen dat het weer gaat lukken maar ik heb me het afgelopen jaar maar weinig strijdlustiger gevoeld dan de afgelopen week.

Het nummer krijgt een ereplekje op mijn ipod :-) Op een minder moment kan ik hem er nog eens bij pakken :-)

wie sla zaait, zal sla oogsten...

... met een beetje mazzel dan.

Eind april ben ik, samen met de buuv, begonnen aan een moestuin op het dakterras.
Geïnspireerd door allerlei succesvolle berichten en foto's op het internet over een vierkante meter moestuin zijn we vol goede moed begonnen. Zij aan haar kant van het terras, ik aan de mijne.

Kilo's aarde heb ik 2 trappen opgesjouwd ( 8 zakken waren het , van ... hoeveel liter zit er in zo'n zak? Geen idee, ik weet wel dat ik het rete-zwaar vond).
Met engelengeduld heb ik voorgekweekt, overgeplant, gietertjes water naar boven gebracht... en wat is de oogst? 1 wortel, 2 radijzen, een paar goede tomaten (maar dat was een gekweekte plant van de intratuin, dus dat telt niet mee) en een paar paprika's (idem als de tomaten).

2 weken geleden zag ik tot mijn verbazing dat mijn chinese koolplantjes zo laat in het seizoen toch nog begonnen aan te slaan. Iedere dag ging ik even kijken, ik volgde de groei op de voet. Tot op een ochtend.... toen stonden er alleen nog maar een paar armetierige bladnerfjes omhoog. Onder de plant lagen 3 rupsen, met bolle buikjes tevreden opgerold hun roes uit te slapen. Dat werd dus ook geen chinese kool op het menu.

En nu, begin november, eindelijk: hoera! Een bijna doorgeschoten krop sla. De blaadjes voelen nog heerlijk mals aan, dus ik denk dat hij nog wel lekker is. En een paar cherry-tomaatjes. Of moet ik ze aalbes-tomaatjes noemen? Veel groter zijn ze niet. Ik vraag me eigenlijk wel af of het een krop sla is... hij ziet er zo raar en lang uit??!!

Vanmorgen zag ik dat de paprikaplanten die ik binnen had gezet onder de bladluis zaten. Exit paprikaplanten!

Alles bij elkaar genomen moet ik concluderen dat het project voor dit jaar is mislukt. De kosten wegen niet op tegen de baten. Ik heb een grote investering moeten doen voor een paar stukjes groente. Ik geef je natte zomer en de toch wel late start de schuld.

Volgend jaar ga ik nog één poging doen. Lukt het niet, dan stort ik het hele project vanaf het terras in een grote boog de kliko in.

veurleut

Nederland is nog niet eens bekomen van Halloween (nee.... wij doen er niet aan mee... veels te eng allemaal) en ik ben aan het nadenken geslagen over het komend carnaval.

Ik kwam dit plaatje tegen op pinterest, en ik vond het een geweldig en supereenvoudig uit te voeren idee!

Maarja.... hier in het Bergse krabbetgat is het redelijk not-done om verkleed te gaan als.... watdanook.
Maar toch hè.... stel nou dat het regent... en ik gooi er nog een paar krabbekes tegenaan... en ik maak die sliertjes van vitrage.... dan loopt Josha toch helemaal niet voor schut als ze verkleed gaat als kwal?

Jaja, het feit dat ik hierover nadenk zegt volgens de echte Bergenaar weer genoeg over het importgehalte in mijn bloed. Ik doe mijn best in te burgeren, maar slagen doe je hier nooit!
Agge moar veurleut 'et!

waarom wist ik dit NIET?

Een naaimachine naait en een nietmachine niet.
Zo simpel zit de wereld in elkaar. Of eigenlijk... zat tot gisteren de wereld in elkaar. Gisteren werd mij iets verteld waaruit ik alleen maar kon concluderen dat de wereld niet zo eenduidig is als hij lijkt.

Een nietmachine niet nietjes door papier. Gewoon rechttoe rechtaan. Je legt wat papiertjes tussen zijn mond, geeft een klap op zijn kop, en er verschijnt, netjes, met de pootjes naar binnen gevouwen, een nietje door je papiertjes. 

Dacht ik.... 39 jaar lang.

Tot mijn stomme verbazing doorboorde gisteren het nietje uit mijn nietmachine, na een ferme klap op zijn kop, de papiertjes met de pootjes naar buiten toe. Mijn collega zag mijn verbazing, moest lachen en legde me haarfijn uit dat er een stand op nietmachines zit waardoor je kunt kiezen of je de pootjes naar binnen of naar buiten wil laten springen.
Bijna 40 jaar lang heeft iedereen dit voor me verzwegen. Zelfs mijn man heeft dit in 20 jaar relatie al die geheim gehouden!
En ja... ik had op de machine wel een voetje zien zitten met 2 verschillende tekentjes (zie plaatje). Dus ik had ook zelf over het hoe en waarom na kunnen denken. Maar een nietje door een papiertje rammen is slechts een seconde werk. Tekort om me af te vragen wat het doel van die streepjes zou zijn.

Heeft het dan ook nut om de pootjes van een nietje naar buiten te vouwen, vroeg ik mij af?
Het schijnt inderdaad dat dan de papiertjes minder strak op elkaar zitten en dat je ze dan makkelijker weer los kan maken als je dat zou willen. En het geeft een minder dikke bult in de linkerbovenhoek als je een grotere stapel papieren bijvoorbeeld in een ordner opbergt. Aldus Wiki....

Nou ja... het was een complete openbaring!

Gisteren tijdens een etentje vroeg ik aan mijn  tafelgenoten of ik de enige was die dat niet wist. En o, o, o, wat voelde ik mij dom... ik was inderdaad de enige aan tafel die dat niet wist. Ze wisten mij zelfs te vertellen dat er aan de meeste nietmachines een 'dénieteur' zit. Dat is dus een app waarmee je je nietjes weer uit je papiertjes kan halen. Ook nog nooit van gehoord dat dat in je nietmachine ingebouwd kan zitten.

Zou ik dan echt de enige vrouw van bijna 40 ter wereld zijn die dit niet wist? Tijd voor onderzoek. Ik heb het gevraagd op mijn geliefde moederforum. En gelukkig... daar waren ook dames aanwezig die dit voor het eerst hoorden.

Een nietmachine niet. Een nietje gaat door een papiertje. En zijn pootjes slaan naar binnen. Zo eenvoudig was bijna 40 jaar lang  de wereld dus voor mij. Gisteren leek het er ineens op alsof iemand mij vertelde dat 2+2 niet altijd vier is. Dat het soms ook weleens anders kan zijn. En ik schrok van het feit dat er misschien weet ik hoeveel simpele dingen zijn die ik niet weet. Dingen die iedereen weet. Dingen waarvan iedereen denkt dat ik het ook weet. Dingen die mensen horen te weten. Hoeveel toepassingen zullen er zijn, die het leven zoveel makkelijker maken, maar die ik nooit gebruik, simpelweg omdat mensen mij nooit verteld hebben dat het kan.... Wereld kom hier, en vertel me alles!!!!!!
Dat het een paar maanden heeft geduurd voordat ik er per ongeluk achter kwam dat, als ik op mijn i-phone twee keer op een letter tik, dat ik dan een hoofdletter krijg, dat vind ik minder ernstig, maar netzoiets. Dat scheen ook de hele wereld te weten, behalve ik....

Overigens kwam ik bij mijn onderzoek op het internet net nog een leuke reactie tegen.  Iemand had ooit één keer een nietje met zijn pootjes naar buiten gezien, maar dat was in Australië. Hij dacht dat het een australisch dingetje was, omdat daar toch alles op zijn kop en verkeerdom, gebeurt :-).

Straks ga ik met mijn kinderen en de nietmachine aan tafel zitten en ze demonstreren dat er meerdere mogelijkheden zijn met een nietmachine; hoeven zij in ieder geval geen 40 te worden om hier achter te komen. Maar misschien weten ook zij het allang.

(www-tje: weer wat wijzer)


Rectificatie: dat van die iphone.... dat klopt niet helemaal.... mijn ontdekking van de eeuw was: 2 keer spatie geeft een punt. Lang drukken op een letter geeft een letter met aanhangsel. Ook handig, maar net iets anders als hierboven staat. Misschien moet ik m'n iphone iets vaker gebruiken  voor het doel waarvoor hij eigenlijk gemaakt is: bellen en berichten sturen :-)